सदर कथा ही पूर्णपणे काल्पनिक असून या कथेचा कोणत्याही जीवित अथवा मृत व्यक्तीशी, ठिकाणाशी, नावाशी काहीही संबंध नाही आणि संबंध असल्यास केवळ योगायोग समजावा.
©️ मधुनिता
©️ सुनिता मधुकर पाटील.
प्रतीक्षा... एक हुंकार परिवर्तनाचा !!! ( भाग - १ )
बाहेरून सुंदर, सुबक, देखण्या दिसणाऱ्या घराच्या चौकटींचा आंतरिक आक्रोश जीवघेणा असतो नाही का? अशीच काहीशी मनस्थिती वृंदाची होती. वरवर शांत दिसणाऱ्या चेहऱ्यामागे प्रचंड आक्रोश चालला होता. मनात एक वेगळीच उलथापालथ, कालवाकालव चालली होती. पलंगावर शांत पहुडलेल्या माधवरावांच्या नजरेतुन वृंदाची आगतिकता, बेचैनी काही सुटली नव्हती.
" आई अगं, वकील काका कधी येणार आहेत. मृत्युपत्राचं जितक्या लवकर वाचन होईल तितक्या लवकर आम्हाला परत निघता येईल. चार दिवस झाले इथे येऊन...! सगळी कामं खोळंबली आहेत." आदित्य, वृंदा आणि माधवरावांचा मोठा चिरंजीव घरात येरझाऱ्या घालत वकिलांची वाट पाहत होता.
" हो रे दादा...! माझीही बरीच कामं रेंगाळली आहेत. एकदा का काकांनी मृत्युपत्राचं वाचन केलं की आपण परत जायला मोकळे." आविष्कारने म्हणजेच माधवरावांच्या शेंडेफळांनी आदित्यच्या बोलण्याला दुजोरा दिला. दोघांच बोलणं ऐकुन वृंदा पदराने डोळे पुसत बाहेर अंगणात आली आणि तुळशीसमोर उभी राहुन हमसून हमसून रडू लागली.
माधवराव गावातील बडं प्रस्थ. श्रीमंती त्यांच्या दारात लोळण घेत होती. सारी सुखं दारात हात जोडुन उभी...!आदित्य आणि आविष्कार दोन सोन्यासारखी मुलं. तसं पहायला गेलं तर दोघेही जुळे. आदित्य पंधरा ते वीस मिनिटे आविष्कार पेक्षा वयाने मोठा तरीही आविष्कार त्याला दादाच म्हणायचा. नोकरीसाठी दोघेही शहरात स्थायिक झाले होते. कोणाचीही नजर लागावी असं भरलेलं घर... कोणत्या गोष्टीची कमी नव्हती.
अशाच असताना बेसावध क्षणी नियती आपला खेळ खेळत असते. नियतीचा खेळ अनाकलनीय, गूढ असतो. ती जीवनाचा कोणता रंग दाखवेल काही सांगता येत नाही.
सार काही सुरळीत चालू असताना अचानक माधवरावांच शारीरिक स्वास्थ्य खालावू लागलं. त्यांच वजन झपाट्याने कमी होऊ लागलं होतं. शरीरात पांढऱ्या पेशींची संख्या वाढली होती. अशक्तपणा, थकवा...! सारी गणितंच बिघडली होती. दिवसेंदिवस माधवरावांची तब्येत अधिकच ढासळत चालली होती. डॉक्टरांनी माधवरावांच्या आजारांच्या लक्षणांवरून आणि काही चाचण्यांच्या निष्कर्षावरून त्यांना रक्ताचा कर्करोग ( ब्लड कॅन्सर ) असल्याची शंका व्यक्त केली. त्यासाठी त्यांना मोठ्या शहरात जाऊन सगळ्या टेस्ट आणि उपचार करून घेण्याचा सल्ला डॉक्टरांनी दिला होता.
