© मधुनिता
तुम जो आए जिंदगी में... भाग - १
गरम गरम वाफाळलेल्या कॉफीचे दोन मग घेऊन तो गॅलरीकडे गेला. ती आधीच उठली होती, गॅलरीत कोणाशीतरी फोनवर बोलत होती. त्याच्या नावाचा उल्लेख तिच्या तोंडून ऐकून तो दारातच थबकला.
" अगं अन्वेषच्या परवानगीशिवाय ते हे करू शकणार नाहीत असं त्यांचं म्हणणं आहे म्हणुनच तर तुला सांगतेय ना, तुझ्या ओळखीचं कोणी असेल तर सांग. चल बाय!!! तुला नंतर फोन करते." अन्वेषची चाहूल लागताच तिने फोन कट केला.
"गुड मॉर्निंग.." ती त्याच्याकडे पाहत बोलली.
त्याच्या हातात असलेले कॉफीचे दोन मग पाहून ती थोडीशी अवघडली.
"अरे, तुम्ही कशाला केलीत कॉफी. मी माझा चहा नंतर करून घेतला असता ना!!! उसनं हसू चेहऱ्यावर आणत ती बोलली.
"असू दे गं." म्हणत त्याने तिच्या हातात कॉफीचा मग दिला. दोघेही एक औपचारिकता पाळायची म्हणुन एकमेकांकडे पाहून हसले. दोघेही गप्पच होते. इतक्या सकाळी सकाळी ऋतुजा आपल्याबद्दल कोणाशी बोलत होती हा विचार अन्वेषच्या मनात घोळत होता. अन्वेषने कॉफी बनवून आणली खरी, पण खरतरं तिला आज कॉफी पिण्याचा अजिबात मूड नव्हता. असंही तिला चहाच आवडायचा. त्याला वाईट वाटू नये म्हणुन ती उगीचच हातात मग घेऊन तशीच बसून राहिली.
"छान झाली आहे." म्हणत तिने आपली मान दुसरीकडे वळवली.
फक्त औपचारिकताच उरली होती आता दोघांच्या नात्यात. मनाने तर दोघे कधीच एकमेकांपासून दूर गेले होते.
लग्न होऊन तीन चार वर्षेच उलटली होती. मागील दोन महिन्यांपूर्वी दोघांनी घटस्फोटाची केस कोर्टात टाकली होती.
एकमेकांना दूषणं न देता, एकमेकांवर आरोप प्रत्यारोप न करता परस्पर संमतीनेच घटस्फोट घ्यायचा असं ठरवलं होतं दोघांनी. ऋतुजा एका चांगल्या नामांकित कंपनीत नोकरीला होती त्यामुळे तिला पोटगी वगैरे काही नको होती. फक्त लौकरात लौकर घटस्फोट मिळावा आणि या नात्यातून मोकळं व्हावं असं दोघांनाही वाटत होतं.
पण लॉकडाउन झालं आणि कोर्टाचं काम पुढे ढकलण्यात आलं. त्यामुळे दोघही त्याच घरात एकत्र अडकले होते.
लग्नानंतर वर्षभर नव्या नवलाईच छान मजेत गेलं. पण हळुहळु नात्यातील नवेपन जसजस कमी व्हायला लागलं तसं नंतर दोघेही आपापल्या कामात व्यस्त झाले. दोघेही चांगल्या कंपन्यांत उच्च पदावर काम करीत होते त्यामुळे आपसुकच कामाचा ताण दोघांवरही होताच. पण पगाराच्या मोठया आकड्यांसमोर कामाच्या ताणाचा त्यांना विसर पडायचा. एकमेकांना वेळ देणंही ते आता विसरू लागले होते. अन्वेष IT कंपनीत असल्यामुळे बारा बारा तास काम करावं लागायचं तर कधी रात्रीही थांबावं लागायचं. तीही अगदी प्रामाणिकपणे कंपनीसाठी स्वतःला झोकून देऊन काम करायची.
