सुरभिला " नवी दिशा " मध्ये रहायला जाऊन आठवडा होत आला होता. तिथे बऱ्याच बायका होत्या. समाजाने वाळीत टाकलेल्या, नवऱ्याने सोडलेल्या तर काही तिच्यासारख्याच फसवल्या गेलेल्या, तर एखादी बलात्कारपीडिता, काही वेश्या व्यवसायासारख्या दलदलीतून बाहेर पडण्याची इच्छा असणाऱ्या अशा अनेक वेगवेगळ्या जातीच्या आणि पंथाच्या बायका तिथे आपल्या जीवनाला एक नवी दिशा देण्याचा प्रयत्न करत होत्या. सुरभिची तब्येत ठीक नसल्यामुळे तिला तिथे अजुनतरी कोणतं काम देण्यात आलं नव्हतं. दरम्यान सुधाकरराव तिला एकदा डॉक्टरांकडे चेकअपला घेऊन गेले होते. हॉस्पिटलमधुन येता येता ते सुरभिला घेऊन थेट पोलीस स्टेशन गाठतात आणि सुकृतविरोधात तक्रार नोंदवतात.
सुरभिचे विचार सुधाच्या डोक्यातून जात नव्हते. तिच्या विचारांनी ती कधीकधी अस्वस्थ होई. इतक्या कोवळ्या वयात तिला काय काय सहन करावं लागलं. तिच्या आईबाबांचं काय? ते कोणत्या परिस्थितीतून जात असतील असे अनेक प्रश्न तिच्या मनात रुंजी घालतं.
एक दिवस रात्री झोपेत सुधा, " संजू...संजू" म्हणत चावळत असते. " नाही रे बाळा तुला काही होणार नाही," म्हणुन रडत असते.
सुधाकरराव तिला झोपेतून जागं करतात आणि विचारतात, " काय गं काय झालं." तशी ती त्यांच्या गळ्यात पडून रडू लागते. त्यांच्या ही डोळ्यात पाणी असतं. ती रात्र ते दोघेही एकमेकांना समजावत, रडत एकमेकांना सांभाळत घालवतात.
दुसऱ्या दिवशी सुधा सुधाकररावांना न सांगताच लवकर घरातून बाहेर पडते. सुधाकरराव तिला आवाज देत घरभर शोधत असतात. " कुठे गेली बरं ही सकाळी सकाळी, आधीच रात्रभर संजूच्या आठवणीने व्याकुळ होती. रात्री नीट झोपली पण नाही आणि मी उठायच्या आत ही गेली कुठे? अरे हो!!! आज मलाच उठायला थोडा उशीर झाला नाही पण अशी न सांगता कधी जात नाही ही." ते सुधाला शोधत स्वतःशीच बडबडत असतात.
थोडा वेळ वाट पाहू, दहा पंधरा मिनिटात जर नाही आली तर मग शोधायला बाहेर पडू असा विचार करत त्यांनी गॅसवर चहासाठी आधण ठेवले आणि पेपर वाचत बसले. थोड्याच वेळात त्यांना गेटमधून सुधा येताना दिसली आणि तिच्या सोबत सुरभिपण होती.
" अगं !!! कुठे गेली होतीस न सांगताच? किती काळजी वाटत होती तुझी आणि ही सुरभि कशी तुझ्यासोबत." सुधाकररावांनी प्रश्न केला.
" अहो, हिला आणायला गेले होते. आजपासून ही इथेच आपल्या आऊट हाऊस मध्ये राहणार आहे. ही इथे आपल्या डोळ्यासमोर राहिली म्हणजे तिला काय हवं नको बघता येईल आपल्याला. तिच्या अशा अवस्थेत तिची काळजी घेणं खूप गरजेचं आहे. आधीच खूप अशक्तपणा आहे तिला जर तिची व्यवस्थित काळजी नाही घेतली तर आपल्या संजू सारखी..." सुधा बोलता बोलता थांबली आणि डोळ्याला पदर लावत आत निघुन गेली.
" ये पोरी ये," म्हणत सुधकररावांनी सुरभिला घरात बोलावलं.
" तू बैस इथे मी आलोच " म्हणत ते सुधाजवळ गेले.
" हे असं अचानक सुरभिला इथे ठेवायचं तुझ्या मनात कसं आलं," त्यांनी विचारलं.
" का? तुमच्या मनात नव्हतं." सुधाने उत्तर देण्याऐवजी त्यांनाच प्रतिप्रश्न केला.
" म्हणजे !!! तुला नक्की काय म्हणायचं आहे ते मी नाही समजलो." ते आश्चर्याने तिच्याकडे पाहतात.
" तुम्ही सुरभिला पहिल्यांदा घरी का घेऊन आलात? आतापर्यंत तुम्ही खूप लोकांना मदत केली. एखाद्या गरजुला मदत करणे हा तुमचा स्वभावधर्म आहे आणि याच स्वभावामुळे कितीतरी लोकांना तुम्ही मदत केलीत. पण !!! आतापर्यंत तुम्ही तुमची ही समाजसेवा दारा बाहेर ठेवतं आलात, कधी घरापर्यंत येऊ दिली नाही तिला. तुम्ही आणि शरद भाऊजी मिळून साऱ्या गोष्टी बाहेरच्या बाहेरच निस्तरतं होता. मग सुरभिच घरापर्यंत का आली?" सुधा बोलत होती.
