मधुनिता
संजीवनी
जवळजवळ चार पाच महिन्यानंतर ते पहिल्यांदा एकटेच घराबाहेर पडले होते. घरापासून वीस पंचवीस किलोमीटर अंतरावर गर्दीपासून दूर असणाऱ्या समुद्रकिनारी ते आले होते. समुद्रकिनारी पहुडलेली निपचित वाळू आणि वाहणारा मंद वारा त्या वेळेला अधिकच कातर बनवत होता.
आसमंतात ढगामागे लपलेल्या मावळतीच्या सूर्यानं बहुधा डोकं बाहेर काढायचं नाकारलं असावं. तो तसाच त्या ढगाच्या आधारे मावळतीला निघाला होता. दूर क्षितिजापर्यंत पसरलेल्या पाण्यामध्ये उठणाऱ्या तरंग लहरींप्रमाणे त्यांच्या मनात ही विचारांच्या लहरी हेलकावे घेत होत्या.
मावळतीच्या सूर्याला न्याहाळताना त्यांना एक वेगळीच अनुभूती प्राप्त होत होती.
त्यानंतर ते दररोज तिथे जाऊ लागले. त्या जागेत त्यांना मनःशांती लाभत होती. तासनतास ते त्या जागी बसून राहत. मागील दोन तीन दिवस तब्येत थोडी नरम असल्यामुळे त्यांना जाणं जमलं नव्हतं.
थोडं बरं वाटताच त्यांनी गाडी काढली आणि समुद्रकिनारा गाठला. त्यानां तिथे जाऊन पाच दहा मिनिटेच उलटली असतील की त्या शांत क्षणात एक गोड मंजुळ आवाज गुंजला,
" आज तुम्हाला यायला बराच उशीर झाला?"
आवाज ऐकताच अंजूच त्यांच्या मागे असल्याचा भास त्यांना झाला. ऑफिसमधून घरी यायला वेळ झाला की हाच प्रश्न तर ती नेहमी विचारायची.
त्यांनी वळून मागे पाहिलं.
त्यांच्या मागे एक पस्तिशीपार युवती उभी होती. आसमानी रंगाच्या झिरझिरीत साडीत ती अधिकच सुंदर भासत होती.
दोघांची नजरानजर होताच तिने हात जोडले.
त्यांनी त्याकडे दुर्लक्ष केलं आणि आपली मान वळवली. अनोळखी स्त्रीशी बोलणं त्यांना रास्त वाटलं नाही.
" मागील दोन तीन दिवस तुम्ही इकडे आला नाहीत. तुमची तब्येत तर बरी आहे ना?"
तिचं बोलणं ऐकून त्यांना आश्चर्य वाटलं. हिला कसं कळालं आपण इथे रोज येतो. कोण आहे ही बाई. ही आपला पाठलाग करतेय की काय? नानाप्रकारच्या शंकाकुशंका क्षणात त्यांच्या मनात घर करून गेल्या.
मोठ्या शहरांमध्ये ही गोष्ट नवीन नव्हती. लोकं उगीचच ओळखपाळख नसताना पिच्छा पुरवतात हे ते जाणून होते. संशयित नजरेने तिच्याकडे पाहत ते बोलले,
" मी कधी येतो, काय करतो याच्याशी तुमचं काहीही देणंघेणं नाही. तेंव्हा तुम्ही इथून निघालात तर बरं होईल."
त्यांच बोलणं मनावर न घेता ती गोड हसली आणि म्हणाली,
" वेदना दिसतेय तुमच्या नजरेत. दुःखी आहात वाटतं. यातून सावरण्यासाठी एकांत बरा पण एकटेपणा नको."
तिचं बोलणं ऐकून ते तिथून उठले आणि दुसरीकडे भटकू लागले. ते बराचवेळ इकडे तिकडे भटकत होते."
पण तिने त्यांचा पाठलाग केला नाही.
