© सुनिता मधुकर पाटील
काटेरी वाट...प्रेमाची !!! - भाग १५
सुरभि आणि तिचे बाबा मुंबईला सुधाकररावांच्या घरी पोहचतात. तिथे गेल्यावर त्यांना समजते की पिहू आजकाल खूप चिडचिड करत होती. खूप हट्टी झाली होती. छोट्या छोट्या गोष्टींवर उगीचच रडायची, अस्वस्थ व्हायची. तिला काय झालं होतं नक्की कळतं नव्हतं. मध्येच कधीतरी गट्टूची आठवण काढून त्याच्याकडे जाण्याची जिद्द करायची. होईल सगळं ठीक म्हणुन थोडे दिवस दुर्लक्ष केलं पण दिवसेंदिवस तिच्यात सुधार होण्याऐवजी ती जास्तच हेकेखोर आणि हिंसक बनत चालली होती.
ह्या सगळ्यात सुमेधच मानसिक खच्चीकरण होऊ लागलं होतं. तो अबोल शांत झाला होता. एक अपराधीपणाची भावना त्याच्या मनात घर करू लागली होती की आपण पिहूची व्यवस्थित काळजी घेऊ शकलो नाही.
पिहू ही संजुची शेवटची निशाणी होती आणि तिला जर काही झालं तर तो स्वतःला माफ करू शकणार नव्हता. तो संजूच्या फोटोसमोर उभं राहून "का गेलीस मला अशी एकट्याला सोडून. नाही सांभाळलं जात हे सगळं माझ्या एकट्यानं. तू असतीस तर पिहूची अशी अवस्था झालीच नसती." म्हणत रडायचा.
पिहू सारखी सारखी आजारी पडू लागली होती आणि आता तर तिची तब्येत इतकी बिघडली की तिला हॉस्पिटलमध्ये ऍडमिट करावं लागल होतं आणि ग्लानीमध्ये ती सारखं गट्टूच नाव घेत होती.
" हा गट्टू कोण आहे." डॉक्टरांनी सुमेधला विचारलं.
" त्याला जर पिहूला भेटवलं तर तिची खालावलेली अवस्था सुधारायला नक्कीच मदत होईल. आणि लवकर बरी पण होईल अन्यथा परिस्थिती हाताबाहेर जायला वेळ लागणार नाही." डॉक्टरांनी सुमेधला सुचवलं.
सुधकररावांना हे समजताच त्यांनी सुरभिच्या बाबांना फोन करून श्लोक आणि सुरभिला घेऊन मुंबईला येण्यासाठी विनंती केली.
सुधाकरकाकांसोबत सुरभि आणि तिचे बाबा हॉस्पिटलमध्ये पोहचतात.
सुरभि श्लोकला घेऊन पिहू असते त्या रूममध्ये जाते. पिहू झोपेत असते, थोडक्यात औषधांच्या ग्लानीत असते. तिच्या चेहऱ्यावरचं सगळं तेज नाहीस झाल होतं. त्वचा पिवळी चुटुक पडली होती.
पिहूला जाग येेते तेंव्हा माऊला आणि गट्टूला समोर पाहून ती खूप खुश झाली. किलकिल्या डोळ्यांनी गट्टूकडे पहात हसू लागली. तशाही अवस्थेत ती गट्टूचा हात आपल्या हातात घेण्यासाठी धडपडत होती. सुरभिने पुढे होऊन प्रेमाने तिला जवळ घेतले पण औषधाची ग्लानी, गुंगी असल्यामुळे तिने परत डोळे मिटले.
डॉक्टरांच्या प्रयत्नाने आणि सुरभिने प्रेमाने घेतलेल्या काळजीमुळे पिहूच्या तब्येतीत हळुहळु सुधारणा होऊ लागली होती आणि थोड्याच दिवसात ती बरी होऊन घरी आली.
पिहू बरी झाल्यामुळे आता सुमेधही खूश असतो. एक दिवस सुमेधचा चांगला मूड पाहून त्याची आई त्याला म्हणते," सुमेध, पिहू नीट होऊन घरी तर आली. आता सुरभि आणि श्लोक इथे आहेत म्हणुन ठीक आहे पण उद्या ती तिच्या घरी गेल्यावर मग काय?"
" म्हणजे तुला काय म्हणायचं आहे, आई" सुमेध विचारतो.
" मला इतकंच म्हणायचं आहे पिहुला सुरभिचा लळा लागला आहे आणि तू पाहतोयस ना, ती तिच्या गट्टूला सोडून एक क्षण देखील राहत नाही. उद्या सुरभि परत नागपूरला गेली आणि परत पिहू आजारी पडली तर मग काय करणार." त्याची आई त्याला विचारते.