" पण याचा इथे काय संबंध." सुधाकरराव नजर चोरत बोलले.
" इतरांप्रमाणे सुरभिचाही प्रश्न बाहेरच्या बाहेर मिटवता आला असता तुम्हाला." सुधाने एक कटाक्ष त्यांच्यावर टाकला.
" तुम्ही सलग चार पाच दिवस हॉस्पिटलमध्ये सुरभिशी भेटत होता. तिचं नाव, गाव काही माहीत नव्हतं तुम्हला. डॉक्टरांनीसुद्धा तिला तुमच्याशिवाय कोणी भेटायला येत नाही हे सांगितलेलंच होतं आणि तिने ही कोणाला भेटण्याची, घरच्यांना कळवण्याची काहीच इच्छा व्यक्त केली नव्हती. एक गरोदर बाई तिचा अपघात झालेला असतो, ती जखमी असते तरीही तिला घरच्यांशी संपर्क करू वाटला नाही. या सगळ्या गोष्टींवरून तिच्यासोबत काहीतरी विपरीत घडलं असावं अशी शंकासुद्धा तुम्हाला आली नाही का?" सुधा त्यांना विचारत होती.
"हो, तसा थोडा अंदाज आला होता मला." सुधाकरराव बोलले.
" मग तसा अंदाज आल्यानंतरही तुम्ही तिची मदत करण्यासाठी नेहमीप्रमाणे शरद भाऊजींना भेटण्याऐवजी तिला घरी घेऊन आलात, का ? याचं उत्तर आहे." सुधाने प्रश्न केला.
सुधाकरराव गप्पच होते.
" मी सांगते, तुम्हाला तिच्यामध्ये आपली संजू दिसत होती. म्हणुन तुम्ही तिला डायरेक्ट "नवी दिशा" मध्ये न पाठवता घरी घेऊन आलात. काय बरोबर बोलतेय ना मी?" सुधा त्यांच्याकडे उत्तराच्या अपेक्षेने पाहत होती.
" सुरवातीला एक मुलगी जीचा माझ्या गाडीसमोर येऊन अपघात झाला आणि तिच्या उपचाराची जवाबदारी माझी आहे, इतकंच माझ्या डोक्यात होतं. जेंव्हा मी तिला पहिल्यांदा भेटलो, तिचं नाव विचारलं तेंव्हा ती ज्या प्रकारे रडायला लागली ते पाहून मला गलबलून आलं, गं !!! तिच्या डोळ्यात खुप वेदना होत्या. तिचे अश्रू मला स्वस्थ बसू देत नव्हते आणि मी मनात नसतानाही आपसूकच तिला भेटायला जाऊ लागलो. जेंव्हा डॉक्टरांनी मला सांगितलं की ती गरोदर आहे तेंव्हा पासून तर आपली संजू गरोदर असताना तिच्याबद्दल ज्या भावना मनात होत्या अगदी तशाच भावना या पोरीबद्दल मनात निर्माण झाल्या.
तिला आपल्या आऊट हाऊसमध्ये ठेवून घ्यायचं हेच माझ्याही मनात होतं म्हणूनच यावेळी मी शरदशी संपर्क न साधता तिला डायरेक्ट आपल्या घरी घेऊन आलो. पण घरी येताच तु प्रश्नांचीजी सरबत्ती केलीस त्यानंतर मला तुला त्याबद्दल विचारण्याची हिम्मतचं झाली नाही.
मला माझा कोणताच निर्णय जबरदस्ती तुझ्यावर लादायचा नव्हता. म्हणून मग मी तुझ्या संमतीने जे होईल ते करायचं ठरवलं आणि मग आपण तिला शरदच्या संस्थेत सोडून आलो. पण खरं सांगू तिचा तो रडका चेहरा माझ्या नजरेसमोरून कधी जातच नव्हता गं!!!" सुधाकरराव त्यांच्या मनातील भावना व्यक्त करत होते.
" माझंही अगदी तसंच झालं हो, तिला तिथे सोडून तर आलो पण त्यानंतर एक क्षणही असा गेला नाही की तिचे विचार मनात नव्हते आणि तुमच्याही मनातलं मी ओळखून होते. म्हणूनच मग आज जाऊन तिला इकडे घेऊन आले." सुधा हळवी होऊन बोलत होती.
" तुला नेहमीच माझ्या मनातलं कळत असतं, सुधा. म्हणूनच तर मी नेहमी म्हणत असतो ना तु माझ्यातच वास करून असते. म्हणूनच तर तु माझी सुधा आणि मी तुझा सुधाकर.
पुढे सुरभिच आयुष्य कोणतं नवीन वळण घेतं पाहुयात पुढील भागात.
क्रमशः
© सुनिता मधुकर पाटील
© copyright
All rights reserved
कथा आवडल्यास लेखिकेच्या नावासहित शेअर करावी. साहित्यचोरी हा एक गुन्हा आहे. या कथेचे सारे हक्क लेखिकेकडे राखीव आहेत.
Tags:
दीर्घ कथा