© मधुनिता
© सुनिता मधुकर पाटील
अनुराधा - भाग १
" चालता हो या घरातून, परत या घरात पाऊल टाकायचं नाही." श्वेता जवळजवळ श्रीकांतवर ओरडलीच. आज भांडणाने जरा जास्तच जोर धरला होता.
" काय बोलतेस तु हे श्वेता, तुझी हिम्मत कशी झाली मला असं बोलायची. हे घर माझं आहे, मी खरेदी केलंय. ह्या घराचे सगळे पैसे मी फेडलेत." श्रीकांत श्वेताला समज देत होता.
" हे घर माझ्या नावावर आहे आणि तुझी लायकीचं नाही ह्या घरात माझ्यासोबत रहायची तेंव्हा चालतं व्हायचं." श्वेता आता इरेला पेटली होती.
" तु माझी लायकी काढतेस, माझी!!! अगं तुझ्यावर किती विश्वास ठेवला मी. तुझ्याकडून ही अपेक्षा नव्हती मला." म्हणत श्रीकांतने तिच्यावर हात उचलला तसा श्वेताने पुढे होऊन तत्परतेने त्याचा हात वरच्यावर पकडला.
" माझ्यावर हात उचलायचा नाही. मी काही तुझी बायको नाही तुझे सगळे अन्याय सहन करायला आणि विश्वासाची भाषा तर तु करूच नकोस. तुझ्या सारखा माणूस विश्वास ठेवायच्या लायकीचाच नाही. अरे !!! तुझा काय भरवसा, सोन्यासारखा संसार आणि इतक्या चांगल्या बायकोला सोडून माझ्याकडे आलास. तुझं काय सांगाव, उद्या मला सोडून आणखी तिसरीकडे जाशील. तेंव्हा बॅग उचलायची आणि चालतं व्हायचं." श्वेताने दरवाजाडे बोट केलं.
श्रीकांतने खालं मानेने बॅग उचलली आणि तो जायला निघाला.
" आणि हो !!! एक गोष्ट सांगायचीच राहिली. मी पुढच्या महिन्यात लग्न करतेय तेंव्हा तुझं हे काळ तोंड परत मला दाखवू नको. Get lost..." म्हणत श्वेताने जोरात त्याच्या तोंडावर दार बंद करून घेतलं.
श्रीकांत दिवसभर वैमनस्क अवस्थेत उगीचच रस्त्यावर भटकत होता. काय करावं, कुठे जावं? काहीच कळत नव्हतं. डोक्यावर छप्पर तर हवचं होत ना. जावं का परत अनुश्रीकडे... काय म्हणेल ती? केलेल्या चुकांची माफी मागितली तर ती नक्कीच माफ करेल. तिच्या मनात आपल्याबद्दल पहिल्यासारख्याच भावना असतील का? आपल्याच कर्माची फळं आहेत जी भोगावी लागत आहेत. या सगळ्या विचारात त्याची पावले आपसूकच अनुश्रीच्या घराकडे वळली.
दाराला लटकलेल्या कुलूपाकडे पहात श्रीकांत कितीतरी वेळ तसाच उभा राहीला. थोड्यावेळाने स्वतःला सावरत त्याने शेजारच्या घरात अनुश्रीबद्दल चौकशी केली.
"अनुश्री... कोण अनुश्री? इथे तर अनुराधा मॅडम राहतात." शेजारणीने त्याला सांगितले.
" हो... हो!!! अनुराधा, त्यांच्या दाराला कुलूप आहे. त्या कुठे बाहेर गेल्या आहेत का?" त्याने तिला परत प्रश्न विचारला.
अनुराधा मॅडम आपल्या मुलीसोबत शाळेतल्या विद्यार्थ्यांना घेऊन सहलीला गेल्या असून त्या दुसऱ्या दिवशी परत येणार असल्याचं तिच्या शेजारणीने श्रीकांतला सांगितलं.
अनुश्रीची मुलगी कसं शक्य आहे. त्याचा विश्वासच बसत नव्हता.
" तुम्ही अनुराधा साठेबद्दलच बोलताय ना. तुमचा काहीतरी गैरसमज होतोय मॅडम. अनुराधाला मुलगी... मी ज्या अनुश्रीबद्दल... सॉरी अनुराधाबद्दल बोलतोय तिला कोणीच नाही. ती एकटीच राहते ह्या शेजारच्या घरात." श्रीकांतने परत एकदा खात्री करण्याकरता तिच्या शेजारणीला विचारलं.
