तुझ्या विना मी अधुरा.
" अरे अभय!!! मी यावेळी तुला असचं नाही जाऊ देणार हं! मी एक मुलगी पाहुन ठेवली आहे आपण उद्या जातोय तिला लग्नासाठी मागणी घालायला, आणि मी हे तुला विचारत नाही आहे सांगत आहे, समजलं!!"
" काय गं आई, झालं का तुझं परत सुरु. दोन दिवस तर झाले मला येऊन."
अभय अंजलीताईंचा मुलगा दोन वर्षांपासुन आर्मी मध्ये कार्यरत. सध्या पोस्टिंग लेह मध्ये जम्मू काश्मीर राज्यातील एक शहर. आठ महिन्या नंतर दोन दिवसांपूर्वीच सुट्टीवर आला होता आणि आल्या आल्याच आईने लग्नाचा विषय छेडला होता.
" अगं आई!! तुला तर माहिती आहे ना, मला आत्ताच लग्न नाही करायचं आहे. अभय आईला समजावत होता.
" हो माहीत आहे आणि का करायचं नाही ते देखील माहीत आहे. तु अजुन गायत्रीला विसरला नाहीस ना? अरे हो!!! गायत्रीबद्दल तुला एक सांगायचं राहूनच गेलं. अरे खुप वाईट घडलं तिच्यासोबत. तिचा नवरा लग्नानंतर दोनच महिन्यांनी हृदय विकाराच्या झटक्याने मरण पावला बघ आणि तिच्या सासरच्या मंडळींनी पांढऱ्या पायाची, कुलक्षणी आपल्या घरात नको म्हणुन दोन महिन्यातच तिला माहेरी आणुन सोडलं."
अंजलीने गायत्री बाबत अभयला सांगितलं.
अभय गायत्री बाबत हे ऐकुन थोडा वेळ स्तब्ध झाला, त्याला काय बोलावं काही सुचतंच नव्हतं. त्याचे डोळे पाणावले होते. अभय आणि गायत्री दोघे लहानपणापासुन एकमेकांना ओळखायचे, एकाच शाळेत शिकले. गायत्री अकरावीत तर अभय बारावीत शिकायचा. दोघांची ही घर जवळजवळ असल्यामुळे बहुतेक वेळा दोघे एकत्रच कॉलेजात जायचे. अभयला हळूहळू त्याच्याही नकळत गायत्री आवडू लागली होती. तिच्याबद्दल मनात एक अनामिक ओढ कधी निर्माण झाली हे त्यालाच कळलं नाही. पण त्याने आपल्या मनातल्या भावना तिच्यासमोर कधीच व्यक्त केल्या नाहीत. कारण त्याला भीती वाटायची मी जर व्यक्त झालो आणि तिला नाही आवडलं तर मी एक चांगली मैत्रीण गमावून बसेन. त्याचे अव्यक्त भाव ओठावर येऊन अडखळायचे पण ओठांचा उंबरठा कधी ओलांडलाच नाही.
अभय गायत्री बाबत हे ऐकुन थोडा वेळ स्तब्ध झाला, त्याला काय बोलावं काही सुचतंच नव्हतं. त्याचे डोळे पाणावले होते. अभय आणि गायत्री दोघे लहानपणापासुन एकमेकांना ओळखायचे, एकाच शाळेत शिकले. गायत्री अकरावीत तर अभय बारावीत शिकायचा. दोघांची ही घर जवळजवळ असल्यामुळे बहुतेक वेळा दोघे एकत्रच कॉलेजात जायचे. अभयला हळूहळू त्याच्याही नकळत गायत्री आवडू लागली होती. तिच्याबद्दल मनात एक अनामिक ओढ कधी निर्माण झाली हे त्यालाच कळलं नाही. पण त्याने आपल्या मनातल्या भावना तिच्यासमोर कधीच व्यक्त केल्या नाहीत. कारण त्याला भीती वाटायची मी जर व्यक्त झालो आणि तिला नाही आवडलं तर मी एक चांगली मैत्रीण गमावून बसेन. त्याचे अव्यक्त भाव ओठावर येऊन अडखळायचे पण ओठांचा उंबरठा कधी ओलांडलाच नाही.
