© सुनिता मधुकर पाटील
काटेरी वाट...प्रेमाची !!! - भाग ९
एक दिवस सुधा आणि सुरभि दोघी गप्पा मारत बसल्या असताना सुरभि सुधाला विचारते, " काकू एक प्रश्न विचारू."
" हो विचार ना, बाळा."
" काकू तुमची नात पिहू खूप गोड आहे. तुमचे जावई पण स्वभावाने खूप छान वाटले पण तुमची मुलगी...आणि ही संजू कोण? जीचा उल्लेख मी बऱ्याचदा तुमच्या तोंडून ऐकला आहे." सुरभिने हे विचारताच त्यांच्या डोळ्यात पाणी आलं आणि त्या रडू लागल्या.
" काकू रडू नका ना. माफ करा मला. तुम्हाला दुखावण्याचा माझा हेतू नव्हता. मी नाही विचारणार त्यांच्याबद्दल परत तुम्हाला." सुरभि त्यांना समजावत होती.
" अगं तु कशाला माफी मागतेस, आमच्याच नशिबाचे भोग आहेत, ते तर भोगावेच लागणार ना. अगं, संजू म्हणजे आमची एकुलती एक मुलगी संजना, आम्ही सगळे तिला प्रेमाने संजू म्हणायचो. पिहू तिचं प्रतिरुपच गं." त्या संजूचा फोटो सुरभिला दाखवतात. खूप सुंदर होती ती.
" संजू तिच्या बाबांचा प्राण होती गं, आमची लाडकी संजू खूप समजुतदार होती. तिचा जन्म झाला आणि आमचं सारं आयुष्यच बदलून गेलं बघ. तिच्या बाबाच्या तर श्वासा श्वासात ती प्राण बनुन वहायची. या बाप आणि लेकीचं नातं शब्दांत मांडणे फार कठीण आहे गं. आमच्या घराचं सौख्य होती ती. आम्ही तिला अगदी नाजूक कळीसारख, तळहाताच्या फोडाप्रमाणे जपत होतो. बोट धरून हळुवार पावलं टाकणारी, हट्ट करून घोडा व्हायला लावणारी, पैंजनाची छमछम करत घरभर फिरणारी, तिचे पहिले बोबडे बोल, तिने टाकलेले पहिले पाऊल, तिचे लाडिक वागणे, सगळ्या आठवणी कशा आमच्या मनाच्या कुपीत साठवून ठेवल्या आहेत.
हा सुमेध आणि संजू दोघे एकाच कॉलेजात शिकायचे. तो एक वर्ष सिनियर होता. दोघांची ओळख झाली. तो कधीतरी अधून मधून आमच्या घरी यायचा. त्याचं लाघवी बोलणं आणि मनमिळावू स्वभाव यामुळे तो आम्हालाही आवडू लागला. शिक्षण पूर्ण झाल्यानंतर दोघांनाही छान नोकऱ्या मिळाल्या. दरम्यान आम्ही संजूच्या लग्नाच्या विचारात होतो आणि त्यानुसार वरसंशोधन ही सुरू केलं होतं पण एक दिवस संजू ने आम्हाला सांगितलं की तिला सुमेध खूप आवडतो. आम्हालाही तो आवडत होताच. त्याच्या आई बाबांचाही काही आक्षेप नव्हता. मग एक छान मुहूर्त बघून दोघांचं लग्न ठरवण्यात आलं. आपल्या लाडक्या लेकीच्या लग्नाच्या नुसत्या कल्पनेनेच तिच्या बाबांचा धीर सुटायला लागला होता.
"तदैव लग्नम्....' सुरू झालं आणि आमच्या पोटात गलबलायला लागलं. आपली लाडकी लेक सासरी जाणार म्हणल्यावर कुठल्या आई-बापाला भरून येत नाही गं? लग्नाचा सोहळा व्यवस्थित पार पडला. एकीकडे सनई-चौघडे वाजायला लागले आणि दुसरीकडे तिचे बाबा धाय मोकलून रडू लागले. संजूची हालत ही काही वेगळी नव्हती. पण ती खुश होती आणि तिच्या आनंदातच आमचा आनंद होता.
