ते दोघे मावळतीच्या सोनेरी रंगात न्हाऊन निघाले होते... आपल्या सोनेरी भविष्याच्या सुंदर स्वप्नात हरवले होते...त्याने तिचा हात हातात घेतला, आणि तिने अलगद आपले डोके त्याच्या खांद्यावर ठेवले...ती म्हणाली "मी तुला कधीच सोडून जाणार नाही, तु असचं नेहमी मझ्यावर प्रेम करशील ना?…त्याच्या डोळ्यातून अश्रू ओघळू लागले...आणि तो भूतकाळात गेला...
दोघांचा सुखी संसार...संसाराच्या वेलीवर दोन सुंदर फुलं...
" दृष्ट लागण्या जोगे सारे
गालबोटही कुठे नसे
जग दोघांचे असे रचू की
स्वर्ग त्यापुढे फिका पडे "
गाण्यातल्या ओळींसारखा सुखी संसार होता दोघांचा...ती तर त्याचा जीव की प्राण होती...अगदी तळहाताच्या फोडा परी तो तिला जपत होता... छान चाललं होत दोघांचं...पण नियतीला काही औरच मंजूर होत...एक दिवस ती खुर्चीवर चढून घरात साफसफाई करत असताना तोल जाऊन पडते...टेबलाचा कोपरा कानाच्या पाठीमागे खोल घुसतो...ती कोसळते...रक्ताच्या थारोळ्यात ती निपचित पडलेली असते...तिला पाहून त्याच सारं अवसानच गळून जात...त्याला काय करावं काही सुचतच नाही...
ऑपरेशन थिएटर च्या बाहेर तो हवालदिल होऊन फेऱ्या मारत असतो...तिच्या कानाच्या मागे डोक्याला जबर मार लागल्यामुळे एक नस तुटलेली असते...जवळपास चार तास ऑपरेशन चालू असते...डॉक्टर बाहेर येतात...
ऑपरेशन यशस्वी झालेलं सांगतात...पण अजून धोका टाळलेला नसतो...48 तासानंतर नक्की काय ते सांगता येईल असं डॉक्टरांनी सांगितलेलं असतं...
एक-एक क्षण त्याला एक-एक युगासमान भासत होता...तो आतून तीळ-तीळ तुटत होता...आपल्या दोन्ही पिल्लांना घट्ट छातीशी कवटाळून शुन्यात नजर लावून ती शुद्धीवर येण्याची वाट तो पहात होता...
डॉक्टरांनी ती शुद्धीवर आल्याचे त्याला सांगितले... मनातल्या मनात देवाचे आभार मानत तो धावतच तिच्या रूममध्ये गेला आणि आतापर्यंत बांध घालून अडवलेल्या आसवांना त्याने मोकळी वाट करून दिली...तिची अवस्था त्याला पाहवत नव्हती...त्याने हळुवारपणे तिचा हात हातात घेतला...
तिने डोळे उघडले...त्याच्याकडे पाहिलं...तिच्या डोळ्यात त्याला एक अनोळखीपन दिसलं...औषधांची ग्लानी असेल म्हणून त्याने त्याकडे दुर्लक्ष केलं...
" कशी आहेस तु , खुप दुखतंय का?, खुप त्रास होतोय का? तो भावविवश होऊन तिला विचारत होता...पण तिच्याकडून त्याला काहीच प्रतिसाद मिळत नव्हता...ती फक्त त्याच्याकडे एक टक पाहत होती...तो घाबरला... धावत जाऊन त्याने डॉक्टरांना बोलावले...
डॉक्टरांनी तिला चेक केलं..." कशा आहात तुम्ही , बरं वाटतयं ना ? तुम्ही लौकरच बऱ्या होऊन तुमच्या घरी जाल...आणि हे पहा तुम्हाला भेटायला तुमचे पती , तुमची मुलं सगळे आले आहेत...तुम्ही काही काळजी करू नका... तुम्ही लौकर नीट व्हाल..." डॉक्टर तिच्याशी बोलण्याचा प्रयत्न करत होते...
" डॉक्टर!!! माझे पती... माझी मुलं... मी कुठं आहे डॉक्टर , मला काय झालयं...आणि...आणि...मी कोण आहे... मी इथे काय करतेय...डॉक्टर!!! ती अशीच काहीतरी असबंध बडबड करत होती..." डॉक्टर तिला परत परत चेक करत होते...
