नवी गगनभरारी
रात्रभर पावसाची रिपरिप चालुच होती...त्याने चांगलच थैमान घातलं होत...अजिबात थांबण्याचा नाव घेत नव्हता...आणि इकडे किसनचा जीव टांगणीला लागला होता...त्याची इतक्या दिवसाची मेहनत...बघितलेली स्वप्न...सगळं पणाला लागलं होतं...त्याला डोळ्यासमोर बायकोचं फाटकं लुगडं , दोन महिन्यावर येऊन ठेपलेलं लाडक्या लेकीचं लग्न , मुलाची शाळेची पुस्तक , सगळं समोर दिसु लागलं...त्यातच सावकाराकडून घेतलेलं कर्ज...अचानक झालेल्या पावसामुळे त्याचं भविष्यच अंधाराच्या गर्तेत हरवलं होतं...त्याला काय करावं काहीच कळत नव्हतं...
झोपडीवजा घराच्या दारात उभं राहून तो एकदा आकाशाकडे , तर कधी मुलांकडे , तर कधी पोटच्या गोळ्यावानी हळुवारपणे , प्रेमाने फुलवलेला त्याचा मळा !!! बघत होता...हळूहळू त्याचा धीर सुटत चालला होता...आडमुठा निसर्गराजासुद्धा आज मनमानी करत होता...आभाळफाटल्यागत आज बरसत होतं...आणि फाटलेल्या आभाळसंग त्याच्या नशिबाची वीण सुद्धा उसवत चालली होती...त्याने आत्तापर्यंत एकवटलेली हिम्मत पण आता जवाब देवू लागली होती...त्याला कोलमडून पडलेला त्याचा संसार समोर दिसू लागला...अचानक !!! तो अवसान गळल्यागत मटकन खाली बसला आणि धाय मोकलून रडू लागला...😥
डोक्यावर छप्पर, धोतर, लुगडं वर्षाकाठी
फिरतोय वना-वना दोन घास पोटासाठी।।
पोटच्या गोळ्यावानी लावला होता लळा,
घामाच्या मोत्यांनी फुलवला होता मळा ।।
शिवार माझं बहरल होत नव्या नवरीवानी,
स्वप्न सुखी संसाराची बघीतली उघड्या डोळ्यांनी।।
स्वप्नांच्या नगरीतून जेंव्हा डोकावलं बाहेर,
विठाई माझी दारात उभी घेऊन माझ्यासाठी आहेर।।
आहेर वादळवाऱ्यांचा, पाऊस आणि गारपीटीचा,
भंगलेल्या स्वप्नांचा, फाटक्या संसाराचा, आणि वास्तवाच्या निखाऱ्यांचा।।
उसवली होती वीण आणि फाटलं होत आभाळ,
कळतं नव्हत संसाराला कसं लावू ठिगाळ।।
खेळ दोन घडीचा क्षणात सारं संपल होतं,
फाटक्या आभाळसंग माझं नशीबच फाटलं होत।।
कंबरतोड्या पावसानं चांगलच घातलं थैमान,
एका-एका थेंबासंग गळत गेलं अवसान।।
आडमुठा निसर्गराजा करत होता मनमानी ,
त्याला तोंड देता-देता काळजाच होत होतं पाणी।।
पै-पै गोळा करताना जीवन होणार होत वजा,
कळत नव्हतं कोणत्या करणीची मिळत होती सजा।।
कुणीतरी म्हटलं होतं मी जगाचा पोशिंदा,
पण माझ्या कपाळी लिहलाय रात्रंदिन कामधंदा।।
त्या क्रूरकर्म्या पावसाने केला नाही न्याय,
आत्महत्येशिवाय दुसरा उरला नाही पर्याय।।
पण मान्य नाही मला असं भेकडासारखं मरण,
आत्महत्येच्या आगीत माझं जळणार नाही सरण।।
घालून बांध आसवांना पुन्हा एकदा हसायचे आहे,
छाटलेल्या पंखांना नवी उभारी द्यायची आहे।।
कष्टाच्या मोत्यांनी आणि घामाच्या फुलांनी
पुन्हा एकदा शिवार माझं मला नव्यानं फुलवायचं आहे,
उंच-उंच आकाशात नवी गगनभरारी घ्यायची आहे।।😊
रडता रडता अचानक किसन उठून उभा राहिला ...आणि वर आभाळाकडे बोट करून , " करं तुला किती मनमानी करायची हाय तेवढी कर , पण म्या बी हरणार नाय , मी राजा हाय , राजा!!!बळीराजा , अन राजा कवा हारत नसतु ...समजलं का " अस म्हणत आपल्या विठूमाऊली संग भांडू लागला...
आई आणि लेकराच हे भांडण बघुन रखमा त्याची बायको तिच्या ही डोळ्यात पाणी आलं...पाठीमागून येऊन तिने हळूच त्याच्या खांद्यावर हात ठेवला , त्या स्पर्शात त्याला एक विश्वास , आधार , नवी जगण्याची उमेद , सगळंच जाणवलं...त्याच्यात आता परिस्थितीशी लढण्यासाठी दहा हत्तीचं बळ संचारल होत...
प्रत्येकाकडे मनाचं एक तेज असतं एक आंतरिक सकारात्मक ऊर्जेचा स्त्रोत असतो गरज आहे ती फक्त त्याला ओळखण्याची आणि त्या तेजाच्या सौंदर्यात न्हाऊन निघण्याची...किसनने ही आपल्या आतील त्या सकारात्मक ऊर्जेला जाग केलं आणि योग्य वेळी योग्य निर्णय घेतला...आणि आता तो सज्ज होता परिस्थितिशी चार हात करण्यासाठी...❤
(प्रत्येकाकडे मनाचे तेज आणि सौंदर्य असते दाखवून द्या जगाला तुम्ही कोण आहात)
© सुनीता मधुकर पाटील.
©Copyright
All rights reserved.
कथा आवडल्यास नावासहित शेअर करावी.
Tags:
लघुकथा
खूप छान 👌👌👌
ReplyDeleteThank you 😊🙏
Delete