©️ मधुनिता
उन्हात सावली देणारा मायेचा वटवृक्ष...
आजच्या तरुण पिढी साठी बाबा म्हणजे धाक नव्हे तर एक हक्काचा मित्र आहे. वर वर फणसासारखा काटेरी, कठोर वाटणारा मनातून तितकाच मऊ, रसाळ आणि मधाळ वाटतो. मनातले अव्यक्त भाव त्याच्यासमोर उलगडताना ही आजची तरुणाई भीत नाही. तो शिस्त लावतो, तो प्रसंगी कठोरही होतो. मुलांसोबत धमाल मस्ती करत प्रेमाने त्यांना जिंकतो. मुलांना आधार देत त्यांचा उत्साह वाढवत नव्या पिढीसोबत, काळाची गरज पाहून तो बदलतोय देखील. असा हा ओ बाबा ते ए बाबाचा प्रवास बाप आणि मुलांच्या नात्यांची मुळं घट्ट करत नवीन त्यांच्यातील मैत्र फुलवत आनंदाने पार होतोय. बाबा हा आपल्या मुलांना उन्हात सावली देणारा मायेचा वटवृक्षच म्हणावा लागेल.
अश्याच काही बाबांच्या कथा...अति लघु कथा ( अलक )
१. २१ वे शतक आणि बाबा
वडील-मुलाच नातं तसं धूसर, दूरस्थ वाटणारं. थोडंफार व्यक्त पण बरंचसं अव्यक्त!!! जेव्हा या नात्याला वेळीच सूर गवसतो तेव्हा मात्र वडील आणि मुलगा, दोघांनाही त्याची गोमटी फळं मिळतात.
अरे!!!ए हर्षु, उद्या माझी ऑनलाईन मिटिंग आहे ती कशी जॉईन करायची आणि काय करायचं ते सांग बघु मला."अँड्रॉइड फोन असुनही आलेला फोन उचलणे आणि फोन करणे या व्यतिरिक्त कशात ही रस न दाखवलेले हर्षुचे बाबा लॉकडाऊन मुळे वर्क फ्रॉम होम करत होते.
लहानपणी बाबांचा हात पकडून ग,म,भ,न गिरवणारा हर्षु आज बाबांचा हात पकडुन त्यांना आजच्या डिजिटल युगातील नवनवीन तंत्रज्ञानाविषयी माहिती सांगुन २१व्या शतकातील डिजिटल युगाची सैर करवत होता.अनेक चौकटींमध्ये बंदिस्त असलेलं नातं आज बहरत होतं.
२. दूरदृष्टी
"काय हो तुम्ही? चार दिवस झाले पोरगं क्रिकेटची बॅट मागतयं आणि तुमचं आज नाही उद्या, चालूच आहे. ऑफिसला निघालात की त्या पोरीला, बाजारातून ही वस्तु आण ते झेरॉक्स घेऊन ये!!! काय चाललंय तुमचं?"
हर्षु आणि मृणालची आई त्यांच्या बाबांना जाब विचारत होती.
"अगं!!! ऐक, मुलांना नाही ऐकुन घ्यायची सवय हवी. जर त्यांना सगळ्या गोष्टी एका हाकेत मिळाल्या तर त्याची किंमत उरणार नाही.आजकाल बातम्या बघतेस ना, छोट्या छोट्या गोष्टींवरून लहान मुले आत्महत्या करतात, त्यांच्यात अपयश पचवण्याची शक्ती हवी आणि उद्या मृणालला शिक्षणासाठी घर सोडून बाहेर जावं लागलं तर तिच्यात जगाला सामोरे जाण्याचा आत्मविश्वास हवा आणि तो ह्या छोट्या छोट्या गोष्टींमधुनच तिच्यात निर्माण होईल ना." म्हणुन सगळी उठाठेव. बापाची दुरदृष्टी मुलांना सक्षम बनवण्यासाठी.
३. आई
बायकोच्या मृत्युनंतर मुलांची आबाळ होऊ नये म्हणुन दुसरं लग्न न करता रमेशने एकल पालकत्व निभावताना अनेक समस्यांचा सामना करत सर्व जवाबदाऱ्या अगदी चोख निभावल्या होत्या, पण...!!!
