स्मिता आज बावीस तारखेच्या जनता कर्फ्यु नंतर पहिल्यांदाच घराबाहेर पडली होती. नवरा अत्यावश्यक सेवेत असल्यामुळे कामावर रुजू. त्याला बिचाऱ्याला हाय ब्लड प्रेशर चा त्रास. घरातील ब्लड प्रेशरची औषध संपल्यामुळे औषधं घेऊन यावीत म्हणुन ती बाहेर पडलेली.
मेडिकल मधुन औषध घेऊन ती बाहेर पडली इतक्यात पाठीमागुन कोणाचा तरी आवाज आला.
" ए पोरी!!! गजरे घेती का गं इकत एक दोन..."
एक आजी हिरवी इरकल नेसलेली, कपाळावर लालचुटुक ठसठशीत कुंकू, हातात मोगऱ्याच्या टपोऱ्या फुलांचे गजरे घेऊन उभी होती आणि गजरे विकत घेण्यासाठी आग्रह करीत होती.
" अहो आजी गजरे कसले विकताय, तुम्हाला माहीत नाही का? घरातुन बाहेर पडायचं नाही. कोरोना नावाच्या महाभयंकर आजाराची साथ पसरली आहे, एक दुसऱ्याच्या स्पर्शाने संसर्ग होतो या आजाराचा. त्यामुळे सगळं बंद आहे आणि तुमच्या घरच्यांनी तुम्हाला असं बाहेर पडुच कसं दिलं. काळजी घ्या आजी, घरीच बसा." स्मिता पोटतिडकीने त्यांना समजावण्याचा प्रयत्न करीत होती.
" ठाव हाय पोरी मला, अगं!!! त्या आजाराने मरण यील तवा यील पण त्या आधी भुकेनं मरण आलं तर काय करू गं. ही पोटाची खळगी हायत की ती कधी भरतच नाहीत बघ. या भुकंच्या आगीपुढं कुठला आजार दिसत नाय बघ." तुच सांग आता काय करायचं ?
" अहो पण तुमच्या घरी दुसरं कोणी नाही का? तुम्ही का फिरताय इतक्या उन्हातान्हात. तुमचं वय बघा, अहो!!! तुम्ही आराम करायला पाहिजे. " त्यांचं वय बघता स्मिता काकुळतीला येऊन त्यांना सांगत होती.
" घरी हाय की म्हातारा धरणीला पडलाय, त्याच्या पोटात तरी दोन घास जायला नकु का. मग त्या साठी मला बाहीर पडायचं लागल की, एक पोरगा हाय त्यो शाळा शिकायला म्हणुन परदेसात गेला आन तिकडंच राहिला परत फिरून माघारी आलाच नाय. त्याच्या शिक्षणासाठी सोन्यासारखी जमीन इकली, वाटलं त्यो नोकरीला लागल्यावर परत इकत घेता इल पण कुठलं काय. त्यो एकदा परदेसात गेला त्यो माघारी फिरकलाच नाय. मग आमी दोघ आलु इकडं पोट भराया. आतापातुर म्हातारा राबत हुता, आता धरणीला पडलेला हाय. आमच्या सारख्या माणसानं कुठं जायाचं सांग की ?"
" अगं!!! दारात, घराच्या आजुबाजूला चार झाड लावल्याती फुलांची. फुलं, गजरं इकुन हाता तोंडाची गाठ पडतीया बघ, नायतर कवा कवा उपाशी बी निजाया लागतंय.
घेतीस काय गं बाय दोन चार गजरं ?" आजी स्मिताला विनवत होती.
" हो आजी द्या मला सगळेच गजरे घेते मी." स्मिताने आजीकडचे सगळेच गजरे विकत घेतले.
