©️ सुनीता मधुकर पाटील.
काटेरी वाट...प्रेमाची !!! - भाग १
आज त्याला असं अचानक समोर पाहून सुरभि एकदम स्तब्ध झाली. जवळपास पाच वर्षानंतर तो तिच्या समोर उभा होता. इतकं सगळं घडल्यानंतर आपल्यासमोर यायची त्याची हिम्मतच कशी झाली हे तिला कळत नव्हतं. तिचा प्रचंड संताप होत होता. सगळं असह्य वाटत होतं. रागाच्या ज्वालामुखीचा उद्रेक कधी होईल सांगता येत नव्हतं. ती आतल्या आत धुसमुसत होती. तिचे डोळे एखाद्या चवताळलेल्या वाघिणी प्रमाणे आग ओकत होते आणि तो निर्लज्जपणे तिच्यासमोर उभा होता.
" कशी आहेस सुरभि " त्याने विचारले.
" तु जे माझ्यासोबत केलंस त्यानंतर तुझी काय अपेक्षा आहे ? मी कसं असावं," सुरभि रागाने म्हणाली.
इतक्यात तिचा मुलगा श्लोक तिथे धावत आला, " मम्मा चल ना !!! माझ्यासोबत खेळ ना, आपली गेम अजुन संपली पण नाही."
" तु आत जा बेटा, मी आलेच हं !!! थोड्या वेळात मग आपण दोघे मस्तपैकी गेम खेळू." सुरभि श्लोकला आत पाठवत असतानाच त्याने श्लोकला जवळ घेण्याचा प्रयत्न केला.
" नाही !!! त्याला अजिबात हात लावायचा नाही. तो अधिकार तुझ्यासारख्या माणसाला नाही." सुरभि रागाने त्याला ठणकावत होती आणि तिच्या डोळ्यातील अंगार पाहुन तो एक क्षण मागे सरकला. सुरभिने श्लोकला आत पाठवून दिलं.
" तु का आला आहेस इथं, तुला माझा पत्ता कुठून मिळाला ? चालता हो इथुन, मला तुझ्याशी बोलणं तर दुरचं, तुझं हे काळं तोंड देखील पाहण्याची इच्छा नाही." सुरभि त्याला जायला सांगत होती.
" अगं !!! असं काय करतेस, माझं म्हणणं तरी एकदा ऐकून घे नीट, मी मागील सहा महिने तुला वेड्यासारखा शोधतोय. ओळखीच्या सगळ्या लोकांकडे तुझ्याबद्दल चौकशी केली, तुझ्याबद्दल कोणाला काहीच माहिती नव्हतं. अचानक मला तुझी मैत्रीण गीता आठवली मी तिला शोधून काढलं. तिच्याकडे तुझ्याबद्दल चौकशी केली तर ती मला काहीच सांगायला तयार नव्हती. शेवटी खुप आग्रहानंतर तिने मला तुझा पत्ता दिला." त्याने सांगितले.
" गीता !!! ती आश्चर्याने उद्गारली, कसं शक्य आहे गीताने तुला पत्ता देणं. माझा विश्वास नाही बसत आणि मी का ठेवावा तुझ्यावर विश्वास ? विश्वासघातकी दगाबाज तु !!! छान शब्दांच जाळ तिच्याभोवती विणलं असणार तु, त्यात तर तुझा जबर हातखंडा ना!!! समोरच्यावर शब्दांची भुरळ कशी घालायची हे तुला चांगलंच जमतं. माझ्याइतकं तुला जास्त कोण ओळ्खतं रे. आणि बिचारी अडकली असणार बरोबर तुझ्या जाळ्यात. जशी मी अडकले होते. तुला मी शेवटचं सांगतेय तु आल्या पावली परत जा नाहीतर मला तुझ्याविरोधात पोलीसात तक्रात करावी लागेल.
पोलिसांचं नाव ऐकताच तो एकदम चपापला, त्याला विश्वास बसत नव्हता. आपल्या एका शब्दावर डोळे झाकुन विश्वास ठेवत पुढे काहीही तर्क, वितर्क न करता आईबापाचं घर सोडणारी सुरभि नक्की हीच का ? जी आज त्याच्याविरोधात पोलिसात तक्रार करायची भाषा करत होती.
सुरभि आणि सुकृत छान नजर लागावी अशी जोडी. एकमेकांच्या प्रेमात आकंठ बुडालेले. प्रेम !!! या शब्दातच किती ओलावा आहे नाही ? किती सुंदर भावना आहे ही.!
प्रेम परमात्म्याचं सगळ्यात सुंदर रूप. अशा सुंदर प्रेमात जेंव्हा दोन जीव अडकतात, तेंव्हा त्यांना या जगातील प्रत्येक गोष्ट सुंदर दिसू लागते आणि साऱ्या जगावर प्रेम करावं असं वाटतं, स्वतःच वेगळं अस्तित्व असं उरतच नाही. वीस वर्षांची सुरभि सुकृतवर जीवापाड प्रेम करायची आणि तोही.
