© मधुनिता
© सुनिता मधुकर पाटील.
सोनचाफा - भाग २
गोविंदरावांच्या घरात लोकांची वर्दळ होती. आशिष, शुभदा आशीषची बायको फोटोसमोर हात जोडून बसले होते. हार चढवलेल्या फोटोसमोर बसून ब्राम्हण आत्म्याला शांती आणि मुक्ती मिळावी म्हणुन सारे मरणोत्तर संस्कार आणि विधी करत होते. एका कोपऱ्यात बसून गोविंदराव हार घातलेल्या वसुधाच्या फोटोला एकटक न्याहाळतं होते. हो !!! वसुधा आता या जगात नव्हती. गोविंदरावांचा सोनचाफा हरवला होता कायमचा त्यांच्या आयुष्यातून... गोविंदराव खुप दमलेले दिसत होते. डोळे अधिकच खोल जाऊन त्या खाली काजळी वर्तूळं जास्तच गडद झाली होती.
सारे सोपस्कर आटोपले, आलेले पाहुणे निघू लागले. डॉक्टर गोविंदरावांचा निरोप घ्यायला आले तसा त्यांचा भावनांचा बांध फुटला. त्यांना रडताना धाप लागत होती.
" काळजी घ्या, गोविंदराव. तुमची अवस्थाही काही बरी नव्हे." डॉक्टर काळजीने बोलले.
" हो डॉक्टर, आता तर घ्यावीच लागणार ना काळजी. माझी काळजी करणारं माणूसच..." इतकं बोलून ते थांबले.
" काय करणार गोविंदराव, नियती पुढे कोणाचं काही चालत नाही. त्या दिवशी वहिनींनी तुम्हाला बरं नाही म्हणुन फोन केला आणि त्याच..." डॉक्टरांचेही डोळे पाणावले.
“ त्या रात्री तुम्ही वेळेत आला नसता तर डॉक्टर… माझी बिघडलेली अवस्था पाहून वसुने तुम्हाला फोन केला, त्या घाई गडबडीत तिलाच दम्याचा अटॅक आला आणि मला मागे सोडून स्वतः पूढे निघून गेली कायमची... पण आतून असं वाटतं की ती आहे… इथेच ह्या घरात... गोविंदरावांनी आपली नजर घरभर फिरवली. गोविंदरावांचे डोळे वाहत होते.
वसुधाला जाऊन महिनाभर उलटला होता. अलीकडे गोविंदरावांच वागणं खूप विचित्र होत चाललं होतं. वसुधा गेल्यानंतर एक हळवेपणा आला होता त्यांच्या वागण्यात. एकटेपणाही अधिकच वाढला होता. दिवसभर एकटे खोलीत बसून रहायचे आणि या सगळ्याचा परिणाम म्हणुन आलेलं नैराश्य...
नैराश्याबरोबर, विसरभोळेपणाने सुद्धा हजेरी लावली होती. तसही वसुधा होती तेंव्हा तिचं त्यांचं सगळं आठवणीने करायची.
वसुधा गेल्यानंतर गोविंदरावांना एकटं कसं सोडायचं आता हा प्रश्न आशिष समोर होता. त्याची रजा संपत आली होती. त्याने आणि शुभदाने त्यांना आपल्यासोबत, आपल्याकडे येऊन राहण्याबद्दल खूप विनवलं खूप आग्रह केला पण गोविंदराव काही तयार झाले नाहीत. त्यांना हे घर सोडायचं नव्हतं. ह्या घरात त्यांच्या वसुच्या आठवणी होत्या.
दोघांनी मिळून एक एक काडी गोळा करून हे घरट विणलं होतं. ह्या घराच्या कोनाकोपऱ्यात तिच्या आठवणी वास करून होत्या. तिचं अस्तित्व ह्या घरात त्यांना जाणवायचं आणि त्यामुळेच त्यांना हे घर सोडायचं नव्हतं. त्यांनी आशिष आणि शुभदाला स्वतःची काळजी घेईन म्हणुन आश्वस्त केलं.
गोविंदरावांच एकटेपण त्या दोघानाही बघवत नव्हतं. मग आशिष आणि शुभदा कधी आठवड्यातून, दहा - पंधरादिवसातून सुट्टी मिळेल तशी येऊन त्यांची काळजी घेऊ लागले.
