© सुनीता मधुकर पाटील.
अहोंच पहिलं सरप्राईज
सरप्राइजेस कोणाला आवडत नाहीत!!! मला ही सरप्राईजेस खुप आवडतात. आणि जर ते सरप्राईज अहोंकडून मिळालेलं असेल तर क्या बात!!! मला ही असंच एक छान पहिलं सरप्राईज माझ्या नवऱ्याकडून मिळालं होतं.
कॉलेज संपल्यानंतर मी मैत्रिणींसोबत घरी जायला निघाले होते आणि अचानक कॉलेजच्या गेटवर मी माझ्या नवऱ्याला पाहून थबकले आणि गोंधळुन गेले. मला विश्वासच बसत नव्हता, हे अचानक इथे कसे? हे खरचं माझ्यासमोर आहेत का? हो!!!ते खरचं माझ्यासमोर होते. हा भास नव्हता.
माझ्यासाठी हा एक गोड आणि सुखद धक्का होता. तुम्ही म्हणाल आता यात काय विशेष!!! तर,
मधुकर माझे पती हे भारतीय नौसेनेत कार्यरत होते आणि आमचं लग्न झालं तेंव्हा त्यांची पोस्टिंग केरळला होती. आमच्या लग्नाला जेमतेम चार ते पाच महिनेच उलटले होते. लग्नासाठी त्यांना एक महिन्याची रजा मिळाली होती. आणि लग्नानंतर महिन्याभरातच ते केरळला त्यांच्या ड्युटीच्या ठिकाणी रुजू झाले होते.
मी Bsc( chemistry )च्या दुसऱ्या वर्षाला असतानाच माझं लग्न झालं होतं. माझं शिक्षण अजुन पूर्ण व्हायचं होतं. कॉलेजचं शेवटचं वर्ष बाकी असल्यामुळे मी लग्नानंतर माहेरी राहूनच पुढील शिक्षण घेत होते.
फोनची सुविधा उपलब्ध नसल्यामुळे आंतरदेशीय पत्राशिवाय संवादाचा आणखी कोणताही पर्याय त्यावेळी उपलब्ध नव्हता. त्यामुळे आम्ही दोघे पत्राद्वारे व्यक्त होत होतो. माझं पत्र त्यांच्या पर्यंत केरळला पोहचून त्याच उत्तर येईपर्यंत दहा पंधरा दिवसांचा कालावधी लागायचा. मागील चार दिवसातच त्यांच पत्र आलं होतं पण सुट्टी येण्याबद्दल त्यांनी काहीच लिहलं नव्हतं, मला आता तरी लगेच सुट्टी भेटणार नाही असचं काहीतरी त्यांनी लिहलं होतं आणि त्या दिवशी अचानक काही कल्पना नसताना ते माझ्या समोर एकदम प्रकट झाले होते. चार ते पाच महिन्यानंतर मी त्यांना पहात होते. त्यामुळे माझा विश्वासच बसत नव्हता.
एका क्षणासाठी मी एकदम स्तब्ध झाले. काय रिऍक्ट करावं काही कळतं नव्हतं. फक्त डोळे भरून आले होते.
काय करावं!!! सोबत मैत्रिणी, त्यांना काय सांगावं कारण नवीनच लग्न झालेलं आणि हे असे अचानक समोर आलेले!!! आणि एक गोड सरप्राईज दिलेलं जे जन्मभर पुरणारं होतं. मैत्रिणी म्हटल्या की थट्टा मस्करी ही आलीच. या द्विधा मनस्थितीत आम्ही सगळ्याजणी गेट पर्यंत जाऊन पोहोचलो. मैत्रिणींना काही सांगायची गरज पडलीच नाही.
त्या बाय करून निघुन गेल्या.
माझं कॉलेज तालुक्याच्या ठिकाणी असल्यामुळे मला ST ने कॉलेजला जावं यावंं लागायचं आणि माझं घर शेतात असल्यामुळे गावापासून तीन ते चार किलोमीटर दूर होतं. तो घर ते ST स्टँडचा टप्पा मी सायकलने पूर्ण करायचे.
त्या दिवशी आम्ही दोघे गप्पा मारत ते चार किलोमीटर पायी चालत होतो आणि आमच्या सोबत होतं आमच्या दोघांच्या ही आवडीचं kitkat चॉकलेट.!!!
आज लग्नाच्या बावीस वर्षानंतर ही आमच्या प्रत्येक आनंदाच्या क्षणी kitkat चॉकलेट हे असतेच. तो आमच्या आयुष्याचा एक अविभाज्य घटक बनुन गेला आहे.
तर हे असं मला माझ्या आहोंकडून मिळालेलं पहिलं सरपाईज होतं.
© सुनीता मधुकर पाटील
Copyright
All right reserved.
या लिखाणाचे सारे हक्क लेखिकेकडे राखीव, लेख आवडल्यास लेखिकेच्या नावासहित शेअर करावा.
Tags:
लघुकथा