© सुनिता मधुकर पाटील
काटेरी वाट...प्रेमाची !!! - भाग १९
" खूप झाली मस्ती, तुम्हाला काय बोलायचं आहे माझ्याशी ते तरी सांगा." सुरभि पिहूला आपल्याजवळ घेत त्याला विचारते.
" सुरभि तू इथे आल्यापासून मी पाहतोय तू मला कोणत्यातरी दबावाखाली असल्यासारखी दिसतेस." सुमेध तिला विचारतो.
" नाही सुमेध, अस काही नाही." ती नजर चोरत बोलते.
" मला माहिती आहे इथलं सगळं तुझ्यासाठी नवीन आहे. इथली माणसं, इथलं घर सारंच. तुला इथे रुळायला थोडा वेळ लागेल पण तुझ्यात जो अवघडलेपणा आहे तो ह्या सगळ्या गोष्टींमुळे नाही." सुमेध तिच्याकडे पाहत बोलतो.
सुरभि गप्प असते ती काहीच बोलत नाही.
" हे पहा सुरभि आपलं लग्न झालं आहे म्हणुन या नात्याचं ओझं किंवा बंधन स्वतःवर लादून घेऊ नकोस. आपल्या दोघांच्याही आयुष्यात खूप काही घडून गेलंय ते सारं विसरून या नात्यात आपल्याला इतक्या सहजासहजी तरी पुढे जायला दोघांनाही जमणार नाही तेंव्हा आपण या नात्याला थोडा वेळ देऊयात. याला कोणत्याही बंधनात न अडकवता थोडं मोकळं सोडुयात. जर कोणतंही लहान रोपटं एखाद्या मोठया झाडाच्या सावलीत वाढत असेल तर त्याची नीट वाढ कशी होईल. त्याला स्वत:च त्याच्या हक्काचं आकाश जेंव्हा भेटेल तेंव्हाच ते मोकळ्या हवेत श्वास घेईल ना." इतकं बोलून सुमेध सुरभिने काही बोलावं या अपेक्षेने तिच्याकडे पाहतो.
ती काहीच बोलत नाही. तिच्या डोळ्यात फक्त अश्रू आणि सुमेधबद्दल आदर इतकंच असतं.
" आता सध्यातरी आपण चांगले मित्र तर नक्कीच बनू शकतो. विश्वासानं एकमेकांच्या विचारांचा, भावनांचा आदर करत जखमांवर फुंकर घालत, धीराने ही जी नात्यांची नाळ जोडली गेली आहे तिला आणखी घट्ट करूयात." तो पिहूच्या गालावरून हात फिरवत बोलतो.
पिहू कधी सुरभिकडे तर कधी सुमेधकडे टकमक टकमक पाहत असते.
" सुमेध तुम्ही माझ्या डोक्यावरचं खूप मोठं ओझं दूर केलंत." सुरभि इतकंच बोलते आणि गप्प बसते.
" अगं, या जीवनाच्या वाटेवर प्रत्येक स्वर कसा जुळवायचा हे ठरवत आणि जुळलेले सुर लयीत गात... सुख दु:खाच्या अग्नीपरिक्षेतून सहीसलामत बाहेर पडत जन्मापासून मृत्यूपर्यंत कसं जगायचं हसत की रडत हे आपणच ठरवायचं असतं." सुमेध सुरभिच्या डोळ्यात डोळे घालून बोलत होता.
" मैत्रीचं, प्रेमाचं नात निरपेक्ष, निस्वार्थी, आभाळासारखं स्वच्छ, निरभ्र असावं. जीव ओतून केलेलं प्रेम निर्मळ आणि शूभ्र, मावळतीच्या सूर्यासारखी ऊबदार सोबतीची जाणीव करून देणार असावं आणि सागरासारखा अथांग, अथाह विश्वास मनात निर्माण करणार असावं अस मला वाटतं.
