© सुनिता मधुकर पाटील.
© काटेरी वाट...प्रेमाची !!! - भाग ६
सुधाने आई बाबा आणि घरच्यांबद्दल विचारताच सुरभि परत रडायला लागली." अगं, सारखी अशी रडतेस काय, हे असं सारख सारख रडणं आधी थांबव आणि तू बोल काहीतरी. तुझ्याबद्दल काहीतरी माहिती सांग. जेणेकरून आम्हाला तुझी मदत करता येईल. तुझं नाव, तु कुठं राहतेस. तु जर आम्हाला काही सांगितलं नाहीस तर आम्ही तुझी मदत कशी करणार." सुधाकरराव तिला समजावण्याच्या सुरात बोलत होते.
सुधाने तिला पाणी आणून दिलं आणि तिला शांत करण्याचा प्रयत्न केला. थोड्यावेळाने शांत झाल्यानंतर सुरभिने बोलायला सुरवात केली.
" मी, मी सुरभि...माझे आईबाबा नागपूरला असतात." इतकं बोलून सुरभि गप्प झाली.
" अगं पुढे बोल, इथे मुंबईत कुठं राहतेस. तुझा पत्ता सांग, आम्ही पोहचवू तुला तुझ्या घरी." सुधा त्रासिक स्वरात म्हणाली.
" इथे माझं घर नाही, मी काही दिवसापासून रस्त्यावरच जिथे जागा मिळेल तिथे राहते." सुरभि रडत रडत बोलली.
" घर नाही म्हणजे? आणि तुझा नवरा तो कुठे आहे? त्याला तुझी काहीच कशी काळजी नाही गं." सुधाने तिच्याकडून माहिती काढून घेण्यासाठी विचारले.
नवरा !!! हा शब्द ऐकताच ती परत रडायला लागते.
" सुरभि अगं, रडू नकोस. हे बघ जे काही आहे ना ते तु आम्हाला अगदी निसंकोच होऊन सांगू शकतेस. होता होईल तेवढी आम्ही तुला मदत करण्याचा नक्की प्रयत्न करू. शांत हो बाळा, !!!" सुधा तिच्या जवळ बसत तिचा हात हातात घेऊन तिचं सांत्वन करत होती.
सुधा तिच्याजवळ जाताच सुरभि तिच्या गळ्यात पडून ओक्साबोक्शी रडू लागली. सुधाने ही तिला यथेच्छ रडू दिलं. तिला रडताना अडवलं नाही. तिने ही आतापर्यंत बांध घालून अडवण्याचा प्रयत्न केलेल्या अश्रूंना वाट मोकळी करून दिली. नकळत सुधाच्याही डोळ्यात अश्रू तरळले.
आकाशात दाटलेल्या काळ्याकुट्ट ढगासारख्याच आपल्या मनातही दुःखद भावना दाटलेल्या असतात. आकाशात मळभ दाटून येतं आणि मनात सलणाऱ्या विचाराचं काहूर माजत. गर्द, काळाभोर, अंधारच असतो चोहीकडे. आणि मनात असते एक वेगळीच घुसमट, अपयशाची सल, नकारात्मकतेची भावना, गृहीत धरल्याची भावना, अपमानित झाल्याची भावना अगदी जीव नकोसा करून टाकणारी असते.
सुधाने तिला शांत करत विश्वासात घेण्याचा प्रयत्न केला. दाटलेलं सारं मळभ आसवांत वाहून गेलं होतं आणि आता सारं काही स्पष्ट, स्वच्छ होतं. शांत झाल्यानंतर सूरभिने तिच्यासोबत काय घडलं ते सांगायला सुरवात केली. ती कशी सुकृतच्या प्रेमात पडली, दोघांनी मिळुन सुखी सांसाराची स्वप्ने बघितली आणि तीच स्वप्ने पूर्ण करण्यासाठी दोघांनी घरच्यांना न सांगता, पळून जाऊन मुंबई गाठली. इथे आल्यानंतर सुकृतने तिला लग्नाचं आमिष दाखवून कसं फसवलं आणि ती लग्नाआगोदरच गरोदर राहिल्यामुळे तिला एकटीला सोडून कसा पळून गेला. त्यानंतर तिचं दरबदर भटकणं, वेड्यासारखं त्याला शोधत फिरणं. रहायला घर नाही, रस्त्यावरच कुठेतरी पडून राहणं, कोणी काही दिलं तर पोटात दोन घास घालायचे नाहीतर वेड्यासारखं रस्त्यावरून येणाऱ्या जाणाऱ्याचे चेहरे न्याहाळत प्रत्येक चेहऱ्यात सुकृतचा चेहरा शोधणं.
एक दिवस असचं रस्त्यावर भटकताना सुकृत सारख कोणीतरी दिसणं आणि त्याच्या पाठीमागे पळता पळता ती कशी सुधाकररावांच्या गाडीला येऊन धडकली.
सुधा आणि सुधाकरराव थोडा वेळ स्तब्ध झाले, त्यांना काय बोलावं कळत नव्हतं.
" अशा कशा गं तुम्ही पोरी, इतका आंधळा विश्वास ठेवतं का कोणी कोणावर. उंबरा ओलांडताना एकदा तरी त्या आई बापाचा विचार करायचा गं, किती कौतुकाने हाडाची काड आणि रक्ताचं पाणी करून आपल्या लेकरांना मोठं करतात. जीवनात बऱ्याच गोष्टीचा मोह होतो आपल्याला पण मोहाचा तो एक क्षण जर माणसाला जिंकता आला तर ह्या अशा घटना घडणारच नाहीत. बरं!!! आता जे झालं ते तर आपण बदलू शकत नाही. पण आता पुढे काय करायचं ठरवलंय." सुधाने शांतता भंग केली.
