© मधुनिता
© सुनिता मधुकर पाटील
काटेरी वाट...प्रेमाची !!! - भाग १८
सुरभिची," क्या करें, क्या ना करें," अशी अवस्था झाली होती. काय निर्णय घ्यावा तिला कळत नव्हतं.
आयुष्य म्हणजे काय? निर्णयांची मालिका !!! आयुष्याच्या वाटेवर खुपदा निर्णय घेण्याची वेळ येते. कित्येकदा आपली कुवत नसताना आपल्या अवाक्याबाहरचे मोठमोठे निर्णय आपल्याला घ्यावे लागतात तर कधीकधी आपण घेतलेले अगदी छोटेछोटे निर्णयही चुकतात. घेतलेला कोणताही निर्णय आपल्या आयुष्याला दिशादर्शक ठरतो.
व्यक्ती तितक्या प्रकृती असतात आणि प्रत्येक व्यक्तीचे स्वभाव वेगवेगळे असतात. प्रत्येकाची मानसिकता निराळी असते. त्यामुळे विचार करण्याची पद्धतही वेगळी. निर्णय घेण्याची आणि तो अमलात आणण्याची प्रत्येकाची कुवत वेगळी असते त्यामुळे सगळ्यांनाच प्रश्न पडला होता की आता सुरभि काय निर्णय घेते.
सुरभि कोणत्याही निष्कर्षावर पोहचेपर्यंत ते सगळे तिथे थांबू शकत नव्हते म्हणुन त्यांनी दुसऱ्याच दिवशी मुंबईला परत जाण्याचा निर्णय घेतला. पण... परत पिहूचा प्रश्न त्यांच्या समोर आ वासून उभा होताच.
" बाबा, आपण परत जाताना पिहूने सुरभि आणि गट्टूसाठी पुन्हा काही गोंधळ घातला तर काय करायचं." सुमेधने सुधकररावांकडे आपली शंका व्यक्त केली.
" हो सुमेध, मला ही तीच भीती वाटतेय. बघू पुढच्या पुढं." त्यांनी अस म्हणताच सुमेध देखील वेळ येईल तेंव्हा बघता येईल काय करायचं ते, अस ठरवून गप्प बसला.
लहान मुलं खूप हुशार असतात. त्यांची आकलनशक्ती प्रचंड असते. आपल्या आजूबाजूला चाललेल्या गोष्टींच अगदी बारकाईने ते निरीक्षण करत असतात. बॅगा भरणे, सामानाची आवराआवर हे सगळं पाहून तिला बहुतेक अंदाज आला असावा. ती त्या दिवशी गट्टूपासुन क्षणभर देखील हलली नाही. सतत त्याच्या आणि सुरभिच्या अवती भोवतीच पिंगा घालत होती.
" गट्टू आता आपण भुर जायचं," ती गट्टूशी खेळत खेळत बडबडत होती.
सुरभि लांबून तिच्यावर लक्ष ठेवून होती. तिचं वागणं, तिचं सतत गट्टूजवळ घुटमळणं, माऊ...माऊ करत दिवसभर तिचा पदर न सोडणं हे सारं तिचं काळीज पिळवटून टाकत होतं. तिच्या निरागस, निर्मळ प्रेमाची अनुभूती तिला पदोपदी येत होती.
" सुरभि तू आणि गट्टू आम्ही निघायच्या वेळी पिहूच्या समोर नका थांबू. ती खूप गोंधळ घालेल. तुला माहीत नाही ती किती रडते. तिला सांभाळता सांभाळता आम्ही सगळे मेटाकुटीला येतो. प्लिज, आम्हला एवढी मदत कर." सुमेध सुरभिला विनंती करत होता.
" तिच्या समोर न थांबायला तिने आम्हाला सोडायला तर हवं. तिला बहुतेक अंदाज आला असावा. ती श्लोकचा हात पकडून कधीपासून बसली आहे. तिची घालमेल समजतेय मला आणि तुमची अगतिकता देखील..." सुरभि इतकं बोलून गप्प झाली.