तरीही राहून राहून तिचा विचार त्यांच्या मनात येतच होता. ती आपल्यावर पाळत ठेवून आहे का? यामागचा तिचा नेमका हेतू काय असेल? दिसणं आणि वागणं तर एखाद्या घरंदाज बाईप्रमाणे. मग आपल्या मागे का? असे बरेच प्रश्न त्यांना पडू लागले.
घरी परतल्यानंतरही या प्रश्नांनी त्यांचा पिच्छा सोडला नव्हता पण कोणत्याही निष्कर्षापर्यंत ते पोहचू शकले नव्हते. मोठ्या जिकिरीने या विचारांपासून मोकळे होण्याचा प्रयत्न ते करत होते.
पुढचे चार पाच दिवस त्यांनी त्या ठिकाणी जाणं टाळलं. या जग जंजाळापासून दूर एकांतात काही वेळ त्यांना एकट्याने घालवायचा होता म्हणूनच ते इतक्या दूरवर येत होते पण इथे कुठून ही बाई अचानक आली आणि शांत होत चाललेल्या त्यांच्या अशांत मनात विचारांच्या वावटळी उठवून गेली.
तसं पाहता ते सेनेतील एक निवृत्त अधिकारी होते. निवृत्तीनंतरचा सगळा वेळ त्यांनी त्यांच्या परिवारासाठी आणि आयुष्याच्या प्रवासात या पडावापर्यंत पोहचता पोहचता राहून गेलेल्या गोष्टींसाठी राखीव ठेवला होता पण नियतीला काही औरच मंजूर होतं.
पाच महिन्यांपूर्वी पुतणीच्या लग्नाहून परतताना झालेल्या अपघातात एकुलता एक मुलगा, सून आणि बायको गमावल्यानंतर ते जगण्याची उमेद हरवून बसले होते. तो अपघात इतका भयानक होता की कोणीच बचावचण्याची शाश्वती नव्हती पण ह्यांची दोरी बळकट म्हणून की काय हे एकटेच वाचले होते.
कधी कधी एकटेपणा सहन न झाल्याने निराशेच्या गर्तेत बऱ्याचदा आत्महत्येचा विचार त्यांच्या मनाला शिवून गेला होता.
पण आत्महत्या करणं हे त्यांच्या सैनिकी मनाला कधीच पटलं नाही. आत्महत्या हे भेकडपणाचं लक्षण हा विचार त्यांना आत्महत्या करण्यापासून परावृत्त करत होता.
एकटं बाहेर जाणं येणं त्यांनी बंद केलं होतं.
जे कोणी त्यांना भेटायला येई त्यांनी केलेलं सांत्वन आणि दाखवलेली सहानुभूती खपली धरू पाहणाऱ्या त्यांच्या दुःखाला अधिकच हिरवं करून जाई. त्यामुळे त्यांनी लोकांशी भेटणं बंद करून स्वतःला एकटेपणाच्या कोशात गुरफुटवून घेतलं होतं.
'काळ हे सर्वात मोठं औषध' लहानपणापासून आपल्या वाडवडिलांच्या तोंडून ऐकलेलं हे वाक्य आज ते प्रत्यक्षात अनुभवत होते.
वयाच्या साठीनंतर पुन्हा एकदा जगण्याचं बळ एकवटत असताना अचानक आलेली ही देखणी वावटळ आता कोणतं नवीन वादळ घेऊन येणार याचा अंदाज त्यांना काही केल्या बांधता येत नव्हता.
वादळ म्हटलं की नजरेसमोर येतं ते भीतीदायक रौद्र रूप,
बेभान बेताल वृत्ती, उन्मळून पडलेली झाडं, उन्मळून पडलेली मनं, विषिन्न करणारा विध्वंस आणि विनाशकारी शक्ती !
पण वादळात क्षणभरासाठी झालेल्या विजांच्या लखलखाटात अनपेक्षित पणे घडतो काही दिव्या गोष्टींचा साक्षात्कार हे ही तितकचं खरं. वादळानंतर मागे राहतात ती नेस्तनाबूत झालेलं आयुष्य, हताश, उध्वस्त मन आणि कोलमडून गेलेला
माणसाचा बिनबुडाचा अहंकार.
