© सुनीता मधुकर पाटील.
अविष्कार - भाग - १
दारावरची बेल वाजली.
शोभा किचनमधुनच ओरडली, "अहो!!! कोण आलं आहे बघा तरी."
पण माधवच्या कानात शोभाचे शब्द घुसलेच नाही, ते रविवार सुट्टीचा दिवस म्हणुन आपल्या चार वर्षाच्या मुलाला अविष्कारला खेळवत अगदी आरामात सोफ्यावर लोळत T.V पाहण्यात मग्न होते. शेवटी वैतागुन शोभा बडबडत तशीच कणिक मळता मळता खरकटे हात घेऊन दार उघडण्यासाठी गेली.
इतक्यात आणखी एकदा बेल वाजली.
"हो आले आले, थोडा धीर धरवत नाही लोकांना" म्हणत तिने तावातावातच दरवाजा उघडला. दारात समोर पंचविसीच्या आसपासचा एक तरुण उभा होता.
"माधव कुलकर्णी इथेच राहतात का?" तो माधवरावांबद्दल चौकशी करत होता.
"अरे!!!दारात एवढी मोठी पाटी लावली आहे दिसत नाही का?" शोभा थोडी वैतागुनच बोलली.
त्याने पुढे होऊन पटकन शोभाचे पाय धरले आणि "आई" म्हणुन रडू लागला. त्याच्या अश्या वागण्याने शोभा एकदम घाबरून गेली.
"अरे!!! काय करतोयस तु हे, बाजुला हो. अहो!!! बघा ना हा कोण मुलगा आहे आणि हा असा काय करतोय. या इकडे लवकर." ती माधवला हाका मारू लागली.
शोभाच्या आवाजाने माधव बाहेर आला, "अरे!! काय करतोयस हे सोड तिचे पाय." म्हणत त्याला हाताला धरून बाजूला केले. तो अजुन रडतच होता.
"कोण तु? आम्ही तुला ओळखत देखील नाही आणि असं अनोळखी माणसाचे पाय काय धरतोयस. चल जा इथुन, निघ आधी." माधवने त्याचा हात धरून त्याला ढकललं.
"सर, मी मोहित मी मुंबईला असतो. आणि खास तुम्हा दोघांना भेटण्यासाठी इथे आलो आहे. सर अविष्कार तुमचा मुलगा ना? " त्याने विचारले.
अविष्कारच नाव ऐकताच दोघांच्याही डोळ्यात टचकन पाणी तरळलं. शोभा आणि माधव दोघे एकमेकांकडे पाहू लागले." तु कसा अविष्कारला ओळखतोस, आणि त्याच्याकडे तुझं काय काम." माधवने थोड संभ्रमित होऊन त्याला विचारलं.
"मी आत येऊन बोलू शकतो का?"
माधव आणि शोभा त्याला घेऊन घरात गेले आणि आत जाताच, "अविष्कार आमचा मुलगा आहे, त्याला आम्ही कायद्याच्या चौकटीत राहून दत्तक घेतलं आहे, तुम्ही कोण आहात आम्हाला काही माहीत नाही, तेंव्हा तुम्ही जर त्याच्यावर तुमचा अधिकार सांगण्यासाठी आला असाल तर आल्या पावली परत जा." माधवने एका दमात मोहितला निक्षुन सांगितलं आणि शोभाने धावत जाऊन अविष्कारला आपल्या छातीशी कवटाळले.
मोहित माधवच्या अशा बोलण्याने थोडा गोंधळला.
"सर तुम्ही हे काय बोलताय मला काहीच कळत नाही आहे. मी इथे तुमचे आभार व्यक्त करण्यासाठी आलो आहे. तुम्ही आधीच मला इतकं भरभरून दिलं आहे, त्याचेच उपकार मी या जन्मात तरी फेडू शकणार नाही. तुमच्यामुळे मला नवीन जन्म मिळाला आहे. तुमचे उपकार मी कधीच विसरणार नाही." म्हणत त्याने जाऊन माधवला मिठी मारली.
