©️ सुनिता मधुकर पाटील
काटेरी वाट...प्रेमाची !!! - भाग ४
सुरभि जेंव्हा शुद्धीवर आली तेंव्हा तिला जाणवले की ती एका हॉस्पिटलच्या बेडवर आहे. ती अजुनही ग्लानीतच होती. डोळे किलकिले करून ती इकडे तिकडे पाहत सुकृत...सुकृत म्हणत त्याला आवाज देत होती. तिने कण्हत उठण्याचा प्रयत्न केला पण तिला थोडं देखील हलता येत नव्हतं. मुका मार लागल्यामुळे तिचं सारं अंग ठणकत होतं. हाता पायाला बँडेज होतं. एकतर अशक्तपणा, त्यात झालेला हा अपघात या सगळ्यात तिचं बाळ सुखरूप होतं हे नशीब.
सुरभि शुद्धीत आलेली पाहुन नर्स तिला तपासत होती. " सिस्टर, मी इथे कशी आले, मला इकडे कोण घेऊन आलं. माझा सुकृत... तो कुठे आहे, तोच मला इथे घेऊन आला ना ? मला माहीत आहे तो माझा सुकृतच होता. सांगा ना, सिस्टर !!! बोला ना ?" , ती नर्सला विचारत होती.
" तुम्ही आराम करा, आधीच तुम्ही खुप अशक्त आहात. जास्त बडबड करू नका. शांत रहा, मी आलेच." म्हणत नर्स डॉक्टरांना रिपोर्ट करण्यासाठी निघुन गेली.
" काय गं, पोरी कशी आहेस ", एक साठीच्या आसपासचे गृहस्थ सुरभिजवळ येऊन तिला विचारत होते.
सुरभि त्यांना ओळखत नसल्यामुळे फक्त प्रश्नार्थक नजरेने त्यांच्याकडे बघत होती.
अरे हो, तू मला ओळखत नाहीस ना, कसं ओळ्खशील!!! आपण आधी कधी भेटलोच नाही. मी सुधाकर, सुधाकर पाटील. अगं, काल तु माझ्याच गाडीला धडकलीस. जीव वगैरे द्यायचा विचार होता की काय? म्हणत ते जोरजोरात हसू लागले.
" बरं मला एक सांग, अशी धावत पळत कुठे निघाली होतीस. सरळ येऊन गाडीला धडकच दिलीस. अगं, हे बघ लोकांनी किती ठोकलं मला, म्हणे म्हातारा दारू पिऊन गाडी चालवत होता. आपल्याला अजिबात सवय नाही हं दारू प्यायची. अगं!!!पोलिसातच द्यायला निघाले होते सगळे मला. जेंव्हा मी तुझ्या उपचाराची जवाबदारी घेतली तेंव्हा कुठे सोडलं मला. मी कधीपासून एकटाच बडबडतोय, बरं तुझं नाव काय पोरी. तू कुठं राहतेस, तुझा पत्ता कळाला असता तर तुझ्या घरच्यांना तुझ्याबद्दल कळवलं असतं. सांग बरं लवकर तुझा पत्ता, तुझ्या घरच्यांना कळवलं म्हणजे माझी जवाबदारी संपली. मी घरी जायला मोकळा."
सुधाकररावांनी तिला नाव आणि पत्ता विचारताच ती जोरजोराने रडायला लागली. इतके दिवस तिची इतक्या आस्थेने कोणी चौकशी केली नव्हती. इतकी आत्मीयता कोणी दाखवली नव्हती. त्यामुळे सुधाकररावांच्या तोंडुन चार प्रेमाचे शब्द ऐकताच तिला भरुन आलं.
