शेवंताच टपाल
राम राम धनी,
म्या शेवंता, आता तुमी म्हणचाल या बाईला याड बीड लागलं कि काय टपाल लिव्हायला. घरातल्या घरातचं काय टपाल लिव्हती.
अवो!!! काल ती शेजारची सुमी आली व्हती. तिचा नवरा मिलिटरीत हाय नव्ह. तिच्या नवऱ्याचं टपाल आलं हुतं तिला, लय काय बाय लिव्हल हुतं, सांगत हुती मला बढवुन चढवून!!! तिला लईच अभिमान वाटत हुता नवऱ्याचा. मग मला बी वाटलं तुमाला टपाल लीव्हावं. तुमी बी काय कुणापेक्षा कमी हाय व्हय!!! त्यो देशाचं रक्षण करतु तर तुमी देशाचं पोषण. तेच्या हाती आसल बंदूक पण तुमच्या हातीबी नांगर हाय...पण आपण कुठं लांब आसतुया म्हणा टपाल लिव्हायला. तरी बी टाकलं लिहुन बघा.
तुमी काल न्याहरी करून मळ्यात गेला अन ती शेजारची गंगी आली की बोंबा मारत, म्हणत हुती तुमच्या म्हशीनं आमच्या जुंधळ्यात शिरून पिकाचा पाक सत्यानास केला. पण म्या बी काय कमी नाय, ताकास तुर नाय लागू दिली. गेली गप्पगुमान आल्या पावली परत.
आव!!!त्या शिरप्याच्या शेरडीला ( शेळी ) चार करडं झाली. काय ग्वाड दिसत्यात म्हणुन सांगु, लईच भारी बघा.
तुमच्या आयला जरा समजुन सांगा बरं, उगी डोक्याला हार्टअटॅक आणती. दोन घास खाऊन आरामात बसावं ना!!! काल चुलीसाठी जळान आणती म्हणुन रानात गेली तर चार घर फिरून गप्पा हाणून म्हातारी घरात आन जळान रानात.
एक गोष्ट सांगायचीच राहिली बघा काल दुपारी चार माणसं तोंड फडक्यानी बांधुन आपल्या घराभवती हिंडत हुती. मला लई भ्या वाटलं. घरफोडी करणारी असत्याली म्हणुन घेतला हातात धोंडा आन दिला भिरकावून एकाच्या अंगावर. थोडक्यात वाचला म्हणुन बरं नाहीतर माझं काय खरं नव्हतं बघा. आवो, त्यो आपल्या शेजारचा गण्या हुता. लागला वरडायला, वैनी माझा जीव घेता का काय म्हणुन. म्या इचारलं असं मुसकं बांधुन कुठं निघाला तर त्यानं सांगितलं.
आपल्या गावात कुणी करुणा आलीया म्हणं. तिच्यापासनं चार हात लांबच रहायचं. तिला त्वांड बी नाय दावायचं, आन जर तिच्यासमोर त्वांड उघड ठिवुन गेलु तर वारं शिरल्यावानी आंगात घुसतीया म्हणं. मग आपलं काय खरं नाय बघा. जीव घिवुनच पिच्छा सोडतीया. तिच्या वाऱ्यालाबी उभं रहायचं नाय. तुमी जरा तिच्या पासन लांबच राव्हा बरं. तिच्या म्होरं गेला अन तिला त्वांड जर दावलं तर माझ्याईतक कुणी वाईट नाय बघा!!! सांगुन ठेवते. नाहीतर तुमी असं का करत नाय सगळे गाववाले मिळुन तिच्या झिंज्या धरून द्या गावातनं हाकलून.
एक गोष्ट तुमाला सांगु, जवा तुमी माझ्याकडं बघुन हसता ना तवा मला लई झ्याक वाटत बघा. जीव कसा तुमच्यावरनं ववाळुन टाकु वाटतु. पण कवा कवा तुमची लई काळजी वाटती. शेती करणं सोपं काम नाय.शेती म्हंजी निसर्गाच्या त्या पावसाच्या भरवशावर जगणं आलं...निसर्गाचा लहरीपणा, त्या पावसाचा आडमुठेपणा, कवा पाऊस तर कवा दुष्काळ या समद्याला त्वांड देता देता हिम्मत साथ सोडत असतीया. कधी निसर्गानं साथ दिलीच तर शेतमालाला भाव बी नीट मिळत नाय. ह्या सगळ्याला त्वांड देता देता तुमी तुमचा धीर खचु दिवु नका. मोठ्या हिंमतीनं तुमी सगळ्याचा सामना करचाल हे ठाव हाय मला.
बरं बास करती आता, भाकऱ्या थापायच्या हायत्या. म्हातारी कवापासनं भुक भुक कराय लागलिया.
तुमचीच
शेवंता.
ता. क. - आता टपालावर पत्ता बित्ता काय लिव्हत बसत नाय बघा. तुमच्या धुतलेल्या बंडीच्या खिशात ठेवून देते. उद्या सकाळपारी आंघुळ करून बंडी घालचाल तवा आपसूकच हे टपाल तुमच्या हाती लागलं.
समाप्त--------------
#मधुनिता
© सुनीता मधुकर पाटील.
© Copyright.
( लिखाण आवडल्यास नावासहित शेअर करण्यास काहीच हरकत नाही.)
Tags:
लेख
सुंदर
ReplyDeleteछान वाटले वाचून
धन्यवाद मॅडम 😊🙏🏻
DeleteVery nice! 👌
ReplyDeleteThank you so much 😊🙏
Delete