© मधुनिता
© सुनिता मधुकर पाटील
काटेरी वाट...प्रेमाची !!! - भाग १६
सुरभी परत नागपूरला आल्या नंतर दुसऱ्याच दिवशी तिला सुमेधचा फोन येतो,
" सॉरी सुरभि,,,मला माफ कर. तू माझ्यासाठी आणि पिहूसाठी इतक्या लांब आलीस आणि मी तुला परत जाताना तिच्याशी साधं भेटूसुद्धा दिलं नाही. मला कळतंय मी चुकलो पण मी काय करणार, ती समोर असती तर तिने तुम्हाला जाऊ दिलं नसतं आणि गट्टू सोबत जाण्याची जिद्द केली असते त्यामुळे माझ्याकडे त्याच्या शिवाय दुसरा पर्याय शिल्लक नव्हता."
" इट्स ओके...सुमेध, तुम्ही माफी का मागत आहात. मला कळतंय, बरं झालं तुम्ही तिला माझ्यासमोर घेऊन आला नाहीत. नाहीतर तिला रडताना पाहून माझाही पाय तिथून निघाला नसता. बरं, आता कशी आहे ती?" सुरभि पिहू विषयी चौकशी करत होती.
" तुम्ही दोघे तिला दिसत नसल्यामुळे थोडा गोंधळ घातला तिने पण माऊ आणि गट्टू आजोबांच्या घरी आहेत. आपण उद्या जाऊ तिकडे, असं काहीतरी सांगून सध्यातरी समजलं आहे तिला त्यामुळे आता थोडी शांत आहे." सुमेधने सांगितले.
" ठीक आहे, तिला प्रेमाने समजावलं तर ती नक्की ऐकेलं. तिची व्यवस्थित काळजी घ्या," इतकं बोलून सुरभि फोन ठेवून देते.
इकडे पिहू माऊ... माऊ... गट्टू... गट्टू... करत दिवसभर घरभर फिरत असते.
" गट्टू कडे कधी जायचं," म्हणून सारखा सुमेधचा पिच्छा पुरवलेला असतो.
" जाऊ रे बाळा, जाऊयात आपण." म्हणत कधी बागेत खेळायला नेऊन तर कधी TV वर कार्टून तर कधी बाहेर फिरायला घेऊन जाऊन निरनिराळ्या प्रकारे तिचं मन रमवण्याचं प्रयत्न सुमेध करत होता. पण तेवढ्यापुरतं ती शांत होई आणि आठवण आली की परत तिचं गट्टू आणि माऊ पुराण चालू व्हायचं.
चार पाच दिवस कसे तरी सुमेधने तिला सांभाळण्याचा, तिला गट्टू आणि सुरभिची आठवण होऊ नये याची काळजी घेतली पण पिहू काही ऐकायला तयार नव्हती. थोडया थोडया वेळाने तिला आठवणींचे उमाळे दाटून येत आणि मग ती सगळं घर डोक्यावर घेई. ती कोणाचंच ऐकायची नाही. सुमेध हतबल होऊन आगतिकपणे, लाचारीने फक्त तिच्याकडे पाहत राही.
" अरे सुमेध !!! ती लहान आहे, अरे ज्या संजूसाठी तू दुसरं लग्न करायचं नाही म्हणतोयस ती तरी तिचं लेकरू अस तडपताना पाहू शकली असती का रे. थोडा तरी विचार कर तिचा." पिहूची अवस्था पाहून सुमेधची आई त्याला समजावत होती.
मुलांची मनं कोमल आणि संवेदनशील असतात. अगदी त्या टीपकागदासारखी. सगळं काही जे त्यांना नजरे समोर दिसतं, त्यांना जाणवतं, त्यांच्या मनाला भावतं ते सारं अलगद टिपून घेतात. त्यांचे स्वतःचे असे विचार असतात. त्यांचं एक वेगळंच भावविश्व असतं. जीवना विषयक त्यांची वेगळी दृष्टी असते. बंदिस्त होऊन, कोंडून, मन मारून किंवा मनाला मुरड घालून जगायला त्यांना आवडत नाही. खळखळत वाहणाऱ्या झऱ्याप्रमाणे प्रमाणे मुलांना मुक्तपणे वहायला आवडतं. त्यांच्या भाव-भावना, त्यांचे विचार, त्यांच्या मनात उत्पन्न होणारे कुतूहल, त्यांच्या आवडी-निवडी हे सगळं ओळखता यायला हवं आणि या गोष्टी आपण केल्या नाही किंवा तिकडे जर दुर्लक्ष केलं तर मुलांना त्यांचं जीवन आनंदाने जगणं कठीण होऊन बसतं आणि हीच गोष्ट सुमेधला समजत नव्हती.
तिची चिडचिड परत वाढू लागली होती, ती बेताल वर्तन करू लागली होती.
" सांभाळ रे बाबा तुझ्या पोरीला, मला नाही झेपत आता हे." एक दिवस सुमेध ऑफिसमधुन घरी आल्या आल्या त्याच्या आईने पिहूची तक्रार केली.
