© सुनिता मधुकर पाटील
काटेरी वाट...प्रेमाची !!! - भाग १०
हळुहळु दिवसांमागून दिवस सरत होते. सातव्या महिन्यात सुधाने छोटासाच ओटीभरणाचा कार्यक्रम केला होता, त्यावेळी सुरभि खूप हळवी झाली होती. जसजसे तिचे महिने भरत चालले होते तशी तशी तिची खूप चिडचिड होऊ लागली होती. तिला राहून राहून तिच्या आईची खूप आठवण येत असे. आणि हे सगळं सुधाला प्रकर्षाने जाणवत होतं, म्हणुन तिने मुद्दाम एक दिवस सुरभिला विचारलं," सुरभि तू फोन करून एकदा आईशी बोलत का नाहीस. त्यांच्याशी बोलल्यानंतर तुझ्या मनात जो भावनांचा कल्लोळ माजला आहे ना तो थोडा शमेल आणि तुझी ही चिडचिड, तगमग कमी होईल. संवादाने प्रश्न सुटतात गं. एकदा बोलून घे त्यांच्याशी. बरं वाटेल तुला आणि त्यांना ही खूप आनंद होईल."
" हो काकू तिला खूप आनंद होईल. तिलाच काय बाबा, साकेत, शरयु सगळ्यांनाच खूप आनंद होईल,माहिती आहे मला पण इतकं सगळं घडल्यानंतर मी कोणत्या तोंडाने त्यांच्याशी बोलणार. माझी हिम्मत नाही होतं. मला फक्त आईबाबा कसे आहेत? इतकं जरी कळालं ना तरी भरपूर आहे." सुरभि म्हणाली.
" मग आता काय करायचं? आता तुला खुश रहायला हवं. चांगल्या गोष्टी, चांगले विचार करायला हवेत. पण ही तुझी वाढलेली चिडचिड तुझ्या आणि बाळाच्या आरोग्यासाठी हानिकारक ठरू शकते." सुधाकाकू तिला समजावत होत्या.
" मी...मी, गीताला फोन करू का ? माझी कॉलेजातील जिवलग मैत्रीण, ती मला नक्की सांगेल आईबाबा कसे आहेत ते." ती एकदम आतुर होऊन सुधाकाकुला विचारत होती.
" अगं पण तिचा फोन नंबर आहे का तुझ्याकडे?" सुधाने विचारलं
" हो माझी खूप जवळची मैत्रीण आहे ती. घरच्या फोन नंबर नंतर फक्त तिचा नंबरच तर तोंडपाठ आहे माझा." सुरभि डोळ्यात पाणी आणुन बोलली.
" अरे वाह !!! नेकी और पुछ पुछ। शुभ काम मे देर क्यों? चला उठा आणि होऊन जाऊ द्या फोन." इतका वेळ दोघींचं संभाषण ऐकणारे सुधाकरराव मध्येच बोलले.
सुरभिने सुधाकररावांच्या घरातील लॅण्डलाईनवरून गीताला फोन केला.
" हॅलो,,,गीता, गीता बोलतेय का?" सुरभिने विचारले
" हो, आपण कोण?" पलीकडून विचारलं गेलं.
" अगं गीता, मी...मी सुरभि बोलतेय, ओळखलं मला?" सुरभिने विचारले.
" सुरभि, तू !!! अगं कुठं आहेस तू आणि कशी आहेस?" गीताने विचारलं.
" मी...मी मुंबईत आहे आणि व्यवस्थित आहे." सुरभिने सांगितले.
" अशी कशी गं कोणालाच न सांगता तू घरातून निघुन गेलीस आणि तू मुंबईत, तू तिथे काय करतेयस? तुला माहिती आहे का? तुझ्या अशा वागण्यामुळे तुझ्या आई बाबांची काय हालत झाली आहे. अगं अजुनही ते तुला वेड्यासारखे शोधतात गं." गीता बोलत होती.
सुरभि फक्त तिचं बोलणं ऐकत रडत असते.
" आई बाबा कसे आहेत गं ? मला त्यांची खूप आठवण येतेय. तू भेटलीस का त्यांना, सांग ना कसे आहेत ते. कधीतरी जाऊन भेटून येत जा त्यांना." सुरभि म्हणाली.