" हो, मी अनुराधाबद्दलच बोलतेय. चांगली पाच सहा वर्षाची मुलगी आहे त्यांची पण मला हे कळत नाही तुम्ही का त्यांची इतकी चौकशी करताय. कोण आहात तुम्ही त्यांचे." शेजारीणबाईने जरा चढ्या आवाजात विचारताच श्रीकांत चपापला.
" मी!!! मी त्यांचा..." इतकं बोलून श्रीकांतने बॅग उचलली आणि तो चालू लागला. त्याला ती बाई काय बोलली याचा काहीच उलगडा होत नव्हता. अनुश्रीला मुलगी... हे कसं शक्य आहे. तसही गेल्या पाचवर्षात त्याचा आणि अनुश्रीचा काहीच संपर्क नव्हता. तिच्या आयुष्यात काय चाललंय... काय घडतंय याचा त्याने तरी जाणून घ्यायचा कुठे प्रयत्न केला होता.
त्याने परत एक नजर तिच्या घरावरून फिरवली. ग्रीलमधून गॅलरीत ठेवलेल्या त्या दोन खुर्च्या पाचवर्षानंतर अजूनही तिथेच त्याला दिसल्या. संध्याकाळी त्याच खुर्च्यांमध्ये बसून गरम गरम चहा पीत दोघांनी कितीतरी सोनेरी स्वप्ने पाहिलेली त्याला आठवली.
तिथेच तो त्या घराच्या पायरीवर टेकला आणि डोळे मिटून घेतले. डोळे मिटताच त्याच्यासमोर अनुश्रीचा चेहरा आला आणि त्याच मन भूतकाळात रमू लागलं.
लग्नानंतरचे ते रंगीबेरंगी दिवस... फुलपाखरासारखे अचानक उडून गेले. त्याला कारणीभूत ही मीच. किती सुखाचे होते ते दिवस. काळाच चक्र उलटं फिरवून ते दिवस परत आणता येतील का? आलेच परत ते दिवस तर केलेल्या चुका तरी निदान सुधारता येतील पण ते आता शक्य नव्हतं.
अवखळ चंचल अनुराधा उंबरठ्यावरच माप ओलांडून श्रीकांतच्या आयुष्यात आली आणि अनुराधाची अनुश्री झाली. श्रीकांतची अनुश्री...
लग्नानांतरची पहिली दीड दोन वर्षे काहीशी वेडी, भारलेली मंतरलेल्या दिवसांची, मोहात टाकणार्या रात्रीची, नव्या नवलाईची होती. त्या दोघांच चार भिंतीच छोटंसं विश्व प्रेमाने ओतप्रोत ओथंबलेलं होतं. सुरवातीला त्या दहा बाय दहाच्या चौकटीत हजारो रंगवलेली गुलाबी स्वप्न, आशा आकांक्षांं, प्रेम एकमेकांवरचा विश्वास दोघांचच एक वेगळं विश्व होतं. प्रेमाच्या त्या गुलाबी भिंती अशाच अभेद्य आणि अखंड राहणार, त्यांना कधीच तडा जाणार नाही असा त्यांना पक्का विश्वास होता….
दीड दोन वर्षानंतर अनुश्रीला बाळाचे वेध लागले पण श्रीकांतला आताच बाळ नको होतं. या गोष्टीचा त्याला आता पश्चाताप होत होता. आपणच हट्ट केला आणि सारा सत्यानाश झाला. असं त्याला वाटत होतं.
अनुश्री जेंव्हा जेंव्हा बाळाचा विषय काढायची तेंव्हा श्रीकांत आताच बाळ नको म्हणून तिला थांबवायचा. रोज जबरदस्तीने तिला गोळी घ्यायला भाग पाडायचा. इतक्या लवकर आपल्याला मुल नको म्हणून तिला समजवायचा. खरचं किती मोठी चूक केली आपण. सगळ्या गोष्टी वेळेतच झाल्या असत्या तर... आज श्रीकांतला केलेल्या चुकीचा पश्चाताप होत होता पण आता काहीही उपयोग नव्हता.