अभयच ग्रॅज्युएशन पूर्ण झालं आणि त्याने ARMY जॉईन करण्याचा निर्णय घेतला. गायत्रीच ही ग्रॅज्युएशनच शेवटचं वर्ष होतं. अभय मिल्ट्रीमध्ये भरती झाल्यानंतर सहा महिने सिकंदराबाद मध्ये ट्रेनिंगसाठी होता त्यानंतर त्याची पोस्टिंग लेह ला झाली.
ट्रेनिंग नंतर तो दहा दिवसाच्या रजेवर घरी आला होता. त्यावेळी त्याच्या आईने त्याच्याकडे लग्नाचा विषय काढला असता त्याने पहिल्यांदा आईला विश्वासात घेऊन गायत्रीबद्दल सांगितलं होतं. गायत्री रोजच्याच बघण्यातील असल्यामुळे, आणि मुख्य म्हणजे तिला छान ओळखत असल्यामुळे अभयच्या आईला पण गायत्री सुन म्हणुन आवडली होती.
" पण आई ऐक ना, आत्ताच नको ना मागणी घालायला पुढच्यावेळी रजेवर आलो ना की मग जाऊयात आपण. तोवर तिचं शिक्षणही पुर्ण होईल." अभय ने आईला समजावलं होतं.
अभय त्यानंतर सहा महिन्यांनी सुट्टीवर आला होता. अंजलीताईं आणि अभय दोघे गायत्रीला मागणी घालण्यासाठी तिच्या घरी गेले, त्या दोघांचं तिच्या आईबाबांनी छान स्वागत केलं. पण ते दोघे गायत्रीला मागणी घालण्यासाठी आले आहेत हे समजल्यावर तिचे बाबा थोडे नाराज झाले आणि त्यांनी स्पष्ट भाषेतच नकार दिला. अभय ला नकाराचं काहीच कारण दिसत नव्हतं, आणि त्याच्या आईला गायत्रीच स्थान अभयच्या आयुष्यात काय आहे हे चांगलं ठाऊक होतं. गायत्रीशी त्याच लग्न नाही झालं तर तो पूर्णपणे कोलमडून जाईल हे त्या चांगलं जाणून होत्या.
" पण काका, अहो नकाराचं कारण तरी मला कळु शकेल का, तुमच्या नजरेत मी गायत्रीच्या लायक नाही का? प्लिज काका मी गायत्री सोडून अजुन कोणाचा विचारच करू शकत नाही."
अभय त्यांच्या मनातलं जाणून घेण्याचा प्रयत्न करत होता.
" हे बघ अभय तुझ्यात काहीच कमी नाही, तु सर्वगुण संपन्नच आहेस, तु ही मला आवडतोस. तुझ्या सारखा मुलगा मला जावई म्हणुन मिळत असेल ना तर मी माझं भाग्यच समजेन. पण तुझी मिल्ट्रीची नोकरी मला मान्य नाही. आम्ही पाहिलंय, अभय!!! तुझ्या आईने तुला किती खस्ता खाऊन मोठं केलंय तिचे कष्ट आम्ही आमच्या डोळ्यांनी पाहत आलोय.तुझे बाबा सुद्धा मिल्ट्रीतच कार्यरत होते ना, भारत आणि पाकिस्तानच्या एका चकमकीत ते कुठे गायब झाले ते कोणालाच माहीत नाही. आजतागायत ते सापडले नाहीत. अभय!!! रागाला येऊ नकोस, पण तुझ्या आईसारखच आयुष्य माझ्या पोरीच्या वाट्याला नको म्हणून मी नकार देतोय. ताई मला माफ करा मी जरा स्पष्टच बोललो. पण एक गोष्ट आहे तुमच्या घरात मला माझी मुलगी द्यायला नक्कीच आवडलं असतं." म्हणत त्यांनी अंजलीताईंची माफी मागितली.
