©️ मधुनिता.
रित्या पाळण्याची दोरी माझ्या हाती.
" रमा, उद्या जरा उशीरापर्यंत थांबशील का गं. उद्या जेवायला घरी पाहुणे येणार आहेत. तुझी स्वयंपाकात थोडी मदत होईल मला."
" हो ताई, तुम्ही काही काळजी करू नका. मी आहे मदतीला." रमाने माधवीचा निरोप घेतला आणि घरी जायला निघाली.
" अगं, माधवी तुला कितीदा सांगितलं त्या रमेच्या नादी लागत जाऊ नकोस. मला सगळं कळतं हो, तू माझ्यापासून लपवून तिला साडी चोळी देतेस. चार पैसेही तिच्या हातावर टेकवतेस. आलोक पण नेहमी तुला पाठीशी घालतो म्हणुन मला गप्प बसावं लागतं."
माधवी घरात येताच लक्ष्मीबाईंनी म्हणजेच तिच्या सासूने तिच्यावर आगपाखड सुरू केली.
" अहो, जाऊ द्या ना आई. गरीब आहे बिचारी. थोडी मदत केली तर कुठे फरक पडतो." माधवी त्यांना समजावत होती.
" अगं, गरीब कसली. नशीबचं फुटकं मेलीचं, दळभद्री वांझोटी कुठली! पण कामाला एकदम चोख आणि नेटकी म्हणुनच मी काही बोलत नाही हो. नाहीतर सावली पडून घेतली नसती तिची."
लक्ष्मीबाई अजून तणतणतच होत्या. त्यांच्या या बोलण्यावर माधवी फक्त त्यांच्याकडे पाहून हसली आणि,
" अहो, जाऊद्या ना आई. तिचे भाऊ, बहीण कर्मदरिद्री निघाले. सगळ्यांनी स्वतःचा स्वार्थचं साधला. त्यात तिचा काय दोष? बिचारी कष्ट करून जगतेय. कामाला चोख आहे ना, मग झालं की आपल्याला आणखी काय हवं."
माधवीचं बोलणं लक्ष्मीबाईंना पटत जरी असलं तरी त्या माघार थोड्याच घेणार होत्या. सासू होत्या ना त्या.
पस्तिशी उलटलेली सावळी, उंच, पाठीवर लांबसडक वेणी, थोडीशी मलूल, कृष आणि ग्रॅज्युएट झालेली रमा माधवीच्या घरी घरकाम करायची.
कॉलेजमध्ये असताना रमा खूप हुशार होती पण घरची परिस्थिती अगदीच बेताची. घरात सगळ्यात मोठी आणि पाठीवर तीन भावंड त्यामुळे ग्रॅज्युएशन होताच वडिलांच्या मित्राच्या आधाराने नोकरीसाठी तिने मुंबई गाठली होती. तिथे एका लेडीज हॉस्टेल वर ती राहत होती.
आई बापाचं आजारपण, लहान भाऊ बहिणींची शिक्षण, घरखर्च ही सगळी जबाबदारी तिच्यावरचं होती. जमेल तितका पैसा ती घरी पाठवून द्यायची. काळ सरत गेला. भावंडांची शिक्षण पूर्ण झाली, त्यांची लग्न देखील झाली. लग्न होताच दोन्ही भाऊ आपापल्या बायका घेऊन वेगळे झाले. जणू रमा आणि त्यांचा काही संबंधच नाही. एक बहीण होती ती ही आपल्या विश्वात रमली. आपल्याला एक मोठी बहीण आहे, याची कणभर देखील जाणीव त्यांना उरली नव्हती. आई बाबाही एका पाठोपाठ आजाराने काळाच्या पडद्याआड गेले आणि ती सर्वार्थाने एकटी पडली.
आता तिचं मुंबईतही मन लागत नव्हतं म्हणुन ती गावातल्या घरीच येऊन राहीली होती. का कुणास ठाऊक? पण ती शरीरानं एकदम कृष होत चालली होती. दोन्ही भाऊ छान ऐश करत जगत होते. रमाकडे पहायला त्यांना वेळ नव्हता. ती मोलमजुरी करून दिवस कंठत होती. गावातील लोकं एकटी पाहून तिचं शारीरिक आणि मानसिक शोषण करू पाहत होती पण ती एकटी सगळ्यांना पुरून होती. तशी खमकी होती ती पण आपल्यानींच केलेल्या वारांमुळे पुरती घायाळ झाली होती ती.
