सदर कथा ही पूर्णपणे काल्पनिक असून या कथेचा कोणत्याही जीवित अथवा मृत व्यक्तीशी, ठिकाणाशी, नावाशी काहीही संबंध नाही आणि संबंध असल्यास केवळ योगायोग समजावा.
©️ मधुनिता
©️ सुनिता मधुकर पाटील.
प्रतीक्षा... एक हुंकार परिवर्तनाचा !!! ( भाग - २ )
" अरे माधवा, वहिनींनी तुझे इथल्या डॉक्टरांचे सगळे रिपोर्ट माझ्याकडे दिले होते. ते रिपोर्ट मी माझ्या मुंबईतील एका मित्राच्या मुलीला दाखवले. ती मुंबईतली प्रख्यात कर्करोग विशेषज्ञ ( oncologist )आहे. तिने तुझे रिपोर्ट पाहून तुझा कॅन्सर अजून सुरवातीच्या स्टेजवर आहे आणि तुला जर योग्य उपचार मिळाले तर तू लवकर बरा होशील असं तिचं मत आहे. त्यामुळे आम्ही तुला पुढील उपचारासाठी मुंबईला घेऊन जात आहोत. तेंव्हा आता उठ आणि जास्त प्रश्न विचारून मला भंडावू नकोस." देशपांडे वकिलांनी खुलासा केला.
आदित्य आणि आविष्कारही तिथे आले. आकृती आणि अंजली चहा पित होत्या. त्या दोघींना घरात काय चाललंय त्याने काहीच फरक पडत नव्हता.
" आदी आणि आविष्कार आम्ही मुंबईला जायला निघतोय. तुम्ही दोघेही दुपारी निघताय ना? घरी सुखरूप पोहचलात की फोन करून कळवा. आणि हो, काही गरज भासलीच तर मी फोन करेन." वृंदाने दोघांनाही निरोप दिला.
" आई...! बाबांच्या उपचारासाठी मुंबईला जाण्याबाबत तू काहीच बोलली नाहीस आम्हाला. असं अचानक...!" आदित्यने वृंदाला विचारलं.
" अचानक नाही रे बाळा. आम्हाला तरी कुठे माहीत होतं तुम्ही दोघे बाबांच्या उपचाराऐवजी असं अचानक वाटण्या, मृत्युपत्र ह्या सगळ्या गोष्टींचा विषय काढाल पण तुम्ही काढलाच ना...! जाऊ दे, झालं गेलं गंगेला मिळालं, निघतो आम्ही." म्हणत वृंदा बॅग उचलते आणि माधवरावांचा हात पकडून घराबाहेर पडते.
संध्याकाळी साडे पाच, सहाच्या सुमारास सगळेजण मुंबईत पोहचतात. गाडी एका मोठ्या दवाखान्याच्या आवारात जाऊन थांबते. तिथे एक सुंदर मुलगी, हलक्या गुलाबी रंगाचा ड्रेस, चेहऱ्यावर हलका मेकअप आणि डोळ्यावर गॉगल घातलेला बाहेर त्यांची वाट पाहत उभी असते. सगळेजण गाडीतून उतरताच ती लगबगीने येऊन देशपांडे वकिलांच्या पाया पडते आणि वृंदाला जाऊन आनंदाने मिठी मारते.
" माधवा, ही डॉ. प्रतीक्षा बरं का...! माझ्या मित्राची मुलगी. अरे, खूप मोठी डॉक्टर आहे. हीच तुझा इलाज करणार आहे बरं...!" देशपांडे वकिलांनी माधवरावांची ओळख करून देताच ती चटकन वाकून त्यांच्या पायांना स्पर्श करते. एक अनोळखी मुलगी आपल्याला इतका मान देतेय हे पाहून माधवरावांना भरून आलं.