कधी कधी आयुष्य परीक्षा घेत आणि सोनेरी क्षण हातातून वाळूसारखे निसटून जातात. अचानक एखाद्या वळणावर कोणाची तरी सोबत, आधार गवसतो, अलगद हात हाती येतो पण मनाच्या कोपऱ्यात कुठेतरी एक सल असतेच गं आठवणींची...मनाच्या शिंपल्यात आठवणींचे मोती जपत
हळुहळु पुढे पाऊल टाकूयात." सुमेध बोलत असतो आणि त्याचा एक एक शब्द तिच्या मनात त्याच्याबद्दलचा आदर वाढवत असतो.
" अगं अशी बघतेस काय? कधीपासून मी एकटाच बोलतोय. पटतंय का माझं म्हणणं." ती एकटक त्याच्याकडे पाहत असते ते पाहून तो हसत बोलतो.
"सुमेध, माणसं अनावधानाने अचानक एकमेकांच्या परिघात येतात आणि नकळतपणे एकमेकांना समृद्ध करत जातात. आणि त्यांच्यात अतिशय निरागस, निर्मळ असे बंध निर्माण होतात. ते बंध आपल्याला अतिशय निरपेक्षपणे जोपासावे असे वाटतात. अगदी तसच तुम्ही सगळ्यांनी काका, काकूंनी माझं जीवन समृद्ध केलं आहे." ती हे बोलत असताना तिच्या डोळ्यातून अश्रू वाहत असतात.
" आणि जर मी ही असचं म्हणालो तर की तु ही माझं आणि माझ्या पिहूचं आयुष्य समृद्ध केलं आहे तर." तो पुढे होऊन तिचे डोळे पुसतो आणि तिचा हात हातात घेतो.
सुमेधचा तो स्पर्श तिला आश्वासक, निर्हेतुक मनात सुरक्षिततेची भावना निर्माण करणारा जाणवला, निर्मळ, स्वच्छ... मनात जगण्याची आस जागवणारा आणि एक नवी दृष्टी देणारा.
" सुरभि हा तुझा नवरा असो किंवा आणखी कोणी असो त्याने मला काहीही फरक पडत नाही. मी इथून माझ्या मुलाला घेऊन जाणारच, बघू कोण आणि कसं मला आडवतोय ते. तो माझा मुलगा आहे." सुकृत जोरजोरात ओरडत असतो आणि त्याच्या ओरडण्याने ती भानावर येते.
सुमेधचा हाच आश्वासक स्पर्श तिला भूतकाळात घेऊन गेला होता.
" हे पहा सुकृत, तुम्ही गप्पगुमान इथून निघून जा नाहीतर मला नाईलाजाने पोलिसांना बोलवावं लागेल. तुम्ही कितीही गोंधळ घातला किंवा आरडाओरडा केलीत तरी श्लोक माझा आणि सुरभिचा मुलगा आहे हे सत्य बदलणार नाही." सुमेध त्याला आपल्यापरीने समजावण्याचा प्रयत्न करत असतो पण सुकृत काही ऐकण्याच्या मनस्थितीत नसतो.
तो काही समजावून सांगून ऐकणार नाही हे जेंव्हा सुमेधला जाणवत तेंव्हा तो पोलिसांना फोन करतो.
" अरे, करा पोलिसांना फोन करा नाहीतर आणखी कोणाला करायचा त्यांना करा, मी कोणाला घाबरत नाही. मी श्लोकला सोबत घेतल्याशिवाय इथुन हलणार नाही." तो चिडून बोलतो.
" सुरभि तु यांना काही चहा, पाणी विचारलंस की नाही." सुमेध तिला विचारतो.
" नाही सुमेध, टेन्शन मध्ये माझ्या लक्षातच नाही राहिलं. तो आल्यापासून श्लोकला सोबत घेऊन जायचंच बोलतोय. मी घाबरले आणि रागात, टेन्शनमध्ये विसरूनच गेले." सुरभि स्पष्टीकरण देते.
" मी तुमचा पाहुणचार घेण्यासाठी इथे आलो नाही. मला श्लोक हवा आहे त्याला घेऊनच मी जाणार." सुकृत त्यां दोघांचं बोलणं ऐकून ओरडतो.