" पोरी, नीट विचार करून काय तो निर्णय घे गं. मुलांच्या आयुष्याचा प्रश्न आहे. खात्री आहे मला तू योग्यच निर्णय घेशील." सुधाकरराव तिला समजवण्याच्या सुरात बोलले.
" पिहू बाळा चल आपण फिरायला जाऊ, तुला आईसक्रीम आवडत ना, चल तुला आईसक्रीम देतो." सुमेध पिहूला श्लोकपासून बाजूला करण्याचा प्रयत्न करत होता.
" गट्टूला पण घेऊया." पिहू सुमेधला विचारते.
" नाही बेटा, गट्टू लहान आहे ना तो कसा येणार. आपण दोघे जाऊया आणि येताना गट्टूसाठी पण आईसक्रीम आणूयात." तो तिला समजावत होता.
" नाही !!! मला नको आईसक्रीम." पिहू मना करते.
" अगं, अस काय करतेस. आपण पार्कमध्ये जाऊयात का मग, तिथे छान छान झोका आहे.
" नाही मला नको झोका, मला गट्टू सोबत खेळायचं." सुमेधला आता काय करावं काहीच समजत नव्हतं.
सुमेधने तिला जबरदस्ती गट्टूपासुन बाजूला केलं आणि कडेवर उचलून घेताच तिने मोठ्यांदा रडायला सुरवात केली. ती काही केल्या ऐकत नव्हती. सगळेजण तिचं रडणं पाहून व्याकुळ होत होते. सुरभिसुद्धा तिला अस रडताना पाहू शकत नव्हती. तिने गट्टूला पटकन उचललं आणि रडत आत निघून गेली.
सगळ्यांचे प्रयत्न थकले पण पिहू काही शांत व्हायचं नाव घेत नव्हती.
" बाबा,आपण निघुयात का? ही काही शांत व्हायची दिसत नाही. आणखी थोडा वेळ जर इथे थांबलो तर मग निघणं मुश्किल होईल. थोडा वेळ रडेल नंतर आपोआप शांत होईल ती." सुमेध बॅग उचलत बोलला.
" हो, चला निघतो. सुरभिचा काय निर्णय आहे तो कळवा लौकर." सुधाकरराव सुरभिच्या बाबांना बोलले.
इकडे पिहुचं जिवाच्या आकांताने माऊ...गट्टू अस हाका मारत रडणं, ओरडणं चालूच होतं. सगळेजण तिला शांत करण्याचा आटोकाट प्रयत्न करत होते. सुरभिपण तीच रडणं ऐकून भाव विव्हळ होत होती. काय करू, काय नको अशी तिची अवस्था झाली होती.
आतडे पिळवटून टाकणारा तिचा तो आक्रोश कोणालाच ऐकवत नव्हता. कोणाला काहीच समजत नव्हतं की तिला आता कसं शांत करायचं? सगळ्यांच्या डोळ्यात अश्रू होते.
सुरभीच्या मनात विचारांचा गोंधळ उडालेला असतो. ही लहान मुलगी आपल्याला इतका जीव लावते. या लहान गट्टू वर इतकं निस्वार्थ, निर्मळ प्रेम करतेय आणि आपण आपण, काय करतोय? सगळेच किती आशेने इथवर आले आहेत. सुधाकरकाका आणि काकू तर आपल्याला संजूच्या ठिकाणी पाहतात. त्यांनी नेहमीच मला भरभरून दिलं आणि सुमेध त्याची आणि सुकृतची तर कुठे बरोबरीच होऊ शकत नाही. सगळेच किती चांगले आहेत. पण...पण मी त्यांच्या लायक नाही. असे अनेक विचार तिच्या मनात चालले होते. त्यामुळे ती कोणता मार्ग निवडावा काय निर्णय घ्यावा या संभ्रमात होती.
या विचाराच्या तंद्रीत असतानाच तिला एकदम मोठ्याने पिहूची हाक ऐकू आली. ती अजूनही ओरडतच होती. रडून रडून ती बेहाल झाली होती. तिचा तो आक्रोश...सुरभिचं काळीज चिरत होतं. डोळे पुसत ती तशीच उठली...