वृंदाने आदित्य आणि अविष्कारला सगळी परिस्थिती फोन वरून कळवली होती आणि म्हणूनच चार दिवसांपूर्वी त्यांची दोन्ही मुले आपल्या बायकांना घेऊन माधवरावांची तब्येत बरी नाही म्हणून शहरातून आली होती. वृंदाला खात्री होती आता सगळं ठीक होईल. पैशांची काही चिंता नव्हतीच माधवरावांची स्वतःचीच प्रॉपर्टी करोडोंच्या घरात होती. त्यामुळे त्या दोघांना फक्त सोबत आणि मानसिक आधाराची गरज होती.
मानसिक आधार म्हणजे तरी काय असतो हो...! मरगळलेल्या मनाला किंवा भीतीने, असुरक्षिततेच्या भावनेने गर्भगळीत झालेल्या मनाला उभारी मिळण्यासाठी दिलेला आधार...! एक आशेचा किरण...! पण तो ही वृंदा आणि माधवरावांना आदित्य आणि अविष्कारने द्यायची तयारी दाखवली नाही.
"आता, त्यांच्या आजारपणावर खर्च करून तरी ते किती दिवस जगणार आहेत. उगीच पैशाचा अपव्यय कशाला. ते पैसे भविष्यात आम्हाला उपयोगी पडतील." असे म्हणत आदित्यने हात वर केले तर आविष्कार ने," आई, तू मस्त बाबांना काय आवडतं काय नाही याची काळजी घे. त्यांची कुठलीही इच्छा अपूर्ण राहता कामा नये. एकदा का दवाखान्याची पायरी चढली की दवाखाना काही पाठ सोडत नाही. त्यापेक्षा आपण त्यांच्या सगळ्या इच्छा पूर्ण करू. तेवढंच राहिलेले अंतिम क्षण तरी ते समाधानाने जगतील." असा सल्ला दिला. सोबतच माधवराव जिवंत आहेत तोपर्यंत प्रॉपर्टीची वाटणी केलेली किती चांगली. ह्या आजारात त्यांचं काही बरं वाईट झालंच तर नंतर वाद नकोत म्हणून त्यांनी जिवंत आहेत तोपर्यंत मृत्युपत्र बनवलेलं उत्तम...! हे पटवून देण्यास ते विसरले नव्हते.
दोन्हीं मुलं, सुना अगदी प्राण कंठाशी आणून वकिलांची वाट पाहत होते. चारच्या सुमारास वकिलांची गाडी दारात येऊन थांबली तेंव्हा कुठे सगळ्यांचा जीव भांड्यात पडला.
वकील येताच वृंदाने त्यांना पाणी आणून दिलं. देशपांडे वकील माधवरावांचे सगळ्यात जवळचे मित्र...! घरच्याच सदस्यांपैकी एक असा त्यांचा वावर असायचा. माधवरावांचे कायदेशीर सल्लागार आणि मुख्य म्हणजे त्यांचे सगळे कायदेशीर व्यवहार देशपांडे वकिलच सांभाळायचे. सगळ्या कायदेशीर बाबींमध्ये माधवराव त्यांच्याशी सल्ला मसलत करूनच पुढे पाऊल टाकत असायचे. त्यामुळे माधवरावांच्या सगळ्या चल, अचल मालमत्तेची खडानखडा माहिती वकिलांना होती.
सगळ्यांना एकच उत्सुकता लागली होती, कोणाच्या वाटणीला काय आणि किती आलं असेल.