म्हणतात ना निर्माण करणारा ही तोच आणि होत्याचं नव्हतं करणारा हि तोच आणि जळून गेलेल्या स्वप्नांच्या राखेतून,
पुन्हा भरारी घ्यायला प्रेरणा देणारा हि तोच. कितीहि अपूर्णत्व वाट्याला आले तरीही त्या अपूर्णत्वात पूर्णत्व शोधत राहणे हेच तर जीवन.
चार पाच दिवस त्यांनी समुद्रकिनारी जाणं टाळलं असलं तरी
मनाच्या कोपऱ्यात कुठेतरी त्यांना वाटत होतं की,
'ती नक्कीच आपली वाट पाहत असेल.'
उत्सुकतावश सहाव्या दिवशी त्यांची पावले आपसूकच त्या दिशेने निघाली.
त्यांना पाहताच तिच्या चेहऱ्यावर एक स्निग्ध स्मित पसरलं आणि ती म्हणाली,
" मी संजीवनी, मला टाळण्यासाठी तुम्ही चार पाच दिवस इकडे आला नाहीत ना? पण मला खात्री होती की तुम्ही नक्की मला भेटण्यासाठी परत इथे याल."
" मी गिरीश. हो, तुमच्याबद्दल मनात जिज्ञासा नक्कीच निर्माण झाली आहे पण तुमच्या प्रश्नांची उत्तरं देण्यास मी बांधील नव्हतो कारण मी तुम्हाला ओळखत नव्हतो आणि आताही पुर्णतः ओळखत नाही."
" पण आता तुम्ही मला ओळखता."
" नाही, अजूनही नाही. आता फक्त जुजबी तोंडओळख झाली आहे आपली. याला ओळखणं असं म्हणता येणार नाही."
" बरं, पण तुम्हाला एक गंमत सांगू, इथे या ठिकाणी अशाच व्यक्ती जास्त येतात ज्या दुःखी आहेत. ज्यांच्या आयुष्यात एखादी पोकळी आहे किंवा ज्यांच्या आयुष्यात एखादी दुःखद घटना घडून गेलेली आहे. तुमच्यासोबतही असंच काही... तुम्ही बोलू शकता. मन मोकळं होईल तुमचं."
गिरीश पुढे काहीच बोलले नाहीत त्यांनी पुढे बोलणं टाळलं कारण गोड बोलून, शब्दांच्या जाळ्यात अडकवून स्त्रियांनी वृद्धांना लुबाडलेल्या अनेक घटना त्यांनी ऐकल्या होत्या.
" तुम्ही घाबरू नका. घाबरण्याचं काहीच कारण नाही. मी तुम्हाला काही इजा पोहचवणार नाही. मी इथेच थोड्या अंतरावर राहते. मला दोन मुलंही आहेत. मी रोज संध्याकाळी इथे फिरायला येते. तुमच्या चेहऱ्यावर उदासी जाणवली म्हणून तुमच्याबद्दल थोडी सहानुभूती वाटली, बस्स इतकंच!"
तिच्या बोलण्यात एक प्रकारची मोहिनी होती. तिचं बोलणं ऐकताच गिरीशला थोडं हायसं वाटलं आणि ते तिथेच बाजूला बसले.
" कधी कधी माणूस फार एकटा पडतो. एकटेपण नको वाटतं. त्याला मन मोकळं करण्यासाठी एखाद्या साथीदाराची किंवा मित्राची गरज भासते. तशी तुम्हालाही आहे असं मला जाणवलं म्हणून मी तुमच्याशी बोलायला आले."
" तुमचं वय पाहता तुम्हाला वृद्ध नाहीतर तुमच्याच वयाच्या साथीदाराची गरज आहे असं नाही का वाटत तुम्हाला. जो तुम्हाला समजून घेऊ शकेल आणि तुमच्या गरजा पूर्ण करू शकेल." गिरीश बरंच साहस एकवटून बोलले.
