© सुनिता मधुकर पाटील
काटेरी वाट...प्रेमाची !!! - भाग १२
सुकृतला पाहून सुरभीच्या तळपायाची आग मस्तकात शिरली होती. त्याला ती आता एका क्षणासाठीही नजरे समोर पाहू शकत नव्हती आणि म्हणुनच ती त्याला आल्या पावली चालता हो नाहीतर मी पोलिसात तक्रार करीन म्हणत होती.
" अगं सुरभि, काय बोलत आहेस तू हे, तू माझ्याविरोधात तक्रार करणार. तुझं माझ्यावर किती प्रेम आहे, मला माहीत नाही का? तू असं करूच शकत नाही." सुरभिच्या तोंडुन पोलिसात जायची भाषा ऐकल्यावर सुकृत तिला समजावण्याच्या सुरात बोलत होता.
" तू जे केलंस त्याच्यानंतर मी हे नक्कीच करू शकते. त्यामुळे तू इथून चालता हो," सुरभि त्याला ठणकावून सांगत होती.
" मला काय म्हणायचं आहे एकदा ऐकून तरी घे. अगं, मी तुला आणि आपल्या बाळाला सोबत घेऊन जायला आलो आहे. मला माहिती आहे तू आता रागात आहेस, माझ्यामुळे तुला खूप त्रास सहन करावा लागला. पण मी आता माझी चूक सुधारायची ठरवली आहे." सुकृत येण्याचं कारण सांगत होता.
" मला तुझं काही एक ऐकून घ्यायचं नाही तेंव्हा तू निमूटपणे चालता हो." सुरभि त्याच्यावर ओरडत होती आणि तो निर्लज्जपणे तिच्यासमोर उभा होता.
"अगं, तू एकटी कशी सांभाळणार आहेस आपल्या बाळाला. त्याला बाबाचीपण ओळख लागणारच ना. बापाचं नाव लागणार, पदोपदी बापाची ओळख हवी असणार त्याला तेंव्हा काय करशील. समाज अशा मुलांना नीट जगू देत नाही हे वेगळ सांगायला नको तुला. तेंव्हा तुला सांगतोय तू चल माझ्यासोबत." सुकृत तिला समाजाची धमकी देत होता.
"तुला पाच वर्षानंतर केलेल्या चुकीची जाणीव झाली का रे? अरे जा !!! नाही घाबरत मी अशा समाजाला आणि माझ्या बाळाला सांभाळायला मी समर्थ आहे. तुझ्या सारख्या माणसाच्या नावाच्या कुबड्यांची गरज नाही मला. तेंव्हा कुठे गेला होता तू आणि तुझा हा so called समाज जेंव्हा ह्या बाळाची जवाबदारी घायची सोडून पळपुट्यासारखा पळून गेला होतास तू. अरे !!! माझ्या आयुष्यातील तुझ्या नावाचं पान मी कधीच फाडून फेकून दिल आहे तेंव्हा तू निघून गेलास तर बरं होईल नाहीतर तुला धक्के देऊन बाहेर काढावं लागेल." सुरभि आता खूपच चिडली होती.
" अगं असं काय करतेस, आईबाबापण तुला स्वीकारायला तयार आहेत आणि कावेरी पण तयार आहे. अगं, ती तुला आपल्या लहान बहिणी सारखी सांभाळून घेईल आणि आपल्या बाळाला आईची मायापण देईल. घरातील सगळे तुला आनंदाने स्वीकारायला तयार आहेत. तेंव्हा नाही म्हणू नकोस, प्लिज!!!" सुकृत गयावया करत होता.
" तुला एकदा नाही म्हणुन सांगितलेलं कळत नाही का रे आणि ही कावेरी कोण आणि ती का माझ्या बाळाला आईच प्रेम देणार? त्याची आई आहे त्याच्यावर प्रेम करायला." सुरभिने सुकृतच्या तोंडून पहिल्यांदाच कावेरीचा उल्लेख ऐकला होता.
सुरभिच्या या प्रश्नावर सुकृत थोडा वेळ गप्प होतो, काहीच बोलत नाही. शेवटी चाचपडत तिच्यापासून नजर चोरत, " कावेरी...कावेरी माझी बायको " इतकंच बोलतो.