" आता काय झालं आई, आताच तर ऑफिसमधुन आलो आणि आल्या आल्या तक्रारी काय करतेस. थांब जरा मला श्वास तर घेऊ दे." सुमेध आई वर चिढतो.
" अरे !!! चिडतोयस काय, आज तर पिहूने कहरच केला. सुमेध !!! असच जर चालू राहील ना तर मला भीती वाटतेय, एक दिवस तिच्या डोक्यावर परिणाम होईल." त्याची आई वैतागून बोलत होती.
" काय झालं सांगशील का आधी," सुमेधने आईला शांत करत विचारलं.
" अरे, मघाशी ती किरकिर करत होती म्हणुन तिला मी बागेत खेळायला घेऊन गेले होते. तर तिथे ह्या पिहू मॅडमनी काय केलं ते तुला माहीत नाही, सुमेध. तिथे बागेत एक बाई आपल्या लहान मुलाला घेऊन आली होती. पिहू तिच्याजवळ जाऊन बसली आणि त्या बाळा सोबत खेळू लागली. त्या बाईने ही हिला लहान आहे म्हणुन थोडा वेळ खेळू दिलं. थोड्या वेळाने जेंव्हा ती घरी जायला निघाली तेंव्हा हिने त्या बाळाला जोरात मिठी मारली आणि त्याला सोडायलाच तयार नव्हती. माझा गट्टू आहे...माझा गट्टू आहे...म्हणून ओरडत होती. अरे, तिला सोडवता सोडवता किती पंचाईत झाली माझी तुला कल्पना नाही. काहीतरी कर रे बाबा तिचं." त्याची आई रडकुंडीला आली होती.
हे सगळं ऐकून आता सुमेध बेचैन झाला. हे असचं चालू राहील आणि जर पिहूला काही झालं तर तो स्वतःला कधीच माफ करू शकणार नव्हता.
तो पिहू झोपली होती त्या खोलीत गेला तिच्या जवळ बसून तिच्या डोक्यावरून हात फिरवत रडू लागला. " मी काय करू पिहू मला काही कळत नाही आहे. तुझा बाबा चांगला नाही गं. तुझी नीट काळजी ही घेऊ शकत नाही. संजू, मला माफ कर गं. मी कुठे चुकतोय मला कळत नाही. मी पूर्ण प्रयत्न करतोय तिला आईची उणीव कुठे भासू नये पण कुठेतरी कमी पडतोय गं. मी काय करू?" असचं काहीतरी बडबडत तिथेच त्याचा डोळा लागला.
सुमेधची आई त्याला जेवण करण्यासाठी उठवायला येते. बाप लेकीला अस निजलेलं पाहून तिला भरून येतं. संजू गेल्यानंतर एकटा पडलेला तो आणि आपल्या लाडक्या लेकीला सांभाळताना उडणारी त्याची तारांबळ पाहून तिचा जीव तीळ तीळ तुटत असतो. तिथेच बाजूला बेडवर बसून ती त्याला न्याहाळत असते आणि त्याच्या डोक्यावर हात फिरवत," सगळं ठीक होईल बाळा, धीर सोडू नकोस." म्हणते आणि डोळे पुसत त्याला झोपेतून उठवते.
दुसऱ्या दिवशी पण पिहूची रडारड चालूच असते. ती सुमेधला ऑफिसला ही जाऊ देत नाही. दिवसभर त्याला सोडतच नाही. काय करावं त्याला कळत नसतं.
त्याला आता हे सार असह्य झालं होतं कोणताच मार्ग दिसत नव्हता. आई बाबांना विचारावं तर ते लग्न कर म्हणुन पाठीमागे लागलेले. शेवटी तो सुधकररावांचा सल्ला घायचा ठरवतो.
तो पिहूला घेऊन त्यांच्या घरी जातो. सगळी परिस्थिती त्यांना समजावून सांगतो. काल घडलेली बागेतील घटना ही त्यांना सांगतो. " मी काय करावं, हे सगळं कस निस्तरावं मला काहीच समजत नाही. आईबाबांशी बोलावं तर ते एकाच गोष्टीवर अडून बसलेत. लग्न कर म्हणत आहेत ते. आता हे सगळं माझ्या हाताबाहेर चाललं आहे. प्लिज मला ह्या सगळ्यातून बाहेर पडायला मदत करा." तो सुधाकर रावांना विनंती करत होता.
ते दोघे गप्पा मारत बसलेलेे असतात इतक्यात सुधा सगळ्यांसाठी चहा आणि पिहूसाठी दूध घेऊन येते पण पिहू तिला कुठे दिसत नाही. ती त्या दोघांना पिहूबद्दल विचारते.
" अगं, आता तर इथेच खेळत होती, कुठे गेली. असेल इथेच कुठेतरी, त्या दुसऱ्या खोलीत बघ बरं म्हणत." सुधाकरराव आणि सगळेच तिला शोधू लागतात.
ती घरात कुठेच नसते म्हणुन ती बाहेर अंगणात कुठे आहे का पाहण्यासाठी सगळे बाहेर येतात तर ती आऊट हाऊसच्या दरवाजा बाहेर दारावर हात आपटत माऊ...माऊ म्हणुन रडत असते.