" तुमचं म्हणणं अगदी बरोबर आहे पण वयस्कर माणसं जास्त संवेदनशील असतात असं मला वाटतं. त्यांच्याशी भवनात्मक नातं खूप लवकर जोडलं जातं आणि त्याची त्यांना कदर ही असते."
संजीवनीच्या बोलण्यावरून तिला पुरुषांच्या मानसिकतेविषयी बरीच माहिती आहे असं दिसतं होतं. तिचा हाजीरजवाबीपणा वाखाणण्याजोगा होता.
जीवनाच्या या वळणावर हताश, दुःखी गिरीशला तिच्याशी बोलणं आवडत होतं पण मनात एक अनामिक भीती होती की पुढे जाऊन याचा काय परिणाम होईल.
घरी परतल्यानंतर त्यांनी तिचा विचार मनातून काढून टाकण्याचा हरसंभव प्रयत्न केला पण असफल ठरले. तिच्या बोलण्यात एक प्रकारची जादू होती. त्यामुळे ते दुसऱ्या दिवसाची वाट पाहू लागले.
दुसऱ्या दिवशी ते वेळेआधीच तिथे पोहचले. संजीवनी त्यांची वाट पाहतच होती. त्यांना पाहताच तिच्या चेहऱ्यावर चिरपरिचित हसू उमललं. समुद्र किनारी फिरता फिरता गप्पांचा फड चांगलाच रंगला. दोन तीन तास कसे उलटले समजलच नाही. मावळतीचा गार वारा आणि संजीवनीची सोबत गिरीशला संमोहित करत होती.
तिची सोबत मिळताच त्यांच्या कोमेजल्या मनाला उभारी मिळून नवचैतन्याचा संचार झाला होता.
आठवड्याभराच्या भेटीनंतर ते दोघे आता एकमेकांना अनोळखी राहिले नव्हते. तरीही गिरीश बोलताना सावधगिरी बाळगत होते. थोडं हातचं राखूनच बोलत होते.
संजीवनीने मात्र त्यांना स्वतःबद्दल सगळं सांगून टाकलं होतं. एका दुर्धर आजारात तिच्या पतीचा मृत्यू झाला. माहेरचा आधार नाही. दोन लहान मुलांना सांभाळता सांभाळता तिची कशी आर्थिक ओढाताण होते. मुलांच्या गरजा पूर्ण करताना तिला होणारा त्रास, सारं.
गिरीशला हे ऐकून तिच्याबद्दल मनात सहानुभूती निर्माण झाली आणि त्यांनी तिला आर्थिक मदत देऊ केली आणि म्हणाले,
" तू मला चांगल्या घरची वाटतेस. इतक्या अभावात आणि हालाखीच्या परिस्थितीत सुध्दा तू तुझा तोल ढासळू दिला नाही आणि चुकीचा मार्ग निवडला नाहीस हे खरंच कौतुकास्पद आहे."
यावर ती नुसतीच हसली.
आर्थिक मदत मिळाल्याने संजीवनी खुश होती. तिच्या छोट्या मोठ्या गरजा पूर्ण करण्याचा गिरीश प्रामाणिक प्रयत्न करत होते. एक दिवस असंच भटकता भटकता ते तिला म्हणाले,
" तू अजून तरुण आहेस, दिसायलाही सुंदर आहेस. तुझ्यासमोर उभं आयुष्य आहे. मुलांच्या जबाबदाऱ्या आहेत तेंव्हा एखादं चांगलं स्थळ पाहून दुसरं लग्न का करत नाहीस."
" ते शक्य नाही गिरीश, मला माझी मुलं प्राणांहून प्रिय आहेत. मला त्यांना खूप मोठं झालेलं पहायचं आहे. पुरुषांच्या गरजा काय असतात हे तुम्हाला चांगलंच ठाऊक आहे. तेंव्हा हे मला अजिबात मान्य नाही."
" अगं, सगळे पुरुष सारखे नसतात. काही अपवाद सोडले तर चांगले पुरुष देखील आहेतच की."
" नाही, मी ज्या परिस्थितीत आहे ठीक आहे, शिवाय तुमच्यासारखी सज्जन लोकं आहेतच की मदतीला, मला आणखीन काय हवं."
