© सुनिता मधुकर पाटील
काटेरी वाट...प्रेमाची !!! - भाग ११
सुरभि सुधाकररावांच्या पाहुण्यांना पाहून आश्चर्यचकित होते. तिला काहीच समजत नव्हतं हे दोघे इथे कसे. ती अविश्वासाने कधी सुधाकररावांकडे तर कधी सुधाकडे तर कधी त्या पाहुण्यांकडे पाहत असते. तिचा तिच्या डोळ्यांवर विश्वासच बसत नव्हता कारण सुधाकररावांचे पाहुणे दुसरे तिसरे कोणी नसून तिचे आईबाबा होते.
आईबाबांना समोर पाहून सुरभिच्या आसवांचा बांध फुटतो. तिला काही बोलताच येत नव्हतं. ती धावत जाऊन आईच्या कुशीत शिरून फक्त ओक्साबोक्शी रडत होती. आतापर्यंत सोसलेलं दुःख, ती घुसमट, काळीज पिळवटून टाकणाऱ्या त्या वेदना सारं सारं आईला सांगावं अस तिला वाटत होत पण तोंडातुन शब्द फुटत नव्हते. ती फक्त मोठ मोठ्याने हांबरुन रडत होती.
जवळजवळ वर्षभरानंतर आपल्या लेकीला पाहून तिच्या आईबाबांनाही अश्रू अनावर झाले होते. ते ही खूप रडत होते.
तिथे उपस्थित लोकांना काहीच कळत नव्हतं हे काय चाललंय. सुरभि त्या दोघांना पाहून इतकी भावविवश का झाली.
" अहो, कोण आहेत हे दोघे आणि ही सुरभि ह्यांना पाहून अशी इतकी का रडतेय?" सुधाने सुधकररावांना विचारले.
" अगं सुधा, एखाद्या आईचं रस्ता चुकलेलं वेड कोकरू, अचानक आईला समोर पाहून आणखी काय करेल गं, तुच सांग बरं." सुधाकरराव डोळ्यात आलेलं अश्रू पुसत सुधाला विचारत होते.
" म्हणजे...म्हणजे !!! हे सुरभिचे आईबाबा आहेत? आणि हे तुम्हाला कुठे आणि कसे सापडले. सुरभिने तर आपल्याला यांच्याबद्दल काहीच सांगितलं नव्हतं." सुधा आश्चर्याने विचारत होती.
" सांगतो !!! सगळं सांगतो, आपण हा रडण्याचा सोहळा नंतर पार पाडूयात का? अरे !!! आपण सारे इथे कशासाठी जमलोय विसरलात का? चला...चला आधी आमच्या गट्टूचा नाव ठेवा बरं, नाहीतर मुहूर्त टळून जाईल." सुधाकररावांनी गंभीर वातावरण निवळण्याचा प्रयत्न केला.
ठरलेल्या मुहूर्तावर बाळाचा नामकरण सोहळा पार पडतो. बाळाचं नाव " श्लोक " ठेवण्यात येतं. सगळं व्यवस्थित पार पडलं अस जरी वाटतं असलं तरी सुरभिच्या आईबाबांच्या येण्यामुळे वातावरण थोडं गंभीरच असतं. सगळ्यांच्या नजरेत एक प्रश्नचिन्ह सुधाकररावांना दिसत असतं. सगळ्यांची जेवण पार पडतात. जेवणानंतर सुधाकरराव सगळ्यांना एकत्र बोलावतात आणि सुरभिच्या आईबाबांपर्यंत ते कसे पोहचले ते सांगतात.
" बाळा सुरभि काही दिवसांपूर्वी तुला तुझ्या आईची खूप आठवण येत होती आणि आईबाबांबद्दल जाणून घेण्यासाठी तू तुझी मैत्रिण गीता हिला फोन केला होता. तो नंबर मी माझ्या डायरीत लिहून ठेवला होता. तुझ्या डिलिव्हरीनंतर मागील आठवड्यात मी गीताशी कॉन्टॅक्ट केला. तिच्या कडून मी तुझ्या घरचा पत्ता आणि तुझ्या बाबांचा फोन नंबर मिळवला. तुझ्या बाबांना फोन करून त्यांना तुझ्याबद्दल सगळं सांगितलं.