एक दिवस अचानक तिच्या भावांना का कुणास ठाऊक तिचा पुळका आला आणि त्यांनी तिचं लग्न करण्याचं मनावर घेतलं. तिला आता हे सगळं नको होतं पण नातेवाईकांकडून दबाव आणून, समाजाची घाणेरडी मानसिकता दाखवून, एकटी कुठवर जगणार? आणि हा समाज तुला एकटीला पाहून नेहमीच प्रताडीत करत राहिलं तेंव्हा एकटं जगण्यापेक्षा आयुष्याला सोबत मिळाली तर आयुष्य सुखात घालवशील असं म्हणत तिला लग्नासाठी तयार केलं आणि तिचं लग्न एक बीजवराशी लावून दिलं.
रमा सासरी आली खरं पण तिचा हा आनंद देखील जास्त काळ टिकून राहू शकला नाही. अवघ्या वर्षभरातच तिला परत तिच्या माहेरी आणून सोडली कारण लग्नाला वर्ष होतं आलं तरी ती गरोदर राहिली नाही म्हणुन तिची तपासणी केली असता तिला गर्भाशयचं नाही हे डॉक्टरी स्पष्ट केलं होतं.
सासूने संपूर्ण गावासमोर तिचा पाणउतारा केला. " पहिली गेली तोंड काळं करून दुसऱ्याचा हात पकडून म्हणुन ही दुसरी केली तर ही वांझ! माझ्या लेकाच्या नशिबात वांझोटीच यावी का रे देवा!" म्हणत तिला परत भावांकडे माहेरी आणून सोडली.
इतकं सगळं घडून देखील तिने तोंडातून चकार शब्द बाहेर काढला नाही. माहेरात भावजया तिला हाणून पाडून बोलू लागल्या. भावांनी घराच्या लालसेपोटीच तिला बीजवरच्या गळ्यात बांधली होती. तिचं लग्न होताच ते तिचं घर विकून मोकळे झाले होते.
भाऊ आणि भावजयांनी तिला वांझोटी म्हणुन हिणवत आठवड्याभरातच घराबाहेर काढली. ती एक छोटीशी झोपडी बांधून गावाच्या बाहेर राहू लागली. पोटापाण्यासाठी ती लोकांच्या घरी धुणीभांड्याची कामं करत होती. लग्नाअगोदर ही असंच होतं तिचं कमवायची पण आता तिच्यावर वांझ असल्याचा शिक्का लागला होता.
तेंव्हापासूनच ती माधवीच्या घरी घरकामाला येत होती. माधवीकडे कामाला लागून तिला आता दोन वर्षे झाली होती पण या दोन वर्षात तिने आपल्या चोख आणि नेटक्या कामाने तिचा पूर्ण विश्वास अर्जित केला होता. माधवी डोळे झाकून तिच्यावर विश्वास ठेवत होती. तिचा एकटेपणा, संघर्ष माधवी जवळून पाहत होती. वांझोटी हा शब्द तिच्या काळजावर जोरदार प्रहार करायचा. हे तिच्या चेहऱ्यावरून सहज लक्षात यायचं. त्या वेदना तिच्या डोळ्यात स्पष्ट जाणवायच्या. ती आतून तीळ तीळ तुटायची.
" रमा कशाला गं इथे राहतेस. इतका अपमान सहन करतेस. तू शहरात परत का जात नाहीस. आधी तू शहरात नोकरी करून चांगला पैसा कमवायचीस ना! त्याचं पैशातून तू आईबापाची आजारपणं काढलीस, भावाबहिणींची शिक्षण, लग्न पार पाडलीस. मग आता तुला जास्त गरज असताना तू परत शहरात का जात नाहीस. ही अवहेलना, तीळ तीळ तुटणं यातून तरी तुझी सुटका होईल गं."
तिची घालमेल पाहून माधवीचं या दोन वर्षात तिला बऱ्याचदा सुचवून झालं होतं.