संजीवनीच्या बोलण्यानं गिरीशला उगीचच भारी वाटलं. तिच्यासोबत रोज तास दोन तास एकत्र घालवण्याने त्यांना जगणं आवडू लागलं होतं. अंजुच्या आठवणी मागे पडत चालल्या होत्या. जीवनाच्या प्रति असणाऱ्या तक्रारी कमी होऊन त्यांना जगण्याचा नवा सूर गवसला होता.
माणसाचा स्वभाव फार विचित्र असतो. प्रतिकूलतेत हतबल होऊन जगण्याची उमेद संपलेल्याला एखाद्याची साथ लाभली तर मनात नवीन आशा पल्लवित होऊन जगणं सुंदर वाटू लागतं.
गिरीशचं ही असंच काहीसं झालं होतं. त्यांना आता बाहेर फिरणं, लोकांशी भेटणं आवडू लागलं होतं. पत्नी आणि मुलांच्या मृत्यूमुळे आलेला एकटेपणाचा कोश गळून पडला होता आणि आता ते भरभरून जगत होते.
एक दिवस आपल्या सैन्यातील मित्रांसोबत ते क्लबमध्ये गेले होते. बऱ्याच दिवसांनी भेटल्यामुळे गप्पा, ड्रिंक यांना उधाण आलं होतं.
" यार गिरीश, जिंदगी की गाडी पटरी पर आ गई लग रहा है। काफी दिनो बाद खुश नजर आ रहे हो।"
" जिंदगी खुद ब खुद पटरी पर नही आती पांडे, उसे लाना पडता है। और इसका एक ही हल है हालात से समझौता। वह मैने कर लिया है।"
" बरं वाटत आहे गिरीश तुला खुश पाहून. जे घडलं ते वाईटच पण त्याचा स्वीकार जितक्या लवकर करशील तितकं चांगल नाहीतर या वयात सावरण फार अवघड."
" कुछ अवघड नही है सोमणभाई। जिंदगी सबकुछ खुदही सिखा देती है। जीने के लिए नई राह चुननी पडती है मेरे भाई।
क्यो गिरीश सही बोल रहा हुं ना।" पांडेनी मध्येच डायलॉग मारला.
" हां सही है पांडे, अपनी सोच और नजर को कल से हटाकर आज पर टीका देनी चाहीए।" सोमणने बोलता बोलता डोळा मारत क्लबमध्ये नुकत्याच प्रवेश केलेल्या स्त्रीकडे इशारा केला. तिच्यासोबत साठीच्या आसपासचा एक पुरुष देखील होता.
" अरे यार, यह लंगूर के हाथ अंगूर कहां से आ गया।" पांडेनी पंच मारला तसा एकच हशा पिकला।
पण गिरीश...
तिला पाहताच गिरीशचा चेहरा पांढरा फटक पडला.
कारण ती संजीवनी होती.
मॉडर्न कपड्यात तिचं सौंदर्य आणखीच निखरलं होतं.
गिरीशला हा धक्का सहन झाला नाही. कसातरी त्यांनी थोडा वेळ मित्रांसोबत घालवला आणि तब्येत खराब झाल्याचं खोटंच सांगून तेथून काढता पाय घेतला. जाता जाता ते मुद्दाम संजीवनीसमोर गेले.
दोघांची नजरानजर झाली आणि त्यांना पाहून तिने तेच नेहमीच चिरपरिचित स्मित केलं. पकडले गेल्याचे कोणतेच भाव तिच्या चेहऱ्यावर दिसत नव्हते.
हे पाहून गिरीशला धक्का बसला आणि ते तडक तेथून निघाले.
त्यांना संजीवनीकडून ही अपेक्षा नव्हती. तिने आपल्याला फसवलं, धोका दिला असंच त्यांना वाटत होतं. नेहमी साडीत वावरणारी, घरंदाज दिसणारी संजीवनी वनपीस गाऊन मध्ये कमालीची दिसत होती. हे सगळं त्यांच्या कल्पनेपालिकडंच होतं आणि सगळ्यात मोठी आश्चर्याची बाब म्हणजे त्यांना पाहून तिला संकोच किंवा अवघडलेपण जाणवलं नाही. उलट गोड हसून तिने ओळखीचा पुरावाच दिला होता. तिच्या वागण्यात कसलीच लपवाछपवी नव्हती.
