© मधुनिता
१०० शब्दांची कथा.
आपला तो बाब्या लोकाच कार्ट.
तो आजही आला होता शेजारच्या घरात,
दुधाच्या पिशव्या पोहचवायला वय जेमतेम बारा वर्ष,
मनात आलं लॉकडाउन च्या काळात हा कोवळा जीव,
जीव मुठीत घेऊन करतोय मदत आईबापाला पोटाची खळगी भरण्यासाठी...
न राहवून शेवटी शेजारणीला विचारलं, तो इतका लहान का हो बोलवता फोन करून, करा की थोडे दिवस सहन.
स्वतःच काम स्वतः करा, असुद्या थोडं सामाजिक भान...
शेजारीण म्हणाली,
"अहो!!! कोणाला पाठवु मुले आहेत लहान, वाटते भीती...
नवऱ्याला दुध आणायला पाठवणं...आहे कमीपणाचं लक्षण...
आम्ही बाई मोठयाघरचे, जाणत नाही असली लहान सहान काम करणं... आणि बाहेर आहे कोरोनाच सावट.
इथे एक गोष्ट तुम्हाला सांगायचीच राहिली त्यांच्या मुलांची वयं आहेत मोठा वीस वर्ष आणि लहान सतरा वर्ष...
काय म्हणाल तुम्ही या मानसिकतेला...?
आपला तो बाब्या लोकाच कार्ट...
© सुनीता मधुकर पाटील.
©copyright
All rights reserved.
कथा आवडल्यास लेखिकेच्या नावासहित शेअर करावं.
Tags:
१०० शब्दांची कथा.