" माहिती नाही. काकांच्या ओळखीने कुठे नोकरी वगैरे मिळाली तर." सुरभि चाचपडत बोलत होती.
" सुरभि त्यापेक्षा तु परत आईबाबांकडे नागपूरला जा. आम्ही बोलतो त्यांच्याशी आणि तुला त्यांच्या पर्यंत पोहचवण्याची जवाबदारी आमची. अगं ते आईबाप आहेत, तुझ्या कडून झालेली चुक पोटात घालुन ते नक्कीच तुला आधार देतील. मुंबईसारख्या अनोळखी शहरात एकट्याने राहणं अवघड आहे, पोरी !!! आणि तुझी ही अशी अवस्था अशा वेळी खुप काळजी घ्यावी लागते बाळा आणि मुख्य म्हणजे तु त्याच्या विरोधात पोलिसात तक्रार का नाही केलीस." सुधाकरराव तिच्या काळजीने तिला समजावत होते.
" नको काका, घरी परत नाही जायचं मला. आधीच माझ्यामुळे त्यांना खूप मनस्ताप सहन करावा लागला आहे. साकेत आणि शरयु माझे लहान भाऊ आणि बहीण खूप लहान आहेत हो अजुन, माझ्या ह्या अशा वागण्याचा त्यांच्या भविष्यावर कोणता विपरीत परिणाम झालेला मला आवडणार नाही. इथेच तुमच्या मदतीने कुठे सोय झाली तर बरं होईल. मी पोलिसांकडे गेले होते पण त्यांनी माझं काहीच ऐकून घेतलं नाही." सुरभि घरी जाण्यासाठी नकार देत म्हणाली.
" अरे !!! असं कसं ऐकून घेतलं नाही. उद्याच आपण पोलिसात जाऊन त्याच्या विरोधात तक्रार नोंदवू." सुधाकरराव चिडत बोलले.
"अहो, हरवलेल्या माणसाला शोधता येतं, जो स्वतःच जाणीवपूर्वक तोंड लपवून बसलाय त्याला कसं शोधणार," म्हणत सुधाने सुधाकररावांकडे पाहिलं, ती नजरेनेच आता काय करायचं विचारत होती.
" शरदशी बोलू का मी या विषयावर. तो नक्कीच काहीतरी मदत करेल." सुधाकररावांनी सुधाला विचारलं.
" हो, ते बरं होईल. शरदभाऊजी नक्कीच यातून काहीतरी मार्ग काढतील." सुधाने सहमती दर्शवली.
सुधाकररावांनी लगेच शरदला फोन केला. सुरभिबद्दलची सगळी परिस्थिती त्यांना समजावून सांगितली. शरद देशमुख त्यांचा लहानपणीचा मित्र. "नवी दिशा" नावाची एक सामाजिक संस्था चालवतात. ही संस्था समाजाने ठोकरलेल्या, वेश्या व्यावसाय करणाऱ्या, फसवल्या गेलेल्या, आणि परिस्थितीने गांजलेल्या स्त्रियांच्या पुनर्वसनासाठी कार्य करते. अशा स्त्रियांना त्यांच्या कुवतीप्रमाणे काम उपलब्ध करून देऊन त्यांना त्यांच्या पायावर उभं करते.
शरदराव दुपारी स्वतःच सुधाकररावांना भेटायला आले. त्यांनीही सुरभिला घरी आईबाबांकडे परत जाण्याचा सल्ला दिला. मुंबईसारख्या शहरात एकटीने राहणे ते पण अशा अवस्थेत योग्य नाही. सगळ्यांनी मिळून तिला खुप समजावण्याचा प्रयत्न केला पण ती काही ऐकायला तयार नव्हती.
सर्वानुमते शेवटी सुरभिला " नवी दिशा " मध्ये ठेवण्याचं ठरलं. सुरभिला सोडण्यासाठी सुधा आणि सुधाकरराव दोघेही जातात. सुधाने सुरभिला लागणाऱ्या सगळ्या गरजेच्या वस्तु सोबत घेतल्या होत्या. " काही गरज लागलीच तर ह्या शरदला सांगत जा." तसही आम्ही येतच जाऊ तुला भेटायला." सुधाकररावांनी सुरभिला सांगितलं आणि ते जायला निघाले.
सुरभिने वळुन सुधाकडे पाहिलं आणि तिला जाऊन घट्ट मिठी मारली आणि रडू लागली. सुधाचेही डोळे पाणावले.
त्या दोघींना असं रडताना पाहून सुधाकरराव ही हळवे झाले.
सुधा आणि सुधाकरराव घरी आले, सगळं व्यवस्थित झालं असं जरी वाटत असलं तरी सुधाच्या मनात एक अनामिक हुरहुर दाटू लागली होती.
पुढे सुरभि सोबत काय घडणार पाहुयात पुढील भागात.
क्रमशः
© सुनिता मधुकर पाटील
© copyright
All right reserved.
कथा आवडल्यास लेखिकेच्या नावासहित शेअर करावी. साहित्यचोरी हा एक गुन्हा आहे. या कथेचे सारे हक्क लेखिकेकडे राखीव आहेत.
Tags:
दीर्घ कथा