" तू अशी निघून गेल्यानंतर ते आले होते माझ्याकडे तुझ्याविषयी चौकशी करत होते. मला तुझ्याबद्दल काही माहिती आहे का? याची शाहनिशा करत होते. मी पण जाते कधीतरी वेळ मिळेल तेंव्हा त्यांना भेटायला. काही दिवसांपूर्वी त्यांना भेटायला गेले होते. तुझ्या आईबाबांची अवस्था बघवत नाही गं. तू...तू परत ये, सुरभि." गीता सांगत होती.
" नाही गीता, मी परत नाही येऊ शकत. मी बाकीच्या गोष्टी तुला नंतर सांगेन. आई बाबांना माझ्याबद्दल काही बोलू नकोस. मी तुला फोन केलेला हे देखील त्यांना कळू देऊ नकोस." सुरभि म्हणाली.
" अगं, पण का? किती खुश होतील ते, तुझी खुशाली ऐकून." गीता सुरभिला विचारत होती.
" नको, त्यांना काही कळू देऊ नकोस, प्लिज !!!" सुरभि गीताला विनंती करत होती.
" बरं ठीक आहे, नाही सांगणार. पण तू कशी आहेस आणि इतकं मोठं पाऊल तू का उचललं, सुरभि" गीता तिला विचारत होती.
" मी ठीक आहे. मला आता जास्त काही विचारू नकोस. मी तुला नंतर सगळं सविस्तर सांगेन. आता माझं एक काम करशील का? तू वेळ मिळेल तेंव्हा आई बाबांना भेटून त्यांची खुशाली मला कळवत जाशील का? प्लिज !!! इतकं करशील का, माझ्यासाठी." सुरभि गीताला विनवत होती.
" हो, भेटत जाईन मी. पण मी तुला फोन कुठे करणार?" गीताने विचारलं.
" याच नंबरवर करत जा. हा सुधाकरकाकांचा फोन नंबर आहे." इतकं बोलून सुरभि फोन ठेवून देते आणि रडत रडत ती स्वतःच्या रूमकडे पळत जाते.
" सुरभि...सुरभि...अगं थांब, काय झालं या पोरीला?" सुधा तिला रडत पळत जाताना पाहुन बडबडते.
" जाऊ दे तिला, रडून घेऊ दे. आभाळ भरून आलं आहे. मनसोक्त बरसू दे त्याला. मोकळं होऊ दे, मग कसं सारं स्वच्छ होईल. दाटलेलं सारं मळभ आसवांच्या सरीत वाहून जाऊदे." सुधाकरराव सुधाला अडवतात आणि ते जाणीवपूर्वक गीताचा फोन नंबर आपल्या डायरीत टिपून ठेवतात.
गीताशी बोलल्यानंतर सुरभिच्या मनात चाललेली चलबिचल थोडीशी कमी झाली होती. हळुहळु दिवस सरत होते. मध्यंतरी सुमेध एक दोन वेळा पिहूला सुधा आणि सुधकररावांशी भेटायला घेऊन आला होता. त्याची आणि सुरभिची आता छान मैत्री झाली होती. पिहूपण सुरभिला आता छान ओळखू लागली होती. ती आता पिहूची माऊ होती. खूप लाड करायची ती पिहुचे. सगळं सुरळीत चालू होतं.
सुरभिचे नऊ महिने पूर्ण होतात आणि एक दिवस तिला बाळंतकळा सुरू होतात. सुधाची धावाधाव सुरु होते. ती डिलीव्हरीनंतर हॉस्पिटलमध्ये लागणाऱ्या सगळ्या सामानाची बॅग भरून तयार करते. सुधाकरराव आणि सुधा तिला लगेच हॉस्पिटलमध्ये घेऊन जातात. त्या दोघांचं मन सैरभैर झालेलं असत. संजूच्या वेळी जे घडलं तसं परत आता घडणार तर नाही ना या भीतीमुळे ते दोघेही अस्वस्थ झालेले असतात.
बाळाच्या रडण्याचा आवाज येतो आणि या दोघांचा जीव भांड्यात पडतो. नर्स येऊन आनंदाची बातमी देऊन आई आणि बाळ दोघेही सुखरूप असल्याचं त्या दोघांना सांगते. सुरभिने एका छान गोंडस मुलाला जन्म दिलेला असतो. सुधा आणि सुधाकरराव खूप खुश असतात.
सुरभि हॉस्पिटलमधुन डिस्चार्ज होऊन घरी येते. सुधा तिला आऊट हाऊस मध्ये न नेता घरी घेऊन जाते.
