© सुनिता मधुकर पाटील
काटेरी वाट...प्रेमाची !!! - भाग २
सुरभि आणि सुकृत दोघे घरातुन पळुन जाण्याचा निर्णय घेतात. खरं तर लग्न ही प्रत्येक व्यक्तीच्या आयुष्यातील एक सुंदर संस्कार म्हणा अथवा घटना असते. परंतु मुला-मुलींचे पळून जाऊन लग्न करणे आणि लग्नानंतर होणारी दुर्दशा हेसुद्धा वास्तव आहे.
सुरभि मैत्रिणीकडे जाते म्हणुन घरातुन एका बॅगेत थोडे कपडे आणि गुपचुप कपाटातील पन्नास हजार रुपये घेऊन बाहेर पडते. घरातुन बाहेर पडताना ती उंबऱ्यात थबकते आणि वळुन पाठीमागे बघते तर तिला वीस बावीस वर्षाचं आईबाबांच प्रेम आपल्याकडे खुणावत असतं, हात पसरून कुशीत परत बोलावत असतं. तिचे डोळे पाण्याने डबडबतात. ती तशीच डोळे पुसत घराबाहेर पडते. सहा महिन्याच्या प्रेमाने आईबापाच्या जन्मभराच्या प्रेमावर मात केली होती.
ती ठरल्याप्रमाणे एस टी स्टँडवर सुकृतची वाट बघत थांबते. थोड्याच वेळात तोही तिथे पोहचतो आणि दोघेजण मुंबईची एस टी पकडुन मुंबई गाठतात. दोघेजण मुंबईत आले तर खरं पण मुख्य प्रश्न होता रहायचं कुठं ? थोडी इकडे तिकडे चौकशी केल्यानंतर एका एजंटचा पत्ता त्यांना भेटतो, त्या एजंट मार्फत एक दहा बाय दहाची रूम महिना पाच हजार रुपये भाड्याने ते घेतात आणि सुरू होतो त्यांच्या जीवनाचा नवीन प्रवास.
इकडे सुरभिचे आई बाबा तिला शोधून शोधून पुरते हैराण झालेले होते. तिच्या कोणत्याच मैत्रिणीला तिच्याबद्दल काहीच माहीती नव्हती. ती कुठे गेली, कोणासोबत गेली कशाचाच थांगपत्ता कोणालाच ठाऊक नव्हता. ते पोलिसात तक्रार करायला गेले तर " तुमची मुलगी सज्ञान आहे तिच्या मनाने ती घर सोडून गेली आहे तेंव्हा आम्ही काही करू शकत नाही," ही सबब सांगून त्यांची तक्रार नोंदवून घेतली गेली नाही. त्यांची शोधमोहीम चालुच होती. त्यांना विश्वास होत नव्हता की त्यांची मुलगी असं काही करू शकेल. बिचारे स्वतःच्या नशिबाला दोष देत होते.
सुरवातीला कसं सगळं छान गुलाबी गुलाबी, प्रेमात पडलेल्यांवर प्रेमाचा असा कैफ चढतो की सगळं जग सुंदर प्रेममय भासू लागतं. एकमेकांच्या डोळ्यात असे हरवलेले असतात की जगाचं, वास्तवाचं भानच त्यांना उरत नाही.
सुरभि वरचेवर सुकृतला त्यांच्या नात्याबद्दल त्याच्या घरच्यांना संगण्याची आठवण करून देत होती पण सुकृत ते इतकं काही मनावर घेत नव्हता.
" हो सांगेन, काही काळजी करु नकोस, होईल सगळं नीट." इतकंच बोलायचा पण घरी सांगण्याचं धाडस काही त्याने दाखवलं नव्हतं.
जसजसे जवळचे पैसे संपू लागले तशी डोळ्यावरची प्रेमाची धुंदी हळुहळु उतरू लागली. घरभाड, राशनपाणी, विजबिलं, इतर किरकोळ खर्च जसजसे समोर डोकावू लागले तशी डोळ्यावरची प्रेमाची झापडं गळुन पडू लागली होती. सुकृतने ह्या पळायच्या नादात चांगल्या नोकरीवर पाणी सोडले होते. मुंबईत त्याला अजुन तरी नोकरी मिळाली नव्हती. सुरभिच तर नुकतंच ग्रॅज्युएशन पूर्ण झालं होतं त्यामुळे काही अनुभव गाठीशी नसताना तीलाही कुठे काम भेटत नव्हतं.
मुंबईत येऊन त्यांना जवळपास चार महिने उलटुन गेले होते. सुरभिच्या घरचे तिने ज्या दिवशी घर सोडले त्या दिवशी ती आमच्यासाठी मेली समजुन गप्प बसले होते. दरम्यान सुरभि आणि सुकृत यांनी लग्न न करताच भावनांच्या भरात नैतिकतेची सीमारेषा ही पार केली होती. मनाबरोबर त्यांच्या शरीराचंही मिलन झालं होतं. लग्नाचा विषय निघाला की तो काही ना काही कारण सांगून विषय टाळत होता. पण हे असं किती दिवस चालणार होतं.
एक दिवस सुरभिची तब्येत खुप बिघडली, खुप उलट्या होऊ लागल्या, अशक्तपणा जाणवू लागला. म्हणुन तिला सुकृत डॉक्टरकडे घेऊन गेला. डॉक्टरांनी तिला तपासल्यानंतर ती तीन महिन्यांची गरोदर असल्याचं सांगितलं. आता दोघेही टेन्शन मध्ये आले काय करावं समजतं नव्हतं. आता सुरभिने लग्नासाठी त्याच्यापाठी तगादा लावायला सुरवात केली.
