©️मधुनिता
सांज भई घर आजा रे पिया - भाग ५
थोड्याच वेळात स्वराचं घर आलं. रुक्माला स्वतःची काळजी घ्यायला सांगून संकर्षणने स्वतःच्या घरी जाण्याऐवजी हॉस्पिटल गाठलं. स्वराची झोपमोड होऊ नये म्हणून तो हळुवार पावलाने खोलीत आला आणि कोपऱ्यात ठेवलेल्या खुर्चीवर विसावला. दिवसभर धावपळ करून तो ही दमला होता. खुर्चीवर टेकताच त्याची नजर शांत झोपलेल्या स्वराच्या चेहऱ्यावर जाऊन स्थिरावली.
" हाच चेहेरा डोळ्यांमध्ये साठवून गेली पंचवीस वर्षे जगतोय. जो चेहेरा मी माझ्या काळजावर कोरून ठेवला होता फक्त त्यालाच बघून जगायचं असं ठरवलं होतं. तेंव्हा वाटलं होतं सोपं असेल हे पण ते तेवढं सोपं नव्हतं. असं आयुष्य कंठणं म्हणजे खूप यातना घेऊन जगणं होतं." संकर्षणने पापण्यांचे काठ ओलांडून वाहू पाहणाऱ्या थेंबाला मोठ्या जिकीरीने तिथेच थोपवलं होतं.
" विरह हा वियोगासारखाच असतो गं. इथे ना शांतता न कुठली तडजोड. ताटातूट हि नेहेमीच जीवघेणी असते. आपण ज्याच्यावर प्रेम करतो त्याच्या पासून दूर राहण्याचं दुःख हे खूप त्रासदायक असतं. पण हा वियोग खऱ्याअर्थाने एक प्रवासच असतो जणू. असा प्रवास जो आत्म्याला सुगंधित करतो. आपल्याला आंतर्बाह्य बदलून टाकतो. विचार केला तर हा सुगंधाचा प्रवास सोपा नव्हता माझ्यासाठीही आणि तुझ्यासाठीही." स्वराला न्याहाळत त्याच स्वगत चालू होतं.
बराच वेळ वाळलेल्या पाचोळ्या सारखं त्याचं मन विचारांच्या वादळात हेलकावे खात राहिलं आणि पहाटे कधीतरी त्याचा डोळा लागला.
बाहेर मंद शहारून टाकणारा गार वारा, पाखरांची किलबिल आणि सरत्या रात्रीला निरोप द्यायला सोनपावलांनी आलेल्या पहाट वेळी त्याला गाढ झोप लागली होती आणि अशातच कसल्याशा आवाजाने त्याला जाग आली. त्याने डोळे किलकिले करून पाहिले. स्वरा हात लांबवून बाजूच्या छोट्या टेबलावर ठेवलेला पाण्याचा ग्लास घेण्याचा प्रयत्न करत होती आणि अशातच तिचा हात लागून औषधाची बाटली खाली पडली.
त्याने उठून पाण्याचा ग्लास तिच्यासमोर धरला. त्याला पाहताच ती आश्चर्यचकित झाली. इतक्या सकाळी हा इथे काय करतोय.
" तू आत्ता इथे कसा, आणि रुक्मा? "
" रुक्माला काल रात्रीच मी घरी नाही का सोडलं. आता फ्रेश होऊन जाणारच आहे तिला घ्यायला. तुला काय हवं नको ते सांग म्हणजे मला रुक्माला तसं सांगता येईल." तिच्या हातातील पाण्याचा ग्लास परत घेत त्याने सांगितलं.
" म्हणजे तू रात्रभर इथेच होतास?"
" हो...!"
" तू हे सगळं का करतोयस संकर्षण? अरे, मला गरज नाही आहे ह्या सगळ्याची. माझी काळजी मी स्वतः घेऊ शकते. तू जा बरं इथून. तुझी कामं खोळंबली असतील." स्वराची चिडचिड वाढत होती.
" मी रुक्माला घ्यायला चाललोय. तुला काही हवं आहे का?" स्वराच्या बोलण्याकडे त्याने दुर्लक्ष केलं.