" तुमच्या प्रश्नाचं उत्तर तुमच्या समोर आहे, सुमेध." सुधाकरराव सुमेधला म्हणतात आणि अर्थपूर्ण नजरेने त्याच्याकडे पाहतात.
" म्हणजे तुम्हालाही असचं वाटतं का? मी सुरभिशी लग्न करावं." सुमेध त्यांना विचारतो.
" हो, सगळ्या गोष्टी तुमच्या समोर आहेत, जावईबापू. तुम्हाला ह्या निर्णयावर पोहचण्यासाठी आणखी कोणत्या गोष्टीचा पुरावा हवा? सुधाकरराव त्याला उलटा प्रश्न विचारतात.
" बदलत्या काळानुसार काही निर्णय आपल्याला घ्यावे लागतात. आता पिहूसाठी, पण जसा वेळ जाईल तसं तुमचं नातंही हळुहळु बहरत जाईल. आयुष्याला एक दुसरी संधी तर देऊन बघा. संजू गेली आणि आमचं पण आयुष्य उध्वस्त झालंच की. आम्ही म्हातारे कोणासाठी जगतोय आता. पण ही सुरभि आमच्या आयुष्यात आली आणि आम्हला आमची संजू हिच्या रुपात परत मिळाली." सुधाकरराव डोळ्यातील अश्रू पुसत त्याला समजावत होते.
" आई, तुम्ही काय म्हणताय." तो सुधाला विचारतो.
" माझं पण हेच म्हणणं आहे की तुम्ही सुरभिशी लग्न करावं. अहो, चांगली मुलगी आहे ती. मुख्य म्हणजे ती पिहूला छान सांभाळेल. पण तुम्हाला ही श्लोकला पिहूसारखाच प्रेम आणि बापाची माया द्यावी लागेल. हे विसरून चालणार नाही." सुधाने पण लग्नासाठी हमी भरली.
सुमेधला त्याच्या प्रश्नांची उत्तरे मिळाली होती. पण अजुनही त्याच मन सुरभिशी लग्नासाठी तयार नव्हतं. तो संजूला कधीच विसरू शकणार नव्हता. पण पिहूसाठी त्याला हे पाऊल उचलावं लागणार होतं.
सुमेधने घरी जाऊन सुधकररावांच म्हणणं त्याच्या आईबाबांना सांगितलं.
" अरे, आम्ही सुद्धा तुला हेच सांगतोय. मग आता काय करायचं ठरवलं आहे तू." त्याचे बाबा त्याला विचारतात.
" ठीक आहे, मी पिहूसाठी या लग्नाला तयार आहे." शेवटी तो लग्नाला तयार होतो.
" पण एक गोष्ट लक्षात ठेव इथे प्रश्न फक्त एकट्या पिहूचा नाही आहे. तुलासुद्धा श्लोकला मनापासून स्वीकारावं लागेल. त्याला पिहूच्या बरोबरीने तुझी माया, प्रेम भेटायला हवं. ह्या सगळ्या गोष्टी ध्यानात असू दे." त्याचे बाबा त्याला नवीन जबाबदारीची जाणीव करून देत होते.
सुमेधचे आई-बाबा सुरभिच्या घरच्यांशी बोलुन हे लग्न जुळवून आणण्याची सारी जबाबदारी सुधकररावांवर सोपवतात.
चांगला दिवस बघून सुधाकरराव आणि सुमेधच नागपूरला जायचं ठरतं.
आपुलकीची नाळ जोडत
अशी कशी जुळतात ही अनोळखी नाती
जडतो मायेचा गंध आणि
आपोआपच जुळत जातो ऋणानुबंध
जन्मजन्मांतरीचा...
मन जिंकून घेतात एका क्षणात
जुळतात धागे आणि
बांधल्या जातात अतूट निरगाठी
उलगडेल कसे रहस्य
असतात का ह्या पूर्व जन्मीच्या गाठी...
पिहू आणि सुरभिच नातही बहुधा पूर्व जन्मीच्या ऋणानुबंधानी जोडलेलं असावं.
सुमेध तर लग्नाला तयार झाला. सुरभिला या सगळ्या गोष्टीची काहीच कल्पना नसते पण सुधाकरराव तिच्या बाबांशी बोललेले असतात. हे सगळं ऐकून तिची प्रतिक्रिया काय असेल, ती या लग्नाला तयार होईल का? पाहुयात पुढील भागात.
क्रमशः
© सुनिता मधुकर पाटील
© copyright
© all rights reserved.
या कथेच्या प्रकाशनाचे आणि वितरणाचे सारे हक्क लेखिकेकडे राखीव. कथेत अथवा कथेच्या नावात किंवा कथा लेखिकेच्या नावाशिवाय आढळून आल्यास तो कॉपी राईट कायद्याचा भंग मानला जाईल. कथा जशीच्या तशी शेअर करण्यास काहीही हरकत नाही.
Tags:
दीर्घ कथा