©️ मधुनिता
©️ सुनिता मधुकर पाटील.
प्रतीक्षा... एक हुंकार परिवर्तनाचा !!! ( भाग - ३ )
वृंदा प्रतिक्षाला फोन करून बोलावून घेतेे. प्रतीक्षा येऊन सर्वांसमोर खाली मान घालून उभीे राहते.
" अगं, आता हिला का बोलावलंस. माझा प्रतीक कुठे आहे." माधवराव चिडून बोलतात.
" हा काय प्रतीक, तुमच्यासमोरच तर उभा आहे." वृंदा माधवरावांकडे बघत बोलली.
" अगं, ही तर डॉक्टर... डॉक्टर, प्रतीक्षा...!" माधवराव प्रतिक्षाला नीट निरखून पाहू लागतात.
" पहा...! नीट निरखून पहा तिला. बघा पटतेय का ओळख...! इतके दिवस इथे आहात. हिला नीट निरखून पाहिलं असतं ना तर समजलं असतं की तुमचा प्रतीक इथेच तुमच्या आसपास आहे." वृंदा द्वेषाने बोलली.
आदित्य आणि अविष्कारला हे काय चाललंय काही कळत नव्हतं. ते एकमेकांच्या तोंडाकडे पाहत असतात.
" नसेल पटत ओळख तर एक मिनिट...!" म्हणत वृंदा प्रतिक्षाच्या डोळ्यावरचा गॉगल बाजूला करते.
" आता तरी कळालं का, ही तुमच्यासमोर नेहमी गॉगल घालून का वावरत होती. बघा आता तरी पटतेय का ओळख. हेच ते घारे, गहिरे डोळे... इतकी वर्षं तुमचा पाठलाग करत होते ना? यांनी तुमचा पिच्छा सोडला नाही. पदोपदी तुम्हाला तुमच्या कर्माची आठवण करून देत राहिले." माधवराव प्रतिक्षाचे डोळे पाहताच चमकले.
" प्रतीक...! माझा प्रतीक." म्हणत माधवराव आवेगाने उठायला बघतात पण हातात सलाईनच्या नळ्या असल्यामुळे त्यांना उठता येत नाही.
" प्रतीक...!!! प्रतीक नाही माधवा. ही प्रतीक्षा आहे. हिचं अस्तित्व तुला आता तरी मान्य करावंच लागेल." देशपांडे वकील माधवरावांना बोलतात.
" म्हणजे हा माझा प्रतीक आहे हे तुला आधीच माहिती होतं, तुला सगळं माहिती आहे, देशपांडे. मला सांगितलं का नाहीस? अरे, मी किती वर्षे पाश्चातापाच्या आगीत जळतोय. तुला थोडी देखील दया आली नाही का माझी?" माधवराव देशपांडेंना विचारतात.
" आणि वृंदा तू, तुला देखील माहिती आहे, हा माझा प्रतीक आहे ते. कधीपासून आणि केंव्हा, वृंदा? अगं इतकी वर्षे तू माझी तगमग पाहतेस ना, का नाही सांगितलं मला? इतकी कशी निष्ठुर झालीस. माझा विश्वासच नाही बसत या गोष्टीवर." माधवरावांना बोलताना धाप लागत होती.
"दया... दया आणि निष्ठुरतेची भाषा तुम्ही बोलताय. तुम्हाला आली होती का प्रतिकची दया." वृंदा डोळे पुसत माधवरावांना उलट प्रश्न विचारते.
" आई, हे सगळं काय चाललं आहे. ही प्रतीक्षा... प्रतीक हे सगळं काय चालू आहे. कोणी जरा नीट समजावून सांगेल का?" आदित्य वैतागून वृंदाला विचारतो.
" आदित्य आणि आविष्कार, सांगते ऐका. ही...!!! ही डॉक्टर प्रतीक्षा... कर्करोग विशेषज्ञ (oncologist). ही तुमची मोठी बहीण आहे. म्हणजेच बाबा ज्या प्रतिकबद्दल बोलत आहेत तो प्रतीक हाच आहे." वृंदा उलगडा करते.
" अरे पण देशपांडे हा प्रतीक इथे कसा? आणि हा डॉक्टर...! हे सगळं कसं शक्य आहे. मी... मी तर त्याला..." इतकं बोलून माधवराव गप्प होतात.
