© सुनिता मधुकर पाटील
काटेरी वाट...प्रेमाची !!! - भाग १४
त्याचा तो आश्वासक स्पर्श सुरभिला भूतकाळात घेऊन जातो.
सुरभिचे आई बाबा जेंव्हा श्लोकच्या बारशानंतर तिला आपल्यासोबत नागपूरला घेऊन येतात. ती खूप खुश होती कारण आई बाबांनी माफ केल्यामुळे तिच्या मनावरचं खूप मोठं ओझं उतरलं होतं. पण एक उणेपणाची, हिणत्वाची भावना तिच्या मनात घर करून होती. तेंव्हा तिला आलेल्या या न्यूनगंडामधुन बाहेर काढण्यासाठी तिचे आई बाबा तिचे लहान भाऊ बहीण साकेत आणि शरयु खुप प्रयत्न आणि मदत करत होते.
तिच्या मनात स्वतःबद्दल, स्वत:च्या प्रतिमेबद्दल न्यूनगंड, मनात कमीपणाची भावना निर्माण झाली होती. त्यामुळे तिला इतरांसमोर स्वत:ला प्रेझेंट करताना संकोच वाटत होता. मुंबई मध्ये तर आपल्याला कोणी ओळखत नव्हतं पण इथे नागपूरमध्ये घरातून बाहेर पडलं की सगळे ओळखीचेच लोक त्यांचा सामना कसा करायचा. कोणी इतके दिवस कुठे होतीस किंवा कोणी बाळाच्या बाबाबद्दल विचारलं तर काय सांगायचं हे सगळे प्रश्न तिच्या मनात थैमान घालत.अर्थातच त्यामुळे ती बाहेर पडणं टाळत होती. परिणामी तिच्यातील आत्मविश्वास आपोआपच कमी होऊ लागला होता.
या सगळ्यामुळे ती नैराश्याच्या गर्तेत तर अडकणार नाही ना याची भीती तिच्या आईबाबांना वाटू लागली होती. तिच्यात आलेली ही उणेपणाची, न्यूनगंडाची भावना कमी करण्यासाठी ते आपल्या परीने खूप प्रयत्न करत होते.
आत्मविश्वास हा व्यक्तीच्या व्यक्तिमत्वाचा कणा असतो. आणि तोच जर डळमळीत झाला तर त्या व्यक्तीला नैराश्येत जाण्यापासून कोणीच वाचवू शकत नाही. आत्मविश्वास असणारी व्यक्ती सारं जग जिंकू शकते. जीवनात यशस्वी होण्यासाठी आत्मविश्वास ही खूप महत्वाची गोष्ट आहे.
जगाने नावे जरी ठेवली तरी आपल्यातला आत्मविश्वास कमी होता कामा नये. आपले विचार व आपली कृती यावर माणसाने ठाम असायला हवे.
स्वतःचे सामर्थ्य व स्वतःची क्षमता याची पूर्ण जाण ठेवून स्वतःकडे सकारात्मक दृष्टीने पाहणं ह्यावेळी सुरभिसाठी खूप गरजेचं होतं. स्वतःच्या विचारावर, कृतीवर, क्षमतेवर, कर्तृत्वावर असणारा अमर्याद विश्वास वाढवून स्वतःमध्ये आत्मविश्वास वृद्धीगंद करून जीवनात येणाऱ्या प्रत्येक प्रश्नांची उत्तरे तिला आता शोधायची होती आणि ती तसा प्रयत्न देखील करत होती.
तिला सुधा काकू, सुधाकरकाका यांची खूप आठवण यायची. पिहूचाही तिला खूप लळा लागला होता त्यामुळे ती पिहूच्या आठवणीत व्याकुळ होऊन उठे. फोनवर त्यांच्याशी बोलून मग ती शांत होत असे.
सुरभिला नागपूरला येऊन जवळपास तीन महिने उलटले होते. एक दिवस दुपारी जेवणानंतर सुरभि आणि तिच्या घरातील सगळेच वामकुक्षी घेत होते आणि दारावरची बेल वाजली. दार उघडताच समोर सुधाकरराव, सुधा, सुमेध आणि सुरभिची लाडकी पिहू दारात उभे होते. सुरभिला पाहताच नेहमीच्या गडगडाटी आवाजात सुधाकरराव बोलले,
" काय गं पोरी कशी आहेस?"
