© मधुनिता
© सुनिता मधुकर पाटील
काटेरी वाट...प्रेमाची !!! - भाग १३
सुरभि सुकृतच्या तोंडून तिला सोबत नेण्यामागचं कारण ऐकून सुन्न होती. तिला ही कळत नव्हतं काय बोलावं. माणुस किती स्वार्थी असू शकतो हे ती अनुभवत होती. केलेल्या कृत्याचा पश्चाताप तर त्याला नव्हताच पण आपण चुकलो ही साधी जाणीव सुद्धा त्याला नव्हती. उलट समाजाची भीती दाखवून, आरेरावी करून स्वतःचा स्वार्थच साधण्याचा प्रयत्न करत होता तो.
" हे बघ सुकृत तुझ्यासोबत काहीही घडलेलं असू दे, त्याच्याशी मला काहीही देणं घेणं नाही. तसही तु मला थोडंच न्यायला आला आहेस. तु फक्त स्वतःचा स्वार्थ साधण्यासाठी आला आहेस. तुला आधीही आमची काळजी नव्हतीच आणि आता ही नाही. तुला फक्त तुझं पौरुषत्व ह्या जगाला सिद्ध करायचं आहे आणि त्यासाठी फक्त आणि फक्त माझ्या बाळाची गरज आहे म्हणुन त्याला न्यायला आला आहेस.
अरे !!! तुझ्यात थोडी जरी माणुसकी आणि लाज शिल्लक असती ना तर इथवर येण्याची हिम्मत तु केली नसती. तुझ्या हिम्मतीची आणि आत्मविश्वासाची खरचं दाद द्यायला हवी कारण इतकं सगळं घडुन देखील तुला खात्री आहे की मी तुझ्या सोबत येईन. पण एक गोष्ट लक्षात ठेव आज इथवर आला आहेस ते ठीक आहे पण इथुन पुढं हे तुझं काळं तोंड मला अजिबात दाखवायचं नाही. मी तुला शेवटचं सांगते, आला आहेस तसा निघुन जा नाहीतर तुला पोलिसांच्या हवाली करायला मला वेळ लागणार नाही. अशीही तुझ्या विरोधात मी आधी पोलिसात तक्रार नोंदवलेली आहेच." सुरभिने ठणकावून त्याला सांगितलं.
" ठीक आहे तर मग जर तुला माझ्यासोबत यायचं नसेल तर मी माझ्या मुलाला एकट्याला घेऊन जाईन. बघतोच कशी अडवतेस ते. इतका वेळ झालं प्रेमानं सांगतोय, विनंती करतोय, गयावया करतोय तरीही तुझं आपलं चालुच आहे मी नाही येणार...मी नाही येणार. पोलिसांची धमकी काय देतेयं. अगं, तो माझा मुलगा आहे. त्याच्यावर माझा अधिकार आहे आणि मी त्याला सोबत घेऊन जाणारचं. तुला काय करायचं ते कर. बघतोच काय करतेस ते, मला कशी अडवतेस? " म्हणत सुकृत आतल्या खोलीत जिथे श्लोक गेम खेळत बसलेला तिकडे जायला निघतो इतक्यात...
" मम्मा " म्हणत एक लहान सहा, साडे सहा वर्षाची मुलगी बाहेरच्या दरवाजातुन आत येते आणि सुरभिला बिलगते. त्या मुलीसोबत एक तरुण देखील असतो.
" तुम्ही माझ्या मुलाला हातच लावून दाखवा, मग मी तुम्हाला सांगतो ती काय करू शकते आणि काय नाही ते. तुमची हिम्मत कशी झाली माझ्याच घरात घुसून माझ्या बायकोला धमकवायची आणि तिच्याशी असं उद्धटपणे बोलायची." त्या मुलीसोबत आलेला तरुण सुकृतवर ओरडतो.
" बरं झालं तुम्ही आलात, बघा ना मी कधीपासुन याला समजावण्याचा प्रयत्न करतेय हा काही ऐकायलाच तयार नाही." सुरभि त्याला सुकृतविषयी सांगत होती.
" तुला काहीही सांगायची गरज नाही सुरभि, मी बाहेरून सगळं ऐकलं आहे. अगं, मी माझं वॉलेट घरीच विसरलो होतो, निम्या रस्त्यात गेल्यानंतर लक्षात आलं म्हणुन परत यावं लागलं. आता मी आलो आहे ना. मी बघतो काय करायचं ते, तु आधी शांत हो बरं." तो सुरभिला शांत करत होता.
आता सुकृतला काही कळत नव्हतं हे काय चाललंय, तो जेंव्हा इथे आला होता तेंव्हा आतल्या खोलीतुन एक लहान मुलगा बाहेर आलेला होता आणि आता ही दुसरीच मुलगी येऊन सुरभिला मम्मा म्हणत होती.
" सुरभि हा माणुस कोण आहे आणि हा माझ्याशी असा का बोलतोय?" सुकृतने सुरभिला विचारलं.
" तुम्ही तिला काय विचारताय, मी सांगतो ना मी कोण आहे ते. मी सुरभिचा नवरा आणि श्लोकचा बाबा. मला वाटत माझी इतकी ओळख पुरेशी आहे की आणखी काही माहिती हवी आहे तुम्हाला." तो सुकृतला उत्तर देतो.
" अगं पण सुरभि जेंव्हा मी गीताकडे तुझी माहिती काढायला, तुझा पत्ता शोधायला गेलो होतो तेंव्हा तिने तुझ्या लग्नाबद्दल मला काहीच सांगितलं नाही. एक तर ती सुरवातीला तुझ्याबद्दल काही सांगायला तयारच नव्हती, खूप गयावया करावी लागली, हात पाय जोडावे लागले, दिवसभर तिच्या गेटसमोरून एका क्षणासाठी देखील हललो नाही, तेंव्हा कुठे वैतागून तिने मला तुझा पत्ता दिला. पण हे लग्न ती काहीच बोलली नाही तुझ्या लग्नाबद्दल." सुकृत सुरभिला म्हणाला.