" अच्छा, म्हणजे साहेबांनी लग्न केलं तर. तुझ्याकडून हीच अपेक्षा होती मला आणि ही तुझी कावेरी किती महान रे, आपल्या सवतीला घेऊन यायला परवानगी दिली तुला फक्त इतकंच नाहीतर तिच्या बाळाला आईचं प्रेम द्यायला देखील तयार आहे ती. व्वा !!! ग्रेट किती महान आहात रे तुम्ही दोघे." इतकं बोलून सुरभि जोरजोरात हसू लागते.
" अगं, तुला दोन दिवसात परत येतो म्हणुन मी गेलो होतो आपल्या नात्याबद्दल आईबाबांना समजवायला त्यांची परवानगी घ्यायला पण माझी हिम्मतच झाली नाही बघ त्यांना काही सांगायची. त्यात तू गरोदर तुला अशा अवस्थेत ते स्वीकारतील की नाही याबद्दल शंकाच होती माझ्या मनात म्हणुन मी काही बोललोच नाही. आणि त्यांनी पसंद केलेल्या मुलीसोबत लग्न केलं. तुला कायमचं विसरून जायचा निर्णय घेतला." सुकृत निर्लजपणे कबुली देत होता.
" किती निर्लज्जपणे कबुली देतोयस रे, तू लग्न करून मोकळा झालास पण तुझ्या मनात एकदापण हा विचार आला नाही का रे, मी डोळे झाकून तुझ्या एका शब्दावर विश्वास ठेवून आई बाबांचं घर सोडून तुझ्यासोबत आले होते. माझ्यासाठी त्या घरचे दरवाजेपण कायमचे बंद होते आणि अशा अवस्थेत मी कुठे जाणार, काय करणार, कशी जगणार. अरे!!! कित्येकदा मी आत्महत्येचा देखील प्रयत्न केला. पण हिम्मत झाली नाही रे. प्रत्येकवेळी पोटातल्या बाळाची हाक ऐकू येई. त्यात त्याचा काहीच दोष नव्हता मग त्याचा नाहक बळी का?
तू परत जा सुकृत, मला आता या विषयावर काहीच बोलायचं नाही." डोळे पुसत सुरभि बोलत होती.
" तुला कस समजवू सुरभि, मला कळत नाही आहे. जरा माझा प्रॉब्लेम तरी समजून घे. तू जर माझ्या सोबत आलीस ना तर माझी खूप मोठी अडचण दूर होईल. अगं, मला गरज आहे माझ्या बाळाची, सॉरी...सॉरी तुझी आणि आपल्या बाळाची. कसं सांगू तुला अगं !!! माझं मुलं असताना मी का एखाद्या अनाथाश्रमातून दुसऱ्याच बाळ दत्तक घ्यावं. मी बाप आहे हे सगळ्या जगाला मला ओरडून सांगता येईल. आईबाबा बोलत होते एखादं बाळ दत्तक घे म्हणुन पण माझं...माझं स्वतःच बाळ असताना दुसऱ्याच बाळ का? आता तर मी आईबाबांशी ही बोललो आहे तुझ्याबद्दल ते ही तयार आहेत तुला स्वीकारायला. कावेरी ही तयार आहे तुझ्या सोबत एकत्र रहायला मग तुला काय प्रॉब्लेम आहे. तुला यावचं लागेल सुरभि आणि तू येणार... मला माहिती आहे तू माझ्यावर खूप प्रेम करतेस. त्यामुळे तु मला माझ्यासोबत येण्यासाठी नकार देऊच शकत नाही आणि तू एकटी बाई बाळाला कशी वाढवणार त्यामुळे तुला माझ्यासोबत येण्याशिवाय दुसरा काही पर्यायचं शिल्लक नाही. समजलं तुला !!! तू येणार आहेस माझ्यासोबत." सुकृत वेड्यासारखा असबंध बोलत होता आणि खूप अस्वस्थ होता. पण तो काय बोलतोय सुरभिला काहीच कळत नव्हतं.
" अरे !!! काय बडबडतोयस वेड्यासारखं. हे दत्तक बाळ वगैरे काय बोलतोयस तू. मला काहीच कळत नाही आहे. तू जा रे इथून मला आणखी त्रास नको देऊस. आधीच या सगळ्यातून मी कशी बाहेर पडले आहे ते मलाच ठाऊक आहे. तुझी ही नाटकं बघायला मला वेळ नाही." सुरभिला इतका वेळ वाटत होतं की त्याला बहुदा पश्चाताप झाला असावा म्हणून तो आला असेल पण त्याच्या बोलण्यावरून त्याचा येण्याचा हेतू स्पष्ट झाला होता आणि आता तिला त्याची भीती वाटू लागली होती. श्लोक आणि ती दोघेच घरात होते.
