मधुनिता
अग्निपरीक्षा - भाग २
" मग मी काहीतरी ठरवलं आहे. माझं ऐकशील." अमित तिचा हात थोपटत म्हणाला.
" काय?" डोळे पुसत अंजुने विचारलं.
आता पुढे,
" अंजु अबॉर्शनच्या आधी माझ्या समाधानासाठी पॅटर्निटी टेस्ट करवून घेतली तर नाही चालणार का?" अमितने अंजुचा चेहरा आपल्या हाताच्या ओंजळीत घेऊन तिच्याकडे लाचारीने पाहत विचारलं.
" अमित... हे काय बोलताय तुम्ही. आता मला स्वतःला पाक-साफ सिद्ध करण्यासाठी अग्निपरीक्षा द्यावी लागणार का? इतक्या वर्षांचा विश्वास क्षणात उडाला, इतका कमजोर होता का तुमचा माझ्यावरचा विश्वास? इतकी वर्ष तुम्ही ऑफिसच्या कामानिमित्त कितीतरी रात्री घरापासून दूर बाहेर घालवल्यात. माझ्या मनात कधी तुमच्याबद्दल अविश्वास निर्माण नाही झाला. तुम्ही चुकीचं वागू शकता हा विचार कधी माझ्या मनाला शिवला देखील नाही. माझा तुमच्यावरचा विश्वास नेहमी कायम होता. मी तुम्हाला समजण्यात इतकी मोठी चूक कशी करू शकते. मला माहिती नव्हता आयुष्याच्या या वळणावर तुमचं हे रूप देखील पहायला मिळेल." अंजुने अमितच्या हातातून आपला हात सोडवून घेतला आणि ओंजळीत चेहरा लपवून ती रडू लागली.
" अंजु... अंजु अगं मला समजण्याचा प्रयत्न कर. मला तू चुकीचं सिद्ध करावं हे मनापासून वाटतंय. मला स्वतःला चुकीचं सिद्ध व्हायचं आहे. माझ्या मनात जो विचार आला त्याला चुकीचं सिद्ध करण्यासाठी तू पॅटर्निटी टेस्टचे रिपोर्ट माझ्या तोंडावर मार. मी आयुष्यभर अपमानित होऊन पाश्चातापाच्या आगीत होरपळण्यासाठी तयार आहे आणि हीच माझ्यासाठी सगळ्यात मोठी शिक्षा असेल." अमित हात जोडून अंजुला विनवत होता.
अंजु रडता रडता अचानक थांबली. तिच्या नजरेत कमालीची कठोरता जाणवत होती. जीवनात पहिल्यांदा तिने आग ओकणाऱ्या नजरेने अमितकडे पाहिलं. क्षणभरासाठी अमित तिची नजर पाहून शहारला. तिने डोळे पुसले आणि एका एका शब्दावर भर देत ती म्हणाली,
" हो अमित तुमच्या समाधानासाठी आपल्याला पॅटर्निटी टेस्ट तर करावीच लागेल कारण तुमचं समाधान होणं जास्त गरजेचं आहे." यावर अमितला काय बोलावं काहीच सुचलं नाही आणि तो बेडरूममध्ये निघून गेला.
अंजु बराच वेळ तशीच बसून राहिली. थोड्यावेळानंतर तिने स्वतःला सावरलं आणि मनाशी काहीतरी ठरवून ती उठली. तिने सुरेशदादाला फोन लावला आणि घडलेला सगळा प्रकार त्याला सांगितला. आईबाबांना यातलं काहीही सांगू नकोस अशी सक्त ताकीद तिने त्याला दिली. त्यानंतर तिने आपल्या अनिता नावाच्या मैत्रिणीला फोन करून तिच्याशी बोलणं केलं.
" तू घाबरू नकोस अंजु, मी आणि सीमा उद्याच तिकडे यायला निघतो. अमितरावांना मी समजावतो. माझं ऐकतील ते. तू काही काळजी करू नकोस." सुरेशदादाने तिला आश्वस्त केलं.
संध्याकाळ होऊ लागली होती. अमित अजून बेडरूममध्येच होता. अंजुने घरातील दिवे पेटवले. देवासमोर सांजवात लावली. मुलंही एव्हाना शाळेतून घरी परतली होती. रात्रीच्या जेवणाच्या तयारीसाठी ती किचनमध्ये गेली. ती सगळी कामं यंत्रवत करत होती. मानसिकदृष्ट्या ती फार थकली होती. तरीही जेवण बनवून तिने डायनिंग टेबलवर ठेवलं आणि मुलांना जेवणासाठी आवाज दिला. जेवताना कोणी कोणाशी एका शब्दाने बोलत नव्हतं यावरून आई-बाबा मध्ये काहीतरी बिनसल्याचं मुलांच्या लक्षात आलं होतं.