गावाकडच्या घराचं काम संपत आलं होतं. कॉन्ट्रॅक्टरचे पैसे भागवायचे म्हणुन गोविंदराव गावी गेले होते. सगळे हिशोब चुकते करून थोडे दिवस तिथे राहून परत आले पण गावाहून आल्यापासून त्यांच्या वागण्यात, बोलण्यात कमालीचा फरक पडला होता. वसुधा गेल्यानंतरच त्यांचं वागणं आणि गावाहून परतल्यानंतरच त्यांचं वागणं यात जमीन आसमानाचा फरक होता. आताच त्यांचं वागणं फारच विचित्र होतं.
अचानक अंगात उत्साह सळसळला होता, सगळी कामं न विसरता, वेळेत करत होते. उदास असणारे गोविंदराव परत नाटक, सिनेमा, वाचन, संगीत यामध्ये रमू लागले. पहिल्या सारखं चैतन्य नांदू लागलं होतं त्यांच्या चेहऱ्यावर.
वसुसोबतचा प्रत्येक क्षण असाच असायचा त्यांचा. दोघे वाचनात, संगीतात रमायचे अगदी बेधुंद होऊन आणि नेहमी सोबतीला असायचा चहा... परत तोच उत्साह, तोच चहा, नाटक, संगीत, पुस्तक सगळं सगळं परतलं होतं... आशिष आणि शुभदाला हा बदल फारच आश्चर्यकारक आणि अनपेक्षित होता.
गावाहून परतल्यानंतर पंधरा वीस दिवस उलटले असतील तो त्यांनी आशिषला फोन केला," बेटा आशिष, मी उद्या गावी जाणार आहे कायमचं... इथले सारे व्यवहार मी ह्या पंधरा दिवसात पूर्ण केले आहेत. तुझ्या कानावर ही गोष्ट घालावी म्हणुन फोन केला. तुम्ही इथून पुढे मला भेटायला गावीच येत जा."
" अहो, पण बाबा असं अचानक गावी जाण्याचा निर्णय कसा घेतला तुम्ही." आशिष आश्चर्याने विचारत होता.
" अरे, माझा सोनचाफा बोलावतोय रे मला." इतकं बोलून त्यांनी फोन ठेवून दिला.
आशिषला त्यांच्या वागण्याचा आणि बोलण्याचा काहीच संदर्भ लागत नव्हता. सोनचाफा बोलावतोय...म्हणजे नक्की काय. तो गोंधळात पडला होता.
मागील वेळी जेंव्हा गोविंदराव काँट्रॅक्टरचे पैसे चुकते करायला गावी गेले होते तेंव्हा त्यांनी अंगणात प्रवेश करताच त्यांच्या दृष्टीला पडलं ते तुळशी वृंदावन... आणि त्या तुळशी वृंदावनात डेरेदार तुळस बहरून आनंदाने डोलत होती.
त्यांनी तिथल्या कामगाराला विचारलं," अरे, ही तुळस इथे कोणी लावली रे."
" माहीत नाही साहेब, सहा महिने झाले तुळशीचं एक छोटसं रोपटं कोणीतरी या वृंदावनात लावून गेलं. इथल्याचं कोणीतरी शेजापाजाऱ्यांनी लावलं असेल, रिकाम वृंदावन पाहून... तेंव्हापासून आम्ही रोज पाणी घालतो." कामगाराने सांगितलं.
गोविंदरावांनी घरात प्रवेश करताच सोनचाफ्याचा परिमळ त्यांच्या मस्तकात शिरला आणि त्यांच्या गात्रागात्राला सुखावून गेला. हे काय होतंय त्यांना कळत नव्हतं. त्यांनी बाहेर येऊन आजूबाजूला पाहिलं. सोनचाफ्याचं झाड कुठंच नव्हतं मग हा सुगंध...
त्यांनी परत त्या कामगाराकडे चौकशी केली," अरे, इथे आजूबाजूला सोनचाफ्याचं झाड कुठे आहे का? छान फुलांचा सुगंध येतोय."
" नाही साहेब, तुम्ही झाडं लावायला सांगितलं होती पण अजूनतरी आम्ही काही लावलेली नाहीत आणि इथे आसपासही कुठे झाड नाही. तुम्हाला भास झाला असावा."
गोविंदराव परत घरात गेले. अजूनही चाफा त्यांच्या श्वासात दरवळत होता. त्या घराच्या कणाकणात त्यांना वसुचा वास, तिचं अस्तित्व जाणवू लागलं होतं. तिचं स्वप्न होत ना गावच्या घरी येऊन रहायचं. तेच स्वप्न त्यांनी वसुसोबत जगायचं ठरवलं.