" अरेरे!!! रडतेस काय, जास्त त्रास होतोय का, माझ्या बडबडीला तर घाबरली नाहीस ना, थांब मी डॉक्टरांना बोलावतो आणि हो घाबरण्याचं काहीही कारण नाही. तुला काही गरज लागली, त्रास झाला तर बिनधास्त डॉक्टरांना किंवा इथे नर्स असतात त्यांना सांगायचं. आता गप्प हो बरं, मला रडकी माणसं आवडत नाहीत, हं. शांत हो." म्हणत सुधाकररावांनी तिच्या डोक्यावर हात ठेवला आणि परत जायला वळले. जाता जाता ते मी उद्या परत तुला भेटायला येईन हे सांगायला मात्र विसरले नाहीत.
दुसऱ्या दिवशी सुधाकरराव तिला सांगितल्याप्रमाणे भेटायला आले. येताना तिच्यासाठी जेवण, काही कपडे आणि आवश्यक असं लागणार सामान घेऊन आले. आल्या आल्याच त्यांनी " काय गं पोरी, काय म्हणतेय तब्येत, बरं वाटतयं ना. चलं पटकन काहीतरी खाऊन घे, आणि हो त्यात काही कपडे आहेत बघ तुला होतात का बरोबर, मी आलोच थोड्या वेळात," म्हणत हातातील पिशवी त्यांनी तिच्या स्वाधीन केली आणि बाहेर पडले.
सुधाकरराव डॉक्टरांना भेटुन परत आले तेंव्हा त्यांनी पाहिलं की सुरभि त्यांनी दिलेली पिशवी तशीच हातात पकडुन जोरजोरात रडत आहे, त्यांना तिच्या डोळ्यातल्या वेदना वाचता येत होत्या, ह्या पोरीसोबत नक्कीच काहीतरी वाईट जे घडू नये ते घडल्याची खात्री त्यांना पटली. याची जाणीव त्यांना कालच जेंव्हा त्यांनी तिचं नाव आणि पत्ता विचारल्यानंतर ती ज्याप्रकारे रडली होती त्या वेळीच झाली होती.
"अगं, रडतेस काय? हे बघ मी आताच डॉक्टरांना भेटून आलो. दोन दिवसात ते हॉस्पिटलमधुन डीसचार्ज देणार आहेत तुला." म्हणत त्यांनी पिशवीतून डबा बाहेर काढला आणि तिला जबरदस्ती आग्रहाने थोडं खाऊ घातलं आणि मी उद्या परत तुला भेटायला येईन सांगुन निघुन गेले.
सुरभिला त्यांच्यात एक हळवा बाप जाणवत होता. आपल्या लेकरांसाठी धडपडणारा, भरभरून माया करणारा. वरून जरी कठोर असला तरी आतुन मऊ रसाळ गऱ्या सारखा. ते जेंव्हा काय गं पोरी !!! अशी हाक मारायचे त्यावेळी तिला प्रकर्षाने तिच्या बाबांची खुप आठवण येई आणि मग आपण सुकृतवर विश्वास ठेवून आपल्या आईबाबांचा किती मोठा विश्वासघात केला याची जाणीव तिला होई आणि मग तिच्या कंठात पश्चातापाचे उमाळे दाटून येत. याच पाश्चातापाच्या आगीत ती रोज कणकण जळत होती. रोज त्या क्षणाला कोसत होती, ज्या क्षणी तिने सुकृतचं ऐकून त्याच्यावर आंधळा विश्वास ठेवून तिने घराचा उंबरठा ओलांडला होता.
ती सुधाकररावांशी एका शब्दाने ही बोलली नसली तरी तिला त्यांचा आता आधार वाटू लागला होता. ती त्यांची आतुरतेने वाट पाही. त्यादिवशी दुपार उलटुन गेली तरी ते तिला भेटायला आले नाही. काय झालं असेल? का आले नाही ते आज? त्यांनी माझ्याबद्दल काही चुकीचा ग्रह तर करून घेतला नसेल ना? असे अनेक प्रश्न तिच्या मनात येत होते. ती आता बेचैन होऊ लागली होती. तिची दारावरची नजर काही केल्या हटत नव्हती. त्या दिवशी दिवसभर ती दाराकडे टक लावून होती. पण ते काही तिला भेटायला आले नाही.
