© मधुनिता
तुम जो आए जिंदगी में... भाग - २
सगळ्या घरात दोघांचे लग्नापासून ते आतापर्यंतचे सगळे फोटो भिंतींवर सजले होते. त्याच्या मित्राच्या बायकोचे सॉफ्ट टॉयजचा ऑनलाइन बिजनेस होता. त्याने दुपारी त्याच्या घरी जाऊन खूप सारी खेळणी घेऊन आला होता. पूर्ण घर फोटो आणि खेळण्यांनी भरलं होतं. मध्यभागी टेबलावर तिच्या आवडीच्या गुलाबजामुनने भरलेलं भांड होतं. ती आत गेल्यानंतर हे सगळं पाहून आश्चर्यचकित झाली.
" हे सगळं काय आहे, अन्वेष? ही इतकी खेळणी." तिने आश्चर्याने विचारलं.
" ऋतुजा, तुला अजूनही मला सांगावंसं वाटत नाही का?" त्याने तिलाच उलटा प्रश्न विचारला.
" काय? कशाबद्दल बोलताय तुम्ही." ती त्याच्यापासून नजर चोरत असते.
" हेच की आपण आई बाबा बनणार आहोत." तो तिच्यासमोर जाऊन उभा राहिला आणि तिच्या डोळ्यात डोळे घालून तिला विचारले.
" तुम्हाला माहिती आहे बाळाबद्दल "
" हो माहिती आहे मला बाळाबद्दल आणि मला हे देखील माहिती आहे की तू गर्भपात करण्याचा निर्णय घेतला आहेस. पण का? ऋतुजा. एकतर तू गरोदर असल्याचं माझ्यापासून लपवून ठेवलसं आणि आता गर्भपाताचा इतका मोठा निर्णय तू एकटीने घेतलास. मला एकदा ही तुला सांगावं वाटलं नाही." अन्वेष तिला जाब विचारत होता.
" काय सांगणार होते मी तुम्हाला? आधीचं आपलं नात तुटण्याच्या वाटेवर आहे. घटस्फोटानंतर मी एकटी कशी वाढवणार होते त्या बाळाला. मला एकटीला ते जमणार नव्हतं आणि बाळामुळे आपल्या वेगळ्या होण्यात कोणताही अडथळा नको म्हणुन मला हा निर्णय घ्यावा लागला." तिने ठणकावून त्याला सांगितलं.
" एकदा बोलून तर बघायचं होतंस, सांगायचं तरी होतंस मला." तो डोळ्यात पाणी आणून तिला विनवत होता.
" त्याने काय फरक पडणार होता. तुम्हाला तुमचे मित्र, पार्ट्या, फिरणं जास्त महत्वाचं. माझ्यासाठी तुम्ही कधी वेळ काढू शकला नाहीत. बाळासाठी तुम्ही काय केलं असतं? तीच रोजची कटकट, वाद, भांडणं... मला वीट आला होता या सगळ्यांचा. ते परत मला नको होतं आणि हा निर्णय घेणं माझ्यासाठी सोपं नव्हतं. अहो, आई बनणं हे जगातलं सगळ्यात मोठ सुख आहे. हा निर्णय घेताना मला किती त्रास आणि यातना होत आहेत हे तुम्हाला नाही समजणार..." ऋतुजाला बोलताना धाप लागली होती.
त्याने तिच्या हात पकडून तिला सोफ्यावर बसवलं, पाणी आणून दिलं. तिला शांत केलं.
" अगं, पण मला माझी चूक आता उमगली आहे. ह्या लॉकडाऊनच्या काळात स्वतःच आत्मपरीक्षण करण्याखेरीज दुसरं काहीच केलं नाही मी इतके दिवस. येणारं बाळ आपल्या दोघांच्या प्रेमाचं प्रतीक आहे. प्लिज!!! मी तुझी माफी मागतो. आजवर ज्या चुका मी केल्या त्यासाठी प्लिज मला माफ कर. तु म्हणशील ते मी करायला तयार आहे पण हा गर्भपाताचा निर्णय बदल. मी तुला हे करू देणार नाही." त्याने अक्षरशः तिच्या समोर हात जोडले.
त्याच्या नजरेत खरचं पश्चाताप जाणवला तिला.