" तुला कळत नाही का मी काय बोलतेय ते, अरे दिला तितका त्रास खूप झाला आता आणखी नको. प्लिज! तू जा इथून आणि तुझं तोंडही दाखवू नकोस मला परत." स्वराने रागाने जोरात त्याच्यासमोर हात जोडले.
" मी तुला आधीच सांगितलं आहे स्वरा, मी तुझं काहीही ऐकणार नाही. तू कितीही हट्टाला पेटलीस तरी. तू फक्त आराम करायचा आणि मला एक गोष्ट कळत नाही आहे त्या गोपाळला सोडून तू माझ्यावर काय चिडतेस गं. त्याला आत्ता इथे असायला हवं होतं तुझ्याजवळ. कुठे आहे, काय करतोय? कोणी काहीच सांगत नाही." गोपाळचं नाव ऐकताच स्वरा गप्प झाली आणि संकर्षण तसाच बडबडत घरी जायला निघाला.
रुक्मा आणि संकर्षणने घेतलेली काळजी आणि औषधपाणी यामुळे स्वरा लवकर रिकव्हर होत होती. हळूहळू दिवस सरत होते. संकर्षणचं वारंवार स्वराच्या घरी येणं वाढलं होतं. तो डोळ्यात तेल घालून तिची काळजी घेत होता. सरत्या काळानुसार स्वराचा संकर्षणवरील राग ही हळूहळू मावळू लागला होता. त्याचं काळजी घेणं, हक्क गाजवणं तिला आता सुखावू लागलं होतं. अंतरंगाच्या कुपीत इतकी वर्षं बंद करून ठेवलेलं प्रेमाचं अत्तर परत कधी दरवळू लागलं हे तिचं तिलाच कळालं नव्हतं.
बघता बघता दोघांना परत भेटून वर्ष सरत आलं होतं. या वर्षभरात त्याने बऱ्याचदा गोपाळबद्दल जाणून घेण्याचा प्रयत्न केला पण प्रत्येक वेळी तिने काही ना काही कारण सांगून जाणीवपूर्वक त्याच्याबद्दल बोलणं टाळत होती. स्वराच्या नकळत त्याने रुक्माकडेही त्याच्याबद्दल बऱ्याचदा चौकशी केली पण तिने देखील ताकास तूर लागू दिली नाही. त्यामुळे गोपाळबद्दल त्याच्या मनात एक गूढ निर्माण झालं होतं आणि अगम्यही अमेरिकेहून दोन दिवसांनी परत येणार होता. त्यामुळे स्वराबद्दल वाटणाऱ्या ओढीला, वाढत जाणाऱ्या जवळीकतेला बांध घालून आडवणं गरजेचं आहे असं संकर्षणला वाटत होतं.
पण स्वरा...! तिच्या काळजाच्या एका कोपऱ्यात घर करून असलेल्या संकर्षणच्या प्रेमावर साठलेली रागाची, द्वेषाची, गृहीत धरल्याची, दुर्लक्षिलेल्या भावनेची जळमटे गळून तो कोपरा पुन्हा एकदा अंतर्बाह्य लखलखत होता प्रेमाने... संकर्षणच्या प्रेमाने! आणि हे संकर्षणला प्रकर्षाने जाणवत होतं. आपल्यामुळे गोपाळ आणि स्वराच्या संसाराला ग्रहण लागू नये, त्यांच्या संसारात आपल्यामुळे कुठलं विघ्न येऊ नये इतकंच त्याला वाटत होतं आणि म्हणूनच संकर्षण कायमचा निरोप घेण्यासाठी तिच्याकडे आला होता पण स्वरा हळवी होऊन त्याला न जाण्याची गळ घालत होती आणि म्हणूनच ती अगम्यला संकर्षण आणि तिच्या पहिल्या भेटीपासून सगळं संगण्याविषयी संकर्षणला बोलत होती. संकर्षण नाही जरी म्हणाला असला तरी तिला खात्री होती की तो उद्या नक्की परत येईल.
ती बराचवेळ तल्लीन होऊन भूतकाळाच्या हिंदोळ्यावर डोलत होती तितक्यात रुक्माच्या आवाजाने तिची तंद्री भंगली,
" ताई, उद्या अगम्य साहेब येणार आहेत, उद्या त्यांच्या आवडीचं जेवण बनवायचं ना, नाही म्हणजे तशी तयारी करून ठेवायला बरी म्हणून विचारलं."