" काका, तुम्ही सगळे प्रवासाने दमला असाल. मी तुमच्या राहण्याचा बंदोबस्त केला आहे तेंव्हा आजच्या दिवस मस्त आराम करा. उद्यापासून आपण माधवरावांच्या उपचाराला सुरवात करू." प्रतीक्षा त्या सगळ्यांना घेऊन एका टुमदार बंगल्यात जाते.
" काकू, इथे या इतक्या मोठ्या घरात मी एकटीच राहते. दिवसभर मी दवाखान्यातच असते. तेंव्हा माझ्यामुळे तुम्हाला काही त्रास होणार नाही. आज पासून माधवराव जोपर्यंत बरे होत नाहीत तोपर्यंत तुम्ही सगळे इथेच राहणार, माझ्यासोबत माझ्या घरी. काही त्रास, काही अडचण आल्यास मला निःसंकोचपणे आपली मुलगी समजून हक्काने सांगा." इतकं बोलून ती जायला वळली.
" अगं पण प्रतीक्षा, आमच्यामुळे तुला कशाला उगीच त्रास. आम्ही करू ना आमची सोय दुसरीकडे कुठेतरी. काय रे देशपांडे...! तुझ्या इतक्या ओळखी आहेत ना मुंबईत. महिन्यातून चार चकरा तर मारतच असतोस ना मुंबईला आणि हो विसरलोच, आपले फ्लॅट पण आहेतच की इथे मुंबईत." माधवराव वकिलांना म्हणाले.
" यात त्रास कसला, माधवराव. अहो, तुम्ही माझ्या आईबाबांप्रमाणे आहात. मला अजिबात त्रास होणार नाही तेंव्हा तुम्ही निःसंकोचपणे इथे रहा आणि हो काकू, एक विनंती होती. मी तुम्हाला आई म्हटलं तर चालेल का?" प्रतिक्षाने वृंदाकडे पाहत तिला विचारलं.
वृंदाने चमकून माधवरावांकडे पाहिलं आणि " हो गं, का नाही चालणार. तू आईच म्हणं मला." म्हणत वृंदाने पिशवी उघडून पिशवीतला लाडूंचा डबा बाहेर काढला आणि एक लाडू प्रेमाने आपल्या हाताने तिला भरवला.
प्रतिक्षाने सगळ्यांच्या नकळत हळूच डोळ्यात आलेलं पाणी रुमालाने टिपलं आणि हॉस्पिटलला निघून गेली.
रात्री प्रतिक्षाला हॉस्पिटलमधून घरी यायला जरा उशीरच झाला. वृंदा जेवणासाठी तिची वाट पाहत थांबली होती. माधवरावांना औषध घ्यायची होती म्हणून देशपांडे आणि माधवरावांना तिने आधीच जेवू घातलं होतं. वृंदाच्या हातचं जेवण करून प्रतीक्षा तृप्त झाली होती.
दुसऱ्या दिवशी प्रतीक्षा स्वतःच्या गाडीत माधवराव, वृंदा आणि देशपांडे काकांना घेऊन दवाखान्यात गेली. उपचारासाठी आवश्यक असणाऱ्या सगळ्या टेस्ट करवल्या.
" माधवराव, आम्ही पूर्ण शर्थीने आमची खिंड लढवू पण तुम्हालाही आमची साथ द्यायला हवी. वेगवेगळी औषध, रेडिएशन थेरपी, किमोथेरपी अशा वेगवेगळ्या उपचार पद्धतींचा अवलंब करून कॅन्सरच्या वाढणाऱ्या पेशींना आळा घालून त्यांना पूर्णपणे नेस्तनाबूत करण्याची प्रक्रिया ह्या उपचारांमुळे शक्य आहे. तेंव्हा तुमची मानसिक अवस्था एकदम सुदृढ हवी. तुमचं शरीर औषधांना साथ द्यायला हवं आणि हे सगळं तेंव्हाच शक्य आहे जेंव्हा तुमची प्रतिकारशक्ती मजबूत असेल. त्यासाठी मनात कोणताही नकारात्मक विचार न आणता सकारात्मकतेची कास तुम्हाला धरावी लागेल. तेंव्हाच तुमची प्रतिकारशक्ती मजबूत बनेल. मी नीट होणार आहे आणि मी नीट होणारच...! हा विश्वास मनात बाळगा. सगळं ठीक होईल." प्रतिक्षाने माधवरावांच मनोबल वाढावं म्हणून त्यांना समजावून सांगितलं.