अनुश्रीने श्रीला अगदी भरभरून सुख दिले. ती श्रीकांतला "श्री" म्हणुन संबोधायची. कॉलेजमध्ये प्रोफेसर असूनही वेळातवेळ काढून नाना तर्हेचे पदार्थ बनवून श्रीला खाऊ घालुन त्याला तृप्त करणं जणू तिचा छंदच होता. एक चांगली सुगरण तर ती होतीच शिवाय अन्नपूर्णेचा वासही तिच्यात होता. राजा राणीचा सुखी संसार होता. सुखच सुख होत चोहिकडे... तिचा पगारही त्याच्यापेक्षा अधिक होता पण त्यांच्या नात्यांमध्ये पैसे, लहान मोठेपणा कुठेही आडवा येत नव्हतं. तिच्या पगारावरच तर लोन करून त्यांनी त्यांच छोटासंच स्वतःच घर घेतलं होतं. आता उणीव होती ती फक्त बाळाची. तो तिचं सगळंच ऐकायचा पण... तिच्या बाळासाठीच्या हट्टाला मात्र तो कधी जुमानत नव्हता.
" थांब गं थोडं, आताच तर लग्न झालं. थोडं फिरू मस्ती, मजा करू. थोडं लाईफ एन्जॉय करू, मग करू की बाळाचं प्लॅनिंग. तुला हवी तितकी बाळं होऊ दे मग," म्हणत तिला तो गप्प करत असे. असं करत सहा सात वर्ष उलटली.
श्री देखील एका प्रायव्हेट कंपनीत कामाला होता पगारही बरा होता. घरात कोणत्याच गोष्टीची उणीव नव्हती. साऱ्या सुख सोयी, हौसमौजेच्या सार्या वस्तू घरात होत्या. एक दिवस श्री ने स्वतःच बाळाचा विषय काढला. " हे एवढं वर्ष जाऊ दे, पुढच्या वर्षी आपण बाळाबद्दल विचार करू." श्रीचे हे शब्द ऐकल्यावर तिच्या आनंदाला पारावारच उरला नव्हता. अनुश्री किती आनंदली, मोहरली, बाळाच्या स्वप्नांमध्ये हरवून गेली होती.
एक दिवस अचानक अनुश्रीची तब्येत बिघडली. आणि त्यानंतर लगातार बिघडतच राहीली. तिला मासिक पाळीचा भयंकर त्रास व्हायला लागला. ब्लिडिंग थांबायचं नावच घेत नव्हतं. कधी दोन दोन तीन तीन महिने मासिक पाळी यायची नाही तर कधी एकदा सुरू झाली की थांबायचं नाव घ्यायची नाही, खूप ब्लिडींग व्हायचं. काय होतंय काही कळत नव्हतं.
दवाखान्याच्या वाऱ्या सुरू झाल्या, वेगवेगळ्या टेस्टस्, एक्सरे, सोनोग्राफी सारं काही करून झालं. गर्भनिरोधक गोळ्यांच्या अति सेवनामुळे आणि मानसिक तणावामुळे हा सगळा त्रास अनुश्रीला होत असल्याचं डॉक्टरांनी निदान केलं.
अनुश्री उदास राहू लागली. तिचं कशातच मन लागत नव्हतं. ती मन रमवण्याचा कशात तरी गुंतून राहण्याचा प्रयत्न करत होती. पुस्तक वाचताना कधी पुस्तक हातात अन नजर शुन्यात असं होऊ लागलंं. कॉलेजमधून आली की उगीचच गप्प पडून रहायची. कितीदा तरी ती एकटी हमसुन हमसुन रडायची. आनंदी, उत्साही अनु खिन्न, उदास झाली होती.
दिवसेंदिवस अनुश्रीची तब्येत जास्तच बिघडू लागली. यावर गर्भाशय काढून टाकणे हा एकच उपाय शिल्लक असल्याचं डॉक्टरांनी सांगितलं आणि तिच्या पायाखालची जमीनच सरकली. श्री तिच्या नजरेला नजर देत नव्हता. त्याचं अपराधी मन त्यालाच खाऊ लागलं होतं तरी पण आपल्या हटवादीपणामुळे, आपल्या चुकीच्या निर्णयामुळे, आपण जबरदस्ती तिला गर्भनिरोधक गोळ्या घ्यायला भाग पाडल्यामुळे अनुला हे सगळं दुःख सहन करावं लागतंय ही गोष्ट तिच्यासमोर कबूल करायला त्याच मन धजावत नव्हतं.
"अगं!!! आपल्याच नशिबाचे भोग दुसरं काय? भोगावेच लागणार." म्हणत तो तिच्यासमोर नशिबाला दोष देऊन मोकळा झाला होता. ऑपरेशन झालं आणि अनुश्री रिती होऊन घरी आली.