" हिला गप्प रहायला काय झालं. काहीतरी बोलावं ना. मी काय चुकीचं बोललो होतो. कर नाही तर डर कशाला! म्हणजे मी बरोबर आहे नक्कीच अंजूचं बाहेर कोणाशी तरी... त्यामुळेच पॅटर्निटी टेस्टचा विषय काढल्यावर तिने इतका आकांडतांडव केला. बहुतेक घाबरली असेल टेस्टचे रिपोर्ट्स आल्यानंतर माझा सामना कसा करावा म्हणून." अमित जेवता जेवता विचार करत होता.
" नाही... हे शक्य नाही. माझी अंजु असं वागू शकत नाही. मी तिच्यावर अविश्वास दाखवून एकाप्रकारे तिचा अपमान केला आहे. तिचा स्वाभिमान दुखावला गेला आहे म्हणूनच तर बिचारी दुःखी आहे ना." अमितच दुसरं मन अंजुच्या बाजूने कौल देत होतं. विचारांच्या झंझावातात अमितच मन झोके खात होतं.
रात्री अंजुच्या डोळ्याला डोळा लागला नाही. संपूर्ण रात्र तिने विचार करण्यात घालवली. दुसऱ्या दिवशी दुपारीचं अंजुचा सुरेशदादा आणि वहिनी घरी पोहचले. वहिनीला पाहताच तिच्या गळयात पडून अंजुने आसवांना वाट मोकळी करून दिली. अमितने दवाखान्यात जायचं म्हणून ऑफिसमधून सुट्टी घेतली होतो. दादा वहिनीला अचानक आलेलं पाहून तो आश्चर्यचकित झाला.
" दादा-वहिनी तुम्ही असे अचानक?" अमितने दादाला प्रश्न केला.
" हे काय चालवलं आहे तुम्ही अमितराव. वेड बीड लागलं आहे का? उद्या सकाळीच डॉक्टरांकडे जाऊन सगळा विषय संपवून टाकू." सुरेशदादाने सरळ मुद्याला हात घातला.
" अच्छा! म्हणजे अंजुने तुम्हाला बोलावून घेतलं आहे तर." अमित कुत्सितपणे हसला.
" दादा, आता तुम्हीच सांगा. मी काय चुकीचं बोललो. टेस्ट करवून घेऊया इतकंच तर म्हणालो ना! अंजुसाठी हे चांगलंच आहे की तिला संधी भेटतेय स्वतःला बरोबर सिद्ध करायची. टेस्टचे रिपोर्ट्स माझ्या तोंडावर मारून माझं तोंड बंद करावं तिने. यात इतकं तोंड फुगवण्यासारखं आणि तुम्हाला इतक्या तातडीने इकडं बोलावून घेण्यासारखं काही नव्हतंच." अमित निर्लज्जपणे दादांसमोर बोलत होता.
" अहो अमितराव, हे काय बोलताय तुम्ही. तिच्यावर अविश्वास दाखवून तुम्ही तिचा अपमान करताय असं नाही वाटत का तुम्हाला? तुम्ही तर तिला अगदी लहानपणापासून ओळखता ना! मग हा टेस्टचा अट्टहास का?" दादांनी अंजुची बाजू मांडण्याचा प्रयत्न केला.
" बरोबर आहे, तुम्ही तिचे दादा त्यामुळे तिच्या बाजूनेच बोलणार. अहो माझं ऑपरेशन झालं आहे दादा हे तुम्हीपण विसरलात का?" अमित दादांचं बोलणं ऐकून घ्यायला तयार नव्हता.
" अहो पण डॉक्टर म्हणाले ना की ऑपरेशन फेल हाऊ शकतं आणि सगळ्यात महत्वाचं म्हणजे तुमचा अंजूवरचा विश्वास, तो कुठे आहे?" दादानीं प्रश्न केला.
" अंजु वरचा विश्वास! तो आहेच की मी कुठे नाकारतोय. तुम्ही काहीही म्हणा दादा पण माझं ठरलंय. अंजुला पॅटर्निटी टेस्ट करवून घ्यावीच लागणार." अमितवर दादांच्या बोलण्याचा काहीच परिणाम होत नव्हता.