" नाही अन्वेष, आता ते शक्य नाही. मोठ्या मुश्किलने मला डॉक्टरांची उद्या बारा वाजताची अपॉइंटमेंट मिळाली आहे." म्हणत ती तिथून उठली आणि घाईघाईत आपल्या बेडरूममध्ये जायला निघली तसा तिचा पाय घसरला आणि ती पडणार तेवढ्यात त्याने तिला अलगद सावरलं होतं. ती त्याच्या बाहुपाशात होती.. दोघ काहीही न बोलता एकमेकांच्या डोळ्यात हरवले. सगळंच थांबलं होतं... pause!!!! त्याच्या डोळ्यात फक्त पश्चाताप आणि पाश्चातापच तिला दिसला आणि तिच्यासाठी प्रेम...
त्याने तिला हळूच बेडरूममध्ये नेऊन सोडलं आणि तो परत वळला तोच तिने विचारलं,"अन्वेष, आपल्या बाळाबद्दल तुम्हाला कसं समजलं."
" ते जाऊदे ना, त्याने तुला काय फरक पडतो." म्हणत तो तिथून निघून गेला.
बाहेर येत लॅपटॉप उघडून त्याने आपलं मन कामात गुंतवण्याचा प्रयत्न केला पण आज त्याच मन कामातही लागत नव्हतं. सारखे सारखे ऋतुजाचेच विचार मनात येत होते. त्या दिवशी जर आपण आरतीला फोन केला नसता तर बाळाबद्दल आपल्याला काहीच समजलं नसतं आणि ऋतुजा गर्भपात करून मोकळी झाली असती या विचाराने तो एकदम रडकुंडीला आला.
____________________
काही दिवसांपूर्वी..........
जेंव्हा ऋतुजा स्वयंपाक करता करता धावत बाथरूममध्ये गेली आणि उलट्या केल्यामुळे तिची तब्येत बिघडली होती तेंव्हा तिची झोप लागताच अन्वेषने आरतीला फोन केला. आरती ऋतुजाची जिवाभावाची मैत्रीण. ऋतुजा आरतीशी सगळ्या गोष्टी शेअर करायची. त्यामुळे सकाळी तो जेंव्हा ऋतुजासाठी कॉफी घेऊन गॅलरीत गेला होता तेंव्हा ती त्याच्याबद्दल कोणाशी आणि काय बोलत होती हे त्याला जाणून घ्यायचं होतं. त्याला खात्री होती, आरतीला सगळं ठाऊक असणार म्हणुन त्याने तिला फोन केला होता.
" हॅलो आरती, कशी आहेस." त्याने विचारलं.
" मी...मी ओके. अन्वेष, आज कसा काय फोन केला. खरतर मीच तुम्हाला एक दोन दिवसात फोन करणार होते पण बरं झालं तुम्हीच फोन केला." आरती म्हणाली.
" आरती, माझ्या काही प्रश्नांची खरी खरी उत्तर देशील." त्याने विचारलं.
" हो, मलाही तुम्हाला काही सांगायचं आहे पण तुम्ही आधी विचारा मग मी बोलते." ती अन्वेषच्या बोलण्याची वाट पाहू लागली.
" ऋतुजाने तुला सकाळी फोन केला होता का? तुमचं माझ्याविषयी काही बोलणं झालं का?" त्याने सरळ मुद्यालाच हात घातला.
" हो मलाही त्याच विषयी तुमच्याशी बोलायचं आहे. सकाळी ऋतुजाचा फोन आला होता, ती काय बोलली त्या पेक्षा मी काय सांगते ते आधी नीट ऐका. She is pregnant... आणि ही गोष्ट तिने मला तुम्हाला सांगायची नाही अशी सक्त ताकीद दिली आहे." आरतीने हे सांगताच एक आनंदाची लकेर त्याच्या चेहऱ्यावर उमटली.
" काय? मी बाबा... मी बाबा बनणार आहे." तो परत परत तिला विचारत होता.
" हो, पण तिला हे बाळ नको आहे म्हणून तिने गर्भपाताचा निर्णय घेतला आहे. तिने एक दोन डॉक्टरांकडे चौकशी देखील केली पण सगळ्यांनी बाळाच्या बाबांच्या परवानगीशिवाय आम्हाला गर्भपात करता येणार नाही ही सबब देऊन त्यांनी गर्भपात करण्याचं नाकारलं आहे." आरतीने हे सांगताच त्याला ऋतुजाचा खूप राग आला.
" इतकं सगळं घडलं पण तिने मला कसलाच पत्ता लागू दिला नाही." तो आता चांगलाच चिडला होता.