दोघेही कामावरून घरी आले की छोट्या छोट्या गोष्टींवरून एकमेकांवर चिडायचे, भांडायचे. अन्वेषच्या मित्रांचा गोतावळा खूप मोठा त्यामुळे वीकेंड आला की तो त्याच्या मित्रांसोबत फिरायला जा, पार्ट्या कर यातच सदैव गुंतलेला असायचा. सुरवातीला तिला एकटं वाटायचं, नंतर हळुहळु तिलाही ह्या सगळ्याची सवय होऊ लागली. तीही मग त्याच्यासारखंच वागू लागली. मैत्रिणीसोबत शॉपिंगला जा, सिनेमाला जा, बाहेरच हॉटेलात जेवून ये.. चुकून जरी कधी दोघं घरी असलेच तर भांडणं ठरलेलंच असायचं.
हे सारं आता अति होऊ लागलं होतं. रोजच्या कटकटीला दोघंही जाम वैतागले होते आणि घटस्फोट हाच यावर अंतिम उपाय असल्याचं दोघांनाही वाटू लागलं होतं आणि म्हणुन मागील दोन महिन्यांपूर्वी त्यांनी घटस्फोटासाठी कोर्टात केस केली होती. अन्वेष मित्रांसोबत त्यांच्या रूमवर रहायला जाणार होता. पण घर बद्दलण्याआधीच लॉकडाऊन घोषित झाला आणि अन्वेष काही दिवसांसाठी तिथेच अडकला.
हा राहता फ्लॅट दोघांच्याही नावावर होता. चांगली सोसायटी. चांगले लोक, चांगला मोठा ऐसपैस फ्लॅट आणि गॅलरीतून दिसणारा नयनरम्य देखावा... अन्वेषला देखील हे घर सोडवत नव्हतं पण ऋतुजासोबत एकत्र राहणं त्याला असह्य झालं होतं. पण आता लॉकडाऊन मुळे काही दिवस त्याला तिथे राहण भाग होतं. दोघेही एकाच घरात स्वतंत्र वेगवेगळ्या बेडरूममध्ये राहू लागले.
लॉकडाउन जाहीर झाल्यापासून कामवाल्या बायांनी घरी कामाला येणं बंद केलं होतं. त्यामुळे घरातली कामं दोघांनाच करावी लागत होती. वर्क फ्रॉम होम असल्यामुळे दोघांनीही घरातील सगळी कामं आपापसात वाटून घेतली होती. स्वयंपाक रोज एकाने करायचा अस ठरलं होतं. अन्वेष आणि स्वयंपाकघर याचा दूरवर कुठेही संबंध नव्हता. पण आता काही पर्याय नव्हता. त्यामुळे युट्युबवर विडिओ पाहून रोज जेवणाचे नवनवीन प्रयोग होऊ लागले. चहा, कॉफी ज्याला जे आवडतं ते मात्र जो तो आपापला करून घेत होता.
आज सकाळी तो जेंव्हा कॉफी बनवण्यासाठी किचनमध्ये गेला, का कोण जाणे त्याला आज ऋतुजासाठीही कॉफी बनवावी वाटली. तिचा गॅलरीतून येणारा आवाज त्याने ऐकला होता. आज कितीतरी दिवसांनी त्याने तिच्यासाठी कॉफी बनवली होती... पण तिचं फोनवरच बोलणं ऐकून तो विचारात पडला होता.
आज स्वयंपाक बनवण्याची तिची बारी होती. तो बाहेर हॉलमध्ये बसून ऑफिसच काम करत होता. ती चपात्या लाटता लाटता मधूनच धावत बाथरूममध्ये घुसली. तो ही तिच्यापाठोपाठ बाथरूमकडे गेला. आतून ओकाऱ्या केलेला आवाज येत होता. हिला आजकाल काय झालंय, अचानक अशी स्वयंपाक करता करता धावत बाथरूममध्ये जाते. त्याला काही कळत नव्हतं. या आधीही त्याने तिला अस एकदा दोनदा पाहिलं होतं. पण तिच्या मागे जाण्याची तसदी मात्र त्याने कधी घेतली नव्हती. बाथरूममधून आल्यानंतर ती आज जरा जास्तच दमलेली, थकलेली जाणवली त्याला.
"काय झालं, तुझी तब्येत बरी नाही का? काही त्रास होतोय का? मला सांग. आपण डॉक्टरकडे जाऊ" त्याने तिला विचारलं.