स्मिताला त्यांची दया आली. आजकालची मुलं इतकी बेजवाबदार कशी असु शकतात, म्हताऱ्या आईबापाची चौकशी देखील करू नये. ते या जगात आहेत की नाही याच सादं भान देखील त्यांनी ठेवू नये हा सगळा विचार करतच तिने मेडिकल स्टोर मधुन दोन मास्क, सॅनिटायजर आणि बाजुलाच जीवनावश्यक वस्तूच्या खरेदीसाठी दोन तास उघड्या असणाऱ्या फळांच्या दुकानातुन काही फळे विकत घेतली आणि आजीला नेऊन देत म्हणाली,
" आजी ही काही फळं आहेत घरी जाऊन आजोबांना खाऊ घाला, आणि हो, हे मास्क आहेत घरातुन बाहेर पडताना तोंडाला बांधुनच बाहेर पडायचं. एक तुमच्यासाठी आणि एक आजोबांसाठी, असं म्हणत तिने तो मास्क आजीच्या तोंडाला बांधला देखील आणि वापरून झाला की स्वच्छ धुवून चांगला कडकडीत उन्हात वाळवायचा आणि मगच पुन्हा वापरायचा." स्मिता ने आवश्यक त्या सूचना आजीला दिल्या आणि घरी जायला निघाली. पण परत काहीतरी आठवल्यासारखे मागे फिरली आणि आजीला थांबवत म्हणाली.
" आजी!!! उद्यापासुन तुम्ही तुमच्याकडची सगळी फुल मला आणुन देत जा. मी घेईन सगळी विकत. तुमच्या फुलांमुळे माझा देव्हारा कसा छान दरवळुन निघेल. आणि माझा देव त्या सुगंधात न्हाऊन निघेल बघा. पण हो, एक गोष्ट लक्षात ठेवा जास्त गर्दीत जायचं नाही आणि स्वतःची नीट काळजी घ्यायची." ती समोरची बिल्डिंग आहे ना तिथे मी राहते असं म्हणत तिने बिल्डिंगकडे इशारा केला.
" पोरी तुझं लई उपकार झालं बघ या म्हाताऱ्या जीवावर. देव तुला सुखी ठेवु " असा आशीर्वाद देत आजी स्मिताकडे कौतुकानं बघू लागली आणि दोघीही आपापल्या घरी जायला वळल्या.
स्मिता दोन चार पावले चालली असेल इतक्यात आजीच्या आवाजाने ती परत मागे वळली आणि पाहते तर आजी रस्त्याने जाणाऱ्या एका विक्षिप्त, भणंग माणसाला हाका मारत होती. ज्याच्या अंगावर कपड्याच्या नावावर फक्त चिंध्या गुंढाळलेल्या होत्या, कळकटलेला,मळकटलेला, किती दिवस तर त्याने आंघोळ केली नसावी, उगीच आकाशाकडे वेडेवाकडे हात वारे करीत असबंध बडबड करत होता तो. थोडक्यात विक्षिप्त होता तो.
" ए पोरा!!! अरे ए पोरा!!! जरा थांब की" म्हणत ती त्याच्या मागे मागे जात होती. स्मिता आजीला काही बोलणार किंवा अडवणार या आधी आजी त्या वेड्या समोर जाऊन उभी होती.
" ए लेकरा!!! धर तु बी दोन घास खाऊन घी, कसला आजार आलाय म्हण, म्हणुन समदी माणसं दार लावुन घरात बसल्याती. तुला कुणी खायाला दिलं असलं का नाय कुणास ठाव. तुलाबी भुक लागली असलच की. आरं!!! समदयाची भुक सारखीच. मग त्यो राजा असुदी नाहीतर रंक. ही पोटाची खळगी कधी भरायची नाहीती बघ." असं म्हणत त्यांनी स्मिताने दिलेल्या फळांमधून काही फळे काढुन त्याच्या हातावर टेकवली आणि घराकडे जायला वळल्या. तो त्या फळांकडे पाहुन वेड्यासारखा हसू लागला, आणि अधाशीपणाने खाऊ लागला. खाऊन झाल्यावर तो आणि स्मिता दोघे त्या पाठमोऱ्या आजीकडे पाहत स्तब्ध उभे होते आणि स्मिताच्या डोळ्यात अश्रु होते. तो वेड्यासारखा आजीकडे पाहत हसत होता आणि स्मिताला त्याच्याकडे पाहुन उगीच देव हसत असल्याचा भास झाला.
© सुनीता मधुकर पाटील
Copyright.
( कथा आवडल्यास नावासहित शेअर करावी, या कथेचे सारे हक्क लेखिकेकडे राखीव. )
Tags:
लघुकथा