सुकृत थोडावेळ शांत बसला. तो स्वतःला शांत करण्याचा प्रयत्न करत होता.
" सुरभि ऐक ना, चल ना माझ्यासोबत. अगं, तुला सोडून गावी आलो आईबाबांच्या पसंतीने लग्न केलं. मला वाटलं आता सगळं ठीक झालं पण आपण केलेली कर्म आपली पाठ सोडत नाहीत. प्रत्येक केलेल्या चांगल्या वाईट कर्माची फळ आपल्याला भोगावीच लागतात. आणि मी ती भोगतोय.
तुला माहीत नाही सुरभि मी आणि कावेरी लग्नानंतर गोव्याला हनिमूनला गेलो होतो. तिकडून परत येताना आमचा खूप मोठा अपघात झाला. कावेरीला जास्त काही लागलं नाही, किरकोळ जखमा होत्या. पण मला जबर मार लागला होता. माझा कमरेपासुन खालचं शरीर पूर्णपणे अधू झाल होतं. तीन चार ऑपरेशन करावी लागली. मला त्या अपघातातून नीट होऊन पूर्णपणे सावरायला वर्षभर लागलं. पण या अपघातात मी माझी भविष्यात बाप होण्याची क्षमताच गमावून बसलो. डॉक्टरांनी मी यापुढे भविष्यात कधीच बाप बनू शकणार नसल्याचं निदान केलं. या मुळे घरचे सगळेच मानसिक धक्क्यात आले होते. मी पूर्णपणे बरा झाल्यानंतर मला सगळ्यांनी बाळ दत्तक घेण्याचं सुचवलं. पण माझं मन मानायला तयारच नव्हतं कारण...
माझं बाळ...माझ्या बाळाने या जगात जन्म घेतला होता आणि मी बाप आहे याची पूर्ण खात्री होती मला. मी जरी तुझी साथ सोडून गेलो असलो तरी मी तुला चांगलाच ओळखत होतो सुरभि. तू काहीही करून या बाळाला जन्म देणार याची पूर्ण खात्री होती मला. तुझ्यातली धमक मला माहीत होती. तू खमकी आहेस हे पण ठाऊक होतं मला. मग मी आईबाबा आणि कावेरीला विश्वासात घेऊन तुझ्याबद्दल सांगितलं. त्यांना समजावलं माझं स्वतःच बाळ मग ते मुलगी अथवा मुलगा काहीही असताना लोकाचं बाळ दत्तक का घ्यायचं. थोडावेळ लागला पण शेवटी सगळे तयार झाले तुला स्वीकारायला. कावेरीलापण तयार केलं. सगळेच तयार आहेत आता. म्हणुनच तुला विनंती करतोय तू चल माझ्या सोबत." सुकृतने शेवटी सुरभिला आपल्या सोबत नेण्याचं कारण स्पष्ट केलं होतं. इथेही त्याचा स्वार्थच होता.
तो आला होता तिला आपल्यासोबत न्यायला पण केलेल्या कृत्याचा पश्चाताप होता म्हणुन नाही तर स्वतःच पौरुषत्व जगाला सिद्ध करण्यासाठी तिची आणि तिच्या बाळाची त्याला गरज होती म्हणुन...
सुरभिला हे सगळं ऐकून धक्का बसला. यावर काय बोलावं तिला काही कळत नव्हतं.
तर वाचकांनो आणि माझ्या मैत्रिणींनो तुम्हाला काय वाटतं. सुरभिने काय करावं. आपला स्वाभिमान बाजूला ठेवून सुकृत सोबत जावं का? ती काय करेल, त्याच्या सोबत जाईल का? तिच्या आयुष्यात नवीन कोणतं वळण येणार ते पाहुयात पुढील भागात.
क्रमशः
© सुनिता मधुकर पाटील
© copyright
© all rights reserved.
या कथेच्या प्रकाशनाचे आणि वितरणाचे सारे हक्क लेखिकेकडे राखीव. कथेत अथवा कथेच्या नावात किंवा कथा लेखिकेच्या नावाशिवाय आढळून आल्यास तो कॉपी राईट कायद्याचा भंग मानला जाईल. कथा जशीच्या तशी शेअर करण्यास काहीही हरकत नाही.
Tags:
दीर्घ कथा