" बोला, मी... मी तर त्याला, पुढे काय? बोलवतं नाही ना. लाज वाटतेय सांगताना? " वृंदा डोळ्याला पदर लावून रडू लागली तसं प्रतीक्षा पुढे येऊन तिला जवळ घेत समजावू लागते. देशपांडे वकिलांच्याही डोळ्यात पाणी होतं.
" बाबा हे सगळं काय चाललंय. काय प्रकार आहे हा?" अविष्कार मोठ्याने माधवरावांना विचारतो.
" सांगतो बाळा ", म्हणत माधवराव वृंदाकडे पाहतात. वृंदा प्रतिक्षाला बिलगून रडत असते. वृंदा आणि प्रतिक्षाला एकमेकींना बिलगलेलं पाहून माधवराव भूतकाळात जातात.
माधवराव आणि वृंदा एक सुखी जोडपं. माधवराव गावातील एक प्रतिष्ठित आणि बडं प्रस्थ. सारी सुखं त्यांच्या दारात लोळण घेत होती. मोठा बंगला, दारी गाड्यांचा बडेजाव, हाताखाली दिमतीला नोकरचाकर... सगळा कसा राजेशाही थाट...! वृंदा एक संस्कारी, थोरामोठ्यांचा मान राखणारी सुंदर, सुशील शिर्क्यांच्या पतप्रतिष्ठेला साजेशी घरची सून. त्यांच्या लग्नाला दोन वर्ष होतच आली होती की वृंदाने गोड बातमी दिली. आई होणं, मातृत्व उपभोगणं हे प्रत्येक स्त्रीचं स्वप्न असतं. मातृत्व एक सुंदर अनुभूती आहे. त्या अनुभूती शिवाय स्त्री जीवन अपूर्ण आहे. वृंदा आई बनणार होती. तिच्यातील स्त्रीत्वाला पूर्णत्व प्राप्त होणार होतं.
माधवराव खूप खुश होते. त्यांना तर आकाश ठेंगणं वाटू लागलं होतं. ते वृंदाची डोळ्यात तेल घालून काळजी घेत होते. सारं घर आनंदमय झालं. सातव्या महिन्यात डोहाळेजेवणचा कार्यक्रम मोठ्या उत्साहात आणि थाटामाटात पार पडला. साऱ्या गावाला आमंत्रण होतं. गावात कितीतरी दिवस या डोहाळेजेवणाची चर्चा रंगली होती. हळुहळु दिवस सरत होते. वृंदाला आता आठवा महिना लागला होता.
एक दिवस वृंदाने माधवरावांकडे देवळात जाण्यासाठी हट्ट केला. "अगं, अशा अवघडलेल्या अवस्थेत कुठे देवळात जातेस. इथूनच नमस्कार करं. पोहचेल देवापर्यंत." माधवराव देवळात जाणं टाळत होते पण वृंदाच हिरमुसलेलं तोंड पाहून,"बरं बाई, चल...!!! जाऊयात आपण देवळात. होवू दे तुझ्या मनासारखं." म्हणत शेवटी तयार झाले.
त्या जगतपित्याच्या गाभाऱ्यात त्याला डोळे भरून न्याहाळताना वृंदाचे डोळे पाणावले. "देवा नारायणा, माझं बाळ या जगात सुखरूप येऊ दे...! बाळंतपण निर्विघ्नपणे पार पडू दे." वृंदाने प्रार्थना केली. देवळाच्या रम्य आणि शांत वातावरणात वृंदाला खूप प्रसन्न वाटलं. थोडावेळ देवळाच्या आवारात बसून दोघे घरी परत जायला निघाले.
नियतीचा खेळच असे न्यारा...!!! काय तिच्या मनात कोण कसे जाणावे. आपण सुंदर स्वप्नांचे इमले बांधत जावं आणि नियतीने ते ढासळून टाकावे. नियतीला असा अनाकलनीय आणि गूढ खेळ खेळण्याची भारी खोडच आहे. कल्पना नसताना, बेसावध क्षणी चकवा देणे हा तर नियतीचा नेहमीचाच ठरलेला खेळ. आलेल्या परिस्थितिला हतबल होऊन सामोरे जाण्याशिवाय आपल्या हाती काही उरत नाही. हताशपणे आपण फक्त पाहत राहतो आणि नियती आपला पुढील गूढ डाव खेळायला मार्गस्थ होते.
