रेल्वे आणि ती.(भाग -1)
" शुभदा !!! अगं शुभदा, कुठे गेली ही पोरगी. कसं होणार हीच कोणास ठाऊक? लग्न होऊन सासरी जायची वेळ आली तरी हीचा पोरकटपणा काही जात नाही." शुभदाची आई तिला खुप वेळा पासून शोधत होती आणि शुभदा नेहमीप्रमाणे गच्चीवर होती.
" काय गं आई ? इथेच तर होते गच्चीवर."
" परत गच्चीवर, किती वेळा सांगितलं बसं झाला हा बालिशपणा उद्या सासरी गेल्यावर पण असचं करणार का ?
" तुला माहिती आहे ना गं आई, मला रेल्वे किती आवडते ती."
शुभदाला रेल्वे खुप आवडायची अगदी लहानपणापासून. तिच्या घराच्या पाठीमागेच काही अंतरावर रेल्वे ट्रॅक होता. गच्चीवर उभा राहीलं की येणाजणारी रेल्वे स्पष्ट दिसायची. चार पाच वर्षाची असल्यापासून रेल्वेचा आवाज ऐकला की ती गच्चीवर धावत सुटायची रेल्वे नजरेआड होईपर्यंत तिथेच तिला एकटक पहात उभी रहायची. तिला रेल्वेविषयी एक आकर्षण जाणवायचं. रेल्वे तिला जिवाभावाची, जवळची भासायची.
दोन महिन्यावर तीच लग्न येऊन ठेपलं होतं. सागर तिचा होणारा नवरा आर्मी मध्ये कार्यरत होता. सध्या त्याची पोस्टिंग पठानकोट येथे होती. लग्नापूर्वीची ती अनामिक हुरहुर, एकमेकांबद्दलची ओढ, फोनवर एकमेकांशी तासनतास गप्पा मारणे, सुखी संसाराची गोड स्वप्न पाहणे, सोबत लग्नाची तयारी, खरेदी, या सगळ्यात दोन महिने कसे निघून गेले समजलेच नाही.
मोठ्या थाटामाटात, धुमधडाक्यात शुभदाचं लग्न पार पडलं आणि ती सासरी आली. ती खुप खुश होती. सासुसासरे लेकीसारखा जीव लावायचे. सागर एक महिन्याची रजा घेऊन आला होता. लग्न, पूजा, हनीमून या सगळ्यात एक महिना पंख लागल्यासारखा उडून गेला आणि सागरच्या पोस्टिंगच्या ठिकाणी जाण्याचा दिवस उजाडला. सागर जाणार म्हणून दोन दिवस आधीपासूनच ती थोडी उदास होती.
" सागर, तुम्ही लगेच निघालात. नका ना जाऊ इतक्या लवकर, आता कुठे आपल्या लग्नाला एक महिना पुर्ण झाला आहे आणि तुम्ही लगेच निघालात." शुभदा काकुळतीला येऊन त्याला बोलत होती.
" अगं मला तरी कुठे जाऊ वाटतंय पण माझाही नाईलाज आहे. जावं तर लागणार ना. मी पुढच्या वेळेस नक्की लवकर येण्याचा प्रयत्न करेन आणि काळजी कशाला करतेस. तुझी जिवाभावाची मैत्रीण आहे की माझ्यासोबत माझी काळजी घ्यायला. ती मला परत घेऊन येईल की तुझ्याकडे." ती आश्चर्याने त्याच्याकडे पाहू लागली.
" अगं!!! अशी काय पाहतेस, तुझी सखी रेल्वे, आवडते
ना तुला," म्हणत तो हसू लागला.
शुभदाने तिचं रेल्वे प्रेम सागरला सांगितलेलं होत पण आज पहिल्यांदा तिच्या मनात खोल कुठेतरी रेल्वेबद्दल रागाच्या भावनेनं घर केलं होतं, कारण तिची जिवाभावाची रेल्वे आज तिच्या सागरला तिच्यापासून दूर नेणार होती.
