© सुनीता मधुकर पाटील.
अविष्कार - भाग - ३
चार वर्षापूर्वी तुमच्या आविष्कारचा अपघात....या मोहितच्या वाक्याने माधव संभ्रमात पडतो. त्याचा असा समज झाला होता की हा मोहित छोट्या अविचा कोणी नातेवाईक असावा आणि त्याच्यावर आपला हक्क सांगण्यासाठी येथे आला असावा पण आविष्कारचा आणि याचा काय संबंध.
" तुझा आणि अविष्कारचा काय संबंध, तु त्याला कसा ओळखत होतास." माधवने जर चढ्या आवाजातच त्याला विचारलं.
" सर तुम्ही अविष्कार गेल्यानंतर त्याचे अवयवदान करण्याचा निर्णय घेतला आणि त्याचे अवयवदान केले. मला लहानपणापासून हृदयाचा त्रास होता, माझ्या हृदयाचा एक वाल्व पूर्णपणे निकामी झाला होता. त्यामुळे हृदय प्रत्यारोपणाशिवाय दुसरा कोणताच पर्याय शिल्लक नव्हता. आणि तुम्ही घेतलेल्या या निर्णयामुळे मला नवीन जीवन मिळालं. मी हे जग पाहू शकतोय. इतकंच नाहीतर तुमच्या या धाडसी निर्णयामुळे आणखीन दोन लोकांच जगणं सुसह्य झालेल आहे. माझ्या शरीरात तुमच्या आविष्कारच हृदय धडधडतयं.
मला माहीत आहे तुम्ही ही सगळी माहिती डॉक्टरांना गुप्त ठेवण्यास सांगितली होती. पण खुप आग्रहानंतर, खुप उटाठेवी केल्यानंतर मला तुमच नाव आणि पत्ता मिळाला. सर!!! ज्यांच्यामुळे मी हे जग बघतोय, मला नवीन जीवन मिळालं. मग त्यांचे उपकार तर मानायलाच हवेत ना? सर!!! उपकार मानुन तुम्ही केलेल्या त्यागाचा मला अपमान करायचा नाही किंवा तुमचे उपकार मानुन तुम्ही केलेल्या उपकाराची परतफेड करायची नाही. कारण याची परतफेड कधीच होऊ शकणार नाही." इतकं बोलुन तो माधवचे पाय धरून रडू लागला.
हे सगळं ऐकून माधव स्तब्ध झाला त्याला काय बोलावं काहीच कळत नव्हतं, त्याने मोहितला कडकडुन मिठी मारली. माधवला त्याच्या अविष्कारलाच भेटतोय अस वाटत होतं. माधवच्या डोळ्यांतुन ही आता अश्रुधारा वाहत होत्या आणि शोभाला हे सगळं काय चाललयं काही कळत नव्हतं. ती हे सगळं ऐकुन भांबवून गेली होती.
" अहो, काय बोलतोय हा मुलगा, हे खरं आहे का? आणि जर हे खरं असेल तर तुम्ही मला आजपर्यंत हे सांगितलं का नाही? इतकी मोठी गोष्ट तुम्ही माझ्यापासून लपवुन ठेवली. का केलं तुम्ही असं. खरचं माझ्या अविचं हृदय ह्या मोहितच्या शरीरात श्वास घेतंय का? अहो!!!सांगा ना ? का नाही सांगितलं तुम्ही मला. सांगा ना!!!!" शोभाचा बांध आता फुटला होता.
"शोभा!!! शोभा तु शांत हो आधी. मी!!! मी सगळं सांगतो तुला. मला हे तुझ्या पासुन लपवुन ठेवायचं नव्हतं. पण मी काय करणार होतो तुच सांग. अविष्कार गेला आणि तो धक्का सहन न झाल्यामूळे तु बेहोश झालीस. मी काय करणार होतो. एकीकडे अवि गेल्याच दुःख, दुसरीकडे तुझी ती तशी अवस्था. माझ्यासाठीही हा फार मोठा धक्का होता गं!!! मी माझ्या अविला असा जाताना पाहू शकत नव्हतो गं, त्याला अस मातीमोल होताना मी पाहू शकत नव्हतो. मला त्याला जिवंत ठेवायचं होतं, कुठल्या ना कुठल्या रुपात, म्हणुन अस अवयवरुपी त्याला जिवंत ठेवण्याचा निर्णय मी घेतला. अगं!!! जगाच्या कुठल्यातरी कोपऱ्यात तो हृदयरूपी, कुठे डोळ्यांच्या रुपात, तर कुठे आणखी कुठल्यातरी रुपात तो आहे हीच भावना मला बळ देत होती. राहिला प्रश्न तुला विचारण्याचा तु त्या मनस्थितीतच नव्हतीस. तुझी अवस्था काय होती हे तुला माहीतच आहे. मग मी तुला कसा विचारणार होतो." माधव भावविवश होऊन तिला सांगत होता.