" आता कळालं ना !!! मग आता आल्या पावली परत निघायचं." तो दरवाजाकडे बोट करत त्याला जायला सांगतो.
" मी माझ्या मुलाला सोबत घेतल्याशिवाय इथून परत जाणार नाही, कुठे आहे तो बोलवा त्याला." सुकृत आवाज चढवून बोलत असतो.
सुरभि घाबरून त्या लहान मुलीला आत खोलीत खेळत बसलेल्या श्लोक जवळ पाठवते.
" तुमचा मुलगा !!! विसरा आता. ज्या दिवशी तुम्ही सुरभिला एकटं सोडून गेलात ना त्या दिवशीच तुमचा आणि त्याचा संबंध संपला. तो आता माझा मुलगा आहे. मी त्याला कायदेशीररीत्या दत्तक घेतलं आहे त्यामुळे तुमचा त्याच्यावर काहीही अधिकार नाही. तेंव्हा तुम्ही गेलात तर बरं होईल." त्याने दरवाजाकडे बोट केलं.
" असं कसं करू शकता तुम्ही, सुरभि अगं, तू तरी सांग यांना. तू...तू तर माझ्यावर जीवापाड प्रेम करतेस ना, मग सांग ना यांना तो माझा मुलगा आहे आणि मी त्याला घेतल्याशिवाय इथून हलणार नाही." सुकृत आता अस्वस्थ झाला होता.
" प्रेमाची भाषा तू करतोयस सुकृत, अरे !!! खरं प्रेम तुला कळलंच नाही. खर प्रेम म्हणजे एकमेकांवरील अतूट विश्वास असतो आणि त्याला कधीही तडा जाणार नाही याची काळजी घ्यायची असते, दोघांनीही. एकमेकांबद्दलचा आदर असतो. जो कधीही कमी नाही झाला पाहिजे. एक पवित्र भावना असते. त्यात एकमेकांसाठी जीव तुटतो रे आणि आपल्या नात्याचा आदर तर तू कधी केलाच नाहीस.
नाती कशी जपावी, त्यांचा आदर कसा करावा, खरं प्रेम काय असतं हे सगळं मला सुमेध, पिहू, सुधाकरकाका, काकू यांच्या कडून शिकायला मिळालं. तुला काय माहीत रे नाती. तु तर नेहमीच स्वार्थाने बरबटलेला, नेहमी स्वतःचा स्वार्थच साधलास आणि आता ही तेच करतोयस. सुरभि जीव तोडून सुकृतने केलेल्या चुकांची त्याला जाणीव करून देत होती.
" सुरभि शांत हो त्याला नाही कळणार, ज्या माणसाला स्वतःच्या स्वार्थाशिवाय दुसरं काही दिसत नाही त्याला ह्या गोष्टी सांगून काही उपयोग होणार नाही. जे आपण भोगलयं आणि आयुष्यात जे गमावलंय ना, त्याची जाणीव ह्याला होणार नाही. मी आहे तुझ्यासोबत श्लोक माझा मुलगा आहे, तो कुठेही जाणार नाही. आणि ह्याचं काय करायचं ते मी बघतो." तो सुरभिला समजावत आपल्या जवळ घेतो आणि तिच्या डोक्यावरून हात फिरवतो.
पण सुकृत काही इतक्या सहजासहजी परत जाईल अस त्याच्या वागण्यावरून तरी वाटत नव्हतं.
त्याचा तो आश्वासक, मित्रत्वाचा, आपुलकीचे भाव व्यक्त करणारा स्पर्श सुरभिला खूप काही बोलून गेला. तिला आता कशाचीच काळजी नव्हती.
आज ही तिला त्याचा तो पहिला आश्वासक, सुरक्षिततेची भावना मनात निर्माण करणारा स्पर्श स्पष्ट आठवत होता. तो प्रेरक, मनात जगण्याची आस जागवणारा, नवी दृष्टी जागविणारा, विश्वाच्या आणि जगाच्या खऱ्या, खोटया सीमा आणि प्रतिमा दाखवुन नवी दृष्टी बहाल करणारा, निर्मळ, निर्हेतुक, स्वच्छ स्पर्श.
मनाने मनाला केलेला स्पर्श. त्रासलेल्या मनाला उभारी देणारा, आशेचा किरण सतत तेवता ठेवण्याचं सामर्थ्य असणारा स्पर्श.
सुकृत श्लोकला सोबत घेऊन जाण्यात यशस्वी होईल का? सुरभि त्याला आड़वण्यासाठी काय करेल, पाहुयात पुढील भागात.
माझ्या वाचक मित्र आणि मैत्रिणींनो तुम्हला या कथेबद्दल काय वाटत. तुम्हला ही कथा कशी वाटतेय हे मला कंमेंट बॉक्समध्ये कंमेंट करून नक्की सांगा. तुम्ही तुमचे अभिप्राय मला कंमेंट बॉक्स मध्ये नक्की कळवा.
क्रमशः
© सुनिता मधुकर पाटील
© copyright
© all rights reserved.
या कथेच्या प्रकाशनाचे आणि वितरणाचे सारे हक्क लेखिकेकडे राखीव. कथेत अथवा कथेच्या नावात किंवा कथा लेखिकेच्या नावाशिवाय आढळून आल्यास तो कॉपी राईट कायद्याचा भंग मानला जाईल. कथा जशीच्या तशी शेअर करण्यास काहीही हरकत नाही.
Tags:
दीर्घ कथा