©️मधुनिता
बट चंदेरी सावरताना - भाग १
" आई अगं किती गोड दिसतेयस," म्हणत पाखीने आईला घट्ट मिठी मारली.
" अरे हो,,,हो! खरचं छान दिसतेय? का आपलं उगीच बुढी घोडी लाल लगाम!" राजश्री ने केसांवरून आपला हात फिरवत हसत विचारलं.
" अरे मेरी रज्जो डार्लिंग, एकदम झक्कास." म्हणत पाखीने तिचा गालगुच्चा घेतला.
" आई बाकी ह्या चंदेरी बटा तुझ्यावर एकदम खुलून दिसत आहेत बरं!" पाखीने एक नजर आईच्या नव्या कोऱ्या हेअर स्टाईल वर टाकली.
" अगं ह्या चंदेरी बटा आणि चाळीशी किंवा पन्नाशीपारचा आकडा हे काही आपलं आयुर्मान दर्शवत नाहीत तर हे आपल्या स्वातंत्र्याच सूचक आहे. मुलगी, बहीण, बायको, आई ह्या सगळ्या जवाबदाऱ्या पार पाडल्यानंतर तुमच्या स्वतःची स्वतःशीच नव्याने ओळख करवून देणारे आपले हितचिंतक आहेत." राजश्री पाखीचं सामान गाडीत ठेवता ठेवता बोलली.
" अरे वाह! किती छान," पाखी आश्चर्याने आईकडे पाहत होती.
" हो ना! आज सकाळीच मी या ओळी माझ्या ब्लॉगवर लिहल्या आहेत."
" आई, म्हणजे तू तुझा ब्लॉग सुरू केला आहेस, अरे वाह! अगं तुला मी वर्षभरानंतर भेटतेय. या वर्षभरात किती फरक पडला आहे तुझ्यात. हा पांढऱ्या केसांचा मस्त बॉबकट, स्टार्च केलेली कडक कॉटनची साडी. बोलण्या चालण्यात जाणवणारा आत्मविश्वास. सगळंच कसलं मस्त आणि भन्नाट आहे. अगं आपण नेहमी एक दिवस आड तरी फोनवर बोलतो पण मला तू याबद्दल काहीच सांगितलं नाहीस. इसका राज क्या है, मातोश्री. पता लगाना पडेगा।" पाखीने आईला टोकलं पण तिला असं भरभरून जगताना पाहून पाखीला भरून आलं.
बाबा देवाघरी गेल्यानंतर पंधरा सोळा वर्षांत तिने पहिल्यांदा आईमध्ये इतका मोठा बदल पाहिला होता. आणि निश्चितच हा बदल तिच्यासाठी सुखकारक होता. मागील दोन वर्षांपूर्वी तिचं लग्न समर सोबत झालं होतं. तेंव्हापासून राजश्री सर्वार्थाने एकटी पडली होती. ती आणि समर कामानिमित्ताने दिल्लीला राहत होते. समरला प्रमोशन मिळताच कामानिमित्ताने वर्षभरासाठी अमेरिकेला जावं लागल्यामुळे ती सासरच्यांची परवानगी घेऊन महिन्याभरासाठी माहेरपणाला मुंबईला आली होती.
" बरं चल आपण घरी जाऊन बोलू, आधीच खूप उशीर झाला आहे. एक तर तुझी ट्रेन तासभर उशिरा आली. त्यात चार वाजता माझी एक महत्वाची अपॉइंटमेंट आहे." म्हणत राजश्री ड्रायव्हिंग सीटवर बसली.
" आई तू गाडी चालवणार, हे कधी झालं?"
" शिकले बाई गाडी चालवायला एकदाची. तू होतीस तेंव्हा काही काळजी नव्हती, तू चालवायचीस. तू सासरी गेल्यानंतर त्या ड्रायव्हर लोकांचे नखरे झेलता झेलता नाकी नऊ आलं." म्हणत राजश्रीने गाडी स्टार्ट केली. राजश्री पाखीला एकावर एक आश्चर्याचे धक्के देत होती.
राजश्रीने गाडी रिव्हर्स गिअरमध्ये टाकली आणि लेफ्ट टर्न घेऊन पार्किंग स्लॉटमधून बाहेर काढली. स्पीड वाढवून ती पुढे निघणार इतक्यात तिचं लक्ष बाजूच्या चहाच्या टपरिकडे गेलं. तो हातात चहाचा कप घेऊन तिच्याकडे पाहत मिश्किलपणे हसत होता.
" अरे, हा इथे कसा, हा नेहमी असाच हसतो का? मागील चार पाच महिन्यापूर्वी पहिल्यांदा दिसला तेंव्हाही हा असाच हसत होता." ती स्वतःशीच पुटपुटली आणि मागील चार पाच महिन्यापूर्वीचा प्रसंग तिच्या डोळ्यासमोर उभा राहिला.