काहीतरी मनाशी ठरवलं.
तिने मनात निर्धार जरी केला असला तरी तिची पावले उंबरठ्या आत घुटमळत होती. विचारांचं काहूर तिचा पाठलाग करीत होत.
पिहूची ती तडफड, तो आकांत तिला आतून पुरता ढवळून काढत होता. तेव्हा तिने तिच्या उद्ध्वस्त स्वप्नांना कायमची तिलांजली देऊन तिच्या समोर जे सुख बाहू पसरून उभं होतं त्याला स्वीकारण्याचा निर्णय घेते.
इकडे सगळे निघायचं म्हणुन घरातून बाहेर पडतात. पिहूच आकांडतांडव चालूच असतं. सुमेधचा धीर आता सुटत चालला होता. त्याच्या चेहऱ्यावरून आता तोच धाय मोकलून रडेल की काय अस वाटत होतं. सगळे गेट पर्यंत पोहचले इतक्यात पाठीमागून सूरभिने पिहुला आवाज दिला. धावत जाऊन तिने श्लोकला सुमेधकडे सोपवून त्याच्या कडेवरच्या पिहूला जोरात मिठी मारली आणि जोरजोराने रडायला लागली.
दोघींना अस रडताना पाहून सगळेच रडायला लागले.
पिहू सुरभिकडे येताच थोडी शांत झाली पण इतका वेळ रडत असल्यामुळे स्फुंदत होती.
"माऊ...गट्टू " तिने स्फुंदत स्फुंदत तिला विचारले.
" आहे रे बाळा, इथेच आहे आणि आता तू रडू नको हं." सूरभिने रडत तिची पापी घेत तिला सांगितले.
" नाही रडणार, बाबा खूप गंदा आहे. मला गट्टूशी खेळू पण देत नाही." ती सुमेधची तक्रात करत होती.
" आता खेळू देणार हं. मी, तू, गट्टू, बाबा आपण सगळे मिळून खेळायचं. बाबा मला तुमच्यासोबत खेळायला घेणार का ते आधी विचार बरं बाबांना." सुरभि अजुन रडतच होती.
पिहू सुमेधकडे बघते. त्याच्याही डोळ्यात पाणी असतं.
" हो गं राणी, मी तर कधीपासून तयार आहे. तुझी माऊच नाही म्हणतेय. मी काय करू." सुमेध पिहूच्या डोक्यावरून हात फिरवतो.
त्यांचं बोलणं ऐकून सगळेच हसायला लागतात.
" काय गं पोरी मग कधीचा मुहूर्त काढायचा." सुधाकरराव सुरभिला हसत हसत विचारतात. ती काहीच बोलत नाही.
" आता सुरभिचाही होकार आहे आणि पिहू पण रडतेय तिलाही शांत होऊ द्या. तेंव्हा आजचा दिवस तुम्ही सगळे थांबा. सुमेधरावांच्या आईबाबांशीही फोनवर बोलणं करू. ते काय म्हणतात तस ठरवू." सुरभिचे बाबा त्या सगळ्यांना विनंती करतात.
त्यांच्या विनंतीला मान देऊन ते सगळे तिथे थांबतात.
सुरभि पिहुला सांभाळत घरात घेऊन येते. ती मागे वळून पाहते तर सुमेध गट्टूला खेळवत असतो आणि तो लबाड त्याच्याकडे पाहून छान हसत असतो. त्या दोघांना पाहून सुरभिच्याही ओठांवर नकळत हसू उमलतं.
नात पवित्र दोघांचं
दीपक आणि ज्योतीचं
सारून दूर अंधाराला
गातात गाणं उजेडाचं...
आता हळुहळु पिहू-सुरभि आणि सुमेध-गट्टूची छान गट्टी जमायला लागली होती.
दुसऱ्याच दिवशी सुरभिचे बाबा सुमेधच्या आई बाबांशी फोनवर बोलणं करतात. सुरभिचे बाबा त्या दोघांना नागपूरला येण्याचं आमंत्रण देतात. ते नागपूरला आल्यानंतर लग्न कुठे, कसं करायचं ते ठरवणार होते.
