© सुनिता मधुकर पाटील
काटेरी वाट...प्रेमाची !!! - भाग १७
सुधाकरराव सुरभिच्या बाबांना सुमेध लग्नासाठी तयार झाला असून ते आणि सुमेध दोन तीन दिवसात नागपूरला येणार असल्याचं कळवतात.
सुरभिच्या बाबांसमोर आता सगळ्यात मोठा प्रश्न हा होता की सुरभिजवळ हा विषय कसा काढायचा. ती या लग्नासाठी तयार होईल का? बिचारी अजुन सुकृतने दिलेल्या धोक्याच्या धक्क्यातुनच नीट सावरलेली नसते.
ते दोन तीन वेळा सुरभिशी बोलायचा प्रयत्न करतात पण त्यांची हिम्मत होत नाही. त्यांची ती घालमेल पाहून तिची आई तिला बोलते, " अगं सुरभि, आज दुपारी सुधकररावांचा फोन आला होता."
" काय म्हणाले ते आणि मला का नाही सांगितलं. पिहूबद्दल काही बोलले का? कशी आहे ती." ती आतुरतेने आईला विचारते.
" तू दुपारी श्लोकला घेऊन झोपली होतीस ना म्हणुन तुला झोपेतून उठवलं नाही. पिहू ठीक आहे पण तिची चिडचिड परत वाढली आहे. तुझी आणि श्लोकची आठवण काढून सारखी रडत असते. परत आजारी पडेल की काय अशी भीती वाटतेय त्यांना." तिची आई सांगते.
" काय ? परत आजारी पडेल, आताच तर नीट झाली आहे ती." सुरभि जवळपास ओरडतेच.
" का, तुला इतकं ओरडायला काय झालं." त्यांच ते बघून घेतील ना." ती ओरडलेली पाहून तिला आई विचारते.
" अगं, अस कस बोलतेस आई तू. किती लहान आहे ती. मागच्या वेळेला आजारी पडली होती तेंव्हा तिची तब्येत किती खालावली होती विचार बाबांना. बाबा होतेच की तिथे माझ्यासोबत." सुरभि अस्वस्थ होऊन आईला सांगत होती.
" जाऊ दे बघतील त्यांचं ते आपल्याला काय करायचं. तुझी आणि श्लोकची आठवण काढून सतत आजारी पडत राहिली तर प्रत्येक वेळी थोडंच तुम्हा दोघांना तिकडे जायला जमणार आहे. यावर त्यांचा त्यांना काहीतरी उपाय शोधावा लागेलच ना." तिची आई तिच्या चेहऱ्यावरचे भाव टिपत होती.
सुरभि आता अस्वस्थ झाली होती. तिच्या चेहऱ्यावर पिहूबद्दलची काळजी स्पष्ट दिसत होती.
"अस काय बोलतेस ग आई. अगं, तिला श्लोकचा खुप लळा लागला आहे आणि मी जेंव्हा मुंबईला काकांच्या घरी होते ना तेंव्हा ती तिथे आली की माझ्या पाठीमागे दिवसभर माऊ...माऊ करत फिरत असायची. मला तिची काळजी वाटते गं. खूप लहान आहे ती. त्या बिचाऱ्या सुमेधची तिची काळजी घेता घेता खूप तारांबळ उडते. त्याचे आई बाबा छान काळजी घेतात तिची पण आज काल तिला काय झालंय कोणास ठाऊक, अशी का वागतेय काही समजत नाही." सुरभि आईला सांगत होती.
" हो, ना लहान मुलांच्या मनाचा थांग लागणं कठीण आहे. त्यांच्या मनोराज्यात काय काय चाललेलं असत कोण जाणे. ना ते धड बोलू शकतात, ना व्यक्त होऊ शकतात. फक्त आदळआपट !!!." मध्येच सुरभिचे बाबा बोलले.
" मला काय वाटत ना, तीला संजूची म्हणजे तिच्या आईची उणीव भासत असेल. अगं, जन्मताच आईच्या मायेला पोरकी झालेली पोर. आईच्या मायेची ऊब तिला काय ठाऊक म्हणुन निदान पिहूसाठी तरी सुमेधने दुसरं लग्न करावं, असं मला वाटतं. तुला काय वाटतं, सुरभि." सुरभिची आई तिला विचारते.
" मलाही सुमेधने दुसरं लग्न करावं असचं वाटतं." सुरभिचे बाबा देखील तिच्या आईच्या हां मध्ये हां मिसळतात.
" हो, केलं तर चांगलंच आहे, पण सुमेध इतक्या सहजासहजी दुसऱ्या लग्नाला तयार होणार नाही. काकू सांगत होत्या तो संजूशिवाय दुसऱ्या कोणत्या व्यक्तीला आपल्या आयुष्यात स्थान देण्याची कल्पना देखील करू शकत नाही आणि समजा एक वेळ तो लग्नाला तयार झालाच तर पिहूची येणारी दुसरी आई तिला अगदी सख्या आईसारखी माया देऊ शकेल याची काय खात्री आहे. तिने सावत्रपणा दाखवला तर !!!" सुरभि आपलं मत मांडते.