" अगं पोरी, इतकं मोठं भाषण दिल्यावर मी कशाला नकारात्मक विचार करेन. मी नीट होणारच आहे आणि कधी डिप्रेस झालोच तर तू आहेसच की भाषण द्यायला. सरळ माझा कान पकडून मला सरळ कर... काय बरोबर बोललो ना देशपांडे...! माधवराव असे बोलताच सगळे हसायला लागले.
" पण एक गोष्ट तुला विचारू का, प्रतीक्षा?"
" काय माधवराव?"
" अगं हा गॉगल लावून सारखा का फिरत असतेस. छान डोळे दिले आहेत देवाने. मस्त उघड्या डोळ्यांनी घे की आस्वाद ह्या सृष्टीचा." माधवराव प्रतिक्षाला असे बोलताच वृंदा आणि देशपांडे वकील त्यांच्याकडे चमकून पाहतात.
" अहो माधवराव, काय करू. तुमच्या या प्रतिष्ठित समजल्या जाणाऱ्या समाजाच्या प्रतिष्ठेचा दाह इतका जास्त आहे की त्याची धग सोसवत नाही हो माझ्या नाजूक डोळ्यांना, त्यामुळे सवय झाली आहे आता या गॉगलची. काय करणार आदत से मजबूर आहे. खूप प्रयत्न केले पण ही सवय सुटता सुटत नाही." प्रतिक्षाने उत्तर दिलं.
माधवरावांना ती काय बोलली काहीच समजलं नाही. पण वृंदा आणि देशपांडे वकिलांनी या शालजोडीतून हाणलेल्या जोड्याला बरोबर ताडले.
" प्रतीक्षा बेटा, मी आता गावी परत निघावं म्हणतोय. तिकडे ही भरपूर काम खोळंबून आहेत. उशीर केला तर आमचं सरकार घरात पाऊल टाकू द्यायचं नाही. ह्या दोघांची काळजी घ्यायला तू आहेसच. काही लागलं सवरलं तर फोन करून कळवं. पैशांची अजिबात काळजी करू नकोस. माझा हा दोस्त करोडपती आहे. मी येईन परत लवकरच. काय घेशील ना काळजी." देशपांडे वकील प्रतिक्षाला विचारतात.
" हो काका, तुम्ही निर्धास्त होऊन जावा. मी आहे इथे. ह्यांची काही काळजी करू नका." प्रतीक्षा देशपांडेंना आश्वस्त करते.
" लगेच निघालात भाऊजी." वृंदा विचारते.
" हो, जावं लागेल वहिनी. खूप काम खोळंबली आहेत. काही काळजी करू नका. मी येईन परत थोड्या दिवसांनी. तेंव्हा आता निरोप द्या."
देशपांडे वकील गावी परत गेले. आदित्य आणि आविष्कार कधीतरी फोन करून त्यांची चौकशी करत होते. डॉ. प्रतीक्षा त्या दोघांची व्यवस्थित काळजी घेत होती. कॅन्सरचा उपचार असल्यामुळे वेळ बराच लागणार होता. माधवरावही उपचारांना योग्य प्रतिसाद देत होते. मध्येच कधीतरी प्रतिकची आठवण उचंबळून येई आणि मग ते खूप हळवे होत असत. तासनतास शून्यात नजर लावून एकटेच रडत बसायचे. आत्मग्लानीने त्यांचं मन भरून येई. मग ते उगीचच चिडचिड करायचे. वृंदावर ओरडायचे.
वृंदा त्यांना समजवायची. " तुम्ही आधी बरे व्हा. अशीच चिडचिड करत राहिलात तर तुम्ही बरे कसे व्हाल. प्रतिकही सापडेल, काही काळजी करू नका."