चहापाणी होताच वकिलांनी मृत्युपत्र वाचनाला सुरवात केली, "मी माधव दिगंबर शिर्के सर्व साक्षीने लिहून देतो की माझ्या मालमत्तेपैकी मुंबईमध्ये गुंतवणूक म्हणून घेतलेले दोन फ्लॅट पैकी एक फ्लॅट माझा मुलगा आदित्य आणि दुसरा फ्लॅट माझा दुसरा मुलगा आविष्कार यांचा नावे करण्यात यावा. तसेच माझ्या पश्चात माझी पत्नी वृंदा हिला कोणताही त्रास व्हायला नको म्हणून हा राहता बंगला मी तिच्या नावे करत आहे तर माझी उरलेली सगळी चल अचल मालमत्ता प्रतीक आणि माझी पत्नी वृंदा दोघांच्या नावे करण्यात यावी. सध्या प्रतीक कुठे आहे ते कोणालाच माहिती नाही. सुरवातीपासूनच मी त्याच्यावर खूप अन्याय केला आहे. त्याची भरपाई कशानेच होणार नाही हे मला ठाऊक आहे. तेंव्हा त्याचा शोध घेऊन सगळी मालमत्ता त्याच्या नावे होईपर्यंत सगळा कारभार माझी पत्नी वृंदा सांभाळेल.
प्रतिकचं नाव वकिलांच्या तोंडून ऐकताच वृंदाच्या डोळ्यातून अश्रू वाहू लागले. तिने आश्चर्याने माधवरावांकडे पाहिलं. त्यांच्याही डोळ्यात अश्रू होते आणि त्यांच्या डोळ्यातील पाण्याच्या प्रत्येक थेंबात वृंदाला पश्चाताप दिसत होता. वृंदाने जाऊन माधवरावांचा हात हातात घेतला आणि धाय मोकलून रडू लागली.
" रडू नकोस वृंदा, तू खरचं वृंदा या नावाला सार्थक केलंस गं. मी चुकलो तरी कधी माझ्या शब्दाबाहेर गेली नाहीस. माझा प्रत्येक शब्द प्रमाण मानत आलीस. मी तुझ्यावर आणि प्रतिकवर खूप अन्याय केला. माफ कर मला...! त्या केलेल्या चुकीचीच शिक्षा मी आज भोगतोय गं. त्याचे ते घारे, गहिरे डोळे नेहमी माझा पाठलाग करत असतात. कुठे असेल माझा प्रतीक...!" म्हणत माधवराव अश्रू ढाळू लागले.
आदित्य - आकृती आणि आविष्कार - अंजली यांनी प्रतीक हे नाव पहिल्यांदाच ऐकलं होतं. हा प्रतीक कोण? आपल्या नावे फक्त एक फ्लॅट आणि बाकी सगळी प्रॉपर्टी प्रतिकच्या नावे...! हे सगळं ऐकून दोघांचं ही डोकं सटकलं होतं. कोण हा प्रतीक? त्याचा आणि बाबांचा काय संबंध खूप प्रश्न त्या दोघांच्या मनात उदभवले होते.
" बाबा हे काय चाललंय? तुम्ही केलेली मालमत्तेची वाटणी आम्हाला अजिबात मान्य नाही आणि हा प्रतिक कोण आहे? ज्याच्या नावे तुम्ही सगळी प्रॉपर्टी केली आणि आईला सांभाळायला आम्ही आहोतच की तिच्या नावे हा मोठा बंगला...! काय गरज आहे " आदित्य माधवरावांना विचारत होता.
" वहिनी मी निघतो, माझं इथलं काम झालं आहे तेंव्हा मला जायची अनुमती द्यावी." आदित्यचा चढलेला आवाज ऐकताच देशपांडे वकिल माधवरावांच्या खांद्यावर थोपटत वृंदाकडे पाहत म्हणाले.
" हो भाऊजी तुम्ही या. परत गरज लागलीच तर तुम्हाला बोलावणं पाठवते." वृंदा वकिलांना सोडवायला दारापर्यंत गेली.
" काळजी घ्या वहिनी माधवाची." काळजी घ्यायला सांगून वकील निघून गेले.