" नाही ताई, हे काहीच नाही हो. यापेक्षाही जास्त बरचं काही सहन केलयं. तुम्हाला नाही कळणार.
मौन मी प्रारब्धा दारी
माझ्या हाती रित्या पाळण्याची दोरी
सांग कधी कळणार कुणा
धगधगता वन्ही चेतला उरी. "
असचं काहीसं कोड्यात ती बोलायची. हे असं बोलताना तिचे डोळे नेहमी डबडबून जायचे. माधवीला ती काहीतरी गूढ बोलत असल्याचा भास व्हायचा.
दुसऱ्या दिवशी रमा ठरल्याप्रमाणे वेळेवर माधविकडे गेली. सगळी स्वयंपाकाची तयारी झाली. दोघींनी मिळून छान पुरणपोळी, आमरसाचा बेत केला होता.
" ताई एक विचारू, कोण पाहुणे येणार आहेत." रमाने माधवीला विचारलं.
" अगं, ह्यांचे ऑफिसमधील साहेब आहेत. काय बरं, त्यांचं नाव अनिल... अनिल... ते मेलं आडनाव काही माझ्या लक्षात राहत नाही बघ त्यांचं. खूप चांगला स्वभाव आहे त्यांचा. आमच्या कठीण काळात खूप मदत केली होती गं त्यांनी. खूप दिवसापासून ठरवतोय त्यांना घरी जेवायला बोलवायचं पण योगचं येत नव्हता. आज जुळून आलंय बघ सगळं."
माधवी बोलतच होती की बाहेर गाडी येऊन थांबली आणि पाहुण्यांच आगमण झालं. चहा पाणी झाल्यानंतर जेवणाची तयारी सुरू झाली होतीच की त्यांच्यासोबत आलेला त्यांचा चार वर्षाचा मुलगा सुयोग रडू लागला. काही केल्याने तो थांबायचं नाव घेत नव्हता. माधवीने देखील त्याला खूप समजावण्याचा प्रयत्न केला पण तो काही ऐकायला तयार नव्हता.
माधवीने आत येऊन रमाला जेवणाच्या तयारीचं बघायला सांगितलं आणि ती परत त्या मुलाला समजावण्यात गर्क झाली. अनिलसरांच देखील तो ऐकायला तयार नव्हता. फक्त आई,,,, आई,,,, म्हणुन किंचाळत होता. माधवी त्याला कडेवर घेऊन घरभर फिरवत होती. त्याला घेऊन ती किचनमध्ये आली. तो अजूनही तसाच रडत होता. अनिलसर देखील खूप टेन्शनमध्ये आले. त्यांनी घरी परत जाण्याचा निर्णय घेतला आणि ते घाई करू लागले.
" ताई, मी त्याला समजावते, बघू माझं तरी ऐकतो का? तुम्ही जेवणाची पानं मांडा." रमाने माधवीला सुचवलं.
माधवीने सुयोगला रमाकडे सोपवलं आणि पानं वाढायला घेतली. रमा त्याला कडेवर घेऊन खूप मायेने समजावू लागली. थोडयाच वेळात त्याचं हुंदके देणं कमी आलं आणि तो रमासोबत खेळू लागला.
जेवणं आटोपल्यानंतर मिस्टर अनिल घरी जायला निघाले. माधवी सुयोगला घेण्यासाठी रमाजवळ गेली तर तो आता तिला सोडायला तयार नव्हता. त्याला जबरदस्ती तिच्याकडून घेत असताना त्याने जोरात माधवीच्या हाताचा चावा घेतला. माधवी वेदनेने कळवळली.
" रमा एक काम कर, तूच त्याला साहेबांकडे देऊन ये." माधवीने रमाला सांगितलं.
" पण ताई, मी कशी साहेबांसमोर..." रमा अडखळली.
" अगं तो माझ्याकडे यायला तयार नाही. तो कोणाकडेच जात नाही आहे. हे बघ हाताला कसला चावला तो, अजून कळ येतेय. ये गं देऊन ये. काही होतं नाही." माधवी तिला आपल्यासोबत घेऊन गेली.
