©️ सुनिता मधुकर पाटील
काटेरी वाट...प्रेमाची !!! - भाग ५
आयुष्यातले निर्णय चुकतात कधी कधी आणि मग सगळं आयुष्याच चुकत जाते.
प्रश्न कळत नाहीत कधी कधी आपल्याला आणि मग सगळं उत्तरच चुकत जाते.
सोडवताना वाटते आता सुटत गेली गाठ पण प्रत्येक ठिकाणी नवीनच निरगाठ बसत जाते.
अनोळखी वाटेवर चालता चालता चालानाऱ्याचे गंतव्यच क्षणात हरवून जाते.
वाटतात तितक्या सोप्या नसतात कोणत्याच गोष्टी म्हणुन
आयुष्याचं गणित अवघड वाटत जाते.
जेव्हा एखादी ठेच काळजाला लागते तेव्हाच जीवनात अनुभव म्हणजे काय हे उलगडत जाते.
बहुरुपी आयुष्य कधी सुखाचं दान झोळीत टाकुन जाते तर कधी जीवनाच्या वाटा सुनसान करून जाते.
सुरभिचा एक चुकीचा निर्णय तिचं सगळं आयुष्य उध्वस्त करून गेला. उद्या दवाखान्यातून डिस्चार्ज मिळाल्यानंतर कुठे जायचं, काय करायचं, पोटात पाच महिन्याचं बाळ. त्याचं भविष्य काय असेल, मी एक कुमारी माता मला हा समाज सहजासहजी स्वीकारेल का? मला सुखाने जगता येईल का? आई-बाबांकडे परत जावं का? ते नक्की मला सगळं विसरून जवळ करतील. नाही!!! नको...नको आईबाबांकडे नको, अजुन साकेत आणि शरयु लहान आहेत. माझ्या कर्माची शिक्षा त्यांनी का भोगावी. त्यांना माझ्यामुळे त्रास होता कामा नये. आधीच मी त्यांना कमी छळलं आहे का? आता आणखी नको. हे सुधाकरकाका किती चांगले आहेत. किती केलं त्यांनी माझ्यासाठी, त्यांच्याकडे मदत मागितली तर ते नक्कीच मला मदत करतील. त्यांच्या ओळखीने कुठे नोकरी मिळाली तर सगळे प्रश्न सुटतील. नंतर पुढच्या पुढे बघता येईल काय करायचं ते. या सगळ्या विचारातच रात्री तिचा डोळा लागला.
दुसऱ्या दिवशी सकाळीच नर्स येऊन तिला चेक करते आणि सांगते," मॅडम, दुपार पर्यंत तुम्हाला डिस्चार्ज देण्यात येईल."
हे चार पाच दिवस तर हॉस्पिटलमध्ये निघाले होते. आता पुढे काय? तिची बेचैनी वाढू लागली. आता कुठे जायचं, आज सुधाकर काका येतील का? तिने उठून थोडा चालण्याचा प्रयत्न केला तर पायात जोरात कळ आली.
ती तशीच बेडवर टेकली. डोक्यात विचारांच काहुर माजलं होतं. तिची अस्वस्थता वाढली होती.
" काय गं पोरी, झाली का तयारी, निघायचं का आता." सुधाकरराव येताच गरजले.
" कुठे ?" आज पहिल्यांदा सुधाकररावांसमोर तिच्या तोंडातून शब्द बाहेर पडला होता.
" कुठे ? म्हणजे काय, इथेच कायमचा मुक्काम ठोकायचा विचार आहे का?" असे म्हणत ते त्यांच्या नेहमी प्रमाणे गडगडाटी हसले.
" अहो, पण काका माझं जरा ऐकून घेता का?" सुरभि चाचपडत बोलली.
" अरे वाह, म्हणजे तुला बोलतापण येतं. मला वाटलं फक्त रडताच येतं की काय? छान आहे, छान आहे." म्हणत त्यांनी तिच्या डोक्यावर हात ठेवला.
" पण इथे काही बोलायचं नाही, आधी ह्या दवाखान्यातून बाहेर पडू, मग बोल तुला जितकं बोलायचं तितकं. मला तर इथे मीच आजारी असल्यासारख वाटतं. इथल्या सगळ्या फॉर्मालिटी पूर्ण झाल्या आहेत तेंव्हा उशीर न करता निघालेलं बरं. चलं पोरी!!!" म्हणत ते हातात पिशवी घेऊन निघाले देखील.
दवाखान्यातून बाहेर पडताच ते एका गाडीजवळ जाऊन थांबले आणि गाडीचा दरवाजा उघडत म्हणाले "चल पोरी."
सुकृतने धोका दिल्यानंतर आता इतक्या सहजासहजी तिचं मन कोणावर विश्वास ठेवायला तयार नव्हतं. त्यामुळे या काकांसोबत जावं का? कुठे घेऊन जाणार हे आपल्याला? यांच्यावर विश्वास ठेवावा का? हे आपल्याला मदत करतील का? कशावरून हे पण आपल्याला धोका देणार नाहीत आशा अनेक प्रश्न तिच्या मनात येऊ लागले आणि याच विचारात ती गाडीत न बसता तिथेच थोडी घुटमळली.
तिची अस्वस्थता सुधाकररावांनी ताडली असावी बहुधा. ते तिच्याजवळ गेले आणि तिच्या डोक्यावर हात ठेवत म्हणाले," पोरी, विश्वास ठेव माझ्यावर." त्यांचा तो आश्वासक स्पर्श खुप काही सांगुन गेला तिला आणि ती चुपचाप जाऊन गाडीत बसली.
