© सुनिता मधुकर पाटील
काटेरी वाट...प्रेमाची !!! - भाग ८
सुधाने इतके दिवस बंद असणारं आऊट हाऊस छान स्वच्छ करून राहण्याजोगं बनवलं. सुरभि सुधा आणि सुधाकररावांच्या छत्रछायेखाली त्यांच्या आऊट हाऊस मध्ये राहू लागली. हळुहळु तिच्या तब्येतीत आता सुधारणा होत होती. शरदच्या ओळखीने सुरभिला एका छोट्याशा गृहउद्योग चालवणाऱ्या कंपनीत सुपरवायजरचं काम मिळतं. जास्त नाही, पण तिचा खर्च भागेल इतके पैसे तिला नक्कीच मिळत होते. ती आता कुठे थोडी थोडी सावरू लागली होती. मध्येच कधीतरी सुकृतच्या आठवणींची वावटळ उठे पण ती आता खंबीर होती, कुठल्याही वादळाचा सामना करण्यासाठी. तिला आता तिच्या आयुष्याच्या पुस्तकातून सुकृत नावाचं पान फाडून टाकायचं होतं, कायमचं !!!
सकाळी नऊ वाजेपर्यंत सगळं आटोपून सुरभि कामावर जात असे. संध्याकाळी पाच, साडेपाचपर्यंत ती घरी परत येई. घरी आल्यानंतर फ्रेश होईपर्यंत सुधाचा चहा तयार असायचा. ती सुरभिला चहासाठी आवाज द्यायची. मग तिघे मिळून छान गप्पा मारत चहा प्यायचे. सुधा आणि सुधाकररावांनी गप्पा मारत मारत सुरभिविषयी, तिच्या घरच्यांच्याविषयी बरीच माहिती जाणून घेतली होती. ती आता तिथे छान रुळली होती. ती सुधाला वेळ मिळेल तेंव्हा घरकामात मदतही करायची.
शनिवारचा दिवस होता. सुरभि तब्येत थोडी नरमच असल्यामुळे थोडं लौकर दुपारीच घरी आली होती आणि आपल्या रूममध्ये आराम करत होती.
" ए पोरी !!! आम्ही बाहेर चाललोय गं, तासा दोनतासात परत येऊ. तुला काही बाहेरून आणायचं आहे का? " नेहमीच्या आवाजात गर्जना करत सुधाकरराव सुधासोबत घराबाहेर पडतात.
" नाही काका, काही नाही तुम्ही या निवांत फिरून." सुरभिने सांगितले. ते दोघे नेहमीच संध्याकाळी बाहेर फिरायला जायचे पण आज जरा लौकरच निघाले होते.
त्या दोघांना घरातून बाहेर पडून दहा पंधरा मिनिटे झाली असतील तोच सुरभिला गेट वाजल्याचा आवाज येतो म्हणुन ती बाहेर डोकावते तर एक युवक गेट उघडून आत येताना तिला दिसला. त्याच्या सोबत जवळपास दोन वर्षाची छान गुबगुबीत एक लहान मुलगीपण होती.
" अरेरे !!! तुम्ही आत कुठे निघालात? कोण तुम्ही, कोण हवंय आपल्याला?" सुरभिने त्यांना अडवतं विचारलं.
" आधी तुम्ही सांगा तुम्ही कोण आणि इथे काय करताय?" त्या युवकाने उलट प्रतिप्रश्न केला.
" अरे !!! एक तर तुम्ही दुसऱ्याच्या घरात घुसताय आणि उलट प्रश्न करताय, चोराच्या उलट्या बोंबा. आधी बाहेर व्हा. काका, काकू घरात नाहीत. त्यांच्याकडे काही काम असेल तर ते आल्यानंतर तुम्ही थोड्यावेळाने या." सुरभि त्याला काही आत येऊ देत नाही.
" अहो, पण !!! माझं ऐकून तरी घ्या." तो काहीतरी सांगण्याचा प्रयत्न करत होता.
" तुम्हाला सांगितलं ना एकदा नंतर या म्हणुन. एकदा सांगितलेलं कळतं नाही का तुम्हाला?" सुरभिने थोडा आवाज चढवला.
सुरभिचा चढलेला आवाज ऐकून तो परत जायला वळतो.
" तुम्ही तुमच्या छोटीला इथे माझ्याजवळ ठेवू शकता. तुम्ही नंतर या थोड्यावेळाने." सुरभि त्याला जाताना पाहून म्हणते.
" नको, काही गरज नाही." म्हणत तो तिथून निघून जातो.
तासाभराने तो परत येतो. अजूनतरी सुधा आणि सुधाकरराव काही परत आलेले नसतात. तो परत गेट उघडून आत जाणार तोच सुरभि परत त्याला आडवते.
" तुम्ही परत आलात. काका, काकू अजून घरी आले नाहीत." सुरभि त्यांला सांगते.
" अरे यार !!! काय कटकट आहे." म्हणत तो तिथेच गेटच्या बाहेर थांबतो. त्याच्या कडेवरची छोटी मात्र आता चुळबुळ करू लागली होती. तो ही आता वैतागला होता. इतक्यात सुधा आणि सुधाकरराव येतात.
