किश्या...
" आये,,, तु म्हणाली होतीस,
" पुढच्या वरसाला आपण पण गणपती आणू ", तो रडत होता जिद्द करत होता.
" होय रं किश्या, म्हणाले व्हते मी पण गणपती आणायला पैसा लागतु. पैसा कुठंन आणू मी. आनं नुसता गणपती आणून चालत नाय, रं बाबा !!! त्याला रोज पूजा कराय लागती, रोज परसाद बनवाया लागतु. ह्या रोजच्या रहाट गाडग्यातून जमणार हाय का आपल्याला."
आठ वर्षाचा किशोर मागच्या वर्षी पण असाच रडत होता,
गणपती बाप्पासाठी !!!
" आरं, इथं हातातोंडाची हातमिळवणी करता करता जीव नकुसा झालाय, गणपती कुठंन आणायचा रं." शांता किश्याला समजावत होती.
" ते मला काय, ठावं नाय. मला गणपती पाईजे म्हंजी पाईजे." किश्या काही ऐकायला तयार नव्हता.
शांतासमोर पैश्याचा प्रश्न आ वासून उभा होता. एकरभराचा जमिनीचा तुकडा, त्यातच भाजी पाला, काहीतरी माळवं, पिकवून आठवडी बाजारात विकून तर कधी दुसऱ्यांच्या मळ्यात रोजगाराने जाऊन चार पैसे मिळवायची. पण आता ह्या चार पाच महिन्यात कोरोना आणि लॉकडाऊनमुळे आठवडी बाजार बंद. त्यामुळे सगळीच पंचाईत झालेली. सगळ्याच बाजूने कोंडी,
आता ह्या पोराला कसं समजवायचं ह्याच विचारत ती चुलीवर भाकरी भाजत भाजत डोळ्यातील आसवे टिपत होती.
इतक्यात तिचा नवरा वसंत मळ्यातून जनावरांसाठी चारा घेऊन आला.
कीश्याचं रडगाणं अजून चालूच होतं.
वसंत आणि शांता दोघे एकमेकांकडे केविलवाण्या नजरेने बघत असतात.
कीश्याच रडणं दोघांचंही काळीज पिळवटून टाकत होतं. वसंतने कसे तरी पाण्याच्या घोटासोबत दोन घास पोटात ढकलले आणि पैशाची काही सोय होतेय का ते पाहण्यासाठी बाहेर पडला.
एक दोघांकडे तो पैसे उसने मागून पाहतो पण सगळेच हात वर करून मोकळे झाले होते.
शांता देखील थोडा भाजीपाला घेऊन विकण्यासाठी बाहेर पडते. उन्ह डोक्यावर आलेली गाव चार पाच किलोमीटर दूर. इतकं अंतर चालून बिचारीचा जीव मेटाकुटीला आलेला. तरीही दारोदार हिंडून ती भाजी विकत होती. दुपारची वेळ होती त्यामुळे म्हणावी तशी विक्री झाली नाही. राहून राहून तिच्या डोळ्यासमोर किश्याचा रडका चेहरा दिसत होता.
इकडे वसंत देखील काही सोय न झाल्यामुळे नशिबाला दोष देत होता.
" एक सोन्यासारखं लेकरू त्याचा साधा हट्टसुध्दा आपण पूर्ण करू शकत नाही," याचं त्याला वाईट वाटत होतं. गरिबीला, नशिबाला दोष देत विचार करत बसला होता. आणि अचानक काहीतरी आठवल्यासारखं पटकन उठला.
" किश्या,,, आरं ए, किश्या इकडं ये जरा." किश्या धावतच बाहेर आला.
" ती आतली पीठ चाळायची चाळण घेऊन ये बरं." किश्याने चाळणी आणून दिली.
तो सरळ उठून मळ्याच्या दिशेने चालू लागला. किश्याही त्याच्या पाठोपाठ चालू लागला.
त्याने मळ्यातल्या, मऊसूत, काळ्या मातीवरून हळुवार प्रेमाने हात फिरवला आणि हात जोडले. त्याच्या डोळ्यातून दोन अश्रुंचे थेंब त्या मातीत पडले.
"आई तुच गं तारणहार, तुलाच काळजी तुझ्या लेकरांची," म्हणत त्याने ती काळी माती छान चाळून घेतली. हळूहळू माती पाण्याने भिजवत तिला कालवत मऊसूत मळून घेतली आणि किश्याचा बाप्पा बनवायला सुरवात केली.
जसा जसा बाप्पा आकार घेऊ लागला तसं तसं किश्याच्या चेहऱ्यावर हसू फुलू लागलं. किश्याचा बाप्पा पूर्ण बनल्यानंतर घराच्या देव्हाऱ्यातील कुंकू आणि अष्टगंधाच मिश्रण करून शेंदूरी रंग तयार केला आणि बाप्पाला शेंदूरी रंगात रंगवून टाकलं.
किश्या त्या सुंदर बाप्पाला पाहून उड्या मारू लागला.
इकडे शांता घरी जायला निघाली, किश्याला काय सांगायच? कसं समजवायचं हाच विचार ती पूर्ण रस्ताभर करत होती.
पोरगं सकाळपासून रडतंय म्हणून त्याच्या आवडीची गहू कांडून केलेली खीर बनवून त्याला खाऊ घालावी आणि त्याची समजूत काढावी असं ती ठरवते म्हणुन बाजारातून थोडा गूळ आणि खिरीसाठी लागणार सामान ती विकत घेते.
शांता घरी पोहचली आणि पाहते तर काय किश्या आणि त्याचा बाबा दोघे गणपतीसाठी आरास करण्यात मग्न होते.
बाजूलाच एका ताटात रानातील हिरवीगार लुसलुशीत दुर्वा, आघाडा, तुळस, बेल आणखी बऱ्याच पत्री, बाहेर अंगणात लावलेल्या झेंडूच्या फुलांचा हार, जे त्या काळ्या आईचीच देण होती सारं गोळा करून ठेवल होतं आणि किश्या मध्येच " गणपती बाप्पा मोरया....गणपती बाप्पा मोरया." म्हणत टाळ्या वाजवत उडया मारत होता.
तिला किश्याला हसताना पाहून भरून आलं, तिची चाहूल लागताच वसंतने तिच्याकडे वळून पाहिलं आणि म्हणाला, " आता पटकन किश्याच्या आवडीची खीर कर बघू. आज किश्या बाप्पाला खीर चारणार हायं."
" काय रं किश्या, तुझ्या बाप्पाला खीर आवडलं का रं." वसंतने डोळे पुसत किश्याला विचारलं.
किश्याला बाप्पाला खीर भरवताना पाहून दोघांचे ही डोळे पाणावले आणि त्यांना किश्याच्या डोळ्यात बाप्पा हसताना दिसला.
© सुनिता मधुकर पाटील
21/8/2020
Photo credit - pintrest
© copyright
© all rights reserved.
या कथेच्या प्रकाशनाचे आणि वितरणाचे सारे हक्क लेखिकेकडे राखीव. कथेत अथवा कथेच्या नावात किंवा कथा लेखिकेच्या नावाशिवाय आढळून आल्यास तो कॉपी राईट कायद्याचा भंग मानला जाईल. कथा जशीच्या तशी शेअर करण्यास काहीही हरकत नाही.