गाडी एका छोट्याशा छान टुमदार बंगल्यासमोर जाऊन थांबली. गाडीतून दोघे उतरले आणि गेट उघडून आत गेले. आत जाताच," आलात तुम्ही, या !!! कुठून आली म्हणायची स्वारी. बाहेर जाताना घरात सांगून जावं हे आजपर्यंत कधी जमलंय का तुम्हाला? ते आता जमेल. कुठे गेला होता सकाळी... सकाळी. आणि ही मुलगी कोण आहे सोबत." सुधाकररावांच्या पत्नीने प्रश्नांचा भडिमार सुरू केला.
" अगं, हो...हो किती प्रश्न विचारशील एका दमात, थोडा श्वास तर घेऊ दे. दवाखान्यात गेलो होतो. तुला सांगितलं नाही का? चार दिवसा पूर्वी एक मुलगी माझ्या गाडी समोर येऊन अपघात झाला. तिच्यासाठी मी डबा घेऊन जात होतो. तिला आज डिस्चार्ज मिळाला तिलाच घ्यायला गेलो होतो. ही तीच मुलगी आणि ए पोरी !!! ही माझी बायको, सुधा बरं का. " त्यांनी आपल्या बायकोची सुरभिशी ओळख करून दिली.
" अहो, पण तिला घरी का घेऊन आलात. तिच्या उपचाराची जवाबदारी घेतली ना तुम्ही आणि उपचार देखील झाले मग तिला तिच्या घरी जायला हवं. तिच्या घरचे वाट बघत असतील त्यांना काळजी वाटत असेल तिची. तुम्ही तिला इकडे का घेऊन आलात. तिच्या घरचे आले नाहीत का तिला न्यायला."
" अगं सुधा, तिच्या घरच्यांना कळवता आलं नाही मला. तिच्या घरच्यांना कळवण्यासाठी मला तिचं नाव, पत्ता तरी ठाऊक असायला हवा ना." सुधाकरराव आपल्या पत्नीला समजावत होते.
" काय? तुम्हाला हिचं नावसुद्धा माहीत नाही. धन्य आहात तुम्ही आणि अशा अनोळखी मुलीला तुम्ही घरी घेऊन आलात. अहो, तुमची समाजसेवा इतके दिवस दाराबाहेर चालायची. आज तिला घरापर्यंत घेऊन आलात." सुधा त्यांच्यावर चांगलीच चिडली होती.
सुरभि एका अपराध्यासारखी कोपऱ्यात उभी राहून त्या दोघांच्यात चाललेला वाद ऐकत होती आणि आसवे गाळत होती.
" अगं मी तिला नाव विचारण्याचा प्रयत्न केला पण ती खूप रडत होती. तिच्या डोळ्यात मला अगणित वेदना जाणवल्या गं, काहीतरी हरवल्याच दुःख मग मला तिला नावासाठी जास्त सक्ती करावी वाटली नाही. हिने ही कोणाला भेटण्याची, घरच्यांना कळवण्याची, घरी जाण्याची इच्छा व्यक्त केली नाही. डॉक्टरांनी सांगितलं की माझ्याशिवाय तिला भेटायलासुद्धा कोणी येत नव्हतं. आणि तिला अशा अवस्थेत असचं सोडून देणं मला योग्य वाटलं नाही म्हणून तिला घरी घेऊन आलो." सुधाकररावानीं सारी परिस्थिती सुधा समोर मांडली.
" मग आता काय करायचं ठरवलं आहे तुम्ही, तिला इथेच ठेवून घ्यायचं आहे का? " सुधा ने एक कटाक्ष सुरभिवर टाकला.
" तिच्याशी बोलूयात आपण तिच्या घरच्यांची काही माहिती मिळते का ते पाहू. अगं, अशा अवस्थेत तिची काळजी घ्यायला हवी, डॉक्टर सांगत होते ती खूप अशक्त आहे. तिची योग्य ती काळजी घेतली नाही तर तिच्या आणि तिच्या बाळाच्या आरोग्याला धोका संभवू शकतो." सुधाकररावांनी बाळाचा विषय काढताच सुरभिने चमकून त्यांच्याकडे बघितले.
" काय गं, कितवा महिना चालू आहे तुझा आणि तुझ्या घरचे तुझा नवरा, तुझे आई वडील कुठे राहतात. चार पाच दिवस झाले तु दवाखान्यात ऍडमिट आहेस कोणीच कसं आलं नाही गं तुला भेटायला." सुधाने आपला मोर्चा आता सुरभिकडे वळवला होता.
रंग बदलत आयुष्य कधी कोणतं रुप घेईल सांगता येत नाही. जीवनाच्या वाटेवर चालताना काट्याकुट्यातून, काचखळग्यातून वाट काढत चालू असतो आपला प्रवास निरंतर !!! या प्रवासात आपल्याला हवा असतो एक आधार आणि तोच आधार सुरभि सुधाकररावांमध्ये शोधत होती.
सुरभि तिच्यासोबत जे घडलं ते सुधा आणि सुधाकररावांना सगळं खरं खरं सांगेल का? ते दोघे तिला मदत करतील का? तिचं आयुष्य पुढे कोणतं वळण घेणार ते पाहुयात पुढील भागात.
क्रमशः
©️ सुनिता मधुकर पाटील
Copyright
All right reserved.
कथा आवडल्यास लेखिकेच्या नावासहित शेअर करावी.
साहित्य चोरी हा एक गुन्हा आहे, या कथेचे सारे हक्क लेखिकेकडे राखीव आहेत.
Tags:
दीर्घ कथा