" सुरभि तु चहा पाण्याचं बघ, मी आहे ना आता काही काळजी करू नकोस. मी बघतो याला कसा सांभाळायचं ते, थोडयाच वेळात पोलीस येतील. सगळं ठीक होईल." सुमेध त्याच्याकडे दुर्लक्ष करत सुरभिला सांगतो.
सुमेधचे आईबाबा कोणत्यातरी नातेवाईकाच्या लग्नासाठी गावी गेले होते म्हणुन त्याने सुधकररावांना फोन करून सुकृतबद्दल सांगितलं. सुधाकररावांनी त्यांचे मित्र शरदशी बोलणं केलं. ते " नवी दिशा " नावाची सामाजिक संस्था चालवत असल्यामुळे पोलिसांबरोबर त्यांचा नेहमी संपर्क यायचा आणि पोलिसांशी त्यांचा चांगलाच परिचय देखील होता. त्यांनी पोलिसांना लवकरात लवकर तिथे पोहचण्यासाठी विनंती केली होती आणि सुधाकरराव देखील तिकडे जायला निघतात.
तासा दोन तासात पोलीस तिथे पोहचतात. दोघांचंही म्हणणं ते शांतपणे ऐकून घेतात. सुमेध पोलिसांना श्लोकला कायदेशीररित्या दत्तक घेतलेले पेपर दाखवतो. ते सुरभिची देखील चौकशी करतात आणि शेवटी श्लोक हा सुमेध आणि सुरभिचा मुलगा असल्याच्या निष्कर्षावर पोहचतात.
" हा मुलगा सुमेध आणि सुरभि या दोघांचा आहे कारण त्यांच्या कडे तसा कायदेशीर पुरावा आहे आणि तुम्ही स्वतः त्या मुलाची आई गरोदर असताना दोघांना सोडून पळून गेला होतात त्यामुळे तुमच्यावर एक स्त्रीला फसवून पळून गेल्याबद्दल गुन्हा दाखल होऊ शकतो." पोलिसांनी अस बोलताच सुकृत खूप चिडतो. मोठमोठ्याने आरडाओरडा करायला सुरवात करतो.
" सुमेधसाहेब तुम्ही याच्या विरोधात पोलीस तक्रार करू शकता. तसही सुरभिमॅडमनी आधी केलेली तक्रार आहेच. ती फाईल हा सापडला नसल्यामुळे बंद करण्यात आली होती ती फाईल पुन्हा ओपन होऊ शकते. तेंव्हा तुम्ही म्हणत असाल तर ती फाईल आपण ओपन करू. " त्याची आरडाओरडा पाहून पोलीस सुमेधला सुचवतात.
" नाही, त्याची काही गरज नाही, त्याला सध्यातरी फक्त समज देऊन परत पाठवू आपण." सुमेध पोलिसांना सांगतो.
पोलिसांच्या हस्तक्षेपानंतर सुकृत थोडा नरमला होता पण तिथून जायला काही तो तयार नव्हता.
" सुरभि तू तरी सांग ना या सगळ्यांना, अगं तो माझा मुलगा आहे. मला माहीत आहे मी चुकलोय. मला माफ कर, सुरभि. मी तुझी माफी मागतो, हवं तर तुझ्या पाया पडतो पण प्लिज !!! श्लोकला माझ्यासोबत येऊ दे. आरेरावीची भाषा वापरून काही उपयोग नाही हे त्याच्या ध्यानात येताच त्याने आता शरणागती पत्करली होती.
" बसं कर सुकृत आता खूप झाली तुझी नाटकं. अरे !!! तुला सांगून समजत नाही का? जे पेराल ना तेच उगवणार हा निसर्गाचा नियम आहे आणि तो कोणीही बदलू शकत नाही.
