© मधुनिता
© सुनिता मधुकर पाटील
सुकेशना
तिचं आज काहीतरी बिनसलं होतं. पण काय? तिचं तिलाच कळत नव्हतं. एक अनामिक हुरहूर, नुसती जीवाची घालमेल चालू होती. त्या कातर जीवाला कुठेच उसंत मिळत नव्हती. इतक्यात दारावरची बेल वाजली.
" आता या वेळी कोण कडमडलं ", म्हणत ती धडपडत उठली. थोडी चिडचिड करतच तिने दार उघडलं. समोर कुरियर वाला मुलगा उभा होता.
" आजी पार्सल आहे " त्याने हातातलं पार्सल तिला दिलं.
" मला मेलीला कोण पाठवणार? कोणी पाठवलंय, जरा सांगतोस का रे बाबा? " तिने विचारलं.
" पार्सल वर पाठवणाऱ्याचं नाव नाही, आजी." त्याने तिची सही घेतली आणि तो निघून गेला.
लटपटत्या पावलांनी ती सोफ्यावर जाऊन बसली. " मेल्यानां नाव टाकायला काय होतं, कोणास ठाऊक? उगीच जीवाला घोर ", म्हणत तिने थरथरत्या हातांनी पार्सल उघडले.
सुंदर सोनेरी रंगाच्या महिरपीनीं सजवलेले काठ आणि मध्यभागी तिचा आणि केशवचा फोटो असलेला पुस्तक पाहून ती आश्चर्यचकित झाली. " हे पुस्तक... कोणी पाठवलं आपल्याला? आणि यावर माझा आणि केशवचा फोटो कसा...? आणि पुस्तकाचं नाव..." सुकेशना " कसं शक्य आहे हे...? हाच विचार मनात करत तिने हळुवार प्रेमाने त्या फोटोवरून हात फिरवला आणि नकळत तिचे डोळे पाणावले.
ती थरथरत्या हाताने पुस्तकाची पानं उलटू लागली. पहिल्याच पानावर समर्पणाची नोंद होती,,,, पुस्तक तिच्या सावळ्याला म्हणजेच कृष्णाला समर्पित होतं. दुसऱ्या पानावर प्रस्तावनेत तिच्यासाठी एक पत्र लिहिलं होतं. तिने अधीर होऊन वाचायला सुरुवात केली.
" प्रिय सुलू....
हे पुस्तक जेंव्हा तुझ्या हातात पडेल तेंव्हा मी या जगात असेल की नाही ठाऊक नाही पण हे पुस्तक तुला आपल्या लग्नाच्या पन्नासाव्या वाढदिवसाला भेट देऊन एक सुखद आश्चर्याचा धक्का देणार हे मात्र नक्की... हे पुस्तक पाहून तुझ्या मनात विचारांचा कल्लोळ माजला असेल. कपाळावर आठ्याही उमटल्या असतील पण तुला सरप्राईज देऊन आश्चर्यचकित करण्याची माझी इतक्या वर्षांची सवय अशीच थोडी जाणार आहे.
मला ठाऊक आहे गं, माझ्याकडे फार कमी वेळ आहे. माझी तब्येत दिवसेंदिवस ढासळतच चालली आहे. मला स्पष्ट जाणवतंय माझ्या आयुष्याच्या क्षितिजावरचा सूर्य कधीही मावळेलं. माझ्या माघारी तु ढासळून जाशील हे ही माहीत आहे मला पण या मावळत्या आयुष्याच्या क्षितिजावरची नवीन पहाट तुला जाता जाता देऊन जायची आहे. म्हणुनच हे पुस्तक " सुकेशना ".
तु डायरी लिहायचीस, लग्नाच्या आधीपासूनची सवय होती तुझी... आपलं लग्न ठरलं आणि तु नवीन डायरी घेतलीस कारण जीवनाचा एक अध्याय संपून नवा अध्याय सुरू होणार होता आपल्या दोघांचा, मग सगळंच नवं नको का? म्हणुन... त्या डायरीत तु आपल्या आयुष्याचे, सहजीवनाचे सगळेच रंग भरून काढलेस. तु लिहीत असलेल्या डायरीचं हे नवं रूप म्हणजेच " सुकेशना "...या पुस्तकात आपला सुरवातीपासूनचा सगळा जीवन प्रवास रेखाटलाय, मग " सुकेशना " शिवाय दुसरं कोणतं नाव योग्य ठरलं असतं बरं...! सुलोचना आणि केशवचा द्वैत भाव विरून अद्वैताचा झालेला साक्षात्कार म्हणजेच... " सुकेशना "
आता एक गोष्ट माझ्यासाठी करशील का? या पार्सलमध्ये एक नवीन डायरी आणि पेन आहे. आता जीवनाचा तिसरा टप्पा, एक नवीन अध्याय... आयुष्याच्या संध्यासमयी मावळत्या क्षितिजावरची नवीन पहाट अनुभवण्याची वेळ... इथून पुढचा तुझा प्रवास या डायरीत सुंदर रेखाट. मी आहेच तुझ्या सोबत, तुझ्या आठवणीत... अगं, अपार शब्दसंपत्तीची धनी तु... तुला काय अशक्य. पेरणी कर सुंदर शब्दबीजांची अन रुजू दे गर्भ नव्या अनुभवांचा, कथा कवितांचा...!