" तुमच्या दोघांचा घटस्फोट होणार असल्याचं देखील तिने डॉक्टरांना सांगितलं पण अजून घटस्फोट झालेला नाही त्यामुळे तुमच्या नवऱ्याच्या परवानगीशिवाय आम्ही काहीही करू शकत नाही म्हणून त्यांनी हात वर केले आणि म्हणूनच तिने सकाळी मला फोन करून माझ्या ओळखीचं कोणी डॉक्टर आहे का? जो हे काम करू शकेल याची चौकशी ती करत होती." आरती कडून हे सगळं ऐकताच एकीकडे त्याला ऋतुजाचा राग ही येत होता तर दुसरीकडे तो बाबा होणार म्हणून आनंद ही होता.
" हे पहा, अन्वेष ऋतुजा माझी चांगली मैत्रीण असली तरी आणि तिने मला तुम्हाला बाळााविषयी सांगण्यास मनाई केली असली तरीसुद्धा मी तुम्हाला हे सगळं सांगतेय कारण तुमचं नात तुटू नये आणि तुम्ही दोघांनी पुन्हा नव्याने सुरवात करावी असं मला खरचं मनापासून वाटत आहे." आरती बोलत होती आणि आता त्यालाही हे नातं तोडायचं नव्हतं.
आरतीला फोन केलेल्या क्षणापासून त्याचं वागणं बदललं होतं. तो ऋतुजाची काळजी घेत, तिला खुश ठेवण्याचा हरसंभव प्रयत्न करत होता. तिलाही त्याच्यातील हा बदल सुखावून गेला होता. पण आज...
आज तर ती जाऊन डॉक्टरांची अपॉइंटमेंटच घेऊन आली होती. दुपारी आरतीने फोन केला म्हणून बरं, आपल्याला समजलं तरी...
किचनमधून येणाऱ्या आवाजामुळे त्याची तंद्री तुटली आणि तो भानावर आला. ऋतुजा किचनमध्ये काहीतरी करत होती.
रात्रीच सगळं जेवण त्याने तिच्या आवडीचं बनवलं. तिला आग्रह करून तो जेवू घालत होता. हे सगळं ऋतुजाला आवडत नव्हतं अस नाही, तिलाही हे सगळं खुप छान वाटत होतं, मनातून ती सुखावत होती. त्याच्या प्रत्येक हालचालीत तिला तिच्याविषयी काळजी, प्रेम, सगळंच जाणवत होतं.
रात्री तो बाहेर हॉलमध्येच उशिरापर्यंत विचार करत बसला आणि तिथेच पहाटे कधीतरी त्याचा डोळा लागला. ऋतुजाला ही आता आपण घेतलेला निर्णय योग्य की अयोग्य असा प्रश्न पडू लागला होता. ती द्विधा मनस्थितीत अडकली होती. काहीतरी निर्णय घ्यावाच लागणार होता.
दुसऱ्या दिवशी सकाळी ऋतुजाला अन्वेष त्याच्या रूममध्ये दिसला नाही. तिने सगळीकडे त्याला शोधले पण तो घरात कुठेच नव्हता. इतक्या सकाळी सकाळी हा कुठे गेला, म्हणत ती किचनमध्ये चहा ठेवण्यासाठी गेली तर चहा तयारच होता. तिने चहा गरम करून घेतला आणि त्याची वाट पाहू लागली. तास... दोन तास... तीन तास झाले तरी तो परत आला नाही. आता तिला त्याची काळजी वाटू लागली होती.
"आपण काल त्याच म्हणणं ऐकलं नाही, आपण घेतलेला गर्भपाताचा निर्णयही त्याला आवडला नव्हता म्हणून तर तो रागावून कुठे गेला नसेल ना? कारण आज पर्यंत किती ही भांडण झालं तरी तो न सांगता कधी घराबाहेर पडला नव्हता." विचार करत तिने घाईघाईत त्याला फोन केला पण त्याचा फोनही स्विच ऑफ येत होता.
तिने आरतीला फोन करून अन्वेष घरी नसल्याचं सांगितलं. आरती तडक तिच्या घरी यायला निघाली. तसही आज डॉक्टरांकडे जाताना ती ऋतुजासोबत जाणार होती.
आरती घरी येताच, ऋतुजाने बडबड करायला सुरुवात केली. "अगं, बघ ना. अन्वेष किती बेजबाबदार आहेत. त्यांना माझी काही काळजी आहे का नाही? असे कसे काहीही न सांगता बाहेर गेले. तीन तास उलटले अजून त्यांचा पत्ता नाही. गर्भपात करण्याचा निर्णय त्यांना आवडला नव्हता. त्यांना हे बाळ हवं आहे असं ते काल म्हणत होते. मी त्याचं काही ऐकत नाही आहे म्हटल्यावर ते त्यांच्या जीवाचं काही बरं वाईट तर करून घेणार नाही ना?"आणि बरचं काही असबंध बडबडत होती.