" सुकृत तु घरच्यांशी कधी बोलणार आहेस, आपण लग्न कधी करणार आहोत, सांग मला. मी आज तुझी कोणतीच कारणं ऐकुन घेणार नाही. मला उत्तर हवं आहे !!!" आज काय तो सोक्षमोक्ष करूनच टाकायचा म्हणुन ती चांगलीच इरेला पेटली होती.
" करूयात गं लग्न कशाला टेन्शन घेतेस. मी आहे ना तुझ्या सोबत मग कशाला काळजी करतेस, मी थोड्याच दिवसात गावी जाऊन आईबाबांशी बोलुन आपल्या लग्नाचं पक्कं करतो मग तर ठीक आहे ना. नाहीतर आपण असं करूयात का, हे बघ आपलं लग्न तर अजुन काही झालेलं नाही तेंव्हा आपण तुझं अबॉर्शन करवुन घेऊ म्हणजे कसली काळजी उरणार नाही." तो तिला समजावत होता.
" काय बोलतोयस तू सुकृत, गर्भपात !!! अरे, आपल्या प्रेमाची निशाणी आहे ही आणि या सगळ्यात या निष्पाप जीवाचा काय दोष रे. त्याला का मारून टाकायचं? चुक आपण केली, मर्यादा आपण ओलांडल्या. आपल्याला संयमाने राहता नाही आलं. या सगळ्यात ह्या लहानग्या जीवाचा नाहक बळी का? त्यापेक्षा आपण लग्न करू मग सारे प्रश्न आपोआपच मिटतील. तू तुझ्या आईबाबांची परवानगी घे अथवा नको घेऊस. मी नाही का आले डोळे झाकुन तुझ्यासोबत माझ्या आईबाबचं घर सोडून. आपण कोर्टात जाऊन लग्न करू." सुरभि चांगलीच भडकली होती.
" अगं ठीक आहे, शांत हो, आधीच तुझी तब्येत खराब आहे त्यात इतका राग, चिडचिड बरी नाही. मी करतो काहीतरी तु शांत रहा. कोर्टात कशाला, आपलं लग्न होईल तुझ्या आणि माझ्या आईबाबांच्या आशीर्वादानेच सगळ्यांच्या साक्षीने आणि त्यानां कसं समजावायचं ते तू माझ्यावर सोपवं आणि आराम कर." सुरभि इरेला पेटलेली पाहून सुकृतने तिला शांत केलं.
हळुहळु तिची हिम्मत आता जवाब देऊ लागली होती. तिला भीती वाटत होती. मनात कुठेतरी सुकृतविषयी अविश्वासाची पाल चुकचुक करत होती. पण सुकृत असा नाही तो माझ्यावर खुप प्रेम करतो, तो मला फसवणार नाही. ती स्वतःचीच समजुत काढायची.
" सुरभि, मी उद्या गावी जातो, आईबाबांनां आपल्याविषयी सांगुन त्यांना प्रेमाने समजावुन लग्नासाठी परवानगी घेऊन तुला नेण्यासाठी परत येतो." असं सुकृत म्हणताच ती " मी पण तुझ्यासोबत येते, आपण दोघे मिळुन समजावु ना, आईबाबांना आपल्या बाळाविषयी सांगितलं तर ते लगेच परवानगी देतील. मी इथे एकटी कशी राहु रे, मला सवय नाही रे एकटी राहण्याची." ती काकुळतीला येऊन बोलत होती.
" तु आत्ताच नको येऊस, मी माझ्या पद्धतीने सगळं सांभाळुन घेतो. आपलं काम बिघडायला नको. मला माहिती आहे त्यांना कसं समजावून सांगायचं. ते नक्कीच आपल्या लग्नाला तयार होतील, तु काही काळजी करू नको. फक्त दोन दिवस, मी दोन दिवसात परत येईन त्यांची परवानगी घेऊन आणि तुला घेऊन जाईन." त्याने प्रेमाने तिला समजावुन सांगताच ती तयार झाली.
दुसऱ्याच दिवशी सुकृत आईबाबांची परवानगी घेण्यासाठी गावी निघुन गेला. सुरभि खुप खुश होती, आता सगळं व्यवस्थित होणार ही वेडी आशा तिला होती. येणाऱ्या सोनेरी भविष्याच्या आणि बाळाच्या स्वप्नात ती रंगून गेली.
मातृत्व हा एकच शब्द पुरेसा आहे स्त्रीच्या पूर्णत्वासाठी. मातृत्व या शब्दात जे सुख आहे ते कशातच नाही. मातृत्वाची चाहुल लागताच ते प्रेमळ सल्ले, जरा जपुन गं!!! काय खायची इच्छा आहे, हे बनवुन देऊ का, ते बनवुन देऊ, काय करू आणि काय नको अशी प्रेमळ विचारपूस सगळंच किती गोड. स्त्रीला अभिमान वाटू लागतो तिच्या स्त्रीत्वाचा. पण जर हेच मातृत्व लग्नाआधी लाभले तर हेच मातृत्वाचं वरदान श्राप ठरतो. आणि वाट्याला येतं शापित मातृत्व!!!
सुकृत आईबाबांना समजावू शकेल का ? त्याच्या घरचे सुरभिला तिच्या बाळासहित स्वीकारतील का? पुढे त्यांच्या आयुष्यात काय घडते पाहुयात पुढील भागात.
क्रमशः
© सुनिता मधुकर पाटील.
Copyright
All right reserved.
कथा आवडल्यास लेखिकेच्या नावासहित शेअर करावी.
Tags:
दीर्घ कथा