अंजु बाजूच्याच खुर्चीवर बसून दोघांचं बोलणं ऐकत होती. तिला अमितच्या आडमुठेपणाचा राग येत होता. पण ती काहीच बोलली नाही. दोघांचं बोलणं ऐकता ऐकता ती विचार करू लागली. इतकं सगळं घडल्यानंतर मला अमितसोबत एका छताखाली राहणं आता शक्य नाही. मला नोकरी शोधावीच लागेल. लग्नाच्या आधी आणि लग्नानंतर ही काही वर्षे नोकरी केली आहेच. नोकरी लागून सगळं स्थिरस्थावर होईपर्यंत कुठे रहायचं. इथेही राहू शकते हे घर जितकं अमितचं आहे तितकंच माझं देखील आहे. आयुष्यातील उमेदीची वर्षं देऊन या चार भिंतींना घर बनवलं आहे मी. इथे नक्कीच राहू शकते. मुलं... मुलांचं काय? त्यांना तर आमच्या दोघांमध्ये काय चालू आहे याची खबर सुद्धा नाही. मुलं अजून लहान आहेत. ना धड मोठी ना लहान. या वयात त्यांना आई बाबा दोघांची गरज आहे. त्यामुळे मुलांसाठी थोडीफार तडजोड तर करावीच लागेल. विचारांच्या तंद्रीत असतानाचं तिने घड्याळाकडे पाहिलं. डॉक्टरांकडे जायची वेळ झाली होती.
सुरेश, अंजु आणि अमित तिघे हॉस्पिटलला जायला निघाले. डॉक्टर देखील अमितकडून पॅटर्निटी टेस्टची मागणी ऐकून हैराण झाली.
" मिस्टर अमित, हा तुमचा घरगुती मामला आहे. यात मला बोलण्याचा काहीही अधिकार नाही पण एक डॉक्टर म्हणून मला बोलावसं वाटतंय. तसं पाहता पॅटर्निटी टेस्टची काहीच गरज नाही कारण पुरुष नसबंदीचं ऑपरेशन फेल होऊ शकतं. कधी कधी ऑपरेशन दरम्यान काही त्रुटी राहून जातात तर कधी कधी recanalization of vas deferens म्हणजेच शुक्रवाहिनीचा प्रवाह पुनर्संचयित झाल्यामुळे ऑपरेशनच्या इतक्या वर्षानंतर पुन्हा गर्भधारणा होऊ शकते. या ऑपरेशनची अयशस्वी होण्याची टक्केवारी अगदीच नगण्य आहे म्हणजे लेस दॅन वन परसेंट आहे. हजार-दोनहजार केसेस मध्ये एखादी केस अशी आढळून येते and you are that lucky person."
डॉक्टरांनी आपल्या परीने अमितला समजावण्याचा प्रयत्न केला पण अमित आपल्या निर्णयावर ठाम होता. त्यामुळे टेस्टसाठीची सगळी कार्यवाही करून तिघे घरी निघाले. अबॉर्शनसाठी डॉक्टरांनी दुसऱ्यादिवशी बोलावलं होतं.
तो दिवस तनावातच गेला. मनमोकळेपणाने कोणीच कोणाशी बोलत नव्हतं. सुरेश अबॉर्शननंतर अंजुला थोडे दिवस माहेरी येऊन राहण्यासाठी आग्रह करत होता. पण अंजुच्या डोक्यात वेगळंच काहीतरी चाललं होतं. अमितला विश्वास होता की रिपोर्ट आल्यानंतर सगळं ठीक होईल. तो अंजुला समजावेल. ती जास्त दिवस आपल्यावर नाराज राहूच शकत नाही कारण खूप प्रेम करते ती आपल्यावर.
दुसऱ्या दिवशी ठरल्याप्रमाणे अंजु दादा वहिनी सोबत अबॉर्शनसाठी हॉस्पिटलला गेली. अमितशी ती एकाशब्दाने बोलली नाही किंवा सोबत चालण्याचा आग्रह देखील केला नाही.
_____________________
डॉक्टरांनी दिलेल्या वेळेत अमित टेस्टचे रिपोर्ट घेण्यासाठी पोहचला. थरथरत्या हाताने त्याने फाईल उघडली. त्याचं हृदय जोरजोरात धडधडत होतं. रिपोर्ट्स वाचून त्याच्या डोळ्यातून आनंदाश्रू वाहू लागले. त्याने तडक अंजुला फोन केला आणि रिपोर्ट्सबद्दल सांगितलं.