पुढच्या वेळेस सुट्टीवर आल्यानंतर जाताना तिलाही सोबत घेऊन जाण्याचं वचन त्याने तिला दिलं आणि ती सुखावली. तिला ही सागरमुळे रेल्वेचा प्रवास करायला भेटणार होता. तिचे सगळे नातेवाईक जवळपासच्याच गावात रहात असल्यामुळे लांब जाण्याचा कधी प्रश्नच नव्हता. त्यामुळे तिच्या आवडत्या रेल्वेचा प्रवास तिला कधी घडलाच नव्हता.
लवकर परतण्याचं वचन देऊन सागर पठानकोटला निघून गेला. शुभदाला इकडे सागर विना करमत नव्हतं. नविन लग्न, नवी नाती, त्यात सागरचं सोबत नसणं तिला खुप त्रास व्हायचा. त्याच्या आठवणीत तीला एक-एक क्षण युगासारखा वाटत होता. सास-ुसासरे तिला अगदी मुलीसारखे सांभाळून घेत होते. जपत होते. हळुहळु तीही तिथे रमू लागली. सगळी जवाबदारी ती व्यवस्थित पार पाडत होती. फोनवर सागरची ख्यालीखुशाली समजत होती.
सहा महिन्यानंतर सागर एक महिन्याच्या सुट्टीवर परतला होता. शुभदा खुप आनंदी होती कारण या वेळेस सागर तिला त्याच्यासोबत पठानकोटला नेणार होता. त्याने आईबाबांची परवानगी घेतली. त्याला गव्हर्नमेंट क्वार्टर मिळाली होती. पठानकोटला जाण्याआधी दोघे मिळून तिच्या माहेरी तिच्या आईबाबानां भेटण्यासाठी गेले.
रेल्वेचा आवाज ऐकताच शुभदा धावतच गच्चीवर गेली.
आणि एकटक तिच्याकडे पहात तिच्याशी बोलू लागली.
" मी येतेय तुला भेटायला, माझ्यासोबत माझा सागर ही असणार आहे, हं!!! आपण तिघे मिळून मस्त गप्पा मारू. तुला तर माहीतच आहे तु मला किती!!!आवडतेस. पण मला आजकाल तुझा कधी-कधी राग ही येतो हं, कारण तु माझ्या सागरला माझ्यापासून दूर नेतेस ना...चलं मग भेटू आपण..."
" शुभदा!!! अगं, शुभदा परत गच्चीवर, कधी सुधारणार ही पोरगी कोणास ठाऊक?"शुभदाची आई तिला जेवणासाठी बोलावत होती.
शुभदा आणि सागर पठानकोटला निघाले, दोघांचे ही आईबाबा त्यांना सोडवायला रेल्वे स्टेशन वर गेले होते. आपली मुलगी पहिल्यांदा इतक्या लांब जाणार म्हणून शुभदाची आई थोडी काळजीत होती.रेल्वे आली, शुभदा आणि सागर रेल्वेत चढले. ती रेल्वेला अगदी हळुवारपणे अलगद प्रेमाने स्पर्श करीत होती. तिला पाहून असं वाटत होतं जणु दोन जिवाभावाच्या मैत्रिणी प्रेमाने गळाभेट घेत आहेत. शुभदा अगदी लहान बाळाप्रमाणे प्रवासाचा आनंद घेत होती, नानातऱ्हेची लोकं, वेगवेगळ्या भाषा, वेगळे पेहराव खिडकीतून दिसणारी पळणारी झाडे, मध्येच वाहणारी एखादी नदी, सगळं निसर्गसौंदर्य मनात साठवत होती. सागरसोबतचे हळवे प्रेमळ क्षण, तिच्या सानिध्यात(रेल्वे) घालवलेला एक एक क्षण ती मनाच्या मनाच्या कप्प्यात कैद करून ठेवत होती. दोघांचा प्रवास सुखरूप झाला, रेल्वेतून उतरताना शुभदा तिचे आभार मानायला विसरली नाही.