सुयोगला अनिलकडे सोपवताना अनिल आणि रमाची नजरानजर होताच दोघे एकमेकांना पाहून दचकले.
" तुम्ही इथे..." अनिलच्या तोंडून आपसुकचं हे शब्द बाहेर निघाले.
अनिलला पाहताच रमाचे डोळे भरून आले. तिने एकदा अनिलकडे आणि एकदा सुयोगकडे पाहिलं आणि डबडबत्या डोळ्यांनी धावतच घराबाहेर पडली.
रमा पाठोपाठ मिस्टर अनिल देखील काहीही न बोलता तिथून घरी जायला निघाले. माधवी आणि तिचा नवरा आलोक या दोघांनाही हे काय चाललंय काही समजत नव्हतं.
दुसऱ्या दिवशी रमा कामाला आली नाही. माधवीला तिची खूप काळजी वाटत होती. ओळखीच्या एकदोघांकडे तिने रमासाठी निरोप देखील धाडला होता. संध्याकाळी आलोक ऑफिसमधून लौकरच घरी आला. घरी येताच त्याने माधवीला पटकन तयार होण्यासाठी सांगितलं.
" अहो, असे अचानक कुठे चाललो आहोत आपण." माधवी तयार होत बोलली.
" थोडयाच वेळात अनिलसर येतील आपल्या घरी. आपल्याला त्यांच्यासोबत रमाच्या घरी जायचं आहे." आलोकने सांगितलं.
" ऑफिसमध्ये सर काही बोलले का? म्हणजे कालच्या प्रकाराबद्दल." माधवीने चौकशी केली.
" नाही, त्यांनी फक्त इतकंच विचारलं की रमा आपली कोण आहे आणि तिचं लग्न झालं आहे का? ते बाकी काहीच बोलले नाहीत पण त्यांच्या मनात काहीतरी चाललं होतं हे नक्की. काहीतरी विचार करत होते हे त्यांच्या चेहऱ्यावरून स्पष्ट जाणवत होतं. नेमकं प्रकरण काय आहे काहीच अंदाज बांधता येत नाही आहे. जाऊ दे जास्त विचार करायला नको. तिथे गेल्यावर कळेलच आपल्याला. सोबत त्यांच्या आई येणार आहेत आणि आपल्या आईला सुद्धा सोबत घ्यायला सांगितलं आहे."
" आता ह्या दळभद्रीने आणि काय गोंधळ घालून ठेवलाय कोणास ठाऊक?" लक्ष्मीबाई बडबडल्या.
" अहो, जाऊद्या ना आई, आधीच विचार करून डोकं फुटायची वेळ आली आणि तुम्ही परत सुरू झालातं."
माधवीने टोकताच लक्ष्मीबाई गप्प बसल्या आणि सगळे अनिलसरांची वाट पाहू लागले.
_____________
" ताई तुम्ही सगळे इथे." रमाने आश्चर्याने माधवीला विचारले.
" हो, आज तू कामाला आली नाहीस म्हटलं चला आपणच तुला भेटून यावं." माधवी हसत हसत म्हणाली.
आपल्या दारात ह्या सगळ्यांना पाहून रमा आश्चर्यचकीत झाली. तिने सगळ्यांना घरात घेतलं. घर कसलं एक दहा बाय दहाची छोटीशी खोली होती. छोटीच असली तरी नीटनेटकी होती. सगळेजण तिने अंथरलेल्या चटईवर बसले. काय बोलावं कोणाला काहीच समजत नव्हतं. रमा चोर कटाक्षाने सुयोगला पाहत होती.
" रमा चहा वगैरेच्या भानगडीत पडू नकोस. हे अनिलसर काल आमच्याकडे जेवायला आले होते. तू यांना ओळखलं असशीलच. यांना तुझ्याशी काही बोलायचं आहे म्हणुन आम्ही सगळे इथे आलो आहोत."
माधवीच्या बोलण्यावर रमा काहीच बोलली नाही फक्त खाली मान घालून उभी राहिली.
" रमा मी सरळ मुद्यावरच येतो. तुम्ही माझ्याशी लग्न कराल."