" अहो,,पण मी बरी झाल्यावर तरी सांगायचं होतं ना, हो!!! नंतर ही तुम्ही मला सांगितलं नाही, तुम्ही असं का केलतं सांगा मला. मला माझ्या मुलाबद्दल सगळं माहीत असावं एवढा अधिकार ही नाही का मला." शोभा माधवला जाब विचारत होती.
" प्रश्न अधिकारांचा नाही शोभा, फक्त अवयवदान करण्याचं काम मी केलं पण डॉक्टरांना ही सगळी माहिती मी गुप्त ठेवायला सांगितली. अवयव कोणाला दान करण्यात आले किंवा कोणी केले ही सगळी माहिती मला ही कळायला नको आणि ज्याला दान दिले त्याला दाता कोण आहे हे देखील कळायला नको. कारण परत त्यांना भेटण्याचा मोह होणार, परत नवे पाश, नवे बंध ह्या सगळ्यात गुंतून नवीन भावनांचा गुंता करून घ्यायचा नव्हता. समज जर तुला कळाल असतं की आपल्या अविच हृदय ह्या मोहितला दिल गेलयं तर तु त्याला भेटल्याशिवाय राहिली असतीस काय? नाही ना!!!"
" मला ही खुपदा मोह झाला डॉक्टरांकडे जावं चौकशी करावी, ज्यांना अवयव दिले त्यांना भेटावं आपला अवि समजुन. पण खुप कठीण होतं गं हे सगळं टाळणं, काळजावर दगड ठेवुन कठोर बनावं लागलं. तु नाही समजणार मी कोणत्या परिस्थितीतुन गेलोय. तुला तर हे सगळं माहीतच नव्हतं, त्यामुळे तु सुखी होतीस. म्हणतात ना अज्ञानात सुख असतं आणि मला तुला परत दुःखी करायचं नव्हतं. आता तुच सांग मी योग्य केलं की अयोग्य. जर तुझ्या नजरेत मी घेतलेला निर्णय जर चुकीचा असेल तर तु देशील ती शिक्षा मला मान्य असेल." माधव कबुली देत होता.
" नाही हो!!! तुम्ही घेतलेला निर्णय योग्यच होता. माझ्या अविला तुम्ही जिवंत ठेवलतं. एखाद्याला जीवनदान दिलं म्हणण्यापेक्षा तुम्ही माझ्या अविला जिवंत ठेवलं हे म्हणणं योग्य ठरेल. हा मोहित माझा अविच आहे." अस म्हणत शोभा मोहितच्या डोक्यावरून हात फिरवु लागली.
शोभाकडुन हे उत्तर ऐकल्यानंतर माधवला आज एक मोठं ओझं डोक्यावरून उतरल्यासारखं वाटत होतं.
त्याला वाटलं नव्हतं की शोभा इतक्या सहजासहजी ही गोष्ट स्वीकारेल.
इतका वेळ या दोघांचं बोलणं ऐकणारा मोहित पुढे होऊन त्या दोघांनाही आपल्या कवेत घेतो आणि म्हणतो की माझ्या जन्मदात्या आईवडिलांप्रमाणेच तुम्ही दोघे ही आज पासुन माझे आई वडील आहात.
तिघांनाही गहिवरून आलं होतं. त्यांच्या डोळ्यांतून वाहणाऱ्या अश्रूनीं दाटलेलं सारं मळभ दूर केलं होतं.
आज माधवनी घेतलेल्या एका निर्णयामुळे तिघांच्याही आयुष्यात नात्यांचे नवीन अविष्कार घडले होते.
© मधुनिता
© सुनीता मधुकर पाटील.
copy right
All right reserved.
कथा आवडल्यास लेखिकेच्या नावासहित शेअर करावी.
Tags:
लघुकथा
Kkharach khup chan lekh aahe mazya bhutkalatil kahi goshtina ujala milaa khup khup chan lekh asech chan chan lekh pathvat raha 🙏🙏🙏🙏
ReplyDelete