" धन्यवाद तुझे, तु आमचा प्रवास सुखरूप पार पडलास, आपण असेच नेहमी भेटत राहू, माझ्या सागरची नीट काळजी घेत जा हं!!! त्याला सुखरुप माझ्यापर्यंत पोहचवण्याची जवाबदारी तुझी हं!!! तु अशीच आमची नेहमी साथ दे. तुला भेटून मला खुप आनंद झाला.चल निघते मी." म्हणत तिने तिचा निरोप घेतला.
दोघांचा नवीन राजराणीचा संसार सुरू झाला. नवा प्रदेश, नवी लोकं, नवी संस्कृती, नवा अनुभव, तिला खुप काही शिकवून जात होता. हळूहळू ती तिथे रमायला लागली. कधी प्रेम, तर कधी छोटे मोठे रुसवे फुगवे, तर कधी लुटुपूटुची भांडणं या सगळ्यात दिवस सरत होते. थोडक्यात काय तर दोघांचा संसार अगदी सुखात चालु होता. दोघांना तिथे येऊन जवळपास सहा महिने होत आले. दरम्यान शुभदाने गोड बातमी दिली. त्यांच्या घरी नवा पाहूणा येणार होता. ती गरोदर होती. गावी सगळ्यांना फोन करून कळवण्यात आलं. सगळे खुप खुश होते.
सगळीकडे आनंदाला उधाण आलं होतं. शुभदाची तब्येत आजकाल थोडी नरमच असायची. सागर तिची योग्य ती काळजी घेतच होता. दोघांनी मिळून येणाऱ्या बाळाची त्याच्या भविष्याची खुप स्वप्न रंगवली. दोघांनी मिळून येणाऱ्या बाळाचं नाव देखील ठरवलं.
शुभदाला आता सातवा महिना होता. बाळंतपणासाठी गावी जाण्याचा निर्णय दोघांनी घेतला. दोघे गावी निघाले, परत रेल्वेचा प्रवास, ती खुप खुश होती. " अगं ऐक ना, आमच्या घरी ना नवीन पाहुणा येणार आहे. तुला ही गोड बातमी मला कधीपासून सांगायची होती, पण आपली भेटच झाली नाही. आता परत येताना सागर एकटेच असणार आहेत बर कां, तु त्यांची नीट काळजी घे." शुभदा मनातल्या मनात तिच्याशी बोलत होती. दोघे सुखरुप घरी पोहचले.
घरी त्यांच्या स्वागताची जय्यत तयारी सुरू होती, डोहाळजेवणाच्या कार्यक्रमाचा घाट घालण्यात आला होता. कार्यक्रम एकदम थाटामाटात निर्विघ्नपणे पार पडला. सागरची सुट्टी संपत आली होती. तो दोन दिवसांनी परत जाणार होता. शुभदा खुप हळवी झाली होती. डिलिव्हरीच्या वेळेस तो तिला तिच्यासोबत हवा होता. म्हणून ती त्याला परत-परत डिलिव्हरीच्या वेळी सुट्टी घेऊन येण्यासाठी सांगत होती. "आपल्या जीवनातील अनमोल क्षण, ज्यावेळी आपल्याला आईबाबा म्हणून नवीन ओळख मिळेल, तो क्षण मला तुमच्यासोबत जगायचा आहे. प्लिज तुम्ही त्यावेळी रजा घेऊन नक्की या." ती त्याला विनवत होती.
पुढे काय होणार पाहुयात पुढील भागात....
क्रमशः
© सुनीता मधुकर पाटील.
Copy right
All right reserved.
कथा आवडल्यास लेखिकेच्या नावासहित शेअर करण्यास हरकत नाही.
Tags:
लघुकथा
Sunita mam chan lihita aapan
ReplyDeleteधन्यवाद सर 🙏😊
Delete