"मी ठीक आहे." इतकंच जुजबी उत्तर देऊन ती सरळ बेडरूममध्ये गेली आणि आडवी झाली. थोड्यावेळासाठी तिचा डोळा लागला.
थोडा वेळ आराम करून ती परत किचनकडे गेली तर किचन एकदम स्वच्छ, ओटा पुसलेला दिसला तिला. तिने शेगडीवरची भांडी उघडून पाहिली. स्वयंपाकही सगळा तयार होता. तिने बाहेर येऊन एक नजर अन्वेषवर टाकली. लॅपटॉपवर तो ऑफिसच्या कामात मग्न होता. त्याला पाहून तिच्या डोळ्यात पाणी आलं.
दुपारी एकट्याने आपापल्या खोलीत जेवण करण्याऐवजी त्याने जबरदस्तीने तिला बाहेर हॉलमध्ये स्वतःसोबत जेवण करण्यास भाग पाडलं. संध्याकाळीसुद्धा त्याने तिला आवडतो तसा सुंठ, वेलची घालून चहा बनवून ती झोपेतून जागे होण्याची वाट पाहत होता. ती उठताच ट्रे घेऊन तिच्या बेडरूममध्ये तो हजर झाला. चहा घेतल्यानंतर तिला थोडी तरतरी आली.
रात्रीचा स्वयंपाक बनवताना तो तिथे किचनमध्येच घुटमळत होता. तिने एक दोन वेळा त्याला बाहेर जाऊन बसायला सांगितलं पण," अगं, तुझी तब्येत आज जरा बरी दिसत नाही. तुला थोडीशी मदत करतो आणि मग जातो." म्हणत तो तिथेच तिच्या अवतीभोवती रेंगाळत राहिला. तिलाही त्याच असं घुटमळणं आवडल होतं आणि ती मनातल्या मनात सुखावली होती. पण तिने ते त्याला जाणवू दिलं नाही.
चपात्या लाटताना तिचा चेहरा पाहून," किती छान दिसतेस," म्हणत तो एकटाच हसला. तो का हसतोय तिला काहीच समजत नव्हतं.
दोघेही नोकरी करणारे, पगारही भरपूर त्यामुळे घरातील प्रत्येक कामाला बाई होती. दोघांनाही कामाची जास्त सवय नसल्यामुळे काम करताना दोघांचाही चांगलाच गोंधळ उडायचा पण कामं वाटून घेतल्यामुळे करावंच लागायचं. अन्वेषला स्वयंपाक येत नसला तरी ऋतुजाही काही सुगरण होती असं नाही. वेळ मारून नेण्यापूरतं तिला नक्कीच जमत होतं पण चपात्या करताना तिचा मात्र नेहमीच गोंधळ उडालेला असायचा. तिचा गोंधळलेला चेहरा आणि तोंडाला लागलेलं पीठ... तिचा हा सगळा अवतार बघून त्याला हसू आल होतं. त्याने हळुवार हाताने तिच्या तोंडाला लागलेलं पीठ पुसलं, तशी ती थोडी शहारली. खूप दिवसांनंतर दोघे इतक्या जवळ आले होते. अन्वेषचं वागणं आज तिला संभ्रमात टाकत होतं.
रात्री झोपताना ती अन्वेषच्या अशा वागण्याचा विचार करत होती. लग्नानंतर सुरवातीचे काही दिवस तो असाच वागत होता. पण काळानुसार हळुहळु त्याचं सगळं वागणं बदलत गेलं आणि आता घटस्फोट घ्यायचं ठरल्यापासून तर दोघे एकमेकांशी बोलायचं देखील टाळत होते. पण आज सकाळपासूनच त्याच वागणं पुरत बदललेलं तिला जाणवलं.
अन्वेष आता रोजच तिच्या अवतीभोवती वावरू लागला होता. तिला काय हवं, नको ते पाहत होता. अगदी लहान लहान गोष्टींची काळजी घेत होता. हे सगळं तिच्यासाठी अनपेक्षित होतं. तो तिला आवडतं म्हणुन यु ट्यूब वर पाहून तिच्यासाठी कधी जिलेबी, तर कधी गुलाबजाम तर कधी खीर बनवून तिला खाऊ घालायचा, एकूण काय तर तिच्या प्रती त्याच वागणं पूर्णपणे बदललं होतं आणि त्याच्यातील हा बदल तिला आता आवडू लागला होता.