यासगळ्याचा त्याने विचारच केला नव्हता त्यामुळे तो गप्प बसला.
" मी एक सुचवू का, सुरभि चांगली मुलगी आहे आणि तिच्या घरच्यांनाही तू भेटला आहेस. ते पण चांगलेच आहेत म्हणुनच एका फोनवर ते आपल्या पिहूसाठी इथवर आले. तू तिच्याशी लग्नाचा विचार का करत नाहीस. मला विश्वास आहे पिहूची चांगली काळजी घेईल ती. आम्ही आहोतच रे पिहूला सांभाळायला पण आता आमचं ही वय झालाय. पिकली पानं आम्ही एखाद्या दिवशी गळून पडणार.
तुम्ही दोघेही एकाच नावेतील प्रवासी आहात रे. संजू अर्ध्यावर डाव मोडून तुला एकट्याला सोडून गेली आणि सुरभि, तिलाही तो मुलगा धोका देऊन निघून गेला पण पोरगी खमकी निघाली रे. मोठ्या धीराची निघाली. तुम्ही दोघे एकमेकांना छान समजून घेऊ शकाल. तुला आणि तिला एकमेकांची साथ लाभेल." सुमेधची आई त्याला समजावत होती.
" तुला कितीवेळा सांगितलं आहे, आई. मी दुसरं लग्न नाही करणार. माझ्या आयुष्यातील संजूची जागा कोणीच घेऊ शकत नाही. मान्य आहे मला, सुरभि चांगली मुलगी आहे, तिच्यासोबत वाईट घडलं. असं कोणासोबत ही घडायला नको. मी तिचा खूप आदर करतो पण याचा अर्थ मी तिच्याशी लग्न करावं असा होत नाही. मी...मी एकटा घेऊ शकतो माझ्या पिहूची काळजी." तो आईवर ओरडतो.
" मग आता का श्लोक आणि सुरभिला, सुधाकररावांना पुढे करून बोलावून घेतलंस? अरे !!! तुला कळत नाही का? पिहूला आईची गरज आहे. ती सुरभिमध्ये आपली आई शोधतेय. या वयात त्यांना आई बाबा दोघांचीही गरज भासते. आई मायेची सावली देते तर बाप कणखर आधारस्तंभ असतो रे लेकरांचा. अरे एकटेपणाची सावली खूप गडद असते, हे तुला वेगळं सांगायला नको. त्या एकटेपणाच्या काळ्या अंधारात ती कोमेजून जाईल. तिला गट्टूची साथ हवी आहे. तुला ना !!! कसं समजवावं हेच कळत नाही." इतका वेळ ह्या माय लेकराचं बोलणं शांतपणे ऐकणारे सुमेधचे बाबा बोलले.
आईबाबा दोघेही मागे पडलेले पाहून तो तिथून निघून जातो.
पिहूला लागलेला सुरभिचा लळा आणि गट्टूबद्दलच प्रेम पाहून सुधाकररावांनाही सुरभि आणि सुमेध यांचं लग्न व्हावं असं वाटत असतं पण सुमेध किती जिद्दी मुलगा आहे हे त्यांना ठाऊक होतं. तो त्यांच्या संजूवर जीवापाड प्रेम करायचा तो इतक्या सहजासहजी लग्नाला तयार होणार नाही हे ते जाणून होते.
पिहू बरी झालेली पाहून सुरभिचे बाबा परत नागपूरला जायचा विषय सुधकररावांकडे काढतात. त्यांना थांबवून घेण्यासाठी सुधकररावांकडे आता कोणतंच कारण शिल्लक नव्हतं. पण तरीही...
" पिहूला गट्टू आणि सुरभिचा लळा लागला आहे आणि सुरभि तर मी तिला भेटलेल्या पहिल्या क्षणापासून माझी मुलगीच बनली आहे. मी माझ्या संजूलाच तिच्यात पाहतोय. तेंव्हा मला काय वाटतं ते थोडं बोलू का?" सुधाकरराव सुरभिच्या बाबांना विचारतात.
" अहो बोला ना !!! परवानगी कसली मागताय."