अभयच मन भरून आलं होतं, दोघे घरी जायला निघाले. अभयने एकदा वळुन गायत्री कडे पाहिलं, आज तिच्याही डोळ्यात त्याला तेच अव्यक्त भाव दिसले, जे तो इतके दिवस शोधत होता. आणि त्याच मन सारखं सारखं तिला सांगत होतं तुझ्या विना मी अधुरा. पण तिच्यात वडिलांच्या शब्दाबाहेर जाण्याची हिम्मत नव्हती.
त्या दिवसानंतर अभय आणि अंजलीने घरात कधीच गायत्रीचा विषय काढला नाही आणि आज अचानक अंजलीने अभयला गायत्रीसोबत काय घडलं ते सगळं सांगितलं होतं. दिवसभर अभयच्या मनात गायत्रीचे विचार थैमान घालत होते. तो स्वतःला तिचा विचार करण्यापासून थांबवु शकत नव्हता.
" अरे अभय!!! तु अजुन तयार नाही झालास, चलं आपल्याला जायचं आहे ना, मुलगी बघायला. तुला कालच सांगितलं होत ना रे."
" काय गं आई!!! नको ना. मला नाही लग्न करायचं." अभय म्हणाला.
" अरे पण मी शब्द दिलाय त्या लोकानां जावं तर लागेलंच, आणि मुलगी पाहीली म्हणजे लग्न झालं असं होत नाही ना!!! तुला पसंद आली तर पुढे बोलणी करू, पण आता तु चलं." अंजलीने अभयला तयार केलं.
अंजली अभयला घेऊन गायत्रीच्या घरी येते,"अगं आई आपण इथे काय करतोय गायत्रीच्या घरी." चलं!!! आत चलं सगळं सांगते.
अंजली गायत्रीच्या बाबांकडे अभयसाठी तिचा हात मागते. गायत्रीचे बाबा अंजलीचे पाय धरतात." मला माफ करा अंजलीताई, मी तुम्हाला खुप दुखावलं. मरण यायचं असेल तर ते बसल्याजागी सुद्धा येऊ शकत हे मला आज नियतीने पटवून दिलं. मला मुलांची मनं कधी कळलीच नाहीत. मला क्षमा करा." म्हणुन ते रडू लागले.
" अहो!!! तुम्ही माफी का मागताय यात तुमचा काहीच दोष नाही. एक बाप म्हणुन मुलीच्या चांगल्यासाठी जो विचार करायला हवा होता तोच तुम्ही केलात, यात काही गैर नाही. गायत्री आम्हाला पहिल्यापासुनचं आवडली होती. आणि जे झालं त्यात गायत्रीचा तर अजिबातच दोष नाही. अहो!!! माझा अभय गायत्रीवर खुप प्रेम करतो, तिच्याशिवाय त्याने कधीच कोणाचा विचार केला नाही. तो तोंडाने काही बोलून दाखवत नसेल, पण मी त्याचं मन जाणून आहे.
" काय गं!!! गायत्री पसंद आहे का माझा अभय." असं विचारताच गायत्री येऊन अंजलीला बिलगली.
" काय अभय मग पसंद आहे का मुलगी, सकाळी लग्न करायचं नाही म्हणत होतास ना, म्हणुन म्हटलं एकदा विचारावं तुला."
अभय पण अंजलीला बिलागला आणि रडू लागला.
अभय ने गायत्रीकडे पाहिलं तिचे डोळे सर्व काही त्याला सांगत होते. आज तिच्या नजरेतुन प्रेमरंग ओसंडत होता. आणि तिंच मन आज गात होतं.
ऊन भरल्या अंगणी
चांदण्यांच्या सावल्या
सख्या माझ्यातुन हा
रंग माझा वेगळा.
© सुनीता मधुकर पाटील.
#मधुनिता.
All Copyright reserved.
( कथा आवडल्यास नावासहित शेअर करण्यास काहीच हरकत नाही.)
अशाच आणखी नवनवीन कथा वाचण्यासाठी follow या टॅबवर क्लिक करून मला फॉलो करा.
Tags:
लघुकथा
छान
ReplyDeleteसर्वकाही नशीबाचा खेळ
Thank you so much sir for your valuable comment🙏
Delete