" आई, बाबा हे सगळं काय चाललंय? कोणी काही सांगेल का? आणि हा प्रतीक कोण आहे?" आता अविष्कारने तोंड उघडलं होतं.
" आता झाल्या ना वाटण्या. बाकी गोष्टींनी तुम्हाला काय करायचं आहे. तुमची कामं खोळंबली आहेत ना तिकडे शहरात. तुम्हाला परत माघारी जायचं आहे तेंव्हा तयारीला लागा." माधवरावांनी दोघांना निक्षून सांगितलं.
" असेल एखादी तरुणवयात केलेली चूक. पैसा काय कमी आहे का म्हाताऱ्याकडे. तुम्ही पापं करा आणि सगळा भुर्दंड आम्हाला." आकृती,आदित्यची बायको वृंदाला ऐकू जाईल या आवाजात अंजलीच्या कानात कुजबुजली.
वृंदाच्या कानात हे शब्द पडताच ती रागाने लालबुंद झाली आणि तिने जळजळीत शब्दात तिला समज दिली, "आकृती...! जरा तोंड सांभाळून बोल. तू कोणाबद्दल बोलतेयस याच भान असु दे. ते तुझे सासरे आहेत. ज्या गोष्टीबद्दल आपल्याला काही माहीत नाही त्याबद्दल बोलू नये माणसाने. राहिला प्रश्न प्रॉपर्टीचा. ही ह्यांची खूप मेहनतीने आणि कष्टाने कमावलेली स्वअर्जित प्रॉपर्टी आहे तेंव्हा कोणाला काय आणि किती द्यायचं हा त्यांचा प्रश्न आहे. तेंव्हा जे मिळालं आहे ते गोड मानून घ्या." बोलताना तिला धाप लागली होती.
"अगं पण आई, हा प्रतीक... ही प्रॉपर्टी...!" आदित्य परत बोलायचा प्रयत्न करतो पण वृंदा त्याला आडवते, " बस्स झालं आदित्य, आम्हा दोघांनाही या विषयावर आता काहीच बोलायचं नाही. तुमच्या कोणत्याच प्रश्नांची उत्तरं देण्यास आम्ही बांधील नाही."
" चला, तुमच्या औषधाची वेळ झाली. तुम्ही जास्त विचार करून त्रास करून घेऊ नका, सगळं ठीक होईल." म्हणत वृंदा माधवरावांना बेडरूममध्ये घेऊन गेली.
आदित्य आणि आविष्कारने परत माघारी जायचं ठरवलं. त्यांच्या मनाप्रमाणे काहीच न घडल्यामुळे ते नाराज होते. दुसऱ्या दिवशी दुपारीच ते दोघेही परत निघणार होते. घरात एक प्रकारचं कोंदट वातावरण तयार झालं होतं. कोणी कोणाशी मनमोकळेपणाने बोलत नव्हतं. प्रत्येकाच्याच मनात प्रश्नांचं काहूर माजलं होतं. प्रत्येकजण आपापल्या परीने तर्कवितर्क लावत होते. " प्रतीक " हे नाव सगळ्यांच्याच मनात घोळत होतं. रात्री कोणालाच नीट झोप लागली नाही.
वृंदा पहाटे लवकरच उठली. दारात सडा रांगोळी केली. सगळं आटोपून देवपूजा केली. गॅसवर कढई चढवून तूप टाकून छान बेसन खमंग भाजून घेतलं. खुपसारा सुकामेवा टाकून लाडू वळायला घेतले. घरातील सगळ्यांना जाग आली ती बेसनाच्या खमंग वासाने...!
" अगं वृंदा, इतक्या पहाटे उठून हे बेसनाचे लाडू. काय भानगड काय आहे?" माधवरावांनी आश्चर्याने विचारलं.
"काही नाही हो, तुम्ही सुद्धा लवकर आंघोळ करून तयार व्हा. आपल्याला बाहेर जायचं आहे." वृंदाने माधवरावांना आंघोळीला पाठवलं.