इवल्याश्या जिवाचे आगमन हे सगळ्या घरादाराचा नूरच पालटून टाकतो. जिवाभावाच्या लोकांना नवीन बाळासाठी काय करू न काय नको असे होते अगदी तसच काही सुधाचं झालं होतं. ती एक आई जशी आपल्या लेकीची काळजी घेते अगदी तशीच काळजी ती सुरभिची घेत होती.
बारा दिवसानंतर बाळाचं बारसं करायचं ठरतं. सुधा बारशाचा तयारीला लागते. सुधाकरराव बारशाचं आमंत्रण सुमेध आणि त्याच्या घरच्यांना देतात. सुमेध आणि पिहू दोघे सकाळी लौकरच येतात. यावेळेस सुमेधचे आई बाबापन आलेले असतात. पिहू त्या लहान बाळाला पाहून इतकी खुश होते की ती दिवसभर त्याच्यापासून एक क्षण देखील दूर होत नाही. तिने तर बाळाचं नामकरण आधीच करून टाकलं होतं.
" गट्टू , माझा गट्टू " करत त्याचा हात पकडून दिवसभर त्याच्या जवळच बसून होती.
नामकरणाचा मुहूर्त जसजसा जवळ येऊ लागला तसे सुधाकरराव बेचैन होऊ लागले होते. त्यांची नजर सारखी दरवाजाकडे जात होती. ते कोणाचीतरी वाट पाहत आहेत अस वाटत होतं.
" अहो, सारखे दाराकडे काय पाहताय, कोणी येणार आहे का?" सुधाने त्यांची बेचैनी पाहून शेवटी विचारलं.
" हो तर, अगं स्पेशल गेस्ट येणार आहेत. त्यांचीच वाट पाहतोय." सुधाकरराव अतिउत्साहाने बोलले.
" तुम्ही आणि तुमचे स्पेशल गेस्ट !!! कोण येणार आहे ते तरी सांगा." सुधा चिडचिड करत होती.
" अगं, आल्यावर भेट त्यांना. तुलाही आनंद होईल त्यांना भेटून." सुधाकररावांनी सांगितलं.
आता मात्र सगळ्यांनाच प्रश्न पडला होता की असे कोणते स्पेशल गेस्ट येणार आहेत.
थोड्याच वेळात एक गाडी येऊन गेटबाहेर थांबते. सुधाकररावांच लक्ष गेटकडेच असतं. गाडी थांबल्याचा आवाज ऐकताच ते पाहुण्यांना घेण्यासाठी बाहेर येतात.
एक जोडपं सुधाकररावांसोबत घरात प्रवेश करतं. सुधा त्यांना आधी कधी भेटलेली नसते आणि सुधाकररावांच्या तोंडून ही यांच्याबद्दल कधी काहीही ऐकलेलं नसतं. ती फक्त प्रश्नार्थक नजरेनं सुधाकररावांकडे पाहत असते.
ते घरात येताच नेहमीच्या आवाजात गर्जना करतात," ये पोरी !!! बघितलं का कोण आलं ते."
त्यांचा आवाज ऐकताच सुरभिचं लक्ष त्यांच्याकडे जातं. सुधाकररावांसोबत आलेल्या जोडप्याला पाहून सुरभि एका क्षणासाठी स्तब्ध होते. तिला काय आणि कसं व्यक्त व्हावं काहीच कळत नसतं. तिच्यासाठी हा सगळ्यात मोठा आश्चर्याचा धक्का असतो.
सुधाकररावांचे स्पेशल गेस्ट कोण असतात त्यांना पाहून सुरभि आश्चर्यचकित का होते. ती त्यांना ओळखत असते का? या साऱ्या प्रश्नांची उत्तरे पाहुयात पुढील भागात.
क्रमशः
© सुनिता मधुकर पाटील
© copyright
© all rights reserved.
या कथेच्या प्रकाशनाचे आणि वितरणाचे सारे हक्क लेखिकेकडे राखीव. कथेत अथवा कथेच्या नावात किंवा कथा लेखिकेच्या नावाशिवाय आढळून आल्यास तो कॉपी राईट कायद्याचा भंग मानला जाईल. कथा जशीच्या तशी शेअर करण्यास काहीही हरकत नाही.
Tags:
दीर्घ कथा