संजूच्या लग्नाला दोन वर्ष झाली होती आणि एक दिवस संजू आणि सुमेधने गोड बातमी दिली. माझी संजू आई होणार होती. आम्ही सगळे खुप खुश होतो. सगळे तिची छान काळजी घेत होते. तिचे सासुसासरे, सुमेध सगळेच तिची खुप काळजी घेत होते. नऊ महिने सगळ्यांनी डोळ्यात तेल घालून तिची काळजी घेतली. सगळं छान सुरळीत चालू होतं. किती कौतुकाने तिच्या ओटीभरणाचा, डोहाळे जेवणाचा कार्यक्रम केला होता. खूप खुश होती ती.
आणि तो दिवस आला ज्याची आम्ही सगळे अगदी आतुरतेने वाट पाहत होतो. संजूच्या पोटात दुखायला लागलं. तिला हॉस्पिटलमध्ये नेण्यात आलं. सगळं व्यवस्थित होतं. तिची घालमेल, तिच्या वेदना बघवत नव्हत्या गं आम्हाला. पण आईपणाच सुख भोगायच असेल तर प्रत्येक स्त्रीला हे सगळं सहन करावंच लागतं.
आई हे जगातील एकमेव असं नातं आहे जे आपल्या अस्तित्वाच्या पहिल्या क्षणापासून आपल्या सोबत असतं. नऊ महिने आपल्या उदरात गर्भ वाढवून त्याच संगोपन आणि त्यावर संस्कार करत असतं. आपण आईशी नाळेने जोडले गेलेलो असतो गं, म्हणूनच तर तिला काहीही न सांगता न बोलता आपल्या मनातला अचुक ओळखता येतं.
प्रत्येक स्त्रीला आई होण्याचे वरदान निसर्गानं बहाल केलेलं असतं आणि हे वरदान तिच्या हक्काच असतं.
संजू एका छान गोंडस परीला जन्म देते. सगळेजण बाळाच्या आगमनाच्या खुशीत असताना अचानक काय होत माहीत नाही, माझ्या संजूची तब्येत अचानक बिघडू लागते. तिला अतिरक्तस्त्राव होऊ लागतो आणि काही क्षणात काही कळायच्या आत सगळं संपतं. होत्याच नव्हतं होऊन जातं.
एका लहानग्या जीवाला जन्म देऊन माझी संजू हे जग कायमचं सोडून जाते. ती तिच्या बाळाला मांडीवर ही नाही घेऊ शकली गं. तिची ती बाळासाठीची तडफड, तिची तगमग बाळाला एक नजर बघण्यासाठीं केलेला जीवाचा आटापिटा सगळं आजही जसंच्या तसं डोळयांसमोर उभं राहतं. आपल्या डोळ्यांनी आपल्या मुलांचं मरण पाहणं या पेक्षा क्लेशदायक दुःख जगात कोणतंच नाही. हे अस दुःख कोणत्याच आई वडिलांच्या वाट्याला येऊ नये." सुधा रडत रडत संजूच्या आठवणीत सुरभिजवळ आपलं मन मोकळं करत होती.
सुरभि शांत होती, काकूंच सांत्वन कस करायचं तिला कळत नव्हतं ती फक्त ऐकत होती.
" संजुच्या जाण्यानं आम्ही सारेच कोलमडून गेलो गं. तिचे बाबा तर रात्र रात्र जागून काढायचे. संजू...संजू करत या खोलीतून त्या खोलीत घरभर तिला शोधत फिरायचे. सुमेध, तो तर वेड्यासारखा करायला लागला होता. दिवस भर एकटा खोलीत बंद असायचा कोणाशी बोलायचा नाही. कोणाच्यात मिसळायचा नाही. एकलकोंडा झाला होता.