" मग पिहूची माऊच जर पिहूची आई झाली तर." सुरभिची आई इतकं बोलून तिच्याकडे उत्तराच्या अपेक्षेने बघते.
" काय !!! काय बोलत आहेस आई तू हे. अगं, कसं शक्य आहे हे. नाही अजिबात नाही !!!" सुरभि इतकं बोलते आणि रडायला लागते.
" का शक्य नाही. अगं, ती पिहू तुला इतका जीव लावते. तुझा आणि श्लोकचा धोसरा काढून ती सारखी आजारी पडतेय. तू इकडे आल्यापासून एक क्षण त्या पोरीचा असा गेला नाही की तिने श्लोकची आठवण काढली नाही. अगं, अर्ध्यामध्ये तुला एकटीला टाकून गेलेल्या माणसासाठी दुःख करत बसण्यापेक्षा स्वतःला सावरून जे तुला, तुझ्या भावनांना समजून घेतात. तुझा आदर करतात त्यांच्यासाठी थोडं जगून तर बघ. स्वतःला एक दुसरी संधी दे, बाळा." तिचे बाबा तिला समजावत होते.
रेखलेली आठवणींची रांगोळी पुसून,
नवी नक्षीदार महिरपी गिरवून तर बघ...
जीवनपटावर सोडलेल्या अर्धवट चाली
पुन्हा नव्याने खेळून तर बघ...
सुरभि काहीही न बोलता श्लोकला घेऊन आपल्या खोलीत निघून जाते.
दुसऱ्या दिवशीच सुमेध, सुधाकरराव, आणि सुधा पिहूला घेऊन नागपूरला येतात. त्या सगळ्यांना अस अचानक आलेलं पाहून सुरभि संभ्रमात पडते पण पिहूला पाहून ती खूप खुश होते. पिहू तिच्या माऊ आणि गट्टूला भेटून खूपच खुश असते. सुमेधला तिच्या चेहऱ्यावरचा आनंद पाहून खात्री होते की त्याने बरोबर निर्णय घेतलाय.
सगळ्यांनाच कुठून सुरवात करावी काही कळत नव्हतं. सुरभिच्या बाबांनी सुधकररावांना सुरभिजवळ लग्नाचा विषय काढल्यानंतर तिची काय प्रतिक्रिया होती याची कल्पना दिली होती.
" सुरभि, मला तुझ्यासोबत एका महत्वाच्या विषयावर बोलायचं आहे." सुधकररावांनी शेवटी विषयाला हात घालायचा म्हणुन बोलायला सुरवात केली.
" बोला ना, काका." सुरभि म्हणाली.
" हे बघ बाळा, मी सरळ विषयालाच हात घालतो. आम्ही इथे असं अचानक का आलो आहोत याचा अंदाज तुला आला असेलच. इथे सगळ्यांनाच अस वाटतय की तुझं आणि सुमेधच लग्न व्हावं. सुमेधसुद्धा लग्नाला तयार आहे. तेंव्हा तुझा काय विचार आहे. तुझ्या मर्जीशिवाय कोणती गोष्ट घडणार नाही, पोरी याची खात्री बाळग." सुधाकररावांनी येण्याचं कारण स्पष्ट केलं.
सुरभि यावर काहीच बोलत नाही.
" सगळ्या गोष्टी तुझ्या समोर आहेत. तुझ्यापासून काहीच लपलेलं नाही. माझ्या पिहूची आई होशील का गं. तू इकडे आलीस आणि माझी पिहू पार कोलमडून गेली. तिच्या डोक्यावरून मायेचा पदर तर कधीच निसटलेला आहे. तिच्यावर मायेचं पांघरून घालशील का?" सुरभि काहीच बोलत नाही हे पाहून सुधा भावविवश होऊन बोलत होती.
सुरभिला काय बोलावं काही सुचत नाही. ती तशीच रडत आतल्या खोलीत जाते.
"सुरभि...सुरभि...ही पोरगी पण ना, अशी काय करतेय ही." म्हणत तिची आई तिच्यामागे जायला निघते.
" तुम्ही थांबा वहिनी, तुम्ही नका जाऊ. सुमेध तू जा. तू बोल तिच्याशी. तुझं बोलणं फार गरजेचं आहे." सुधाकरराव तिच्या आईला आवडतात.
सुमेध सुरभि असते त्या खोलीत जातो. त्याला काय बोलावं, कुठून सुरुवात करावी काही समजत नाही. थोडा वेळ तसाच विचार करत उभा राहतो.
"सुरभि, मी काय बोलू. कुठून सुरवात करू काही कळत नाही. माझीही अवस्था तुझ्यासारखीच आहे. मी तुला इतकंच विचारतो माझ्या पिहूची आई होशील का?" सुमेध खाली मान घालून तिला विचारतो.