" का, यावं त्यांनी मला भेटायला. कोण आहे मी त्यांची. त्यांच्या गाडीखाली मी आले, म्हणून माझ्यावर उपचाराची जवाबदारी घेऊन त्यांनी त्यांचं कर्तव्य पार पाडलं. आणखी काय करावं त्यांनी माझ्यासाठी. इथे ज्याच्यावर विश्वास ठेवला तोच दगा देऊन फरार झाला तिथे यांच्याकडून मी अपेक्षा का ठेवावी. भरपूर केलं त्यांनी माझ्यासाठी. लेकी सारखी काळजी घेतली माझी. बापाच्या मायेने सारं केलं. बसं!!!" असं स्वतःलाच समजावत ती पूर्ण रात्र तिने रडत जागून काढली.
पुढे काय करायचं, दवाखान्यातुन बाहेर पडल्यानंतर कुठे जायचं. डोक्यावर छप्पर देखील उरले नाही. बाळाचं पुढे काय होईल. पुढे भविष्यात आणखी काय वाढून ठेवलंय या साऱ्याचा विचार करत ती स्वतःच्याचं तंद्रीत खिडकीतुन बाहेर बघत बसली होती इतक्यात," काय गं पोरी कशी आहेस, बरी आहेस ना. काय विचार करतेयस." हा दमदार आवाज तिच्या कानी पडला तसं तिने दचकून दाराकडे पाहिलं. दारात सुधाकरराव उभे होते. त्यांना पाहून परत तिच्या अश्रूंचा बांध फुटून वाहू लागला.
" हे बघ परत रडायला लागली. काय झालं? बरं, मला सांग काल काय केलंस. काल मला इकडे यायला जमलंच नाही बघ, तब्येत थोडी नरम होती म्हणुन आमच्या सरकारांनी सोडलं नाही बाहेर. काय करणार आता वय झालं ना. हात पाय काय म्हणत आहेत तुझे. डॉक्टर म्हणाले, उद्या डिस्चार्ज देणार तुला, पण जखमा अजुन नीट भरल्या नाहीत त्यामुळे तुला चेक अप आणि ड्रेसिंगसाठी यावं लावेल दोन तीन दिवसातुन. आधी ते सारखं सारखं रडायचं थांबव बरं. रडायची थांबलीस तर काहीतरी बोलशील ना माझ्याशी." ते तिला शांत करत होते.
सुरभिच्या मनात द्वंद्व चालू होतं. आईबाबांचं बोट सोडून तिने घेतलेला पहिलाच निर्णय चुकीचा सिद्ध झाला होता. पुढे कोणताच मार्ग तिला दिसत नव्हता.
आयुष्य म्हणजे निर्णयांची एक न तुटणारी साखळी असते. आयुष्याच्या वाटेवर प्रत्येकावरच निर्णय घेण्याची वेळ येत असते. कित्येकदा आपण आपल्या कुवतीच्या बाहेर जाऊन निर्णय घेतो आणि तो निर्णय एकतर चुकतो किंवा बरोबर असतो. कधी कधी घेतलेला निर्णय आपल्या आयुष्याला दिशा देणारा ठरतो आणि जर तो योग्य असेल तर आपल्याला एका वेगळ्याच उंचीवर नेऊन ठेवतो, तर कधी कधी एखादा चुकीचा निर्णय आपल्याला जमिनीवर आणून आपटतो.
असंच काहीसं सुरभीच्या बाबतीत घडलं होतं.
सुरभि दवाखान्यातुन डिस्चार्ज मिळाल्यानंतर कुठे जाणार, सुधाकरराव तिची काही मदत करतील का? ती स्वतःबद्दल सुधाकररावांना सांगणार का ? पाहुयात पुढील भागात.
क्रमशः
©️ सुनिता मधुकर पाटील
Copyright
All right reserved.
कथा आवडल्यास लेखिकेच्या नावासहित शेअर करावी.
साहित्यचोरी हा एक गुन्हा आहे. या कथेचे सारे अधिकार लेखिकेकडे राखीव.
Tags:
दीर्घ कथा