एका रात्री माधवराव ओरडतच उठले. हातवारे करत असबंध बडबडत होते. ओरडत होते. मध्येच कधीतरी," प्रतीक मी चुकलो, मला माफ कर रे." म्हणत रडत होते. वृंदा घाबरली. त्यांना काय होतंय तिला काहीच कळत नव्हतं. तिने त्यांना समजावण्याचा खूप प्रयत्न केला पण ते कशालाच जुमानत नव्हते. तिने प्रतिक्षाला सांगितलं. प्रतिक्षाने त्यांना तपासलं. त्यांचं ब्लड प्रेशर अचानक वाढलं होतं. तिने काही औषधं त्यांना दिली. ते औषध घ्यायला नकार देत होते. त्यांनी सगळ्या गोळ्या उधळून लावल्या. शेवटी नाईलाजाने तिला झोपेचं इंजेक्शन देऊन शांत करावं लागलं.
दुसऱ्या दिवशी देखील त्यांची तीच तऱ्हा चालू होती. इन्ट्रा वेनस इंजेक्शनद्वारे त्यांना औषध देण्यात आली. औषधांमुळे त्यांना ग्लानी आली होती. ग्लानीमध्येही ते प्रतीकच नाव घेत होते. पुढील तीन चार दिवस असेच गेले. त्यांचं शरीर उपचारांना आता साथ देईना झालं. त्यांची तब्येत जास्तच बिघडू लागली.
प्रतिक्षाने वृंदाला आपल्या केबिनमध्ये बोलावून घेतलं आणि तिला समजावलं, "आई,,, माधवरावाचं शरीर कोणत्याच उपचारांना साथ देत नाही आहे. त्यांच्या मनानेच माघार घेतलेली दिसतेय. ते मनातून पुरते ढासळले आहेत. त्यांना जर आपल्याला नीट करायचं असेल तर आता प्रतिकला समोर आणल्याशिवाय पर्याय नाही. प्रतीक समोर आल्यानंतर बहुतेक त्यांची स्थिती सुधारेल. त्यांच्या मनाला नवी उभारी मिळेल अशी आशा मला वाटते." तिने वृंदाला जवळ घेतलं.
वृंदा फक्त रडत होती. तिने आवेगात येऊन प्रतिक्षाला घट्ट मिठी मारली आणि ओक्साबोक्शी रडू लागली.
वृंदाने देशपांडे वकिलांना फोन केला आणि सगळी परिस्थिती समजावून सांगितली, "भाऊजी आता काय करायचं? मला वाटतं, प्रतीक ह्या नावाचा सोक्षमोक्ष आता लावूनच टाकूया. तुमचं काय मत आहे."
" ठीक आहे वहिनी, तुम्ही म्हणाल तसं. मला काय वाटतं वहिनी, आपण आदित्य आणि आविष्कारला देखील बोलावून घेऊ. सगळ्या गोष्टी त्यांच्यासमोर स्पष्ट झालेल्या बऱ्या. नंतर उगीच गैरसमज नकोत." पलीकडून देशपांडे वकील बोलत होते.
" ठीक आहे भाऊजी, मी त्या दोघांनाही फोन करून उद्याच इथे बोलावून घेते. तुम्ही सुद्धा लवकरात लवकर निघा." वृंदाने फोन ठेवून दिला.
वृंदाने आदित्य आणि अविष्कारला फोन करून उद्याच मुंबईला दवाखान्यात येण्यासाठी सांगितलं. आकृती आणि अंजलीला देखील सोबत आणायला सांगितलं.
दुसऱ्या दिवशी आदित्य, आविष्कार, देशपांडे वकील या सगळ्यांना समोर पाहून माधवराव खूप खुश झाले.