अगं, तुझ्यासोबत जे घडलं ते ऐकून ते किती व्याकुळ झाले याची कल्पना तुला नाही,पोरी !!! तुम्ही मुलं क्षणिक मोहाच्या विळख्यात अडकून मागचा पुढचा विचार न करता वाहत जाता आणि चुकीचे निर्णय घेता आणि जेंव्हा डोळे उघडतात तेंव्हा सगळंच संपलेलं असतं." सुधाकरराव बोलत असतात.
सगळेजण गप्प असतात कोणी काहीच बोलत नसत. सुरभि आणि तिचे आईबाबा फक्त एकमेकांकडे पाहून रडत असतात.
" आईच्या काळजाचं मऊपण काय असतं हे तुला आता कळेल, पोरी !!! कारण आता तू पण एक आई आहेस गं. आई जेंव्हा आपल्या पोटच्या गोळ्याला डोळ्यात तेल घालून जपत असते ना त्या वेळी बाप आपलं मन खंबीर करून त्याचं भवितव्य सुरक्षित करत असतो. आईच्या भावनांना, मायेला नेहमीच भरती असते गं. पण त्या भरतीत बापाच्या काळजीचा सूर तुम्हा लेकरांना लौकर दिसतच नाही.
जेव्हा आपलं लेकरू चुकत, त्याला ठेच लागते ना तेव्हा आई त्यावर प्रेमाची फुंकर घालते. पण बाप आपण आपल्या लेकराला घडवताना, त्याला चालायला शिकवताना, त्याच्यावर संस्कार करताना कुठे कमी पडलो, कुठे चुकलो या विचारात आतून तीळ तीळ तुटत असतो.
अगं, आपल्या लेकरांच्या आयुष्यात आनंदाचे क्षण येत रहावेत म्हणून त्यांनी स्वतःच्या कितीतरी आनंदाच्या क्षणांना तिलांजली दिलेली असते रे, बाळा !!!
आपल्या मुलांच्या आयुष्यात आनंदाची उधळण आणि सुखाचं शिंपण करण्यासाठी त्यांनी आपलं सगळं आयुष्य वेचलेलं असतं गं.
आपलं लेकरू अचानक आपल्या डोळ्यासमोरून नाहीस होतं, हे किती क्लेशदायक आहे हे आमच्यापेक्षा अधिक चांगलं कोण जाणू शकतं आणि म्हणुनच मला तुझ्या आईबाबांचं दुःख कळत होतं. मला रहावलं नाही पोरी. अगं, तू जगाच्या पाठीवर कुठेतरी आहेस आणि एक ना एक दिवस परत भेटशील ही आशा तर त्यांना आहे. पण आमच्याकडे बघ आम्ही काय करायचं आमचं कोकरू तर कायमचं आम्हाला सोडून गेलं." सुधाकरराव डोळ्यात पाणी आणुन सुरभिला समजावत असतात.
सुरभिला आयुष्यात आपण काय गमावलं याची अनुभूती होत होती. तिच्या आयुष्यातले सुंदर सोनेरी क्षण एक एक करून एखादया वाटसरूप्रमाणे सरून गेले होते आणि मागे सोडून गेले होते जीवघेण्या आठवणींच्या पाऊलखुणा, ज्या तिला जीवनाच्या वाटेवर पदोपदी त्या सरल्या क्षणांची आठवण करून देणार होत्या.
सुरभिचे आईबाबा दोन दिवस तिथे राहिले. सुधाने त्यांचा छान पाहुणचार केला. दोन दिवस तिथे राहून सुरभिचे आईबाबा परत आपल्या घरी जायला निघाले. सोबत सुरभिलाही घेऊन जाणार होते. सुरभि सुरवातीला माझ्यामुळे तुम्हाला त्रास होईल, तुमची बदनामी होईल, इथे मला नोकरी आहे अशी अनेक कारण सांगून जायचं टाळत होती. पण तिच्या बाबांनी प्रेमाने तिला जवळ घेतले आणि त्या आश्वासक स्पर्शात ती विरघळून गेली. आईचेही डोळे नकळत वाहू लागले.