देवळाच्या पायऱ्या उतरताना अचानक वृंदाचा पाय घसरला आणि ती पोटावर खाली कोसळली. चार पाच पायऱ्या ती खाली घरंगळत गेली. पोटाला जबर मार लागला. तिला खूप रक्तस्त्राव सुरू झाला. रक्ताने माखलेले कपडे पाहून माधवरावांना घाम फुटला. काय करावे त्यांना काही कळेना. त्यांनी वृंदाला तसच उचलून गाडीत घातलं आणि तडक हॉस्पिटल गाठलं.
पोटावरच पडल्यामुळे गर्भाशयाला प्रचंड मार बसला होता. रक्तस्त्राव चालूच होता. डॉक्टरांनी तडक तिच्यावर उपचार सुरू केले. बाळ आणि आई दोघांच्याही जीवाला धोका होता. "आम्ही आमचे प्रयत्न करत आहोत. दोघांनाही वाचवण्याचा आमचा प्रयत्न असेल पण प्रसंगी वेळ पडली तर दोघांपैकी कोणालातरी एकालाच आम्ही वाचवू शकू ", असं त्यांचं म्हणणं होतं. माधवरावांनी बाळासाठी खूप स्वप्ने पाहिली होती. ती अशी मातीत मिसळताना पाहून त्यांना प्रचंड मनस्ताप होत होता. वृंदावरही ते खूप प्रेम करायचे. तिच्याशिवाय त्यांच्या जीवनाला काही अर्थच नव्हता त्यामुळे काय निर्णय घ्यावा या द्विधा मनस्थितीत ते अडकले होते. मनात विचारांचं द्वंद्व माजलं होतं.
" डॉक्टर, माझ्या वृंदाला वाचवा. बाळ काय ती जिवंत राहिली तर आणखी होतील." म्हणत त्यांनी वृंदाला वाचवण्यासाठी डॉक्टरांना सांगितलं. मनातल्या मनात ते देवाला प्रार्थना करत होते, " देवा, काहीतरी चमत्कार कर आणि दोघांनाही जीवदान दे ".
दोन तीन तासांच्या जीवघेण्या प्रतीक्षेनंतर शेवटी ऑपरेशन थिएटरचा दरवाजा उघडतो. डॉक्टर हसत बाहेर येतात आणि " माधवराव, अहो तोंड गोड करा. तुमची प्रार्थना देवाने ऐकली. आमच्या प्रयत्नांना यश आलं. मुलगा झाला तुम्हाला. बाळ आणि आई दोघे सुखरूप आहेत. थोडं जिकिरीचं काम होतं पण सगळं व्यवस्थित पार पडलं."
माधवरावांचा चेहरा आनंदाने फुलला. त्यांना कधी एकदा वृंदा आणि बाळाला पाहतोय असं झालं होतं.
" माधवराव पेशंट अजून बेशुद्धावस्थेत आहे. तुम्ही थोड्यावेळाने आई आणि बाळाला भेटू शकता तोपर्यंत तुम्ही माझ्या केबिन मध्ये या. तुमच्याशी थोडं महत्वाचं बोलायचं आहे." डॉक्टर केबिनकडे बोट दाखवतात.
" काय झालं डॉक्टर, सगळं ठीक आहे ना?" माधवरावांनी आगतिकतेने विचारलं
" या आपण बोलू ", म्हणत डॉक्टर केबिनमध्ये गेले.
" माधवराव, पेशंट पोटावरच पडल्यामुळे गर्भाशयाला प्रचंड प्रमाणात इजा झाली आहे. गर्भाशय फाटल्यातच जमा आहे. त्यामुळे भविष्यात त्या परत आई बनू शकतील की नाही त्याबद्दल आम्ही थोडे साशंक आहोत." डॉक्टरांनी आत जाताच माधवरावांना वृंदाच्या तब्येतीविषयी सांगितलं.
" अहो पण डॉक्टर, यावर काही इलाज असेलच ना?" माधवरावांनी काळजीने विचारलं.