गिरीशला आता तिला भेटण्याची आणि बोलण्याची अजिबात इच्छा नव्हती पण या सगळ्याचा जाब विचारल्याशिवाय त्यांना चैन पडणार नव्हती.
ती आजही नेहमीच्या जागी त्यांची वाट पाहत बसली होती. त्यांना येताना पाहून तिच्या चेहऱ्यावर तेच नेहमीच हसू उमललं.
" तुम्ही ठीक आहात?"
" मला काय धाड भरली आहे. तुला काय वाटलं, तुला तिथे पाहून मी अस्वस्थ झालो असेन."
" हो, मला असंच वाटलं आणि तुम्ही अस्वस्थ झाला होता आणि आताही आहात. पण माझा नाईलाज आहे."
" कसला नाईलाज होता? आपली इतकी ओळख नक्कीच झाली आहे की तू तुझी मजबुरी मला सांगू शकतेस."
" मला तुम्हाला आणखी त्रास द्यायचा नाही."
" याचा अर्थ माझ्या व्यतिरिक्त आणखीही लोकं तुझ्या परिचयाचे आणि संपर्कात आहेत तर."
" हो, हे तर काल तुम्हाला समजलंच आहे."
" अगं मला एकदा सांगून तर पहायचं. तुझे सगळे प्रश्न सोडवण्याचे मी प्रामाणिक प्रयत्न केले असते."
" तुम्ही मला किती दिवस पुरणार? जीवनभर कोणी कोणाची जवाबदारी नाही उचलत. आज तुम्ही आहात पण उद्या काय? तुम्ही या सगळ्याचा त्रास करून घेऊ नका. तुमच्या सारख्या सज्जन लोकांच्या मदतीने माझं बरं चाललं आहे. एकटेपणाच्या गर्तेत अडकलेल्या वयोवृद्ध लोकांमध्ये जगण्याची नवीन उमेद जागवणे हेच माझं काम आहे आणि हे मला आवडतं.
खरं तर धुणी भांडी करून मी माझी उपजीविका चालवू शकते. तसा प्रयत्नही केला पण एकटी बाई... काय करणार? तिकडचाही अनुभव काही चांगला नव्हता म्हणून मग मी हा मार्ग निवडला. मी माझ्या वाकचतुर्याने एकटे पडलेल्या वृद्धांचे मनोरंजन करत त्यांच एकटेपण दूर करून त्यानां जीवनाकडे पाहण्याचा नवा दृष्टिकोन देते. या बदल्यात ते माझी आर्थिक मदत करतात. यात वाईट काय आहे."
तिचं बोलणं ऐकून गिरीश दंग झाले. काय बोलावं त्यांना कळत नव्हतं. तिने आधीच स्पष्ट केलं होतं की स्वतःच्या गरजा पूर्ण करण्यासाठी ती कोणताही चुकीचा मार्ग निवडणार नाही. आपलं सौंदर्य आणि वाकचातुर्याच्या जोरावर हताश, निराश लोकांमध्ये जगण्याची उमेद जागवणं चुकीचं नव्हतं.
" अच्छा तर हे तुझं काम आहे. मला वाटत होतं तुला माझी काळजी आहे. माझ्याविषयी सहानुभूती आहे म्हणून तू माझी वाट पाहतेस, माझ्याशी बोलतेस."
" मला त्या सगळ्यांशी सहानुभूती आहे जे जीवनाच्या संध्यासमयी जगणं विसरून गेलेत. हताश आहेत. ज्यांची जगण्याची उमेद संपली आहे."
" आणि ती जगण्याची उमेद जागवण्याचं काम तू करतेस."
" यात चुकीचं काही आहे का?"
