© मधुनिता
© सुनिता मधुकर पाटील
प्रेमाची परिपूर्ती - भाग १
दारावरची बेल वाजली तशी रेवती खडबडून झोपेतून जागी झाली. भर दुपारचं आता कोण आलं म्हणत तिने दार उघडलं तर समोर मंजिरी उभी.
" अगं मंजिरी, अशी अचानक कशी आलीस गं, काही निरोप नाही, फोन नाही. यायच्या आधी कळवायचं तर होतंस." दारात मंजिरीला म्हणजेच आपल्या लेकीला पाहून रेवती आश्चर्यचकित झाली.
हाताने भलीमोठी सुटकेस ओढत थोड्या तावतावातच ती घरात शिरली.
रेवतीने तिला पाणी दिलं, चहाच आधण गॅसवर चढवलं आणि तिच्याजवळ येऊन बसली.
तिच्या तोंडाचा फुगा अजूनही फुगलेलाच होता.
" काय झालं बाळा, अशी अचानक कशी आलीस? ,सगळं ठीक आहे ना? आणि जावईबापू !!! ते कसे आहेत?" रेवतीने तिला विचारलं.
" नाव नको घेऊ त्यांचं. मला त्याच नाव देखील ऐकायची इच्छा नाही. उगीच लग्न केलं मी. मला काही सेल्फ रिस्पेकट्, स्वाभिमान आहे कि नाही? त्याला माझी अजिबात पर्वा नाहीये. मग का राहू मी तिथे. मला नाही वाटतं आमच्यात काही ठीक होईल आता. सगळं संपून गेलं आहे काहीच उरलं नाही. संपून गेलंय आमच्यातलं प्रेमसुद्धा. तसही काय दिलंय ह्या प्रेमाने मला? म्हणुन आता हे नातं संपवून टाकणं उत्तम." मंजिरी आवेशात येऊन बोलत होती.
रेवतीला मात्र हे नातं संपवण उत्तम कसं हे काही केल्या समजलं नाही. ती आश्चर्याने लेकीकडे पाहत होती.
प्रेम संपून गेलंय म्हणजे... प्रेम असं कसं संपू शकतं? असं कसं होऊ शकतं? पण ती मंजिरीला काहीच बोलली नाही. ती फक्त हसली. इतकं सोप्प असतं का प्रेम संपणं. इतक्या सहजासहजी... प्रेम असं कधीच संपत नसत ग बाई... हे सांगायचं होतं रेवतीला आपल्या लेकीला समजावून... पण हे आपल्या गरम डोक्याच्या ढिम्म लेकीला उमजणार तरी आहे का?
ही आजची नवी पिढी ह्यांचे ईगो, स्वप्न, इच्छा, आकांक्षा, आयुष्य सगळंच मोजूनमापुन, सो कॉल्ड कॅलकुलेटेड. ती कधी कधी आश्चर्यचकित व्हायची आणि तिला कौतुक ही वाटायचं ह्या नव्या पिढीचं. मानसिक किंवा भावनांची गुंतवणूक म्हणून अजिबात नाही.. किती सरळ आणि सोप्प ना !!! फक्त स्वतःचा विचार स्वतःपुरता... स्वतःपुढे दुसरं काहीच नाही.
मग ती विचार करायची, तिला वाटायचं कि दुसऱ्या साठी जगणं, दुसऱ्याच्या सुखात आपलं सुख आणि दुसऱ्याच्या दुःखात आपलं दुःख मानणं, प्रेमात झुरणं, ती अनामिक हुरहूर, एकमेकांबद्दलची ती अनामिक ओढ, एकमेकांसाठी जीव कासावीस होणं ह्या सगळ्या गोष्टीचा आनंद कसा मिळणार ह्या पिढीला किंवा मिळणार तर आहे का?
" मंजिरीच्या बाबांना जाऊन इतकी वर्ष उलटली तरीही त्यांच्याबद्दलच प्रेम संपवण आपल्याला तरी अजूनही जमलं नाही. आजही कौस्तुभ तसेच आणि तितक्याच तीव्रतेने आठवतात… माझ्या आयुष्यातून निघून गेलेत तरीही." रेवती विचार करू लागली.
जेंव्हा कौस्तुभला पहिल्यांदा पहिलं होतं. त्याच क्षणी त्यांनी तिच्या मनात घर केलं होतं. काळजात काही तरी हाललं होतं . आणि त्यानंतर ती जसं जसं त्यांना अधिक समजत गेली, त्यांच्या स्वभावाचा एक एक पैलू उलगडत गेला, तसे तसे ते अधिकच आवडत गेले. तिने त्याच्या कडून कधीच कुठलीच अपेक्षा केली नाही.