अनिलच्या या वाक्यावर सगळेच अवाक झाले आणि आश्चर्याने त्यांच्याकडे पाहू लागले.
" अहो अनिलसाहेब ही अवदसा तुम्हाला कुठून सुचली. अहो, सगळं जग हिला वांझोटी म्हणुन नावं ठेवत आहे आणि तुम्ही हिच्याशी लग्न करायला निघालात." लक्ष्मीबाईंनी परत आपलं तोंड उघडलं.
" नाही आई, रमा वांझ नाही. ती आई आहे माझ्या सुयोगची आई!"
" काय...! कसं शक्य आहे? तुमच्या सुयोगची आई... अहो पण हीला गर्भाशयच नाही मग ही आई कशी. तिचा आजवरचा संघर्ष तिचा प्रवास आम्ही पाहिलाय. रमा, अगं हे अनिलसर काय बोलतायत. हे खरं आहे का?" माधवी जवळजवळ किंचाळलीच होती.
" हो, मान्य आहे मला तुम्ही तिच्या संघर्षाच्या साक्षीदार असाल पण तिने केलेल्या त्यागाचा साक्षीदार मी आहे." अनिल रमाकडे पाहत बोलत होते.
" रमा हे सर काय बोलत आहेत. तू काहीतरी बोल गं." माधवी काकुळतीला आली होती आणि बाकीचे अचंबित होते आणि रमा... ती खाली मान घालून फक्त आसवे ढाळत होती.
" मी उलगडतो माधवी ताई तिच्या आयुष्याचं ते पान जे आजवर कोणीच वाचलं नाही."
" माधवी ताई, माझ्या आणि आरतीच्या लग्नाला पाच वर्षे लोटली होती तरी घरात पाळणा हलला नव्हता. त्यामुळे आरती नेहमी दुःखी असायची. ती आई होण्यासाठी खूप आसुसलेली होती. नवस, उपास तापास केले पण काही उपयोग झाला नाही. डॉक्टरची ट्रीटमेंट सुरू केली आणि निदानात स्पष्ट झालं की ती कधीच आई होऊ शकत नाही. त्यामुळे ती अधिकच खचली. मी एखादं बाळ दत्तक घेऊयात असही तिला समजावून सांगितलं पण तिला ते मान्य नव्हतं. तिला स्वतःच आपलंच बाळ हवं होतं. त्यासाठी ती माझं दुसरं लग्नसुद्धा लावून द्यायला तयार होती. पण मला ते मान्य नव्हतं."
" डॉक्टरांनी आम्हाला मग सरोगसीचा मार्ग सुचवला. तो आरतीला देखील मान्य होता पण अशी स्त्री आणायची कुठून जी आमच्यासाठी आपलं गर्भाशय भाड्यानं देईल. त्याच हॉस्पिटलच्या एका नर्सकडे चौकशी केली असता तिने आम्हाला एका स्त्रीला भेटवलं. तिने याआधी सरोगेट मदर बनून दोन तीन मुलांना जन्म दिला होता. त्याच्या मोबदल्यात ती मोठी रक्कम वसूल करत असे. पैसे भेटले की ती कायमची निघून जायची आणि पुन्हा परत यायची नाही."
" आणि ती स्त्री दुसरी तिसरी कोणी नसून रमा होती." अनिलने हकीकत सांगितली.
" काय...? रमा आणि सरोगेट मदर. रमा तू तर शहरात नोकरी करायचीस ना. मग ही सरोगसी हे काय कोडं आहे रमा. बोल रमा, असं काय घडलं ज्यामुळे तुला इतका मोठा निर्णय घ्यावा लागल?" माधवी तिला गदागदा हलवतं विचारत होती.
" मग काय करणार होते मी ताई. घरी गरिबी पाचवीला पुजलेली. शिक्षण झाल्यानंतर चांगली नोकरी मिळेल म्हणुन मुंबई गाठली पण तिथेही नशिबाने पाट फिरवली. छोटी मोठी कामं करत राहिले. चांगली नोकरी मिळवण्यासाठी खूप पायपीट केली पण यश माझ्यापासून चार हात लांबच पळायचं. वैतागून घरी यायचं म्हटलं तर आईबापाचं आजारपणं, खाणारी पाच सहा तोंड, बहीण भावांची शिक्षणं, हे सगळं डोळयासमोर उभं रहायचं. माघारी घरी देखील येऊ शकत नव्हते."