" अरे !!! सुमेध तुम्ही, इथे बाहेर काय करताय. आत थांबायचं ना. आम्हालाच थोडा उशीर झाला घरी यायला. माफ करा हं !!! तुम्हाला असं ताटकळत आमची वाट पहावी लागली. चला...चला,आत चला आणि आमचं हे लाडकं पिल्लू काय म्हणतंय." म्हणत सुधा त्या युवकांच्या हातातील त्या छान गोबऱ्या गालाच्या छोटीला आपल्या कडेवर घेते आणि ते दोघे त्या युवकाला आत घेऊन येतात.
" अहो आई, तुम्ही वाचमन चांगला कडक ठेवलाय. त्याने मला गेटच्या आत एक पाऊल देखील ठेवू दिला नाही." सुमेधने एक कटाक्ष सुरभिवर टाकत उत्तर दिलं.
" वाचमन !!! आहो आम्ही कशाला ठेवतोय वाचमन आणि आमच्याकडे आहेच काय चोरांनी चोरून नेण्यासारखं. ही सुरभि आहे ही इथेच राहते आऊट हाऊसमध्ये.
आणि सुरभि, हे सुमेध आमचे जावई, आणि हे छोटं पिल्लू आमची नात बरं का !!! " पिहू " सुधाकररावांनी सुरभिची आणि सुमेधची ओळख करून दिली.
" माफ करा सर मला ठाऊक नव्हतं तुम्ही काका काकूंचे जावई आहात." सुरभि सुमेधची माफी मागत होती. तिच्या चेहऱ्यावर खरचं अपराधीपणाचे भाव होते.
" अरे !!! ईट्स ओके." सुमेध हसतो.
" सुरभि, आज रात्री जेवायला इकडेच ये." सुधाने आत जाता जाता सुरभिला सांगितलं.
" नको काकू, मी ठीक आहे. मी करते इकडेच." सुरभि संकोचून बोलली.
" अगं !!! नको काय, गुपचुप यायचं. एकदा फर्मान निघालं की निघालं त्यात बदल नाही." सुधारकराव नेहमीप्रमाणे मोठ्यांदा हसतात.
छान हसत खेळत सगळ्यांची जेवणं पार पडतात. सुरभि आणि सुधा दोघी मिळून सगळं स्वयंपाकघर आवरतात. छोटी पिहू होतीच मध्ये मध्ये लुडबुड करायला. नातीला पाहून आजीच्या अंगावर चांगल मूठभर मांस चढलं होतं आणि उत्साह तर गगनात मावत नव्हता. सुरभिची आणि पिहूचीही छान गट्टी जमली होती.
सुमेध चार दिवस ऑफिसमधून सुट्टी घेऊन नातीला आजी आजोबानां भेटवण्यासाठी घेऊन आला होता. तो नेहमी कधी पंधरा दिवसातून तर कधी महिन्यातून एकदा येऊन पिहूची आणि त्या दोघांची भेट घडवत असे. पण या वेळेस ऑफिसच्या कामामुळे बाहेरगावी जावं लागल्यामुळे तो दोन महिन्यातून आला होता.
हे चार दिवस पिहूच्या बोबड्या बोलात, तिच्या अंगणातल्या नाचण्या, बागडण्यात कसे पाखरासारखे पंख लावून उडून गेले हे कळलेच नाही. या चार दिवसात पिहू आणि सुरभिचीही छान गट्टी जमली होती. " माऊ...माऊ " करत ती सुरभिच्या मागे मागे फिरायची. सुधाकररावांनी सुमेधला सुरभिसोबत घडलेली सारी हकीकत सांगितली. तिच्याबद्दल ऐकून त्याला खूप वाईट वाटलं.
चार दिवसानंतर सुमेध पिहूला घेऊन परत त्याच्या घरी गेला. इकडे सुधा आणि सुधाकरराव परत एकटे पडतात. जेंव्हा पिहू आणि सुमेध जातात तेंव्हा सुरभि ऑफिसमध्ये असते त्यामुळे तिला पिहूला भेटता येत नाही. ती जेंव्हा ऑफिसमधुन येते तेंव्हा काका, काकूंना पिहूच्या आठवणीत आसवे गाळताना पाहून तिला खूप वाईट वाटते. ती वेगवेगळ्याप्रकारे त्यांचं मन रमवून वातावरण निवळण्याचा प्रयत्न करते.
पुढे सुरभिच आयुष्य कोणतं नवीन वळण घेतं पाहुयात पुढील भागात.
क्रमशः
© सुनिता मधुकर पाटील
© copyright
© all rights reserved.
या कथेच्या प्रकाशनाचे आणि वितरणाचे सारे हक्क लेखिकेकडे राखीव. कथेत अथवा कथेच्या नावात किंवा कथा लेखिकेच्या नावाशिवाय आढळून आल्यास तो कॉपी राईट कायद्याचा भंग मानला जाईल. कथा जशीच्या तशी शेअर करण्यास काहीही हरकत नाही.
Tags:
दीर्घ कथा