चिंब मन
खट्याळ वाऱ्याची कोवळी झुळूक हळुवार स्पर्शून जाते आणि त्याच्या येण्याची चाहुल देऊन जाते.
तो!!! अहो तोच तो, ज्याची किती आतुरतेने वाट पाहतो ना आपण सगळे, तो!!!
त्या तप्त आगीन फुलांचे वर्षाव झेलुन सारी सृष्टी, सारे जीव अगदी कासावीस झालेले असतात. अंगाची अगदी लाही लाही झालेली असते. अश्यातच अंधार दाटू लागतो आणि मग थंड शितल हवेची झुळूक हळुवार स्पर्श करून जाते आणि त्याच्या येण्याची चाहूल देऊन जाते.
तो किती सुंदर दिसतो माझ्या नजरेत दूरवर तो दरी खोऱ्यातून, कड्या कपारीतून, उंचच्या उंच डोंगरावर अलगद कोसळत असतो. एखाद्या अल्लड नवतरुणीप्रमाणे पायात घुंगरे बांधून पावसाच्या सरी अंगणात नाचतात, बागडतात आणि त्या नभाचा उर रिता करून जातात.
झाडा, वेलींवरून निथळणारे पाण्याचे थेंब पाहिले की असे वाटते जणू आभाळातुन नितळ मोत्यांची बरसात होत आहे आणि चिंब झालेल्या मनाची घागर ओसंडून वाहत आहे. निळ्या घनांनी बरसवलेल्या प्रेमसरीत सचैल न्हावुन वेडी धरती धुंद होऊन गंधाळू लागते आणि या परिमळाची बरोबरी जगातील कोणताच अत्तर करू शकत नाही. त्या गंधित ओल्या मातीचा सुगंधाने मन मोहरून जाते.
निळ्या आभाळातुन मग हळुवार कोवळे ऊन डोकावू लागते उन्हाच्या त्या किरणांना पाहिलं की असं वाटत जसे सतारीच्या तारा छेडीत कोवळी उन्हे हळुवार नभातुन झिरपत आहेत. पावसांच्या रेशीमधारा आणि त्या सोनकीरणांची गळाभेट झाली की सप्तरंग इंद्रधनू आपल्या सप्तरंगाची उधळण करतो आणि या सप्तरंगात या धरतीची हिरवी कांती उजळुन निघते.
मध्येच ढगांचा गडगडाट ऐकू येतो आणि जणू मेघ गर्जून गर्जून राग मेघ मल्हार गातोय की काय असा भास होतो.
सनई चौघडयांचे नाद नभी निनादत आहेत अस वाटतं.
ही धरती लता, वेलींच्या, फुलांच्या मुंडावळ्या भाळी बांधून, कपाळी केशरी टिळा माळून एखाद्या नववधुप्रामाणे शृंगारलेली भासते.
पहिल्या पावसात मातीची कुस ही भरून जाते आणि आत दडलेली लाखो बीज गर्भवासी होऊन अंकुरू लागतात.
खरंतर पाऊस किती आल्हाददायक असतो. अवघं चराचर आपल्या सरींनी धूऊन काढणारा, स्वैर, स्वच्छंदी पाहुणा, आपल्या आगमनाने सगळ्या सृष्टीत आनंदाची पेरणी करणारा एक अवलिया. मला मात्र तो कधी कधी कमालीचा धीरगंभीर वाटतो, तर कधी कधी अल्लड, अवखळ, चंचल वाटतो.
#पहिल्यावहिल्यागोष्टी
©️ सुनीता मधुकर पाटील
Copyright
All right reserved .
Tags:
लेख