" अगं, त्याला साहेब काय म्हणतेयस. तो डॉक्टर जरी झाला तरी तो आजही तुझा डुग्गूच आहे आणि तू त्याची माऊ, समजलं आणि हो आपण उद्या सगळं त्याच्या आवडीचंच जेवण बनवू तशी तयारी करायला घे."
" बरं, पण ताई तुम्हाला राग येणार नसला तर एक प्रश्न विचारू."
" अगं, विचार की मी आजवर कधी रागावले आहे का तुझ्यावर." स्वराने मान हलवली.
" ते संकर्षण साहेब गोपाळ साहेबांबद्दल इतकं विचारत आहेत तर तुम्ही त्यांना त्यांच्याबद्दल सगळं सांगून का टाकत नाही."
यावर स्वराने काहीच उत्तर दिलं नाही फक्त कसनुस हसली आणि अगम्यची खोली आवरायचं निम्मित करून त्याच्या खोलीत निघून गेली.
" काय सांगू मी रुक्मा, सगळ्या गोष्टी तुला तर कुठं ठाऊक आहेत गं. प्रश्न फक्त गोपाळचा नाही त्याबरोबर आणखीन बऱ्याच गोष्टी आहेत ज्या डोकं वर काढतील. ह्या मनाच्या खोल डोहात किती आणि काय लपवून ठेवलंय तुला माहीत नाही. पण आता मी ठरवलंय उद्या संकर्षणच्या सगळ्या प्रश्नांची उत्तरं द्यायची. उद्या अगम्य परत येतोय. आजवर त्याचेही बरेच प्रश्न अनुत्तरीतच आहेत. दोघांच्याही प्रश्नांचं निरसन करण्याची वेळ आता आली आहे." अगम्यची खोली आवरता आवरता तिचं स्वगत चालू होतं.
_____________________________________
इकडे संकर्षण देखील अस्वस्थ होता. स्वरा नक्की काय लपवतेय. जेंव्हा जेंव्हा गोपाळचा विषय निघाला तेंव्हा तेंव्हा तिने तो विषय टाळला. स्वराला भेटून जवळजवळ वर्ष लोटलं पण या वर्षभरात गोपाळची एकदाही भेट झाली नाही. तो नक्की कुठं आहे, काय करतोय? तो आहे की काळाच्या ओघात त्याचं काही बरं वाईट....? काहीच कळायला मार्ग नाही. असे अनेक प्रश्न त्याच्या मनात रुंजी घालत होते.
स्वरा आजकाल आपल्यात पुन्हा गुंतत चालली आहे. प्रेम केलं तिच्यावर, आजही तितक्याच उत्कटतेने करतो म्हणून तर गेली पंचवीस वर्ष तिच्या आठवणींची शिदोरी गाठीशी बांधून जगत आलोय. दुसऱ्या कोणाचा विचार देखील मनाला शिवला नाही. पण आता ह्या वळणावर हे योग्य नाही. गोपाळ आणि स्वराचा संसार आहे आणि अगम्य सारखा गोड मुलगा. माझ्यामुळे त्यांच्या नात्यात कोणतं वितुष्ट यायला नको. पंचवीस वर्षापूर्वी केलेल्या चुकांची माफी मागायची होती. तिने माफ केलं आता बास. मला आता इथे थांबावंच लागेल पण गोपाळ... त्याचं काय, कुठे आहे तो? हे कळायलाच हवं. निदान गोपाळविषयी जाणून घेण्यासाठी तरी मला परत तिला भेटावंच लागेल.. पण शेवटचं. उद्या तिची माझी शेवटची भेट... याच सगळ्या विचारांच्या तंद्रीत त्याने स्वराला एकदा भेटायचं ठरवलं.. शेवटचं!
दुसऱ्या दिवशी सकाळी लवकरच तो स्वराच्या घरी पोहचला.
" अरे! आलास तू. माहिती होतं मला तू नक्की येणार." संकर्षणला पाहताच स्वराचा चेहरा उजळला होता.