" आमच्या लेडीज होस्टेलमध्ये एक नर्स राहत होती. ती हॉस्पिटलमधून आली की तिचा बराच अनुभव ती आम्हाला सांगायची. तिच्याकडूनच मला हे सरोगेट मदरबद्दल समजलं आणि मी तिला विनंती केली की अशीच जर एखादी केस आली तर मला नक्की कळवं. एक दिवस तिने मला सांगितलं की हॉस्पिटलमध्ये एक केस आली आहे ज्यांना सरोगेट मदरची गरज आहे आणि मी या कामासाठी तयार झाले. बदल्यात ते मला खूप पैसे देणार होते. त्याच पैशातून मग गावाकडची सगळी बिकट परिस्थिती स्थिरस्थावर केली. या सगळ्यात माझा काय दोष...!" रमा माधवीच्या गळ्यात पडून रडू लागली.
" रमा शांत हो, अगं मग तुझी पिशवी. तुझं गर्भाशय... त्याचं काय?" माधवी रमाला शांत करत होती.
" रमा आमच्यासाठी सरोगेट मदर बनली खरी पण नशिबाला काही औरच मंजूर होतं. तिला सातव्या महिन्यातच वेदना सुरू झाल्या डॉक्टरांनी सांगितलं हिच्या गर्भाशयात काही कॉम्प्लिकेशन निर्माण झाले आहेत त्यामुळे हिचा गर्भ आताच काढून टाकावा लागेल. नाहीतर हिचं गर्भाशय कायमचं निकामी होईल."
" आम्ही अबॉर्शनची परवानगी दिली कारण आमच्या स्वार्थासाठी आम्हाला तिचा भविष्यात आई होण्याचा हक्क हिरावून घ्यायचा नव्हता. रमासोबत झालेली डील आम्ही तिथेच संपवून घरी आलो. आम्ही दिलेले पैसे देखील तिला परत मागितले नाही. पण रमाला हे मान्य नव्हतं. तिने बाळाला जन्म देण्याचा निर्णय घेतला. तिने सुयोगला जन्म दिला आणि तिचं गर्भाशय कायमचं निकामी झालं. सुयोगला आमच्या हवाली करून रमा कायमची आमच्या आयुष्यातून निघून गेली. माझी आरतीपण आईपणाचं हे सुख जास्त दिवस उपभोगू शकली नाही. दोन वर्षांपूर्वी ह्या लहानग्या सुयोगला माझ्याकडे सोपवून कायमची मला एकट्याला सोडून निघून गेली."
" आरतीच्या जाण्यानंतर मला अनेकांनी दुसऱ्या लग्नाबद्दल सुचवलं पण मी नकार दिला. मला माझ्या सुयोगवर सावत्र आईच्या सावत्रपणाची छाया नको होती. पण काल जेंव्हा मी रमाला पाहिलं आणि वाटलं. सुयोगला त्याच्या आईचं प्रेम मिळायलाच हवं आणि रमासोबत देखील न्याय व्हायला हवा."
" रमा करशील का माझ्याशी लग्न आणि होशील का तुझ्याच सुयोगची आई पुन्हा एकदा."
अनिलने उलगडलेली रमाच्या त्यागाची कथा ऐकून तिथे उपस्थित सगळ्यांचेच डोळे पाणावले.
रमा तर फक्त रडत होती. तिला काय बोलावं कळत नव्हतं. लक्ष्मीबाई उठून रमा जवळ गेल्या,
" पोरी कसला विचार करतेयस. आज तुझ्यावर लागलेला कलंक मिटवण्याची संधी मिळाली आहे तुला. वांझोटी ह्या शब्दापासून कायमची मुक्ती. इतका विचार करू नकोस गं. जे सुख तुझ्यासमोर हात पसरून उभं आहे त्याचं हसत हसत स्वागत कर."
लक्ष्मीबाईंच्या तोंडून हे ऐकताच रमा त्यांच्या गळ्यात पडून रडू लागली.