प्रेम केलं फक्त त्याच्यावर अगदी सगळं विसरून. पण ही मंजिरी हिला प्रश्न पडलाय, काय दिलं या प्रेमाने तिला? काय दिलं ह्या प्रेमाने असा प्रश्न कौस्तुभ आयुष्यातून निघून गेल्यावरही तिला कधी पडला नाही. ती अजूनही तसच प्रेम करतेय त्याच्यावर... कौस्तुभ आता नाहीत म्हणून त्याच्यावर प्रेम करायचं नाही किंवा त्यांच्यावरच प्रेम संपलय, कमी झालं आहे हे तिला कधी समजलंही आणि जमलही नाही.
उलट काळानुसार दिवसेंदिवस तिचं कौस्तुभवरच प्रेम अधिकच खोल, गहिरं होत गेलं. तिला ते ना कधी कोणाला भासवायची गरज पडली ना लपवण्याची. तिला त्याच्यावर प्रेम करून जे काही गवसलं होतं, जे मिळालं होतं ते कधीच मोजता येण्यासारखं नव्हतंच मुळी. कौस्तुभच्या प्रेमामुळें ती स्वतःच स्वतःला गवसली होती, त्याने नव्याने तिचीच ओळख तिच्याशी करून दिली होती. तिचं तेज, तिची झळाळी, तिची ओळख होती ती फक्त त्याच्या प्रेमामुळे. ते असं मोजता थोडीच येणार होतं !!!
प्रेमाने जर काही तिला दिलं होतं तर ते श्वास होते, ज्याच्या मुळे ती जगत होती. तिच्या जीवनाला दिलेली ती उभारी होती ज्याच्या मुळे तिला तिच्या अस्तित्वाची जाणीव झाली. तिच्यातील आंतरिक शक्तीची तिच्याशी ओळख झाली. प्रेमाबद्दल काय आणि किती जरी सांगितलं तरी ते कमीच पडणार होतं…
किती निर्मळ आणि निर्लेप प्रेम केलं होत तिने त्याच्यावर... आणि त्याचं ही होतच की... असं नाही की रेवतीला त्याच्या सोबतीची आस नव्हती. तो बरोबर असावा, सोबत असावा असं वाटत नव्हतं. अनेक वेळा तिला तसं वाटायचंही. त्याच्या साठी खूप व्याकुळही व्हायची. सुरवातीला तर तिला एकाकीपणा, एकलकोंडेपणा सहन व्हायचा नाही. कालांतराने हळुहळु मात्र तिला एकाकी वाटणं बंद झालं कारण तो नेहमीच तिच्यासोबत होता. तिच्या त्यांच्यावरच्या प्रेमाने तिला सावरलं होतं. प्रेम माणसाला कधी कमकुवत, दुबळ करतं नाही उलट प्रेम माणसाला जगायला शिकवतं. आतून मजबूत बनवतं. प्रेम माणसाला अंतर्बाह्य सुंदर, तेजस्वी बनवतं असंच तिला नेहमीच वाटायचं.
त्याच प्रेमाच्या जोरावर ती एकटी मंजिरीला सोबत घेऊन इथवर पोहचली होती. हो ती एकटी होती पण एकाकी मात्र कधीच नव्हती तो होता नेहमीच आयुष्याच्या प्रत्येक वळणावर तिच्या सोबत.
आज इतक्या वर्षानंतरही तिचं त्याच्यावरचं प्रेम कणभर ही कमी न होता उलट ते मुरत गेलं होत... आत खोल... इतकं गहिरं कि तिला त्याच्यावर प्रेम करण्यासाठी खुद्द त्याचीही समोर असण्याची गरज उरली नव्हती.
परिपूर्ती अनंत अथाह प्रेमाची
करवते अनुभूती अद्वैत भावाची
प्रेमात नाही भासत मग
गरज कुठल्याच वचन आणि बांधनाची.
हेच रेवतीला समजवायचं होतं मंजिरीला. पण कस? तिला हे कळेल का? प्रेम सांगून समजवण्याची गोष्ट नाही ना !!! ते अनुभवाव लागतं. तिला कळेल का? हे निर्लेप, निरलस प्रेम !!! होईल का जाणीव तिला ह्या प्रेमाची. पण असं सांगून, समजवून प्रेमाची उकल करता येण्यासारखं सोप्प असतं का प्रेम? ती प्रेमाची अनुभूती स्वतः अनुभवावी लागते. त्याशिवाय त्याची गोडी कशी कळणार.
" अगं आई, कुठे गुंग झालीस. मी काय बोलतेय, लक्ष कुठे आहे तुझं." रेवतीला विचारात गढलेलं पाहून मंजिरी चिडचिड करायला लागली.
" अरे बाळा, तुझाच विचार करत होते गं !!! असं कसं सगळं संपून गेलं म्हणतेस. प्रेम अस संपत का कधी? थोडा विचार कर. दोन वर्षे तर झाली तुमच्या लग्नाला, थोडा वेळ तर द्या तुमच्या नात्याला. एकमेकांना समजून घ्यायला. अस इतक्या सहजासहजी सगळं संपत नसतं रे बाळा." रेवतीने तिला समजवण्याच्या प्रयत्न केला.