ती खूप दिवसातून हा आवाज आणि मुख्य म्हणजे " काय गं पोरी " हे शब्द ऐकत होती. त्या सगळ्यांना पाहून तिच्या डोळ्यात पाणी आलं. ती पटकन जाऊन सुधाला बिलगली.
त्या दोघींना असं बिलगलेलं पाहून सुधाकररावांना संजू आणि सुधाचा भास झाला आणि नकळत त्यांचे ही डोळे पाणावले.
सुमेधदेखील हे दृश्य पाहून भारावून गेला होता.
सुरभिची नजर पिहूला शोधत होती तिने इकडे तिकडे पाहिले. पाहते तर काय, पिहू मॅडमनी तिच्या लाडक्या गट्टूचा ताबा केंव्हाच घेतला होता. श्लोकशेजारी बसून गट्टू...गट्टू माझा गट्टू करत त्याचा हात पकडून बसली होती.
" तु इकडे आलीस आणि पिहूने तुझी आणि गट्टूची सारखी आठवण काढत सगळ्यांना भंडावून सोडलं. सारखं माऊ... आणि गट्टू... दिवसभर गट्टू कडे जाऊया म्हणत रडगाणं चालूच असायचं तिचं. त्या सुमेधला एक दिवस चैन पडू दिलं नाही तिने. आणि आम्हला तरी कुठे करमत होत गं !!! दिवसभर तुझी आणि या आमच्या नातवाची आठवण खूप छळायची. मग शेवटी ठरवलं, चलो नागपूर... आणि आलो तुला भेटायला." सुधाने सांगितलं.
" बरं झालं तुम्ही आलात, मलाही तुमची आणि पिहूची खूप आठवण येत होती. पण येण्याआधी कळवायचं तरी होतं." सुरभि म्हणाली.
" अगं, मग आम्हाला आमच्या लेकीचा हा सरप्राईज झालेला चेहरा कसा बघायला मिळाला असता." सुधाकरराव मोठ्यांदा हसले.
शनिवार रविवारची सुट्टी साधून आल्यामुळे सगळ्यांचेच हे दोन तीन दिवस छान मजेत गेले. सुरभिचे आईबाबा आलेल्या पाहुण्यांची छान बडदास्त ठेवत होते. पिहू तिच्या माऊ आणि गट्टूच्या अवती भोवतीच दिवसभर घुटमळत रहायची. सुमेधला आता प्रश्न पडला होता परत मुंबईला जाताना हिने जास्त त्रास नाही दिला म्हणजे मिळवलं.
दोन तीन दिवसानंतर सगळे परत जायला निघाले आणि शेवटी सगळ्यांना ज्याची भीती वाटत होती तेच घडलं. पिहू गट्टूला सोडायला तयार नव्हती. तिला जबरदस्ती त्याच्या पासून वेगळं करावं लागलं. ती खूप रडत होती आणि तिला असं रडताना पाहून सुरभिपण व्याकुळ झाली आणि तिचेही डोळे गळू लागले. सुमेधला काही कळत नव्हतं, आपल्या लेकीला अस पाहून तो ही अस्वस्थ झाला. सगळ्यांचेच डोळे पाण्याने भरले होते. पण जावं तर लागणारच होतं ना.
सुरभिचे आईबाबा सुधाकररावांचे आणि सुधाचे परत आभार व्यक्त करायला विसरले नाहीत. आपल्या आयुष्यात कोणीतरी अचानक येतं आणि अशी कृती करून जातं की जन्मभर आपण त्यांचे ऋणी होऊन जातो आणि त्या ऋणाची उतराई कशानेच होऊ शकत नाही. म्हणूनच ते सारखे सारखे त्यांचे आभार व्यक्त करत होते.
सुरभिला त्या सगळ्यांना जाताना पाहून हुंदका दाटून आला. कारण हे नातचं अस होतं प्रेमाच्या धाग्यांणी गुंफलेलं, रेशीमगाठी.
बंध हे चार दिसाचे
फुललेल्या प्रेम क्षणांचे...