" सुमेध तुम्हीपण, पण हे कस शक्य आहे." सुरभि इतकंच बोलते.
" अगं मला तुझ्या भूतकाळाशी काहीही देणंघेणं नाही. मला सगळं ठाऊक आहे. इतकं सगळं घडल्यानंतर इतक्या लवकर सगळं विसरणं कठीण आहे, मला माहीत आहे. मी समजू शकतो सुरभि तुझी अवस्था. मी पण गेलोय या काटेरी वाटेवरून. मी पण संजूला अजून विसरलेलो नाही आणि ती कधी माझ्या मनातून जाणार ही नाही. पहिलं प्रेम विसरणं कधीच शक्य नसतं. पण काय करणार ना, आपले पाय तर रक्तबंबाळ झालेलेच आहेत निदान मुलांच्या वाटेवर तरी फुलांची उधळण करूयात. आपल्या वाटेवरच्या काट्यांची बोचणी त्यानां कशाला." सुमेध तिला समजावण्याचा प्रयत्न करतो.
" सुमेध मी लग्नाबद्दल विचारच करू शकत नाही आणि या सगळ्या गोष्टी अश्या अचानक घडत आहेत. आता माझं लक्ष फक्त श्लोकवर आहे आणि इतकं घडल्यानंतर, सोसल्यानंतर लग्न ह्या शब्दाचाच मला तिटकारा येतोय आणि माझी मानसिक अवस्थाही ह्या सगळ्या गोष्टीचा विचार करण्या इतपत चांगली नाही." सुरभि उद्विग्न होऊन बोलत होती.
" तुझं सगळं म्हणणं मान्य आहे. सुरभि, पण थोडा मुलांच्या दृष्टीनं विचार करून बघ. पिहू तुझ्या आणि गट्टूशिवाय नाही राहू शकत. तुम्हा दोघांच्या आठवणीत तिची काय दशा झाली होती तुला माहीत नाही. मला कधी कधी फार भीती वाटते हे सगळं जर असच चालू राहीलं ना तर एक दिवस ती......" सुमेध पुढे काहीच बोलत नाही आणि त्याच्या डोळ्यातून अश्रु वाहू लागतात.
" सुमेध तुम्ही रडताय, काही नाही होणार तिला. आपण सगळे आहोत ना." सुमेधला रडताना पाहून ती व्याकुळ होते.
" तुला श्लोकची काळजी वाटतेय का? मी त्याला नीट बघेन का, त्याची व्यवस्थित काळजी घेईन का? तू श्लोकची अजिबात काळजी करू नको. जशी माझी पिहू आहे ना अगदी त्याच मायेनं, प्रेमानं त्याची जबाबदरी मी उचलायला तयार आहे." सुमेध तिला विश्वासात घेण्याचा प्रयत्न करतो.
" हो, सुमेध तुम्ही एक चांगले बाबा आहात. मी पाहतेय ना तुम्हाला. त्याबद्दल मला शंकाच नाही आणि श्लोकची जबाबदारी ही तुम्ही चोख पार पाडाल यात दुमत नाहीच पण...."सुरभि बोलता बोलता थांबते.
" पण...पण काय सुरभि. जीव टांगणीला नको लावू. जे काय आहे ते स्पष्ट सांग. तुझ्या मर्जीशिवाय काहीच नाही होणार." सुमेध निराशेने तिला विचारतो.
" सुमेध, मी इतक्या लवकर कोणत्याच निष्कर्षावर नाही पोहचू शकत. मला थोडा वेळ हवा आहे, प्लिज." सुरभि विनंती करते.
" ठीक आहे, मलाही तुझ्यावर कोणतंच नात जबरदस्ती नाही लादायचं. पण जे काही ठरवायचं ते विचारपूर्वक ठरव." सुमेध इतकं बोलून बाहेर जातो.
बाहेर सगळे आशेने त्या दोघांची वाट पाहत बसलेले असतात आणि पिहू गट्टू महाराजांसोबत मस्ती करत असते.
सुमेध बाहेर येऊन तिला थोडा विचार करायला वेळ हवा असल्याचं सांगतो.
हे ऐकल्यावर सगळ्यांनी सुटकेचा निश्वास सोडला कारण कमीतकमी सुरभि या नात्याबद्दल विचार करायला तरी तयार झाली होती.
सुरभि या लग्नाला तयार होईल का पाहुयात पुढील भागात.
क्रमशः
© सुनिता मधुकर पाटील
© copyright
© all rights reserved.
या कथेच्या प्रकाशनाचे आणि वितरणाचे सारे हक्क लेखिकेकडे राखीव. कथेत अथवा कथेच्या नावात किंवा कथा लेखिकेच्या नावाशिवाय आढळून आल्यास तो कॉपी राईट कायद्याचा भंग मानला जाईल. कथा जशीच्या तशी शेअर करण्यास काहीही हरकत नाही.
Tags:
दीर्घ कथा