" काय विचार करायचा आहे आई !!! आता काहीच नाही होऊ शकत. त्यालाच माझी काळजी नाही तर मी तरी का करू आणि तुला जर तुझ्या लाडक्या जावयाचीच पैरवी करायची असेल तर मी तुला स्पष्ट सांगते मला त्याच्याबद्दल काहीही ऐकून घ्यायचं नाही." आणि ती पाय आपटत आपल्या रूम मध्ये निघून गेली.
रेवतीने अण्वितला म्हणजे आपल्या जावयाला फोन करून नक्की काय घडलं आहे हे जाणून घेतलं. अगदी छोट्याश्या कारणावरूनच मंजिरी बॅग भरून माहेरी आली होती. आपली मुलगी थोडी हट्टी, हेकेखोर आहे हे रेवतीला चांगलंच ठाऊक होतं. सगळं ठीक होईल असा भरवसा देऊन तिने अण्वितला समजावलं होतं. तसंही तो खूप समजूतदार होताच. त्यालाही माहीत होतं थोड्या वेळासाठीचा राग आहे. मंजिरी त्याच्यापासून जास्त काळ लांब राहूच शकत नाही.
संध्याकाळी अण्वित मंजिरीला फोन वर फोन करत होता पण ती त्याचा फोन सारखा कट करत होती आणि ही गोष्ट रेवतीच्या नजरेतून काही सुटली नाही.
" अगं तो कधीपासून फोन करतोय, बोल त्याच्याशी. इतका हट्टीपणा चांगला नव्हे." शेवटी न रहावून रेवती बोलली.
" नाही बोलायचं मला त्याच्याशी, त्याला वाटत असेल त्याने एक फोन केला की मी लगेच त्याच्याशी बोलेन पण त्याच्यावाचून माझं काही अडत नाही. मला काहीही फरक पडत नाही. त्याला काय वाटत तो एकटाच आहे का? हज्जार भेटतील त्याच्यासारखे…" ती अजूनही रागाने फणकारतच होती.
रेवती मात्र तिच्याकडे पाहून फक्त हसली. तिला ठाऊक होतं हजारात, लाखात काय, अख्या जगात त्याच्या सारखा तिला कोणी दुसरा मिळणार नाही...
मंजिरी आल्यामुळे रेवतीने तिची दुसऱ्या दिवशीची सारी काम पुढे ढकलली होती पण एक महिला मंडळाची मीटिंग होती ती खूप महत्वाची असल्यामुळे तिला सकाळी लौकरच बाहेर जावं लागणार होतं.
मंजिरी लग्न होऊन सासरी गेली आणि रेवती इतक्या मोठया घरात एकटीच उरली. मंजिरीे आणि अण्वितने तिला आपल्यासोबत राहण्यासाठी खूप आग्रह केला होता. अण्वितच्या आईबाबांना ही रेवतीच्या सोबत राहण्याला काही हरकत नव्हती. पण स्वाभिमानी रेवतीच्या मनाला ही गोष्ट पटली नाही आणि तिने नकार दिला. कौस्तुभचा छोटा बिजनेस होता तो त्याच्या माघारी तिच सांभाळायची. खूप मेहनत घेतली होती तिने. सोबत काही सामाजिक कार्य ही ती करत होती. महिला मंडळाशी ही जोडली गेली होती. थोडक्यात काय तर तिने स्वतःला व्यस्त ठेवलं होतं.
मस्त गप्पा मारत दोघींची जेवण आटोपली. किचनचा पसारा आवरता आवरता रेवतीने महत्वाची मीटिंग असल्यामुळे उद्या सकाळी लवकर बाहेर जावं लागेल पण दुपारपर्यंत परत माघारी येईल हे मंजिरीला सांगून टाकलं होतं.
दोघी मायलेकी गप्पा मारत रात्री किती वाजेपर्यंत जाग्या होत्या हे त्यांचं त्यांना देखील कळालं नाही.
रेवती सकाळी लवकरच उठली. सगळे सोपस्कर आवरून मंजिरीसाठी चहा, नाश्ता बनवून ठेवला. एक चिट्ठी लिहून तिच्या बाजूला बेडवर ठेवली आणि मीटिंगसाठी निघून गेली.
मंजिरी परत आपल्या सासरी जाईल का? रेवती तिला समजवू शकेल का? पाहुयात पुढील भागात.
क्रमशः
© सुनिता मधुकर पाटील
13/9/2020
© copyright
© all rights reserved.
या कथेच्या प्रकाशनाचे आणि वितरणाचे सारे हक्क लेखिकेकडे राखीव. कथेत अथवा कथेच्या नावात किंवा कथा लेखिकेच्या नावाशिवाय आढळून आल्यास तो कॉपी राईट कायद्याचा भंग मानला जाईल. कथा जशीच्या तशी शेअर करण्यास काहीही हरकत नाही.