थोडे दिवस ते त्या घरी राहिले. आपल्या हाताने अंगणभर सोनचाफ्याची झाडं त्यांनी लावली. ते थोडे दिवस त्यांच्या निरस, रंगहीन आयुष्याला रंगीत करून गेले. घरात पाऊल ठेवल्या क्षणापासून त्याचं वागणं, बोलणं, बदललं. एका नव्या उर्जेनं, चैतन्यानं त्यांच्यात संचार केला होता.
इकडे आशिष आणि शुभदा बेचैन झाले होते. बाबांना अचानक काय झालं. ते गावी का गेले याच उत्तर काही केल्या त्याला सापडत नव्हतं म्हणूनच सुट्टी मिळताच आशिषने गावी जाण्याचा निर्णय घेतला.
सुट्टी मिळताच आशिष आणि शुभदा गावी जायला निघाले. संध्याकाळ होत आली होती. दोघे घराच्या अंगणात पोहचताच त्यांचं स्वागत झालं ते बहरलेल्या तुळशी वृंदावनाने... आशिषला तुळशी वृंदावन पाहून आपली आईच अंगणात उभी राहून वाट पाहत असल्याचा भास झाला. घराचं दार उघडच होतं. दोघे आत गेले, घरात घुसताच त्यांना समोर जे दिसलं ते पाहून त्यांचे डोळे पाणावले.
हॉलमध्ये समोरच मोठ्या टेबलावर सोनचाफ्याची फुल पसरली होती आणि मधोमध वसुधाचा फोटो आणि फोटोवर मोगऱ्याचा गजरा... जणू वसुधानेच डोक्यात गजरा माळला आहे असं वाटत होतं... दोघेही फोटो एकटक न्याहाळतं होते. दोघांच्याही डोळ्यात आसवे होती. किती जिवंतपणा होता त्या फोटोमध्ये... आई समोरच असल्याचा भास आशिषला झाला. इतक्यात आतून बाबा कोणाशी तरी बोलत असल्याच त्यांना जाणवलं.
ते दोघे आत गेले, गोविंदराव बेडरूममध्ये होते आणि ते बोलत होते, " हे काय वसु, इतके दिवस तू चिडचिड करायची. मी लवकर आटोपत नाही, उशीर करतो. मला लवकर आवरायची सवय नाही. चहा गार होतोय... आणि आता हे तुझं काय चालू आहे. हा चहा कधीचा इथे आणून ठेवलाय, निवला बघ तो... आणि कधी पासून सांगतोय आटोप लवकर... उशीर होतोय, मंदिरात जायचं आहे ना !!!"
गोविंदरावांच बोलणं ऐकून आशिष आणि शुभदाने एकमेकांकडे पाहिलं, दोघांच्याही डोळ्यातून नकळत अश्रू ओघळले...
गोविंदरावांना त्यांचा सोनचाफा परत गवसला होता आणि बहरू लागला होता. त्याच्या गंधात ते ही गंधाळू लागले होते. शेष होत फक्त अद्वैताच जगणं...
सोनचाफा
ऋतु हळवा अंतरात बहरत गेला
आठवांचा सोनचाफा फुलत गेला
सांजवेळी लागता चाहूल वेडी
रंग ओल्या भावनांना चढत गेला
27/9/2020
© सुनिता मधुकर पाटील
© copyright
© all rights reserved.
या कथेच्या प्रकाशनाचे आणि वितरणाचे सारे हक्क लेखिकेकडे राखीव. कथेत अथवा कथेच्या नावात किंवा कथा लेखिकेच्या नावाशिवाय आढळून आल्यास तो कॉपी राईट कायद्याचा भंग मानला जाईल. कथा जशीच्या तशी शेअर करण्यास काहीही हरकत नाही.
खूप हळवी कथा...
ReplyDeleteमन भरून आलं वाचतांना👌👌
Thank you so much 😊🙏
Deleteखूपच छान. डोळे भरून आले पती-पत्नी चं प्रेम वाचून
ReplyDeleteMann bharun aal kathemule, kadhi Kali apan hi yach anubhavatun janar ki Kay ? Bheti vatte.doghamadhun ekach Jan, vichar jari kela tari kaljat dhuss hot.😢😢😢
ReplyDeleteधन्यवाद आपल्या प्रतिक्रियेसाठी
Delete