भावनांच्या रेशीमगाठीत
नित नव्याने गुंतायचे...
असेच काहिसे नात्याचे बंध सुमेध, पिहू आणि सुधाकरकाका, काकूं आणि सुरभि यांच्यामध्ये गुंफले गेले होते.
सगळे सुरभिला भेटून मुंबईला परत गेले आणि आपापल्या कामात व्यस्त झाले पण मन... मनाचं काय? ते तर सदैव आठवणींच्या हिंदोळ्यावर झुलतं राहते. आठवणींची वावटळ उठली की फोन हे त्यांच्यातल्या संवादाचा साधन बनायचं आणि मग भावनांचा आवेग आवरता आवरत नसे.
पिहू मात्र तिच्या गट्टूला काही विसरली नव्हती. अधून मधून कधी तरी गट्टूची तिला आठवण होई आणि मग सगळं आकाश पाताळ एक करी. माऊ कडे जाऊया... गट्टूकडे जाऊया... असा हट्ट करत दिवसभर रडत राही. तिला समजवताना सगळ्यांच्याच नाकी नऊ येई. काय करणार आठवणी असतातच अशा, कधी जीवाला घोर लावणाऱ्या, तर कधी क्षणात चेहऱ्यावर हास्य फुलवणाऱ्या.
मनाच्या खोल आत तळाशी, कण कण अनुभवलेले
आयुष्याचे अनमोल क्षण, असतात विसावलेले...
आनंदाने फेर धरून आठवणी, मनाच्या अंगणात बागडतात
तर कधी हळव्या क्षणांचे, पदर हळुवार उलगडतात...
आठवणी कधी हसवून, तर कधी रडवून जातात
काळजात घर करून, नवी उमेद देऊन जातात...
मनाच्या दालनात असतं, राज्य भावनांचं
अनुभवांच्या कोंदणात, सजलेलं सार जीवनाचं...
पहाटेचे पाच वाजलेले असतात, सगळेजण साखरझोपेत असतात आणि अचानक सुरभिच्या घरचा फोन वाजतो. इतक्या सकाळी सकाळी कोणाचा फोन आला म्हणुन सगळे संभ्रमावस्थेत असतात. सुरभिचे बाबा फोन उचलतात. पलीकडून सुधाकरराव बोलत असतात. त्यांचं बोलणं ऐकून ते थोडे घाबरतात, " ठीक आहे मी सकाळी लवकरच सुरभिला घेऊन मुंबईला निघतो." इतकं बोलून ते फोन ठेवून देतात आणि सुरभिला म्हणतात.
" सुरभि मुंबईला निघायची तयारी कर, आपल्याला लवकरच निघायला हवं."
" काय झालं बाबा, आपण मुंबईला का जायचं. काका, काकू ठीक आहेत ना." सुरभि विचारते.
" हो ते ठीक आहेत, पण पिहू... ती ठीक नाही. ती हॉस्पिटलमध्ये ऍडमिट आहे आणि सारखी श्लोकची आठवण काढतेय. डॉक्टर म्हणत आहेत श्लोकला तिच्यासमोर हजर करा नाहीतर तिची तब्येत अजून खराब होऊ शकते." आपल्याला मुंबईला निघायला हवं.
सुरभि पिहूबद्दल ऐकून खूप घाबरते. तिला काय झालं असेल,कशी असेल या सगळ्या विचारातच ती पटकन मुंबईला जायच्या तयारीला लागते.
पिहूला काय झालेलं असतं, ती परत सुरभि आणि गट्टूला परत येऊ देईल का ? ह्या सगळ्या प्रश्नांची उत्तरे शोधुयात पुढील भागात.
क्रमशः
© सुनिता मधुकर पाटील
© copyright
© all rights reserved.
या कथेच्या प्रकाशनाचे आणि वितरणाचे सारे हक्क लेखिकेकडे राखीव. कथेत अथवा कथेच्या नावात किंवा कथा लेखिकेच्या नावाशिवाय आढळून आल्यास तो कॉपी राईट कायद्याचा भंग मानला जाईल. कथा जशीच्या तशी शेअर करण्यास काहीही हरकत नाही.
Tags:
दीर्घ कथा