" पिहू " सुरवातीचे काही महिने आमच्याकडेच होती. तिच्याकडे पाहून हळुहळु आम्ही आमचं दुःख बाजूला सारलं. पिहूमध्येच आम्ही आमची संजू शोधत होतो. हळुहळु सुमेध ही दुःखातून सावरू लागला आणि एक दिवस येऊन माझ्या संजूची शेवटची आठवण, शेवटची निशाणी माझ्याजवळच राहणार म्हणुन पिहूला स्वतःसोबत घेऊन गेला. आम्ही खूप समजावले आता संजू नाही तर पिहूला आम्ही आमच्याकडेच ठेवतो पण त्याने ऐकलं नाही. तो, त्याचे आईबाबा सगळे खूप चांगले आहेत गं. पिहूची खूप छान काळजी घेतात. त्यामुळे मग आम्हीपण जास्त हट्ट नाही केला. तेंव्हापासून आज जवळपास दोन वर्ष होत आली हा सुमेध दर आठवड्याला, कधी पंधरादिवसातून तर कधी वेळ मिळेल तसं पिहूला आम्हाला भेटायला घेऊन येत असतो.
त्याच्या आई बाबांनी त्याला पिहू लहान आहे तिला आईची माया मिळायला हवी. अजुन पूर्ण आयुष्य तुझ्या पुढे पडलंय. जे घडायचं ते घडून गेलं. असा एकटा किती दिवस राहणार म्हणुन दुसऱ्या लग्नासाठी खूप समजावण्याचा प्रयत्न केला. पण तो काहीच ऐकायला तयार नाही. मला माझ्या पिहूसाठी सावत्र आई नाही आणायची. मी एकटा समर्थ आहे तिची काळजी घ्यायला म्हणत तो विषय टाळतो." सुधाच्या तोंडून संजू बद्दल ऐकून सुरभिला खूप वाईट वाटतं.
तिच्या डोक्यात विचारांचं थैमान सुरू होतं. तिला सुकृत, तिचे आईबाबा, सुधाकरकाका, काकू, संजू, सुमेध या साऱ्यांच्या नात्यांमध्ये अनेक रंग दिसू लागतात.
आयुष्याची पण किती मोठी गंमत आहे नाही !!!....सुरभिला आई-बाबांबरोबर असणाऱ्या नात्यांचे अनेक वेगवेगळे पैलू अनुभवायला मिळत होते. किती वेगवेगळ्या नात्यांचे विविध रंग अनुभवायला मिळत होते. आई-वडील हे एकटं नातं जगातल्या कुठल्याही नात्याची कमतरता पूर्ण करू शकत होतं. म्हणूनच तर देव सगळीकडे पोहचू शकत नव्हता म्हणूनच त्यांनी आई-बाबा हे नातं बनवलं !!!
एक सुकृत होता जो ह्या पवित्र नात्याला ठोकर मारून तिला कायमचं एकट सोडून गेला होता तर दुसरीकडे हा सुमेध होता जो आपल्या बाळासाठी काहीही करायला तयार होता. एक काका काकू होते ज्यांच्यासाठी त्यांची मुलगी त्यांचा प्राण होती. तर दुसरीकडे सुरभि स्वतः होती, जीला या नात्याची किंमतच करता आली नव्हती.
एकीकडे संजू आणि सुमेध होते ज्यांनी आपलं प्रेम मिळवण्यासाठी आई बाबांना विश्वासात घेतलं होतं तर दुसरीकडे ती आणि सुकृत होते ज्यांनी प्रेमासाठी आपल्या जन्मदात्यांचा विश्वासघात केला होता.
याच सगळ्या विचारांमुळे ती अस्वस्थ झाली होती आणि पश्चातापाच्या आगीत स्वतःला रात्रंदिवस जाळत होती.
पुढे सुरभिसोबत काय घडतं पाहुयात पुढील भागात
क्रमशः
© सुनिता मधुकर पाटील
© copyright
© all rights reserved.
या कथेच्या प्रकाशनाचे आणि वितरणाचे सारे हक्क लेखिकेकडे राखीव. कथेत अथवा कथेच्या नावात किंवा कथा लेखिकेच्या नावाशिवाय आढळून आल्यास तो कॉपी राईट कायद्याचा भंग मानला जाईल. कथा जशीच्या तशी शेअर करण्यास काहीही हरकत नाही.
Tags:
दीर्घ कथा