हळूहळू अनुश्री बरी होऊ लागली झाली. ती स्वतःला सावरण्याचा प्रयत्न करत होती. शेवटी काळ हे सगळ्या गोष्टींवरच औषध असतं. " आपण अनुच ऐकलं असत तर, वेळेतच बाळाचा विचार केला असता तर !!! हे जर तर चे विचार हल्ली त्याच्या मनात खूपदा येत होते.
अनुश्रीच वागणं हल्ली फार बदललं होत. पहिल्यासारखा उत्साह तिच्यात उरला नव्हता. ती तासनतास शून्यात नजर लावून बसे. तिच्यातलं मातृत्व तिला साद घाली. तिला वेळेचं काळाचं भान उरलं नव्हतं. अशातच श्रीकांतने तिला समजून घ्यायचं सोडून, तिला धीर देत तिचा आधार बनायचं सोडून त्याच्याच ऑफिसातील सुंदर, तरुण, त्याच्यापेक्षा वयाने बऱ्याच लहान "श्वेताशी" सूत जुळवलं होतं. काळ कोणासाठी थांबत नाही. तो आपल्या गतीने पुढे पुढे जातच असतो. जे काही भोग नियतीने आपल्या ओटीत घातलेले असतात ते भोगल्याशिवाय ह्या जीवनरूपी जंजाळातून सुटका होत नाही हे मात्र खरं...
एक दिवस श्रीकांत अनुश्रीला काहीही न सांगता कायमचं ते घर सोडून श्वेताकडे रहायला निघून गेला. त्यानंतर त्याने कधी मागे वळून पाहिले नाही. जवळपास पाच वर्ष तो श्वेतासोबत लग्न न करता राहिला. या पाच वर्षात तिने त्याचा, त्याच्या पैशाचा चांगलाच फायदा करून घेतला. आजकाल तो तिच्यावर लग्नासाठी दबाव टाकू लागला होता. याच विषयावरून दोघांचे नेहमी खटके उडायचे. तिला त्याच्याशी लग्न करायचे नव्हते कारण तो तिला अनुरूप नव्हता असं तिचं मत होतं. तो वयाने तिच्यापेक्षा बराच मोठा होता आणि एका म्हाताऱ्याशी लग्न करून आपलं आयुष्य तिला बरबाद करायचं नव्हतं.
याच विषयावर आज सकाळी दोघांचं कडाक्याचं भांडण झालं. तिने त्याला घरातून चालतं व्हायला सांगितलं आणि तो बॅग घेऊन श्वेताच्या घराबाहेर पडला.
आज श्रीकांत परत पाच वर्षांनी अनुश्री कडे आला होता. दाराला कुलूप पाहून तिथेच पायऱ्यावर बसून भूतकाळ आठवत होता. इतक्या वर्षांच्या सगळ्या घटना, सगळे प्रसंग त्याच्या डोळ्यासमोरून एका पाठोपाठ सरकत गेले.
एका अनुश्रीचीच त्याला आशा होती. निदान डोकं लपवायला छप्पर तर ती नक्कीच देईल असा विश्वास त्याला होता. परंतु ती ही इथे नव्हती ट्रीपला गेली होती. त्याच्याकडचे होते नव्हते तेवढे सगळे पैसे त्याने श्वेतावर खर्च केले होते. रहायचं कुठे हा प्रश्न त्याला भेडसावत होता. नियती त्याच्यावर खदखदून हसत आहे असं त्याला वाटत होतं. ज्या अनुला सोडून तो श्वेताकडे गेला होता तिनेही त्याला आज लाथाडलं होतं. आज तो बेघर होऊन अनुश्रीच्या दारात मदतीसाठी उभा होता.
अनुश्री श्रीकांतला घरात घेईल का? तिचा निर्णय काय असेल पाहुयात पुढील भागात
क्रमशः
3/10/2020
© सुनिता मधुकर पाटील
© copyright
© all rights reserved.
या कथेच्या प्रकाशनाचे आणि वितरणाचे सारे हक्क लेखिकेकडे राखीव. कथेत अथवा कथेच्या नावात किंवा कथा लेखिकेच्या नावाशिवाय आढळून आल्यास तो कॉपी राईट कायद्याचा भंग मानला जाईल. कथा जशीच्या तशी शेअर करण्यास काहीही हरकत नाही.