केलेल्या प्रत्येक कर्माची फळ भोगावीच लागतात हे जितक्या लौकर तुला समजेल ना तितकं तुझ्यासाठी चांगलं आहे. अरे, ज्या गोष्टीची जवाबदारी घ्यायची टाळून तु पळून गेला होतास ना आज त्याच गोष्टीसाठी तु तडपतोयस. बघ काय अवस्था झाली आहे तुझी." सुरभि त्वेषात येऊन बोलत होती.
हा सगळा गोंधळ ऐकून इतका वेळ आत खेळत असणारे पिहू आणि श्लोक बाहेर येतात. पिहू जाऊन सुरभिला बिलगते तर श्लोक सुमेधकडे धाव घेतो.
" बघितलंस सुकृत, जे सुख तुझ्या दारी हात जोडून उभं होतं ना तेंव्हा तु त्याला लाथाडलसं आणि आज त्याच सुखाचं दान देवाने मला भरभरून दिलंय. तेंव्हा श्लोक माझा आणि सुमेधचा मुलगा आहे हे सत्य तु स्वीकार आणि इथून निघून जा." सुरभिच बोलणं ऐकून सुकृत काहीच बोलत नाही. तो फक्त पुढे होऊन श्लोकचा हात पकडतो पण श्लोक स्वतःचा हात त्याच्या हातातून सोडवून सुमेधला जाऊन बिलगतो आणि विचारतो," बाबा, हे काका कोण आहेत?"
" बाळा, हे ना तुझे काका आहेत. काकांना नमस्कार नाही करणार." सुमेध श्लोकला विचारतो.
" हो, बाबा." म्हणत तो सुकृतच्या पाया पडायला पुढे सरकतो तसं सुकृत त्याला जोरात आपल्याकडे ओढून कडकडून मिठी मारतो आणि मोठ्यांदा टाहो फोडतो आणि रडत रडत वेड्यासारखा त्याच्या पाप्या घ्यायला लागतो.
हे दृश्य पाहून सुमेध आणि सुरभिचेही डोळे पाणावतात.
तो अचानक थांबतो आणि झंझावातासारखा एका क्षणात आल्या पावली निघून जातो.
हो, तो झंझावातासारखाच अचानक पाच वर्षानंतर आला होता आणि सारं काही उफाळून, ढवळून, हादरवून, क्षणात निघून ही गेला होता पण जाता जाता मनाला सलणाऱ्या आठवणींच्या खुणा मागे सोडून गेला होता.
सुमेध सुरभि, पिहू आणि श्लोकला जवळ घेतो. अचानक आलेलं वादळ आता शमलं होतं आणि शेष होतं त्या दोघांचं आभाळ निरभ्र, स्वच्छ, आणि नितळ...
समाप्त...
माझ्या वाचक मित्र मैत्रिणींनो ही कथा तुम्हाला कशी वाटली हे मला कमेंट करून नक्की कळवा. आपल्या समाजात असे अनेक सुकृत आणि सुरभि आहेत पण प्रत्येक सुरभिला सुधाकर काका, काकू आणि सुमेध भेटतीलच अस नाही. पण अशा मुला मुलींना ही पुन्हा नव्याने सुरवात करून नव्याने जीवन जगण्याची एक संधी तर नक्कीच मिळायला हवी हाच एक सकारात्मक संदेश या कथेतून देण्याचा हा एक छोटासा प्रयत्न आहे. कोणाच्याही भावना दुखावण्याचा हेतू नाही. तेंव्हा ही काटेरी वाट...प्रेमाची कशी वाटली ते मला नक्की सांगा.
© सुनिता मधुकर पाटील
© copyright
© all rights reserved.
या कथेच्या प्रकाशनाचे आणि वितरणाचे सारे हक्क लेखिकेकडे राखीव. कथेत अथवा कथेच्या नावात किंवा कथा लेखिकेच्या नावाशिवाय आढळून आल्यास तो कॉपी राईट कायद्याचा भंग मानला जाईल. कथा जशीच्या तशी शेअर करण्यास काहीही हरकत नाही.
Tags:
दीर्घ कथा
Khup chan 👌
ReplyDeleteThank you so much 😊
Delete