सुरभिने जरी लग्नाला होकार दिला असला तरी तिच्या मनात विचारांचा गोंधळ माजला होता आणि तो तिच्या चेहऱ्यावर स्पष्ट जाणवत होता.
" काय गं पोरी, काय विचार चाललाय मनात." सुधाकरराव तिच्या मनातील गोंधळ ओळखून तिला विचारतात.
" काही नाही काका?" सुरभि नजर चोरत बोलते.
" अगं, काही कसं नाही? चेहऱ्यावर स्पष्ट जाणवतंय तुझ्या. तुला एकच सांगतो सुरभि, माझ्यावर विश्वास ठेव. तू हा निर्णय घेऊन काही चूक केली नाही. भविष्यात तुझ्यावर पश्चातापाची वेळ येणार नाही याची खात्री मी तुला देतो." तिला शांत करण्यासाठी सुधाकरराव बोलतात.
सुमेधचे आई-बाबा नागपूरला आल्यानंतर सर्व संमतीने एक छानसा लग्नाचा मुहूर्त काढला जातो आणि दोन्ही घरच्या जवळच्या मोजक्याच नातेवाईकांच्या उपस्थितीत सुमेध आणि सुरभिचा लग्न सोहळा पार पडतो आणि सुरभिचा सुमेधच्या घरी पिहूची मम्मा म्हणुन गृहप्रवेश होतो.
सुमेधच्या घरी आल्यानंतर त्याला जाणवत की ती कसल्यातरी अनामिक दडपणाखाली आहे. संकोच, भीती एक अवघडलेपण...
एक दिवस श्लोक झोपलेला असतो आणि पिहू खेळत असते. सुरभि एकटीच कसल्यातरी विचारात गढलेली पाहून सुमेध तिच्या जवळ जातो तशी ती थोडी घाबरते.
" अगं, अशी घाबरतेस काय? मला तुझ्याशी थोडं बोलायचं आहे." सुमेध म्हणतो.
" मी...मी कुठे घाबरले. तुम्ही बोला ना तुम्हाला काय बोलायचं आहे." सुरभि स्वतःला सावरत विचारते.
" तुझ्या चेहऱ्यावर भीती स्पष्ट दिसतेय, सुरभि." आणि तो हसतो.
" तुम्हाला मस्करी सुचतेय, सुमेध." ती चिडते.
इतक्यात पिहू तिथे येते." पिहू बाळा, बघ हं तुझी माऊ कशी घाबरतेय." तो आणखी तिची चेष्टा करतो.
" मी काही घाबरत बिबरत नाही कोणाला आणि मी पिहूची माऊ नाही मम्मा आहे. पिहू बेटा मला माऊ नाही मम्मा म्हणायचं बरं आणि सांग तुझ्या बाबांना तुझी मम्मा कोणाला घाबरत नाही म्हणुन." सुरभि अजूनही चडलेलीच असते.
" बाबा, माझी माऊ खूप स्ट्रॉंग आहे ती नाही घाबरत कोणाला." पिहू बाबाला दटावते.
तिला इतके दिवस माऊ म्हणायची सवय लागल्यामुळे माऊ ते मम्मापर्यंतचा प्रवास पूर्ण होण्यासाठी थोडा वेळ तर जाणारच होता ना.
सुमेधला सुरभिशी काय बोलायचं असतं. सुमेध आणि सुरभिमधील नात विश्वासाच्या मातीत रुजेल का? पाहुयात पुढील भागात.
क्रमशः
© सुनिता मधुकर पाटील
© copyright
© all rights reserved.
या कथेच्या प्रकाशनाचे आणि वितरणाचे सारे हक्क लेखिकेकडे राखीव. कथेत अथवा कथेच्या नावात किंवा कथा लेखिकेच्या नावाशिवाय आढळून आल्यास तो कॉपी राईट कायद्याचा भंग मानला जाईल. कथा जशीच्या तशी शेअर करण्यास काहीही हरकत नाही.
Tags:
दीर्घ कथा