" अरे!!! काय रे हे माधवा, काय अवस्था करून घेतली आहेस. किती क्षीण दिसतोयस. अरे, मस्त हसत खेळत रहायचं तर...! का त्या वहिनींना उगीच त्रास देतोस." देशपांडे माधवरावांना पाहताच त्यांची अवस्था पाहून म्हणाले.
" काय रे देशपांडे, आल्या आल्याच तुझे उपदेशांचे डोस सुरू झाले. थोडा दम खा." माधवराव हसत बोलले.
" आई, अगं...! असं अचानक का बोलावून घेतलंस." सगळ्यांना." आदित्यने थोडं नाराजीनेच विचारलं.
" हो सांगते, मला माहिती आहे तिकडे तुमची कामं खोळंबली असतील पण मी एकटी तरी काय करू? तुमचे बाबा मानसिकदृष्ट्या खूप खचले आहेत. त्यांचं शरीरही औषधानां साथ देईना झालयं. दिवसरात्र प्रतिकच्या नावाची घोकणी चालू असते. डॉक्टरांच्या मते प्रतीक यांच्या समोर आला तर बहुतेक ह्यांच्या मनावरचा ताण कमी होईल आणि सध्याच्या परिस्थितीमध्ये त्यांची मानसिक अवस्था चांगली असणे खूप गरजेचं आहे." वृंदा एका दमात बोलून गेली.
" आई अगं, हा प्रतीक कोण आहे? बाबांच्या मृत्युपत्रात देखील त्याच्या नावाचा उल्लेख आहे. आम्हालाही जाणून घ्यायचं आहे की हा प्रतीक कोण आहे." आविष्कार उत्साहाने आणि काहीशा द्वेषाने म्हणाला.
" काय रे माधवा काय होतंय तुला?" वृंदाच बोलणं ऐकून देशपांडेंनी माधवरावांना विचारलं.
" काय सांगू मी, तुला देशपांडे? अरे त्याचे ते गहिरे, घारे डोळे सारखा माझा पिच्छा पुरवतात रे. त्याने तो विश्वासाने पकडलेला माझा हात...! आणि मी... मी काय केलं त्याच्यासोबत. किती वाईट वागलो मी त्याच्यासोबत. अरे, एक धुंदी, एक माज होता रे प्रतिष्ठेचा...! आणि त्या प्रतिष्ठेपायी मी त्याचा विश्वासघात केला. कुठे असेल रे तो आता? हे डोळे मिटायच्या आधी त्याची आणि माझी भेट तरी होईल का?" म्हणत माधवराव परत रडू लागले.
" हो होणार ना भेट, नक्की होणार. त्यासाठीच तर या सगळ्यांना इथे बोलावलंय. सगळ्यांच्याच मनात प्रतिकबद्दल खूप प्रश्न आहेत. त्या सगळ्याच प्रश्नांची उत्तरं आज तुम्हाला भेटतील." वृंदाने गौप्यस्फोट केला.
" म्हणजे काय वृंदा? प्रतीक... माझा प्रतीक सापडला." माधवराव आश्चर्याने वृंदाला विचारतात.
" हो माधवा, प्रतीक इथेच आहे." देशपांडे वकिलांनी उत्तर दिलं.
" कुठे... इथे कुठे? इथे तर फक्त आपणच आहोत. वृंदा, कुठे आहे माझा प्रतीक?" माधवराव कुतूहलाने इकडे तिकडे बघत असतात.
प्रतीक कुठे असेल? वृंदा आणि देशपांडेंनी त्याला कसा शोधून काढला पाहुयात पुढील भागात...
क्रमशः
©️ सुनिता मधुकर पाटील.
४/12/2020.
© copyright
© all rights reserved.
या कथेच्या प्रकाशनाचे आणि वितरणाचे सारे हक्क लेखिकेकडे राखीव. कथेत अथवा कथेच्या नावात किंवा कथा लेखिकेच्या नावाशिवाय आढळून आल्यास तो कॉपी राईट कायद्याचा भंग मानला जाईल. कथा जशीच्या तशी शेअर करण्यास काहीही हरकत नाही.