© सुनिता मधुकर पाटील.
येईल परतुनी वाट तुझी...
" ए लक्षे जा बरं घरी, घरी सगळे तुझी वाट बघत असतील. उगी त्या स्वातीच्या डोक्याला ताप देऊ नकोस आणि तु अशी कशी गं कोणाला न विचारता, न सांगताच घरात घुसतेस." बाहेरून शोभाचा म्हणजेच स्वातीच्या जावेचा आवाज ऐकताच लक्षी तोंडाला पदर लावून हसली.
" हे बघा ताई हे असं आहे, सगळेच वरडत्यात हो माझ्यावर. आता दार उघड होतं तर आली आत, त्यात काय ईचारायच हाय." शोभाच ओरडणं ऐकून ती स्वातीला म्हणाली.
लक्षीच वय तिशीच्या आसपासचं असावं, गव्हाळ रंग शेता मळ्यात काम करून रापल्यामुळे काळवंडलेला. टोकदार नाक, मध्यम बांध्याची थोडक्यात काय तर दिसायला अगदीच सुंदर नाही पण बरी. थोडीशी भोळसट, बुद्धीने मंद. मनात कुठले छक्के पंजे नसणारी, निर्मळ त्यामुळे कोणीही तिला आपल्या घरात घुसताना आडकाठी करायचे नाही. भोळसटपणामुळे उगीचच बडबड करायची म्हणून सगळे तिला येडी लक्षी म्हणुन चिडवायचे.
शोभाने ओरडून देखील ती तिथेच स्वातीजवळ रेंगाळत राहिली.
" तुमी कंच्या गावात राहता हो. नव्ह, इथं आधी तुमाला कधी बघितलं नाय म्हणुन ईचारलं." ती स्वातीशी गप्पा मारायला सुरवात केली.
" अगं, आम्ही मुंबईला असतो. मुलांच्या शाळांना उन्हाळ्याच्या सुट्ट्या लागल्या की येतो गावाला महिन्याभरासाठी." स्वाती तिला सांगितले.
" तुम्ही शोभाताईंच्या जावबाई हाय ना? किती दिवसाच्या रजेवर आलाय. आन तुम्ही हातात ह्या येगळ्या रंगाच्या रंगबेरंगी बांगड्या का बर घातल्यात हो. सवाशीन बायांनी नेहमी हिरव्या रंगाच्या बांगड्या घालाव्या." ती स्वातीच्या हातातील बांगड्यानां स्पर्श करत गळ्यातल्या मंगळसूत्राकडे पाहते आणि पायात जोडवी घातली आहे की नाही याची खात्री करत तिला प्रश्न विचारला.
" मी घालते गं वेगवेगळ्या रंगाच्या बांगड्या. कपड्यांसोबत मॅचिंग करते आणि शहरात चालत हे सगळं." स्वातीने तिच्या हाताकडे पाहिलं तर तिच्या हातात हिरव्या रंगाच्या हातभरुन बांगड्या होत्या, गळ्यात काळ्यापोतीत ओवलेल्या सोनेरी वाट्या तिच्या गव्हाळ रंगाला अजुनच निखार देत होत्या आणि तिच्या पायांच्या बोटात टपोरी जोडवी उठून दिसत होती.
त्या दोघींच्या गप्पा चालू असतानाच शोभा स्वयंपाकघरात आली.
" काय गं, ह्या वेडीच्या नादाला लागलीस तु पण, उगीच इकडे तिकडे हिंडत असते आणि मग घरचे गावभर शोधत फिरत असतात हिला." शोभाने स्वातीला सांगितलं.
" मी काय येडी-बिडी न्हाय सांगून ठेवते बघा शोभाताई तुमाला." शोभाच्या तोंडून वेडी शब्द ऐकताच लक्षी चिडली.
" हो गं बाई, तु वेडी नाहीस. आम्हीच सारे वेडे आहोत जे तुला वेडं समजतोय. चालू द्या तुमच्या दोघींच्या गप्पा." म्हणत पाणी पिऊन शोभा तिथून निघून गेली.
" बघितलं तुमी, मला सगळेच येडी लक्षी म्हणत्यात पण मी येडी नाय." लक्षीच्या डोळ्यात पाणी होतं.
" जाऊ दे, आपण लक्ष नाही द्यायचं. बोलणाऱ्याच्या तोंडाला हात थोडाच लावता येतो. बरं, मला सांग तुझा नवरा काय करतो ग लक्षे." तीच लक्ष दुसरीकडे वेधण्यासाठी स्वातीने तिला विचारलं.
" नवरा होय, त्यो गेला कुठंतरी निघून. त्याचा काय पत्ताच नाय बघा. दोन वर्स होत आली कुठं निघून गेला देवाला ठावं." ती सहजच बोलून गेली.
" म्हणजे गं कळालं नाही मला, जरा नीट सांगशील का?" नवरा घरातून निघून गेला आणि ती इतक्या सहजतेने सांगतेय हे पाहून स्वातीला आश्चर्य वाटलं.
" अहो ताई, तो लई दारू प्यायचा बघा. दारू पिऊन पिऊन सगळं शरीर आतनं खंगल होत त्याचं. डाक्टरांनी सांगितलं हुत त्याच लिवर खराब झालंय. सारखा आजारी पडायचा. थोडं थोडं बहिकल्यागत करत हुता आणि त्याच येडात एक दिवस घरातनं कुठं निघून गेला माहीत नाय. लई हुडकला साऱ्यांनी, सगळ्या पावण्या रावळ्यासनी ईचारून पाह्यलं पण कुठंच नव्हता. आजूबाजूची सारी गाव पालथी घातली पण त्याचा कुठंच पत्ता लागला नाही." पदराने डोळे पुसत लक्षी बोलत होती.