" हो, वैद्यकीय उपचारांनी त्या पुन्हा भविष्यात गरोदर होऊ शकतील पण ते कधी ते काही नक्की सांगता येणार नाही. दोन, चार, सहा, दहा वर्षे किंवा कधीच नाही. प्रयत्न करणं आपल्या हातात आहे शेवटी त्या जगतपित्याची मर्जी...!" डॉक्टर खरी परिस्थिती त्यांच्यासमोर मांडतात.
माधवरावांना पुढे काय बोलावं काही सुचत नव्हतं.
" हे पहा माधवराव, थोडा कालावधी जाऊ द्या. वृंदा मॅडम देखील तोपर्यंत या सगळ्या परिस्थितीतून सावरतील. सध्या त्यांचं शरीर आणि मन खूप कमकुवत आहे. एक वर्षभर उलटलं की आपण त्यांच्यावर पुढील उपचार सुरू करू." डॉक्टरांनी त्यांच्या मनस्थितीचा अंदाज घेत त्यांना समजावलं. इतक्यात नर्स येऊन वृंदा शुद्धीवर आल्याचं सांगते.
माधवराव डॉक्टरांचा निरोप घेतात. ते वृंदा आणि बाळाला भेटायला खूप उतावीळ होते. ते वृंदाच्या खोलीत गेले. तिच्यावर औषधांचा प्रभाव असल्यामुळे ती अजूनही थोडी ग्लानीतच होती. ती डोळे झाकून निपचित पडली होती. माधवरावांनी शेजारीच ठेवलेल्या पाळण्यात पाहिलं. कापसासारखा तो गोरा गोरा मऊ लुसलुशीत गोळा पाहून त्यांना कोण आनंद झाला. त्यांनी हळुवारपणे त्याच्या मऊ गुलाबी गोबऱ्या गालाला स्पर्श केला. त्या रेशीमस्पर्शाने ते हुरळून गेले. त्याचे इवलेशे हात आपल्या हातात घेताना ते शहारले. बाळाने आढेवेढे घेत हळूच डोळे उघडले. त्याचे ते घारे, गहिरे डोळे पाहिले आणि माधवराव त्या डोळ्यात हरवून गेले. किती बोलके होते ते डोळे. बाळाची चुळबुळ सुरू होताच त्याच्या आवाजाने वृंदाने डोळे उघडले.
माधवरावांना समोर पाहून वृंदाच्या डोळ्यात अश्रू तरळले. माधवरावांनी हळूच पाळण्यातील बाळाला उचललं आणि वृंदाच्या कुशीत निजवलं. तिच्या डोळ्यातील अश्रू पुसत ते तिला समजावत होते, "अगं वेडाबाई, अशी रडतेस काय...! सगळं ठीक आहे बघ. इतक्या मोठ्या संकटावर मात करून हे आपल्या प्रेमाचं प्रतीक अगदी सहीसलामत आपल्यासोबत आहे. याच नाव आपण प्रतीकच ठेवायचं. शांत हो, रडू नकोस...!!! याचे डोळे पाहिलेस कसले गहिरे आहेत, पाहतच रहावसं वाटतं." वृंदा माधवरावांच्या चेहऱ्यावरचा ओसांडणारा उत्साह पाहून मनोमन सुखावली होती. तिच्या डोळ्यातील अश्रू काही थांबायचं नाव घेत नव्हते.
वृंदा दवाखान्यातून डिस्चार्ज होऊन घरी आली. सगळीकडे आनंदमयी वातावरण होतं. माधवराव शिर्क्यांच्या पतप्रतिष्ठेला शोभेल अशी बाळ आणि आईच्या स्वागताची जय्यत तयारी केली होती. फुलांच्या पायघड्या अंथरल्या होत्या. सगळीकडे मंगलवाद्यांचे सूर गुंजत होते. मोठ्या थाटामाटात बाळाचं घरी आगमन झालं. बारा दिवसानंतर बाळाचं नामकरण करण्यात आलं. " प्रतीक " माधव आणि वृंदाच्या प्रेमाचं प्रतीक…!!! त्यांच्या आयुष्यात आनंदाची उधळण करत घरभर दुडदुडत होतं.