" बाळा सुरभि, जे घडलं ते सगळं सोडून देऊन, आहे ते स्वीकारुन मग ती परिस्थिती असो वा व्यक्ती पुढे चालत राहीलं ना तर आयुष्य नक्कीच सुखी होईल. अनेकदा वादळ येतात आयुष्यात आणि सारं जग उध्वस्त करून जातात. म्हणून कोणी जगायचं सोडत नाही, बाळा. घडलेला प्रसंग पुसला जाऊ शकतो. पाटी स्वच्छ धुवून कोरी केली जाऊ शकते. फक्त आपल्या माणसांसाठी सर्वस्व आणि साथ देण्याची मानसिकता हवी.
झालेल्या चुकीची बोचणी जीवघेणी असते पण तिचा स्वीकार करावाच लागतो. आपल्या सगळ्यांनाच एकमेकांची गरज आहे. तुझे पश्चात्तापाच्या भावनेने ओथंबलेले गहिरे स्वर, डोळ्यात प्रतिबिंबित झालेली अपराधीपणाची भावना, अश्रूंच्या एका एका थेंबात प्रतीत होणारी चुकांची कबुली, सगळं आम्हाला दिसतंय पोरी.
नातं कुठलंही असो, तुटत नाही. सुरवातीला राग, नाराजी, तेढ असते पण काळानुसार ती विरघळूण जाते. जवळीक घट्ट होते. पुन्हा नव्यानं आपल्या आयुष्याला साद घाल आम्ही सारे तुझ्या सोबत आहोत." सुरभिचे बाबा तिला जवळ घेऊन समजावत होते.
" मी चूकले बाबा,आय एम सॉरी. मुद्दाम नाही केलं मी. भावनेच्या भरात वाहवत गेले मी. प्लीज !!! माफ करा मला. चूक झाली माझ्याकडून. मला तुमची काळजी आहे बाबा, मला माफ करा." सारं आत्मिक बळ एकवटून सुरभि त्यांची माफी मागत होती. सगळ्यांचेच डोळे पाणावले होते.
सुरभि जाणार म्हटल्यावर सुधा आणि सुधाकरराव खूपच व्याकुळ झाले. त्यांच्याही डोळ्याचं पाणी तुटत नव्हतं. सुधा राहून राहून एकच वाक्य बोलत होती," माझी संजू मला कायमचं एकटं सोडून गेली आणि आता ही सुरभिपण निघाली."
सुरभिलाही त्यांना सोडून जाताना अश्रू अनावर झाले होते. ती काका, काकूंच्या गळ्यात पडून उशीरापर्यंत रडत होती. " देव प्रत्येकाला एक आई आणि बाबा देतो पण माझं भाग्य थोर की मला दोन दोन आई बाबा दिलेत." म्हणत देवाचे आभार मानत होती.
सुरभि परत आपल्या घरी जाते, सुधा आणि सुधाकरराव परत एकटे पडतात.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
दिवसांमागून दिवस सरत होते. कलेंडरची पाने उलटत होती. सुरभिचा श्लोक आता साडे चार वर्षाचा झालेला असतो. सुरभिला एकटीला काटेरी वाटेवर चालण्यासाठी सोडून गेल्यानंतर सुकृत आता जवळजवळ पाच वर्षांनी सुरभिचा पत्ता शोधत परत सुरभिकडे आलेला असतो.
सुकृत परत का आला? त्याला खरचं पश्चाताप झाला होता का की त्याच्या येण्यामागे आणखी काही कारण किंवा स्वार्थी हेतू होता? पाहुयात पुढील भागात.
क्रमशः
© सुनिता मधुकर पाटील
© copyright
© all rights reserved.
या कथेच्या प्रकाशनाचे आणि वितरणाचे सारे हक्क लेखिकेकडे राखीव. कथेत अथवा कथेच्या नावात किंवा कथा लेखिकेच्या नावाशिवाय आढळून आल्यास तो कॉपी राईट कायद्याचा भंग मानला जाईल. कथा जशीच्या तशी शेअर करण्यास काहीही हरकत नाही.
Tags:
दीर्घ कथा