" चुकीचं तर काही नाही पण..." गिरीश बोलता बोलता मध्येच थांबले.
" या सगळ्या गोष्टींच तुम्ही वाईट वाटून घेऊ नका. मी रोज संध्याकाळी तुम्हाला भेटते, तुमच्याशी बोलते. तुम्हाला सावरण्यात मी तुमची बरीच मदत केली. तुमच्यासारखे आणखी बरेच वृद्ध आहेत ज्यांच्याशी त्यांच्या पद्धतीने भेटून त्यांचं मन हलकं करण्याचा मी प्रयत्न करते."
" ठीक आहे जशी तुझी इच्छा पण तू म्हणत असशील तर..."
" नाही, तुम्हाला काय म्हणायचं आहे ते मला कळतंय. मला जर तेच करायचं असतं तर खूप आधीच केलं असतं. आजच्या काळात लोकांकडे दुसऱ्यांची सुखदुःख ऐकून घेण्यासाठी वेळ नाही. ह्या वयोवृद्ध लोकांनी आपलं मन मोकळं करावं तर कोणाकडे? मी त्यांना माझा वेळ देते. त्यांचा त्रास कमी करण्याचा प्रयत्न करते. या बदल्यात त्यांच्याकडून आर्थिक मदतीची अपेक्षा करते इतकंच. हेच मी तुमच्यासोबत केलं. लोकं उवजीविकेसाठी वेगवेगळ्या वस्तू विकतात. मी माझा वेळ विकते." इतकं बोलून ती नेहमीच्या अंदाजात गोड हसली.
" ठीक आहे, निघतो आता. तुला आता दुसरीकडेही जायचं असेल." गिरीश शांत स्वरात म्हणाले.
" तुमच्यासारखे बरेच हताश, निराश वृद्ध आहेत ज्यांना माझी गरज आहे. पण त्याआधी मला घरी जाऊन कपडे बदलावे लागतील. माणसाच्या मनोदशेवर पेहरावाचा देखील दाट परिणाम होतो."
गिरीशने खिशातून पैसे काढून तिच्यासमोर धरले आणि म्हणाले,
" तू माझे डोळे उघडलेस संजीवनी. मला वाटत होतं की या जगात वेळ सोडली की सर्व काही विकत मिळू शकतं. पण तू आज वेळेचं मोल सांगून माझ्यावर खूप उपकार केलेस. हे मी आजीवन नाही विसरणार. स्वतःच्या इज्जतीचं, शीलाचं रक्षण करत दुसऱ्याची मदत करणं पुण्याचं काम आहे." गिरीशने तिच्यासमोर हात जोडले.
" अधून मधून भेटतं रहा. मला आवडेल तुम्हाला पुन्हा पुन्हा भेटायला." इतकं बोलून नेहमीच्या अंदाजात गोड हसून ती जायला वळली.
दुरवर जाणारी तिची पाठमोरी आकृती पाहताना गिरीशला जाणवलं की पत्नीच्या जाण्यानंतर त्यांच्या वठलेल्या जीवनात चैतन्य फुंकून नवजीवन देणारी खरीच संजीवनी आहे ही.
समाप्त.
©️ सुनिता मधुकर पाटील.
25/11/2023
तर माझ्या वाचक मित्रमैत्रिणींनो तुम्हाला ही कथा कशी वाटली हे सांगायला अजिबात विसरू नका. असेच आणखी ब्लॉग वाचायचे असल्यास माझ्या मधुनिता या फेसबुक पेजला नक्की follow करा. कथा आवडल्यास लाईक, कमेंट आणि लेखकाच्या नावासहित शेअर करा.
© copyright
© all rights reserved.
या कथेच्या प्रकाशनाचे आणि वितरणाचे सारे हक्क लेखिकेकडे राखीव. कथेत अथवा कथेच्या नावात किंवा कथा लेखिकेच्या नावाशिवाय आढळून आल्यास तो कॉपी राईट कायद्याचा भंग मानला जाईल. कथा जशीच्या तशी शेअर करण्यास काहीही हरकत नाही
Liked.
ReplyDelete