" तुला काही मुलंबाळ आहेत की नाही." स्वातीला तिच्या नवऱ्याबद्दल ऐकल्यानंतर काय बोलावं कळत नव्हतं.
" एक पोरगं हाय. पाचवीत शिकतयं." लक्षीने सांगितलं.
" तुझा नवरा हरवल्याची पोलिसात तक्रात केली नाही का तुम्ही?" स्वातीने तिला विचारलं.
" मी घरच्यांना सांगत हुती, आपण पोलिसात तक्रात करू पण माझं कुणी ऐकलंच नाय. सगळी म्हणत्याती त्यो आजारी हुता, लिवर खराब झाला हुता म्हणुन मेला बिला असलं. मागच्या पावसाळ्यात तिकडं कोल्हापुराकडं पुर आला हुता, त्या पुरात वाहून गेला असं म्हणत्याती माणसं. पण मला ठाव हाय एक दिवस परत येणार त्यो. माझा ईश्वास हाय." लक्षी ठामपणे बोलत होती. तिच्या डोळ्यात एक चमक होती.
" हो गं, येईल परत तुझा नवरा काळजी करू नकोस. तुझा विश्वास आहे ना मग नक्कीच परत येईल बघ." स्वाती तिला विश्वास देत होती.
" व्हय ना, तुमालाबी असचं वाटत ना? पण ही येडी माणसं, ह्यासनी कोण सांगणार. मला म्हणत्याती तुझा नवरा मेला आसल तवा ही पायातली जोडवी काढून टाक. गळ्यात डोरलं घालू नगु. हे कपाळावरच कुकू बी पुसून टाक. हे सवाशीनीच लेणं असचं कस काढून टाकायचं हो." ती हातात मंगळसुत्र पकडून त्याकडे पाहत बोलत होती.
जणू काही त्या मंगळसूत्राला पाहून मनात म्हणत होती...
वेड्या मनाला आस तुझी
येईल परतुनी वाट तुझी
डोळे शिणले, मनही थकले
नाही सोडली आस तुझी...
खुळी मी बावरी झाले
साऱ्या जगाने बोल लावले
ज्योत विश्वास मनी पेटवून
वाटेकडे तुझ्या मी डोळे लावले...
सौभाग्याचं लेणं लेवून
तुझ्या अस्तित्वाच्या खुणा मिरवते
आठवणीत तुझ्या व्याकुळ होता
हळव्या क्षणांचे मी मोती वेचते...
" पण आपण आपल्या डोळ्यानी बघितल्याविना कसा ईश्वास ठेवायचा की त्यो मेला असलं म्हणुन. आता जर मी ह्या सगळ्या लोकांचं ऐकून जोडवी, डोरलं काढून टाकलं आणि हे कपाळावरचं कुकू पुसलं आन त्यो उद्या जर परत आला तर माझा हा असा इधवेचा अवतार बघून त्याला काय वाटलं. मला काय म्हणलं त्यो." लक्षी बोलत होती आणि स्वाती स्तब्ध होऊन तिचं बोलणं ऐकत होती.
" अगं लक्षे कधीची बसली आहेस इथे, जा बरं घरी. तो बघ तुझा मुलगा आला तुला शोधायला." बाहेरून शोभाने आवाज दिला आणि तिचा आवाज ऐकताच लक्षीने स्वातीकडे पाहिलं आणि हासत जीभ चावली.
" लई उशीर झाला बघा ताई. निघती आता घरी सासू शिव्या देत असलं, कुठं गेली खुळी म्हणुन सार घर डोक्यावर घेतलं असलं बघा तिनं." म्हणत लक्षी लगबगीने निघून गेली.
" काय गं स्वाती काय म्हणत होती ती खुळी. अगं,वेडी आहे ती. उगीच आपलं काहीतरी बडबडत फिरत असते. नवरा कुठे परागंदा झाला आहे कोणास ठाऊक आणि ही फिरतेय आपली वेड्यासारखी." शोभा स्वयंपाकघरात येत स्वातीला म्हणाली.
स्वातीला लक्षीचं बोलणं ऐकून प्रश्न पडला होता की यातलं नक्की वेड कोण? लक्षी की तिला वेड समजणार जग. शहाण्यांच्या जगातील ती एक वेडी होती आणि त्या वेडीच्या नजरेत सारं जग वेड होतं.
मनात आशा आणि आत्मविश्वास असेल तर सगळं शक्य आहे फक्त मनात श्रद्धा हवी. मनात श्रद्धा असेल तर विश्वास दृढ होतो आणि मग त्या आत्मविश्वासात उध्वस्त, अंधारं जग देखील प्रकाशात उजळून निघतं.
लक्षीच्या मनातील ह्याच श्रद्धेनं तिचा निश्चय दृढ केला होता आणि मनात एक भाबडा विश्वास जागवला होता की तिचा नवरा जिवंत आहे.
राहून राहून स्वातीच्या मनात एकच विचार येत होता लक्षीचा वेड्या मनाचा भाबडा विश्वास जिंकावा.
टीप - वरील लेख हा एका सत्य घटनेवर आधारित आहे. हा लेख लिहिपर्यंत तरी लक्षीचा नवरा परत आलेला नव्हता. तो लवकरच परत यावा ही मनापासूनची इच्छा.
© सुनिता मधुकर पाटील
© copyright
© all rights reserved.
या कथेच्या प्रकाशनाचे आणि वितरणाचे सारे हक्क लेखिकेकडे राखीव. कथेत अथवा कथेच्या नावात किंवा कथा लेखिकेच्या नावाशिवाय आढळून आल्यास तो कॉपी राईट कायद्याचा भंग मानला जाईल. कथा जशीच्या तशी शेअर करण्यास काहीही हरकत नाही.
Tags:
लघुकथा