" मला काय वाटत, सुरभि आणि सुमेधच लग्न झालं तर...ते दोघे एकमेकांना छान समजून घेतील कारण दोघांचीही दुःखे सारखीच आहेत त्यामुळे एकमेकांच्या भावनांची कदर ते नक्कीच करतील, सुमेध काही इतक्या सहजासहजी तयार होणार नाही पण त्याला समजावून तयार करायची जबाबदारी माझी. पिहू त्याच्या काळजाचा तुकडा आहे. तिच्यासाठी तो काहीही करेल. शेवटी काळ हे सगळ्या दुःखावरचं रामबाण औषध आहे. हळुहळु त्यांच्यातील नातं ही बहरत जाईल. तेंव्हा तुम्हाला काय वाटतं. तुम्ही सुरभिचे बाबा आहात. तुमच्या परवानगीशिवाय पुढे जाता येणार नाही." सुधाकररावांनी आपल्या मनातलं सुरभिच्या बाबांना बोलून दाखवलं.
सुरभिच्या बाबांकडे बोलायला शब्दच नसतात आधीच सुरभिला तिच्या कठीण काळात दिलेला आधार याचेच उपकार ते जन्मभर फेडू शकणार नाहीत हे वाटत असतानाच ह्या सोन्यासारख्या स्थळासाठी त्यांनी विचारल्यानंतर त्यांच्या भावना अनावर झाल्या आणि ते सुधकररावांचा हात हातात घेऊन रडू लागले.
सुधकररावांनी त्यांना जवळ घेत त्यांची पाठ थोपटली आणि म्हणाले," सगळं छान होईल, तेंव्हा काळजी करू नका. आता तुम्ही बिनधास्त होऊन जा. थोड्याच दिवसात आम्ही सगळे येऊ नागपूरला आमच्या लाडक्या पिहूच्या मम्मा आणि गट्टूला न्यायला."
दुसऱ्याच दिवशी सुरभि आणि तिचे बाबा जायला निघतात. त्यांना सोडवायला सुमधचे आई-बाबा पण आलेले असतात. सुरभिला जाताना पाहून पिहू रडेल आणि तिला जाऊ देणार नाही. गट्टूसोबत जाण्याची जिद्द करेल म्हणून सुमेध जाणीवपूर्वक पिहूला सुरभि समोर घेऊन येण्याच टाळतो.
सुरभिची नजर पिहूला शोधत असते. सुरभिची अवस्था पाहून सुधाकरराव तिला म्हणतात," जा पोरी पिहूने जर तुम्हाला जाताना पाहिलं तर ती तुम्हाला जाऊ द्यायची नाही, म्हणून सुमेध तिला घेऊन बाहेर गेला आहे. तो तुझ्याशी नंतर फोनवर बोलेल असं त्याने सांगितलं आहे.
सुरभी सुधाच्या गळ्यात पडून रडते, आणि पिहूची काळजी घ्यायला सांगून दोघे तिथून नागपूरला जायला निघतात.
आयुष्याच्या पटलावर काही नाती तूटतात तर काही नवीन नाती जुळतात. प्रत्येक वळणावर नातं स्वत:च वेगळ आस्तित्व सिध्द करून रेशमी बंध निर्माण करून जातं.
सुरभिच्या आयुष्यातही असचं घडलं होत. तिने एका सुकृतला गमावलं होतं, त्याच्या सोबतच नात तुटलं होतं. पण त्याचसोबत तिला जीव लावणारी इतकी प्रेमळ, सोन्यासारखी माणसं तिच्या आयुष्यात आली होती.
सुमेध लग्नाला तयार होईल का? पिहूला जेंव्हा गट्टू आणि माऊ दिसणार नाहीत तेंव्हा ती काय करेल. सुरभिला जेंव्हा समजेल की सुधाकरराव आणि तिच्या बाबांमध्ये सुमेध आणि तिच्या लग्नाविषयी बोलणं झालं तेंव्हा तिची काय प्रतिक्रिया असेल पाहुयात पुढील भागात.
क्रमशः
© सुनिता मधुकर पाटील.
© copyright
© all rights reserved.
या कथेच्या प्रकाशनाचे आणि वितरणाचे सारे हक्क लेखिकेकडे राखीव. कथेत अथवा कथेच्या नावात किंवा कथा लेखिकेच्या नावाशिवाय आढळून आल्यास तो कॉपी राईट कायद्याचा भंग मानला जाईल. कथा जशीच्या तशी शेअर करण्यास काहीही हरकत नाही.
Tags:
दीर्घ कथा
Next part
ReplyDeletePlease
Ekdam chan lihila ahe kateri vat premachi
DeleteEkdam chan lihila ahe kateri vat premachi
DeleteEkdam chan lihila ahe kateri vat premachi
Delete