हळुहळु दिवस सरत होते. प्रतीक चंद्रकोरीप्रमाणे दिवसेंदिवस हळुहळु वाढत होता. त्याच रांगण, दुडूदुडू लटपटत धावणं, त्याचे बोबडे बोल, बालसुलभ प्रश्न या सगळ्यात दिवस कसे पाखरासारखे भुर्रकन उडत होते. तोंडात चांदीचा चमचाच घेऊन जन्माला आलेला प्रतीक त्यामुळे त्याचे सगळे हट्ट तोंडातून शब्द बाहेर पडताच पूर्ण होत होते.
राजाचा प्राण कसा एखाद्या पोपटात कैद असतो तसाच माधवरावांचा प्राण प्रतीकमध्ये कैद होता. प्रतिकचे घारे, गहिरे डोळे त्यांना प्रचंड आवडायचे. त्याचे ते गहिरे डोळे त्यांच्या काळजात घर करून होते. माधवराव घरी असले की त्यांचा सगळा वेळ प्रतिकसोबतच जात असे. त्यांचं जीवन प्रतिकमय झालं होतं.
माधवरावांवर कुबेराचा वरदहस्त असल्यामुळे कशाचीच कमी नव्हती. त्यांच्या अमाप संपत्तीसाठी त्यांना आणखी वारस हवे होते. त्यासाठी पुढे गर्भधारणेसाठी डॉक्टरांनी सांगितल्याप्रमाणे वृंदावर वैद्यकीय उपचार सुरू करण्यात आले परंतु त्या उपचारानां कितपत आणि कधी यश मिळेल हे येणारा काळच ठरवणार होता.
प्रतीक शाळेत जाऊ लागला होता. वर्षांमागून वर्ष सरत होती. वृंदावर चालू असणाऱ्या उपचारांना अजूनतरी यश मिळालेलं नव्हतं. प्रतीक आता सहावीत शिकत होता. त्याने नुकतेच पौंगडावस्थेत पदार्पण केलं होतं. त्याच्या शरीरात असंख्य बदल घडत होते. त्याचे शाळेतील मित्र जेंव्हा मुलींकडे आकर्षित होऊन त्यांच्याशी गप्पा मारण्यात, त्यांच्याशी जवळीक साधण्यात, मैत्री करण्यासाठी धडपडत असायचे तेंव्हा त्याला मुलींविषयी आकर्षण वाटण्याऐवजी त्या कशा चालतात, बोलतात, त्यांचे कपडे परिधान करण्याची पद्धत, त्यांच्या हालचाली... तो अगदी बारकाईने टिपत होता. मुलींच्या पायातल्या पैंजनाची छुमछुम... छुमछुम... त्याला भुरळ घालायची. आपणही पैंजण घालून इकडून तिकडे बागडावं असं त्याला वाटायचं. सुंदर सुंदर फ्रॉक त्याला आकर्षित करायचे. हे सगळं त्याच्यासोबत का घडतंय त्याला काही कळत नव्हतं. त्याला फक्त इतकं नक्कीच जाणवत होतं की आपल्या आवडी निवडी आपल्या मित्रांपेक्षा थोड्या वेगळ्या आहेत.
तो नेहमी मुलींच्या आसपास, आजूबाजूलाच रेंगाळत रहायचा. त्यांच्यासोबत खेळायला धडपडायचा. त्यामुळे सगळी मुलं त्याला चिडवायची. काही मुलींनी शिक्षकांकडे त्याची तक्रार देखील केली होती. पण तो तरी काय करणार... शरीर आणि मन यांचा मेळ कधी होतच नव्हता. त्याचं शरीर त्याला ज्या अस्तित्वाची जाणीव करून देत होतं मन ते मानायला तयार होत नव्हतं. शरीर आणि मनाच्या द्वंद्वात तो अडकला होता.
प्रतिकचं पुढे माधवराव काय करतील,,, त्याचं अस्तित्व ते खुल्या दिलानं मान्य करतील का ? पाहुयात पुढील भागात...
क्रमशः
©️ सुनिता मधुकर पाटील.
४/12/2020.
© copyright
© all rights reserved.
या कथेच्या प्रकाशनाचे आणि वितरणाचे सारे हक्क लेखिकेकडे राखीव. कथेत अथवा कथेच्या नावात किंवा कथा लेखिकेच्या नावाशिवाय आढळून आल्यास तो कॉपी राईट कायद्याचा भंग मानला जाईल. कथा जशीच्या तशी शेअर करण्यास काहीही हरकत नाही.