" इंदूमतीबाई, माझ्या ह्या लेकीला मायेनं पदरात घ्या हो. खूप सोसलं आहे लेकराने तिच्या वाटणीचं सुख तिच्या पदरात घाला." लक्ष्मीबाईनीं अनिलच्या आईपुढे आपला पदर पसरला.
माधवीसाठी लक्ष्मीबाईंचं हे वागणं अनपेक्षित होतं कारण त्या नेहमी रमाचा राग राग करायच्या.
" घे बाई, सांभाळ आजपासून ह्याला तू. तुझ्याच काळजाचा तुकडा तुझ्या हवाली करतेय." इंदूमतीबाईं सुयोगचा हात रमाच्या हातात देत म्हणाल्या आणि सगळ्यांच्याच डोळ्यातून अश्रू वाहू लागले.
तर माझ्या वाचक मित्र मैत्रिणींनो, सोप्या शब्दात सरोगसी म्हणजे दुसऱ्या महिलेचं गर्भाशय भाड्यानं घेऊन तिच्या मदतीनं अपत्य जन्माला घालणे. ज्या दाम्पत्याला काही कारणांमुळे मुल होऊ शकत नाही त्यांना सरोगसीच्या माध्यमातून मुल प्राप्त होऊ शकतं. काही महिला किंवा पुरुष सक्षम नसल्यामुळे किंवा याआधी अबॉर्शन झाल्यामुळे मुल जन्माला घालू शकत नाही. मात्र त्यांच्यासमोर सरोगसीचा पर्याय उपलब्ध असतो.
सरोगसीमध्ये आई-वडील होऊ इच्छिणाऱ्या दाम्पत्यापैकी पुरुषाचं स्पर्म बाळाला जन्म देणाऱ्या महिलेच्या एग्ग्ससोबत मॅच केलं जातं याला 'ट्रेडिशनल सरोगसी' असे म्हणतात.
दाम्पत्याचे स्पर्म आणि एग्स टेस्ट ट्यूबमध्ये मिसळून बाळाला जन्म देणाऱ्या महिलेच्या गर्भाशयात इन्सर्ट केलं जातं याला 'जेस्टेशनल सरोगसी' असे म्हणतात. त्यामुळे बाळाला प्रत्यक्ष जन्म देणारी महिला वेगळी असते. या महिलेला 'सरोगेट मदर' असं म्हंटल जातं.
तर कशी वाटली ही कथा मला नक्की कमेंट बॉक्समध्ये कमेंट करून कळवा.
समाप्त_______
©️ सुनिता मधुकर पाटील.
19/4/2021.
फोटो - साभार गुगल
तर माझ्या वाचक मित्रमैत्रिणींनो तुम्हाला ही कथा कशी वाटली हे सांगायला अजिबात विसरू नका. असेच आणखी ब्लॉग वाचायचे असल्यास माझ्या मधुनिता या फेसबुक पेजला नक्की follow करा. कथा आवडल्यास लाईक, कमेंट आणि लेखकाच्या नावासहित शेअर करा.
© copyright
© all rights reserved.
या कथेच्या प्रकाशनाचे आणि वितरणाचे सारे हक्क लेखिकेकडे राखीव. कथेत अथवा कथेच्या नावात किंवा कथा लेखिकेच्या नावाशिवाय आढळून आल्यास तो कॉपी राईट कायद्याचा भंग मानला जाईल. कथा जशीच्या तशी शेअर करण्यास काहीही हरकत नाही.
Khoop chhan
ReplyDeleteThank you so much 😊
DeleteKhup chan
ReplyDeleteThank you so much
DeleteKhup sunder..... Vanjoti mhanun ka aapla samaj ajun hi baykana jagu det nahi. Hi samaja chi mansikta badlyala havi. Aai hone he fakt mul janmala ghalnr naste. He ka nahi samjt ajun hi samajala. Katha matr khup sunder 👌😊
ReplyDeleteमनःपूर्वक धन्यवाद 🙏😊
Deleteआपल्या समाजातील मानसिकता बदलायला हवी तरच स्री समर्थपणे पुढे जाईल
ReplyDeleteखरंच खूप सुंदर लिखाण
ReplyDelete