"अगं, पण इतक्या सकाळी सकाळी, कुठे जाणार आहोत आपण?" जाताजाता माधवरावांनी तिला विचारलं.
" तुम्ही आधी आंघोळ करून या मग सांगते सगळं." वृंदा म्हणाली.
माधवराव आंघोळीला जाताच आदित्य आणि आविष्कारही वृंदाजवळ आले आणि म्हणाले " आई, आम्ही दोघेही आज दुपारी परत निघतोय."
" ठीक आहे, नीट जा. काळजी घ्या. आनंदाने रहा. इथली काही चिंता करू नका. काही गरज लागलीच तर कळवा." वृंदाने एक एक लाडू दोघांनाही भरवला आणि डोळ्यात आलेलं पाणी पदराने पुसलं. आदित्य आणि अविष्कारला पुढे काय बोलावं काही सुचेना.
माधवराव आंघोळ करून आले. वृंदाने त्यांचे कपडे आधीच काढून ठेवले होते ते घातले. आरशात पाहून केस विंचरत होते इतक्यात वृंदा त्यांच्यासाठी दूध घेऊन आली. इतक्यात बाहेर गाडी थांबल्याचा आवाज आला.
" एवढ्या सकाळी सकाळी कोण आलं," म्हणत माधवराव बाहेर जायला वळाले तोच वृंदा त्यांना अडवत " लवकर दूध पिऊन घ्या आपल्याला जायचं आहे. आपला ड्रायव्हर बाहेर गेला आहे ना दोन दिवसांसाठी त्यामुळे तो आज येणार नाही म्हणून मीच दुसरी गाडी बोलावली आहे. लवकर करा नाहीतर उशीर होईल." म्हणाली आणि लगबगीने जाऊन बॅग घेऊन आली इतक्यात देशपांडे वकीलही तिथे आले.
" अरे देशपांडे...! इतक्या सकाळी सकाळी तु इथे कसा?. ये.. .ये बैस." म्हणत माधवरावांनी त्यांचं स्वागत केलं.
" भाऊजी बरं झालं तुम्ही लवकर आलात. मी तुमचीच वाट पाहत होते. बसा...! मी तुमच्यासाठी चहा टाकते." वृंदा स्वयंपाकघराकडे वळाली.
"अहो वहिनी, चहा राहू द्या आता...! मी घरून चहा घेऊनच निघालो आहे. आपल्याला निघायला उशीर होईल. आपण घाई करून निघालेलंच बरं. सगळी तयारी झाली ना?" देशपांडे वकिलांनी वृंदाला थांबवलं.
" काय चाललंय तुम्हा दोघांचं. मला काही कळेल का? ही पण काही सांगत नाही. सकाळपासून हिची नुसती घाई चालू आहे. बेसनाचे लाडू काय बनवले. मला तयार व्हायला काय सांगतेय. देशपांडे, तू तरी सांग रे. कुठे चाललोय आपण?" माधवरावांनी चिडून विचारलं तसं," सांगतो माधवा सगळं सांगतो," म्हणत देशपांडे वकील त्यांच्याशेजारी जाऊन बसले.
पुढे काय घडणार आणि हा प्रतीक कोण? वृंदा आणि देशपांडे वकील माधवरावांना घेऊन कुठे जाणार पाहुयात पुढील भागात.
क्रमशः
©️ सुनिता मधुकर पाटील.
४/12/2020.
© copyright
© all rights reserved.
या कथेच्या प्रकाशनाचे आणि वितरणाचे सारे हक्क लेखिकेकडे राखीव. कथेत अथवा कथेच्या नावात किंवा कथा लेखिकेच्या नावाशिवाय आढळून आल्यास तो कॉपी राईट कायद्याचा भंग मानला जाईल. कथा जशीच्या तशी शेअर करण्यास काहीही हरकत नाही.