" स्वरा, मला तुझ्याशी गोपाळबद्दल बोलायचं आहे. आजवर मी अनेकदा तुला त्याच्याबद्दल विचारण्याचा प्रयत्न केला पण तू नेहमी या विषयावर बोलणं टाळत आलीस पण आज मला माझ्या सगळ्या प्रश्नांची उत्तरं हवी आहेत." संकर्षणने आल्या आल्या मुद्यालाच हात घातला.
" अरे! हो...हो आधी काय घेणार, चहा की कॉफी ते तरी सांग. तसंही अगम्यची फ्लाईट दोन तास उशिरा येणार आहे. मीच त्याला घ्यायला जाणार होते पण फ्लाईट उशिरा येणार असल्यामुळे, मला घ्यायला एअरपोर्टला येऊ नकोस माझा मीच घरी येईन अशी सख्त ताकीद त्याने दिली आहे. त्यामुळे छान चहा नाश्त्याचा बेत करू. काय खाणार ते पटकन सांग?"
" तुझं नक्की काय चालू आहे, स्वरा? मी गोपाळबद्दल काहीतरी विचारतोय त्याचं उत्तर द्यायचं सोडून तू चहा कॉफी काय विचारत आहेस. मी आज कोणतंही कारण ऐकून घेणार नाही. गोपाळ कुठं आहे ते आज तुला सांगावंच लागेल. इतके दिवस तू बोलणं टाळलंस पण आज नाही स्वरा, आज तुला माझ्या सगळ्या प्रश्नांची उत्तरं द्यावीच लागतील."
" अरे पण संकर्षण..."
" नाही स्वरा, आता बस्स! खूप झालं. आज कोणतंही कारण देऊ नकोस. मी काहीही ऐकून घेणार नाही. मला गोपाळला भेटायचं आहे." संकर्षण आज इरेला पेटला होता.
" म्हणजे आज तू पक्कं ठरवूनच आलेला आहेस तर..." स्वरा आवंढा गिळत म्हणाली.
" हो..."
" ठीक आहे... तर चल मग माझ्यासोबत." स्वराने गाडीची चावी घेतली आणि घराबाहेर पडली.
" कुठे जातोय आपण ते तरी सांगशील का?" गाडीत बसत संकर्षणने विचारलं.
" तिथे गेल्यावर तुला समजेल."
संपूर्ण वाटेत स्वरा त्याच्याशी एका शब्दाने बोलली नाही. संकर्षणने एकदोनदा विचारण्याचा प्रयत्न केला पण तिची गंभीर चर्या पाहून तिला पुन्हा काहीच विचारण्याची त्याची हिम्मत झाली नाही.
स्वरा संकर्षणला गोपाळशी भेट घडवण्यासाठी जरी घेऊन चालली असली तरी तिच्या मनात विचारांचं द्वंद्व माजलं होतं. गोपाळ आणि संकर्षणची भेट झाल्यानंतर पुढे काय? त्या दोघांच्या भेटीनंतर अनेक नवीन प्रश्नांना सामोरं जावं लागणार! काळाच्या गर्भात दडलेली काही गुपितं बाहेर पडायला धडपडणार आणि ती बाहेर पडताना होणाऱ्या अतीव वेणांना आपण कसं सहन करणार या सगळ्या विचारात स्वरा भरधाव गाडी चालवत होती.
गोपाळ नक्की कुठे असेल, त्याला पाहून संकर्षणची काय प्रतिक्रिया असेल पाहुयात पुढील भागात...
क्रमशः
©️ सुनिता मधुकर पाटील.
19/7/2022
फोटो - साभार गुगल.
तर माझ्या वाचक मित्रमैत्रिणींनो तुम्हाला ही कथा कशी वाटली हे सांगायला अजिबात विसरू नका. असेच आणखी ब्लॉग वाचायचे असल्यास माझ्या मधुनिता या फेसबुक पेजला नक्की follow करा. कथा आवडल्यास लाईक, कमेंट आणि लेखकाच्या नावासहित शेअर करा.
© copyright
© all rights reserved.
या कथेच्या प्रकाशनाचे आणि वितरणाचे सारे हक्क लेखिकेकडे राखीव. कथेत अथवा कथेच्या नावात किंवा कथा लेखिकेच्या नावाशिवाय आढळल्यास तो कॉपी राईट कायद्याचा भंग मानला जाईल. कथा जशीच्या तशी शेअर करण्यास काहीही हरकत नाही.