खरी परीक्षा आज होती आज त्याच्या लाडकीच्या कपड्यांवर तो लाल डाग पाहिला आणि काय करावं काही सुचेना. त्याने बाजारात जाऊन सॅनिटरी पॅड आणले,लेकीशी कसं बोलावं कळत नव्हतं. तिच्याही डोळ्यात तो संकोच, अवघडलेपणा होता. पण इतकी वर्षे एक आई आणि बापाची भुमिका निभावताना तो बाप कमी आणि आई जास्त होता.
त्याने प्रेमाने तिच्या पाठीवरून हात फिरवला, तशी ती त्याच्या कुशीत शिरून रडू लागली. इथे मनातलं व्यक्त व्हायला तिसऱ्या व्यक्तीची गरज भासली नाही कारण बापलेकीच्या नात्यात बाप कुठे नव्हताच होती ती फक्त आई!!!
४. कौतुक
आज सुनीताच्या Bsc च्या दुसऱ्या वर्षाचा रिझल्ट होता. तिला निकाल सगळ्यातआधी बाबांना सांगायचा होता. ती लवकर लवकर सायकल चालवत घरी पोहचली आणि जोरात ओरडून बाबांना म्हणाली "बाबा, मी कॉलेजात पहिली आले" आणि जाऊन बाबांच्या गळ्यात पडली तसं बाबांनी तिला अलगत लहान बाहुलीप्रमाणे उचलुन घेतले आणि खुप लाड केले.
तिचं लग्न झालं होतं, स्थळ चांगलं असल्यामुळे तिच्या बाबांनी तिच्या लग्नाचा निर्णय घेतला होता, पुढील शिक्षण पूर्ण करण्यासाठी सासरच्यांनीही परवानगी दिली होती. ऐन परीक्षेच्या काळातच लग्नाचा मुहूर्त असल्यामुळे तिचा म्हणावा तसा अभ्यास झाला नव्हता म्हणुन रिझल्टबद्दल ती थोडी साशंक होती. तरीही ती कॉलेजात पहिली आली होती. लग्नानंतरही बाबांनी केलेलं असं कौतुक तिला आयुष्याच्या प्रत्येक पडावावर लढण्यासाठी नवीन ऊर्जा देऊन जाते.
५. आधारवड
केतकीच्या नजरेत तिच्या बाबांबद्दलचा आदर स्पष्ट दिसत होता. तिचा बाबा तिच्यासाठी हिरो होता. मुलगी झाली म्हणुन तिचे जन्मदाते वडील अचानक मायलेकीला सोडून परागंदा झाले होतेे. आईने तिच्या आणि स्वतःच्या चरितार्थ आणि आधारासाठी दुसरे लग्न केले. सावत्र पित्यानेही तिला मायेचा लळा लावला. सावत्रपणा कुठेही जाणवू दिला नाही.
त्याने न्यायालयात कायदेशीररित्या तिच्या पालकत्वाच्या अधिकारासाठी अर्ज केला. न्यायालयानेही गेल्या काही वर्षापासुन पत्नीसह तिच्या मुलीचा सांभाळ करणार्या त्याला कायदेशीर पालकत्व मंजूर केले आणि बाप-लेकीच्या नात्याची पकड आणखी घट्ट झाली होती. त्याला भीती होती तिचा खरा बाप येऊन तिच्यावर अधिकार सांगुन तिला त्याच्यापासुन तोडणार तर नाही ना ?
त्याने आधारवड बनुन एका मायलेकीचं जीवन समृद्ध केलं होतं.
© सुनीता मधुकर पाटील
©Copy right
All right reserved.
या कथेच्या प्रकाशनाचे आणि वितरणाचे सारे हक्क लेखिकेकडे राखीव. कथेत अथवा कथेच्या नावात किंवा कथा लेखिकेच्या नावाशिवाय आढळून आल्यास तो कॉपी राईट कायद्याचा भंग मानला जाईल. कथा जशीच्या तशी शेअर करण्यास काहीही हरकत नाही.