तो आता पुरता हादरला होता...काय चाललंय त्याला काहीच कळत नव्हतं...डॉक्टर तिच्याशी संवाद साधण्याचा प्रयत्न करत होते " हे पहा!!! हे तुमचे आई बाबा , तुमचा एक छोटासा अपघात झाला होता , म्हणून तुम्हाला इथे हॉस्पिटल मध्ये ऍडमिट करण्यात आलंय...तुमची मुलं , नवरा , आईबाबा सगळे इथे आहेत...तुम्ही काही काळजी करू नका... तुम्ही लौकर नीट व्हाल , आणि सुखरूप तुमच्या घरी जाल..."
"डॉक्टर !!! पण मला काहीच कस आठवत नाही...माझे आईबाबा , पती , मुलं ...मी कोण आहे ? हे देखील मला आठवत नाही आहे !!! डॉक्टर... मी काय करू?" म्हणून ती रडू लागली...
डॉक्टरांनी तिच्या आणखी काही टेस्ट केल्या आणि शेवटी रिपोर्ट्स मधून तिचा स्मृतिभ्रंश झाला आहे हे निष्पन्न झालं...total memmory loss...
त्याच्या जीवनाच सारं होती ती...तिच्यामुळे त्याच्या जीवनाला अर्थ होता...आणि आज तिच्याच स्मृतीतून तो हरवला होता कायमचा ...त्याच्या पायाखालची जमीनच सरकली होती...तो आता कसा जगणार होता...त्याच्या पिल्लांना तो तिच्या मायेचे पंख कुठून आणणार होता ? डॉक्टर तिची स्मृती कधी परत येणार या बद्दल साशंक होते...ते स्पष्ट काहीच सांगू शकत नव्हते...ती डिस्चार्ज होऊन घरी आली...
तिचं तासनतास शुन्यात नजर लावून बसणं , त्याला आतून तोडत होत...तो तिला जीवापाड जपत होता...तिची स्वतःच अस्तित्व शोधण्याची धडपड पाहून त्याचा आगतिकपणा आणखी वाढतच होता...दिवसामागून दिवस जात होते...पण तिच्या अवस्थेत काहीच फरक पडत नव्हता...
त्याने ही हार मानली नव्हती...एक दिवस ती नक्की बरी होईल असा विश्वास त्याला होता...त्याच्यातील सकारात्मकता नक्कीच काहीतरी चांगलं घडवणार होती...
हळू हळू ती आता मुलांशी बोलू लागली होती...त्यांच्याशी तिची नवीन ओळख झाली होती...त्यांना काय हवं नको ते ती पाहत होती...त्यांना शाळेसाठी तयार करणे...त्यांचा डबा , जेवण या सगळ्यांत ती आता लक्ष घालू लागली होती...तिचं आणि तिच्या पिल्लांच एक नवीन नातं तयार झालं होत...आणि या सगळ्यात ती त्याच्यावर ही हक्क गाजवू लागली होती...आणि तो पुन्हा नव्यानं तिच्या प्रेमात पडू लागला होता...
जवळपास दोन वर्ष उलटत आली होती...एक दिवस त्याला ऑफिसमधून यायला उशीर झाला होता...इकडे तिची अस्वस्थता वाढत चालली होती...काळजीने तिचा चेहरा काळवंडला होता...दारावरची बेल वाजताच धावत जाऊन तिने दार उघडले आणि त्याला जाऊन बिलगली...आणि रडू लागली...भानावर आल्यावर तिने स्वतःला सावरलं आणि म्हणाली " तुम्ही कोण आहात मला ठाऊक नाही...तुमचं माझं नात मला आठवत नाही...पण एक गोष्ट मला माहीत आहे की मी तुमच्या शिवाय जगू शकत नाही...
ती पुन्ह्यांदा नव्यानं त्याच्या प्रेमात पडली होती...तिच्याच संसारात , मुलांमध्ये ती नव्यानं रमली होती...
आणि आज जवळजवळ दोन वर्षांनी ती त्याला गवसली होती पुन्हा नव्यानं...❤
#माझेलेखन(माझ्यातील सकारात्मकता)
#मधुनिता
© सुनीता मधुकर पाटील.
© copyright
All rights reserved.
( कथा आवडल्यास नक्की लाइक शेअर आणि कमेंट करा. )
Tags:
लघुकथा