©️मधुनिता
सुटका
खरं सांगू ...
वांझ जमिनीसारखं
पडून राहावं वाटतं कधीकधी,
रुजू नये गर्भ आणि फुटू नयेत धुमारे
कधीच शब्दांना आणि भावनांनाही.
ओल असूनही जाणवतोय भयाण दुष्काळ आणि अवर्षण,
असह्य होतेय आता जिवाची घुसमट आणि तळमळ.
त्या नियंत्याने बंद ठेवलाय एक दरवाजा,
किती ही धडका मारा,
तो उघडत नाही आणि काही उमगत ही नाही.
काय आहे त्या दाराआड नेमकं?
लागत नाही याचा थांग.
चालू असतो एक अनोळखी प्रवास निरंतर,
गर्द आंधळ्या वाटेवर अंतिम गंतव्याच्या दिशेने.
जन्म आणि मृत्यूच्या या प्रवासात
उमटलेले असतात मनाच्या मातीवर अगणित ठसे,
काही जिभेवर विरघळणाऱ्या गोडव्याप्रमाणे
गोड मोरपिशी आठवणींच्या पाऊलखुणा
तर काही दुःखाच्या टोकदार काचानीं रक्तबंबाळ झालेल्या जखमांचे व्रण.
त्या व्रणात टोचत राहते एक सल निरंतर वेदना बनून भळभळते, विव्हळत राहते, वाहत राहते
अविरत त्या अश्वत्थामाच्या जखमेसारखी.
मग सुरू होतो राग राग स्वतःचा
आणि स्वतःच्या जगण्याचाही.
वाटतं कधी कधी घट्ट कवटाळावं त्या काळाला
आणि व्हावं त्यात विलीन
व्हावं मुक्त आणि करवून घ्यावी सुटका
कायमची...!
सुटका...! इतकं सोपं का आहे सुटका करून घेणं? नाही...! अजिबात नाही. मायेचे हळवे पाश अजगरासारखे गळ्याला घट्ट आवळलेले असताना कशी करून घेणार सुटका?
का? का बरं...! सगळं काही सुरळीत चालू असताना अचानक एक अनामिक, आगतिक हूरहूर दाटून येते आणि हातात असणारं सुख ओंजळीतून ओघळणाऱ्या पाण्याप्रमाणे क्षणात ओघळून जाईल की काय ही भीती मनात घर करून जाते. मग सुरू होते निरंतर धडपड हातातून काही निसटू नये याची पण मानवी कल्पने पलीकडे त्याच्या संकल्पना काही औरच असतात. मर्जी देवाची... आणि मिथ्या धाव मनाची या उक्तीप्रमाणे तो...! तो खेळत असतो खेळ सुख आणि दुःखाचा आपल्यासोबत नियती, नशीब आणि प्रारब्ध यांच्या आड लपून. सारं तर त्यानेच ठरवलेलं असतं. मांडलेला असतो त्यानेच सारा पसारा. हातात असतं आपल्या फक्त वाट पाहणं त्याच्या मर्जीची. आणि तो...! तो असतो एकदम तटस्थ, निर्विकार, स्थितप्रज्ञ, आणि निरलस.
कणभर सुखात मन हुरळून गेलेलं असतं आणि आपण गाफील असताना अशाच बेसावध क्षणी अवकाळी पावसा सारखं अचानक दुःखाचा महापूर येतो आणि सगळं उध्वस्त होऊन जातं. आपल्या हाती हतबलतेशिवाय काही उरत नाही. उघड्या डोळ्यांनी फक्त पाहत राहण्याशिवाय. अवकाळी पावसाची हीच तर कमाल असते ना हो.. तो ना धड मरू देतो, ना धड जगू देतो.
का... का बरं होतं असं?
प्रश्न अगणित ज्याची उत्तरे नाहीत
तेच का? मज खुणावती निरंतर
पायवाट एक अगम्य आंधळी
खेचाया तिजकडे का? असे मज तत्पर
दूर त्या अज्ञेया पल्याडून
सांगे कोणी मज साद घालून
घोर उगी का जिवा लाविसी
सुटका नाही तुझी आता यातून..
सुटका नाही तुझी आता यातून...
फोटो - साभार गुगल
©️ सुनिता मधुकर पाटील.
29/7/2021.
© copyright
© all rights reserved.
या लेखाच्या प्रकाशनाचे आणि वितरणाचे सारे हक्क लेखिकेकडे राखीव. लेखात अथवा लेखाच्या नावात बदल किंवा लेखिकेच्या नावाशिवाय आढळून आल्यास तो कॉपी राईट कायद्याचा भंग मानला जाईल. कथा जशीच्या तशी शेअर करण्यास काहीही हरकत नाही.