मला माहिती आहे... तुझा सखाही मी गेल्यापासून उदास असेल. अगं...! तुझ्या स्पर्शाला आसुसला असेल तो. फिरू दे तुझी नाजूक बोटं हळुवार प्रेमाने त्याच्यावरून... अन होऊ दे रीत त्यालाही... दाटून आला असेल कंठ त्याचाही... उत्कटतेने झरू दे त्याच्याही कंठातून सप्त सुरांची सरगम...!
ज़िंदगी के सफ़र में गुज़र जाते हैं जो मकाम
वो फिर नहीं आते, वो फिर नहीं आते...!!
म्हणत कुढत, रडत बसू नकोस. मला माझी तीच पहिली खळखळणाऱ्या झऱ्या सारखी, थोडीशी वेडी, अवखळ, बालिश, छोट्या छोट्या गोष्टीत आनंद शोधणारी सुलू हवी आहे.
आणि हो, एक गोष्ट सांगायची राहूनच गेली ना...! तयार रहा हं...! असे आणखी आश्चर्याचे धक्के वेळोवेळी तुला भेटत राहतील याची सोय मी केली आहे.
अरे हो... हो...! जरा धीरानं लगेच तुझ्यातला हेर जागा करायची गरज नाही हं...! नाहीतर लगेच पाठपुरावा करायला सुरुवात करशील.
चल तर मग उठ आणि हो तयार... एका नवीन प्रवासाला. मावळतीच्या क्षितिजाला सप्तरंगात न्हाऊ घालायला,,, तुझ्या शब्दांनी उजळवून टाकायला.
तुझाच केशव...
मळभ दाटलेल्या आभाळावर राविकिरणांनी सोनपावलांनी यावं, अचानक ढगांचा पडदा बाजूला सारावा आणि एक सोनेरी कवडसा गाली हसावा आणि सारं नभांगण उजळवून टाकावं अशीच काहीशी अवस्था सुलोचनाची पत्र वाचल्यानंतर झाली होती.
तिच्या पापण्यांच्या रांजणांनी कधीच काठ ओलांडलें होते. ती ते पुस्तक उराशी कवटाळून किती वेळ तशीच स्तब्ध बसून होती ते तिचं तिलाच ठाऊक नव्हतं.
अचानक तिची तंद्री भंग पावली. डोळ्यातुन वाहणाऱ्या पुराला बळेच थोपवण्याचा प्रयत्न करत ती उठली.
केशव गेल्यानंतर सहा महिने कोपऱ्यात धूळ खात पडलेल्या तानपुऱ्याजवळ ती गेली. एखाद्या स्थितप्रज्ञ, स्तब्ध योग्यासारखा निश्चल, समाधिस्थ वाटत होता तो तिला. त्यालाही या कातर सांजवेळेची आगतिकता आणि बेचैनी जाणवत असावी बहुधा. त्याच्याकडे पाहून तिचं मन आतून पुरतं ढवळून निघालं. तिची बोटे हळुवार तानपुऱ्याच्या तारांवर फिरु लागली. ती खाली बसली. तिने तानपुरा उचलून स्वतः समोर ठेवला. एक पाय दुमडून तानपुरा खांद्याला लावला आणि गायनाचा पवित्रा घेतला. जितक्या आवेगाने तिच्या डोळ्यातून अश्रू झरत होते, तितक्याच उत्कटतेने आणि तन्मयतेने तिच्या गळ्यातून आता सूर उमटू लागले होते. तिच्या हृदयाची स्पंदने आणि मारवा दोन्ही एकरूप झाली होती. तिच्या सुरात आणि आलापात जीवनाची पन्नास वर्षे हळुवार उलगडत चालली होती.
©️ सुनिता मधुकर पाटील.
4/1/2021
फोटो - साभार गुगल
© copyright
© all rights reserved.
या कथेच्या प्रकाशनाचे आणि वितरणाचे सारे हक्क लेखिकेकडे राखीव. कथेत अथवा कथेच्या नावात किंवा कथा लेखिकेच्या नावाशिवाय आढळून आल्यास तो कॉपी राईट कायद्याचा भंग मानला जाईल. कथा जशीच्या तशी शेअर करण्यास काहीही हरकत नाही.
Beautiful
ReplyDelete