लॉकडाउनमुळे घटस्फोट, कोर्ट हे सगळे शब्द थोडे मागे पडले होते. एकामागून एक दिवस सरत होते. सुरुवातीला दोघांमध्ये अवघडून होणारा संवाद आता थोडासा मोकळा आणि मुक्त होऊ लागला होता. दोघेही एकमेकांची काळजी घेत होते. पण तरीही त्या दोघां दरम्यान एक रेघ, एक औपचारिकता, अवघडलेपण बाकी होतच..
एक दिवस सकाळी ऋतुजा जरा लवकरच तयार होऊन बाहेर निघायच्या तयारीत होती.
" इतक्या सकाळी सकाळी कुठे चाललीस, ऋतुजा? बाहेर पोलीस आहेत. कोरोनाचा संसर्ग वाढतोय. बाहेर पडणं धोक्याचं आहे. तुझं काही काम असेल तर मला सांग. मी जातो, मी करतो तुझं काम." तो तिला विचारत होता.
" एक महत्वाचं काम आहे आणि ते मलाच करणं गरजेचं आहे. तुम्ही काळजी करू नका. असंही इथून पुढे माझी काळजी मलाच घ्यायची आहे." इतकं बोलून ती जायला निघाली.
" वेळेत घरी ये," तो म्हणाला पण त्याच बोलणं संपेपर्यंत ती बाहेर पडली होती. त्याला तिची काळजी वाटत होती पण ती खूप जिद्दी होती. एखादी गोष्ट ठरवली की ती पूर्ण करेपर्यंत तिला चैन पडायची नाही. जसा जसा घड्याळाचा काटा पुढे सरकत होता तशी त्याची अस्वस्थता वाढत होती. तो बेचैन झाला होता.
दुपारी बाराच्या आसपास त्याचा फोन वाजला तसा घाईघाईने त्याने फोन उचकला. पलीकडून आरती ऋतुजाची मैत्रीण बोलत होती. तो फक्त हम्म हम्म करून तिचं बोलणं ऐकत होता. थोडा वेळ बोलल्यानंतर त्याने फोन कट केला. आता त्याच्या चेहऱ्यावर चिंतेच्या रेषा उमटल्या होत्या.
आरतीशी बोलल्यानंतर त्याची अस्वस्थता आणखीनच वाढली होती. काय करू आणि काय नको असं त्याला झाल होतं. तो थोडा वेळ तसाच शून्यात नजर लावून सोफ्यावर बसून राहिला. शेवटी मनाशी काहीतरी ठरवून तो उठला आणि अंगावर कपडे चढवून तोसुद्धा बाहेर पडला.
तासा दोनतासात तो परत घरी आला होता पण ऋतुजा अजून तरी घरी परतलेली नव्हती.
संध्याकाळी पाच वाजण्याच्या सुमारास दारावरची बेल वाजली. त्याने लगबगीने उठून दरवाजा उघडला. अन्वेष वाटच पाहत होता आणि समोर उभ्या ऋतुजाला पाहून त्याचे डोळे भरून आले. त्याने पटकन तिला मिठी मारली.
त्याच्या अशा वागण्याने ती पुरती भांबावली आणि "अरे आपण दरवाजात आहोत. हे काय चाललंय तुझं? म्हणत तिने त्याला हाताने दूर लोटले आणि त्याला बाजूला सारून ती घरात आली. घरात पाऊल टाकताच घरातलं दृश्य पाहून थोड्यावेळासाठी ती स्तब्ध झाली आणि तिच्या डोळ्यातून अश्रू वाहू लागले. काय आहे हे सगळं?
पुढे काय होत पाहुयात पुढील भागात...
क्रमशः
9/10/2020
© सुनिता मधुकर पाटील
© copyright
© all rights reserved.
या कथेच्या प्रकाशनाचे आणि वितरणाचे सारे हक्क लेखिकेकडे राखीव. कथेत अथवा कथेच्या नावात किंवा कथा लेखिकेच्या नावाशिवाय आढळून आल्यास तो कॉपी राईट कायद्याचा भंग मानला जाईल. कथा जशीच्या तशी शेअर करण्यास काहीही हरकत नाही.