" हे तुम्ही मला सांगताय अमित? माझ्यापेक्षा चांगलं कोण सांगू शकेल की त्या बाळाचे बाप तुम्ही होता. घरी येऊन बोला अमित, माझं उत्तर तुम्हाला तिथे मिळेल." अमित खूप खुश होता तो घरी आला. मुलं शाळेला गेली होती. घरी एक चिट्ठी आणि घटस्फोटाचे कागद त्याची वाट पाहत होते. अंजुने चिठ्ठीत लिहलं होतं,
" अमित आजवर मी सगळ्या गोष्टी तुम्हाला विचारून केल्या. नोकरी करण्याचा निर्णय असो अथवा सोडण्याचा, घरातील सगळे लहान मोठे निर्णय तुमच्या परवानगीने घेतले पण आज मी माझा निर्णय घेतला आहे आणि मला तुमच्या परवानगीची गरज वाटत नाही. घटस्फोटाच्या पेपरवर तुमच्या सह्या अपेक्षित आहेत. जसं तुम्ही तुमच्या निर्णयावर अडीग होता तसंच माझा हा निर्णय काळ्या दगडावरील रेघ समजा त्यात बदल होणे शक्य नाही. मुलं अजून लहान आहेत त्यांना यातील काही माहिती नाही. आपल्यातील तणावाचा परिणाम मला त्यांच्यावर होऊ द्यायचा नाही. हळूहळू विश्वासात घेऊन मी त्यांना सगळं नीट समजावून सांगेन. मुलं मोठी होत आहेत, हळूहळू सगळ्या गोष्टी त्यांच्यासमोर स्पष्ट होत जातील. सध्या जरी आपण एका छताखाली राहत असलो तरी आपल्यात नवरा बायकोचं नातं असणार नाही... मी लौकरच माझी राहण्याची व्यवस्था इतर ठिकाणी करेन. हिचं तुमच्यासाठी सगळ्यात मोठी शिक्षा असेल.
अंजली."
_____________________
अमित रिपोर्ट्स छातीशी कवटाळून स्तब्ध उभा होता. त्याने अंजुला फोन केला पण तिचा फोन स्विच ऑफ येत होता. त्याला आता समजत होतं की त्याने किती मोठी चूक केली आहे. अंजुच्या समर्पित जीवनावर शंका घेऊन त्याने तिच्या स्वाभिमानावर वार केला होता. आपल्या हातून हे काय घडलं, इतकी मोठी चूक मी कशी केली याचा त्याला आता पश्चाताप होत होता.
संध्याकाळ व्हायला आली होती. अंजु अजून घरी आली नव्हती. घरातील अंधार दिवे पेटवून दूर होईल पण जीवनात पसरलेल्या अंधाराला अमित कसा दूर करणार होता. यावर आता काहीच इलाज नव्हता.
अंजु आपली मैत्रीण अनिताच्या मदतीने एका महिला वसतिगृहाच्या मेट्रनपदी आरूढ झाली होती. एक नवं आभाळ तिची वाट पाहत होतं. गरज होती ती फक्त पंख पसरून आभाळ कवेत घेण्याची.
तर मैत्रिणींनो तुम्हाला काय वाटतं अंजुने घेतलेला निर्णय तुम्हाला पटला का? तुमच्या मते अंजुने या परिस्थितीत काय करायला हवं होतं मला कंमेंट बॉक्समध्ये नक्की सांगा..
समाप्त_____________
©️ सुनिता मधुकर पाटील.
07/12/2021
फोटो - साभार गुगल.
तर माझ्या वाचक मित्रमैत्रिणींनो तुम्हाला ही कथा कशी वाटली हे सांगायला अजिबात विसरू नका. असेच आणखी ब्लॉग वाचायचे असल्यास माझ्या मधुनिता या फेसबुक पेजला नक्की follow करा. कथा आवडल्यास लाईक, कमेंट आणि लेखकाच्या नावासहित शेअर करा.
© copyright
© all rights reserved.
या कथेच्या प्रकाशनाचे आणि वितरणाचे सारे हक्क लेखिकेकडे राखीव. कथेत अथवा कथेच्या नावात किंवा कथा लेखिकेच्या नावाशिवाय आढळून आल्यास तो कॉपी राईट कायद्याचा भंग मानला जाईल. कथा जशीच्या तशी शेअर करण्यास काहीही हरकत नाही.
अप्रतिम कथा
ReplyDeleteखरंच खूपच छान कथा आहे. अंजूचा निर्णय अगदी योग्य आहे.
ReplyDeleteCorrect decision, husband should realised
ReplyDeleteagree with her decision. But what about kids? i think kids always wanted love from both parents.
ReplyDelete👌👌👌👌
ReplyDeleteआत्मसन्मान जपलाच पाहिजे, नाहीतर जगण्याला अर्थ काय
ReplyDelete