© सुनीता मधुकर पाटील.
येतील का ते दिवस परत
काल गणिताचा पेपर होता...आयुषीने पटपट पेपर लिहून संपवला आणि वर्गशिक्षकाकडे जमा केला...शिक्षकाने पेपर तपासून पहिला असता जाणवले की पेपर अर्धाच सोडवला आहे त्यांनी आयुषीला बोलावलं आणि विचारलं...
"आयुषी बेटा इधर आओ , आप ने पेपर आधा ही लिखा है , अभी एक घंटा बाकी है , पेपर पुरा लिखकर खत्म करो ।"
त्यावर आयुषी म्हणते कशी " आज मेरा मूड नही है , कल लिखती हूं ।
किती तो निरागसपणा , कुठली स्पर्धा नाही की कुठली शर्यत नाही , परीक्षेत जास्त मार्क मिळवण्याची आकस नाही...कुठले छक्के पंजे नाही की दुनियादारी नाही , म्हणूनच तर म्हणतात ना बालपणीचा काळ सुखाचा !!!
आजवरचा सर्वात सुखाचा काळ कोणता विचारल्यावर नक्कीच सगळेजण बालपणीचा काळ सुखाचा असेच म्हणतील...जर परत तो काळ आपल्याला अनुभवायला मिळाला तर !!! परत त्या काळात जाता आलं तर...
मनाच्या कप्यात आत कुठेतरी बांधून ठेवलेलं आठवणींचं गाठोडं सोडलं तर जाणवलं की किती वर्ष झाली जात्यावरच्या ओव्यांनी सुंदर पहाटे जाग आलीच नाही , त्या गभूळलेल्या चिंचा खाल्याच नाहीत...गोठ्यात वासराला चाटत आपल्या प्रेमाची उधळण करणाऱ्या गायीचं हंबरण ऐकलचं नाही...कधी झाडावर चढून तर कधी दगड मारून कैऱ्या तोडल्याच नाहीत...पावसाच्या वाहत्या पाण्यात कागदाची जहाज चालवलीच नाहीत...हवेत कागदाची विमाने उडवलीच नाहीत...
आईबाबांची नजर चुकवून गृहपाठ अर्धाच सोडून खेळण्यासाठी ठोकलेली धुम आणि परत आल्यावर खाल्लेले धम्मक लाडू , राग आल्यावर रागात रुसून बसलेला कोपरा , राजाराणी , चांदोबाच्या गोष्टी या सगळ्या काळाच्या ओघात धुसर झालेल्या आठवणी परत ठळक दिसू लागल्या ,
❤बालपणीच्या आठवणी❤
आयुष्याच्या वाटेवरती वळून बघता मागे,
आठवणींच्या हिंदोळ्यावर मन माझे डोलू लागे.
आठवणी त्या बालपणीच्या सुंदर मंतरलेल्या क्षणांच्या,
चिऊ-काऊ च्या घासांच्या आणि निरागस स्वप्नांच्या.
आठवणी त्या जात्यावरील ओव्यांनी होणाऱ्या सुंदर पहाटेच्या,
शेण-सडा सारवण आणि सुंदर रांगोळ्यांच्या.
आठवणी त्या चुलीवरील भाजलेल्या खमंग भाकरीच्या,
खोड्या करता आईने दिलेल्या धम्मक लाडूंच्या.
आठवणी त्या ये ग गाई गोठ्यात म्हणत भरवलेल्या घासांच्या,
चिऊ-काऊ, राजा-राणी आणि चांदोबांच्या गोष्टींच्या.
आठवणी त्या आवळा, चिंच, बोरे आणि ऊसाच्या,
पाच पैशाच्या लेमन गोळ्या आणि पेपरमिंटच्या.
आठवणी त्या कल्पनेच्या गगनात विहार करता पाहिलेल्या स्वप्नांच्या,
आणि जाग येता वास्तवाच्या लागलेल्या चटक्यांच्या.
आयुष्याच्या वाटेवरती वळून बघता मागे ,
काय हरवले काय गवसले हिशोबच न लगे.
आयुष्य जगताना जर आपल्याला लहान बनुनच जगता आलं तर आपण खूप काही शिकू शकतो...लहान बनून जर मोठेपणा मिळवता आला तर ...मोठं मोठ्या वादळात महापुरात मोठी ताठ झाड उन्मळून पडतात तर लहान लव्हाळे तरुन जातात...म्हणूनच तर तुकाराम महाराज देखील म्हणतात.
" लहानपण देगा देवा! मुंगी साखरेचा रवा!!
ऐरावत रत्न थोर! त्यासी अंकुशाचा मार!!
जया अंगी मोठेपण! तया यातना कठीण!!
तुका म्हणे बरवे जाण! व्हावे लहानाहून लहान!!
महापुरे झाडे जाती! तेथे लव्हाळे वाचती!!"
देवा मला इतकं मोठं नको बनवू की माझं मन भावनाशून्य , संवेदनाशून्य होईल...माझ्यावर प्रेम करणारी माणसं मला दिसणारच नाहीत.
माझ्यातलं ते निरागस , खोडकर , प्रामाणिक कोवळं बालमन नेहमी जिवंत ठेव...❤
©® सुनीता मधुकर पाटील.
Copyright
All right reserved.
लेख आवडल्यास लेखिकेच्या नावासहित शेअर करावा.
Tags:
लेख