शोभा आणि माधव पुरते गोंधळून गेले.
"तु काय बोलतोयस आम्हाला काहीच कळले नाही. तु जरा स्पष्ट बोलशील का? तुझा आणि आविष्कारचा काय संबंध आहे ते ही सांग."
माधवने त्याला प्यायला पाणी आणुन दिले, शोभा तर अजुन अविष्कारला छातीशी कवटाळूनच भेदरलेल्या अवस्थेत तशीच उभी होती.
थोड्याच वेळात तो थोडा सावरला होता.
"अरे आविष्कारमुळे आमच्या जगण्याला अर्थ आहे, तो नाही तर आमच्या आयुष्याला काहीच अर्थ नाही.शुन्य आहे आमचं जग त्याच्या विना. त्याने आम्हाला जगायला एक कारण दिलंय. तु अविष्कारबद्दल काही बोलत होतास. तु इथं आल्या आल्या आविष्कारची ओळख सांगितलीस, तुझ आणि त्याच काय नात आहे." माधव पोटतिडकीने त्याला विचारात होता.
"हे माझं बाळ आहे आणि मी याला कोणाला देणार नाही."
मध्येच शोभा बाळाचे पापे घेत बडबडत होती.
"अहो हे तुमचचं बाळ आहे, मी याला कुठेही घेऊन जाणार नाही. मी या बाळाबद्दल बोलतच नाही आहे. तुमचा काहीतरी गैररसमज होतोय. मी अविष्कार बद्दल बोलतोय चार वर्षांपूर्वी तुमच्या आविष्कारचा अपघात झाला होता." इतकं बोलुन तो थोडं थांबला.
"चार वर्षांपूर्वी तुमच्या आविष्कारचा अपघात".....या एका वाक्याने माधव आणि शोभाला पुरतं हेलावून टाकलं. त्यांच्या जखमेवर काळाच्या ओघात धरू पाहणारी खपली आज या एका वाक्याने पुन्हा निघाली होती आणि नीट होत आलेली जखम पुन्हा नव्याने भळभळली होती.
माधव आणि शोभा एक सुखी जोडपं, जगातली सारी सुखं त्यांच्या दारी हात जोडुन उभी होती. पाहुण्यांरावळ्यांनी डवरलेलं झाडच जणु. नात्यांचे सारे बंध प्रेमाच्या धाग्यांनी गुंफलेले होते, नजर लागावा असा संसार होता दोघांचा. पण देव सगळ्यांना सारंच भरभरून देत नाही ना!!! काही तरी मागे बाकी ठेवतोच. लग्नानंतर बरेच दिवस त्यांना बाळ नव्हतं. देवदेवस्की, दवाखाना, गंडेदोरे, सारं काही केल्यानंतर लग्नाच्या सहा सात वर्षांनंतर त्यांच्या संसाराच्या वेलीवर एक गोंडस फुल उमललं होतं. अविष्कार!!! मोठ्या कौतुकाने त्यांनी त्याच नाव अविष्कार ठेवलं. आविष्कारच्या आगमनाने, बसं!!! आता काही नको, भरून पावले होते दोघेजण. त्याच्या बाल लीलांमध्ये दिवस कसे भराभरा निघुन जात होते.
दिवसांमागून दिवस सरत होते. त्याचे खेळ, त्याला पडलेले बाळ सुलभ प्रश्न, त्याचे बोबडे बोल, त्याचं घरभर दुडूदुडू धावणं, त्याचे हट्ट, रडून सगळं घर डोक्यावर घेणं या सगळ्यात शोभा आणि माधव अगदी रमुन गेले होते.
पुढे माधव आणि शोभाचे आयुष्य कोणते नवीन वळण घेते. मोहितचा आणि आविष्कारचा काय संबंध पाहुयात पुढील भागात.
क्रमशः
© सुनीता मधुकर पाटील.
copy right
All right reserved.
कथा आवडल्यास लेखिकेच्या नावासहित शेअर करावी.
Tags:
लघुकथा