सुरभि कॉलेजच्या शेवटच्या वर्षाला होती तर सुकृत एका कंपनीत अकाऊंटंटची नोकरी करायचा. सुकृतचे आईबाबा गावी रहायचे आणि तो मित्रांसोबात पेइंग गेस्ट म्हणून रहात होता. सुरभिची कॉलेजला जायची आणि सुकृतची ऑफिसला जायची वेळ आणि बस दोन्ही एकच. बसस्टॉपवरच दोघांची ओळख झाली. आणि या ओळखीचं रूपांतर हळूहळू प्रेमात झालं. तो नेहमी तिच्या आधीच बसस्टॉपवर पोहचलेला असायचा. तिला थोडा जरी उशीर झाला तर तो सैरभैर व्हायचा. त्याची नजर नेहमी तिलाच शोधत असायची. प्रेमाच्या आणाभाका घेत, भविष्याच्या गुलाबी स्वप्नात एकामागून एक दिवस निघून जात होते.
सुरभिच ग्रॅज्युएशन पूर्ण झाल्यानंतर तिच्या घरी तिच्या लग्नाची बोलणी सुरू झाली. तिच्यासाठी चांगली स्थळे येऊ लागली होती. ती काही ना काही कारणे काढून आलेल्या स्थळानां जाणीवपूर्वक नकार देत होती. तिला सुकृतबद्दल घरी सांगण्याची हिम्मत होत नव्हती आणि जरी तिने सांगितले असते तरी तिच्या आणि सुकृतच्या लग्नाला घरचे परवानगी देणार नाहीत याची तिला पुर्ण खात्री होती कारण तो दुसऱ्या जातीचा होता आणि आंतरजातीय विवाहाला तिच्या घरचे कधीच मान्यता देणार नाहीत असे तिला वाटत होते म्हणुन ती सुकृतवर सारखा दबाव टाकू लागली की तु तुझ्या घरच्यांना आपल्या नात्याबद्दल सांग.
" हो गं सांगतो इतकी कसली घाई झाली आहे तुला " असं म्हणत आणि आज सांगतो उद्या सांगतो करत तोही घरच्यांना त्यांच्या नात्याविषयी सांगणं टाळत होता.
सुरभिला पाहण्यासाठी पाहुणे आले होते. स्थळ चांगलं होतं. नावे ठेवायला कुठेच जागा नव्हती. या वेळेस घरच्यांनी तिचं काहीच ऐकुन घेतलं नाही. चांगलं स्थळ हातचं जाऊ नये म्हणुन त्यांनी तिचं लग्न ठरवलं. आता मात्र सुरभिला सगळं असह्य होऊ लागलं. तिने सुकृतच्या गळ्यात पडून रडत रडत ठरलेल्या लग्नाविषयी त्याला सांगितलं.
" होईल गं सगळं नीट कशाला उगीच काळजी करतेस " म्हणत त्याने तिचं सांत्वन करण्याचा प्रयत्न केला.
" कसं होणार नीट सुकृत, अरे !!! माझं लग्न घरच्यांनी दुसऱ्या मुलाशी ठरवलंय आणि तु जर आता काही केलं नाहीस ना तर, मी जीव देईन सांगून ठेवते ." सुरभि आता खुपच चिडली होती.
" आता जर आपल्याला एकत्र यायचं असेल तर पळुन जाऊन लग्न करण्याशिवाय आपल्याकडे दुसरा पर्याय शिल्लक नाही, सुरभि !!!" त्याने तिच्या डोळ्यात डोळे घालून तिला निक्षून सांगताच तिने क्षणाचा ही विलंब न करता पळुन जाण्याबद्दल सहमती दर्शवली.
प्रेमात माणुस साऱ्या जगाला विसरलेला असतो पण हेच प्रेम जेव्हा दुरावेल अशी भीती वाटत असते तेंव्हा सारं काही संपल्यासारखं भासतं. हातातुन जशी वाळू सरसर निसटते अगदी तसेच आपलं सर्वस्वच आपल्या हातातुन कोणीतरी हिरावून नेत आहे असं वाटु लागतं. जी ताकद प्रेमातून मिळते ती सारी नष्ट होते, चेहऱ्यावरच्या हास्याची जागा डोळ्यातील अश्रू घेतात, मनातल्या प्रेमाची जागा रागाने, द्वेषाने भरली जाते, असे अनेक बदल आयुष्यात घडतात आणि आयुष्य सुन्न होऊन जातं आणि मग आपण आपलं प्रेम मिळवण्यासाठी कोणत्याही थराला जाऊन ते मिळवण्याचा प्रयत्न करतो.
सुकृत आणि सुरभि देखील आपलं प्रेम मिळवण्यासाठी काहीही करायला तयार होते.
सुकृत आणि सुरभि पुढे काय करतील ? त्या दोघांच आयुष्य पुढे कोणतं नवीन वळण घेणार पाहुयात पुढील भागात
तुम्हाला काय वाटत मैत्रिणींनो पुढील पाऊल उचलण्याआधी त्या दोघांनी त्यांच्या नात्याबद्दल घरी सांगायला हवं होत की नाही?
क्रमशः
©️ सुनिता मधुकर पाटील
Copyright
All right reserved.
कथा आवडल्यास लेखिकेच्या नावासहित शेअर करावी.
Tags:
दीर्घ कथा