" अगं... हो, हो !!! किती बडबडतेस. शांत हो. तो कुठे का जाईना, तुला काय करायचं. असही तुमचा घटस्फोट होणारच आहे ना. मग तो कुठे जातो. काय करतो? कशाला इतकी काळजी करतेस. गेला असेल कुठेतरी. तुझी तयारी झाली का? डॉक्टरांकडे जायचं आहे ना? घड्याळ बघ, बारा वाजतीलच थोड्या वेळात. तू आवर, मग आपण निघू." आरती तिला समजावत म्हणाली.
" अगं, अन्वेषच्या काळजीने इथे माझा जीव टांगणीला लागलाय आणि तुला दवाखान्यात जायचं पडलंय." ती आरतीवर चिडली आणि आरती गालातल्या गालात हसत होती.
इतक्यात आरतीला कोणाचातरी फोन आला. ती बाजूला जाऊन, "लोहा गरम है, मार दो हथोडा।" इतकंच बोलली आणि तिने फोन ठेवला.
थोड्याच वेळात दारावरची बेल वाजली. आरती "थांब मी उघडते." म्हणेपर्यंत ऋतुजाने धावत जाऊन दार उघडलेलं होतं आणि समोर अन्वेषला पाहून तिचा रागाचा पारा आणखीच चढला.
" कुठे गेला होता तुम्ही? किती फोन केले तुम्हाला, तुमचा फोन पण स्विच ऑफ येत होता. तुमच्या काळजीने इथे माझा जिवा जायची वेळ आली. काल तर खूप मोठ्या गप्पा मारत होता. मी तुझं सगळं ऐकीन. तु म्हणशील ते करीन. माझं अजूनही तुझ्यावर प्रेम आहे. एकाच रात्रीत सगळं विसरलात. अहो माझा नाही तर कमीतकमी आपल्या बाळाचा तरी विचार करायचा ? मला त्रास द्यायला तुम्हाला नेहमीच आवडतं ना!!!" ऋतुजा बडबडत त्याला जाऊन बिलगली.
अन्वेष आणि आरती मात्र एकमेकांकडे पाहून हसत होते.
" अगं, इतकं चिडायला काय झालं. हे बघ!!! तुझ्यासाठी तुझ्या आवडीचं आईस्क्रीम आणायला गेलो होतो आणि फोनची बॅटरी उतरली होती म्हणून तो बंद होता. आता हे थंड आईस्क्रीम खा आणि शांत हो बरं!!!" त्याने हसत हसत त्याच्या हातातलं आईस्क्रीम तिला दिलं.
" ऋतुजा, अगं!!! डॉक्टरांकडे जायचं आहे ना." आरतीने चाचपडत तिला विचारलं.
" नाही आरती, खरतर या लॉकडाऊनने आम्हा दोघांनाही समजावलं आहे की आम्हाला घटस्फोट नाही तर एकमेकांसाठी वेळ द्यायची खूप गरज आहे. एखाद्या नात्याला फुलायला पुरेसा वेळ नाही मिळाला की ते नातं कोमेजू लागतं. तेच आमच्यासोबत घडत होतं. पण आता नाही, आता तर आमच्या आयुष्यात एक नवीन पाहुणा येणार आहे. आता डॉक्टरांकडे जायचं पण त्या पाहुण्याला घरी सुखरूप आणण्यासाठी..." ऋतुजाने आरतीला सांगितलं आणि हळूच डोळ्यांच्या ओलावलेल्या कडा पुसल्या.
ऋतुजाच्या डोळ्यातील आसवे पुसत अन्वेष तिच्या पोटावरुन हात फिरवत म्हणला...
" तुम जो आए जिंदगी मे बात बन गई...."
तर माझ्या प्रिय वाचक मित्र आणि मैत्रिणींनो ही कथा आपल्याला कशी वाटली ते कंमेंट बॉक्समध्ये सांगायला विसरू नका.
समाप्त_____
10/10/2020
© सुनिता मधुकर पाटील
© copyright
© all rights reserved.
या कथेच्या प्रकाशनाचे आणि वितरणाचे सारे हक्क लेखिकेकडे राखीव. कथेत अथवा कथेच्या नावात किंवा कथा लेखिकेच्या नावाशिवाय आढळून आल्यास तो कॉपी राईट कायद्याचा भंग मानला जाईल. कथा जशीच्या तशी शेअर करण्यास काहीही हरकत नाही.