ती चार पाच महिन्यांपूर्वी तिच्या काही मैत्रिणींसोबत एका नाटकाला गेली होती. खूप दिवसांच्या प्रदीर्घ प्रतीक्षेनंतर त्यांना नाटकाची तिकिटं मिळाली होती. ती मैत्रिणींना नाट्यगृहाच्या मेन गेटवर सोडून गाडी पार्क करण्यासाठी पार्किंग एरियामध्ये गेली. नाटकाला भरपूर गर्दी होती अन पार्किंगची जागा कमी. पार्किंग एरीयामध्ये गाड्या अगदी जवळ जवळ पार्क केल्या होत्या. त्यात तिची ती लांबलचक ह्युंडई वेरणा रिव्हर्स पार्क करता करता ती घामाघूम झाली होती. गाडी किती तरी वेळा मागे-पुढे करुन ती पार्क करण्याचा प्रयत्न करत होती.
" रज्जो डार्लिंग, स्वतःवर जरा जास्तच विश्वास नाही का? आताशा कुठे गाडी चालवायला शिकताय आणि इतका दांडगा आत्मविश्वास. ड्रायव्हर सोबत ठेवला असता तर कुठे बिघडलं असतं." ती स्वतःशीच बडबडली.
आजूबाजूला कोणी दिसलं तर त्याला गाडी पार्क करायला साांगावी, असा विचार करून तिने इकडे तिकडे पाहिलं. तर तो गाडीला टेकून निवांत तिच्याकडे पाहत मिश्कीलपणे हसत होता. तिला त्याचा खूप राग आला. अरे! मदत करायची सोडून हा असा का हसतोय. म्हातारा कुठला...!
तिने रागानेच त्याच्याकडे बघितलं. गाडी पार्क करणे हा आता तिच्यासाठी प्रतिष्ठेचा प्रश्न बनला होता. खूप मेहनतीनंतर शेवटी तिने कशीतरी गाडी पार्क केली. तिने एक नजर त्याच्यावर टाकली. तो अजूनही तिथेच उभा राहून तिची धांदल पाहत हसत होता. गेल्या कित्येक वर्षांत तिच्याकडे पाहून कोणी असं हसल्याचं तिला आठवत नव्हतं. त्यामुळेच बहुतेक त्याचं ते मिश्कील हसू तिच्या चांगलंच लक्षात राहिलं होतं.
रात्री नेहमीप्रमाणे झोपण्याआधी दिवसभराच्या घटनांचा आढावा घेत तिने ब्लॉगवर लिहिलं,
'आता वयाच्या या टप्प्यावर पन्नाशीच्या आसपास कुण्या मुलाने म्हणजे पंचावन्न साठीच्या आसपासच्या पुरुषाने बघितले तर एक वेगळीच समस्या जाणवते हो. खरंच पंचाईत होऊन जाते. एखाद्या मुलाला कसा लुक द्यायचा, त्याच्याकडे चोरून कसं बघायचं, या साऱ्याचा आता विसर पडला आहे ना. तेव्हा आता या वयात निदान चांगलं तरी दिसावं असं उगाचंच वाटून जातं. म्हणून या म्हाताऱ्या मुलांना एक सांगणं सांगावसं वाटतं. अरे बाबांनो, तुम्हाला जर आमच्याकडे बघायचं असेल, तर आधी जरा कल्पना तरी देत जा रे. म्हणजे काय ना! एखादी छान साडी नेसता येईल, या चंदेरी बटा रंगवता येतील, कानात छान डुलं घालता येईल, मॅचिंग लिपस्टिक, अगदीच हील नाही पण छान सँडल घालता येईल ना रे बाबांनो... तेव्हा तेवढं आधी जरा सांगत जा.' आणि ती स्वतःशीच हसली. त्यानंतर चार पाच महिन्यांनंतर तो तिला पुन्हा दिसला होता.
" आई काय गं, कुठे हरवलीस?" पाखीच्या आवाजाने ती भानावर आली आणि मायलेकीच्या गुज गोष्टींना परत नवं उधाण आलं आणि गप्पांच्या ओघात घर कधी आलं दोघींना समजलं नाही.
घरी आल्यानंतर पाखी फ्रेश झाली. दोघी मायलेकींनी गप्पा मारत मस्त लंच घेतलं. चार वाजता राजश्रीची अपॉइंटमेंट होती म्हणून पाखीला आराम करायला सांगून ती ऑफिसला जायला निघाली. बरोबर चार वाजता तिच्या केबिनच्या दारावर टकटक झाली आणि आत आलेल्या व्यक्तीला पाहताच तिच्या तोंडून आपसूकच बाहेर आलं,
" तुम्ही?"
" तुम्ही मला ओळखता का?"
तिच्या तोंडून 'तुम्ही' ऐकल्यानंतर त्या व्यक्तीने तिला अदबीने विचारलं. राजश्रीची ज्या व्यक्तीसोबत मिटिंग होती ती व्यक्ती दुसरी तिसरी कोणी नसून तिच्याकडे पाहून मिश्कीलपणे हसणारा तो होता.
" सॉरी! नो... नो, नाही."
तिला तिची चूक लक्षात आली होती. तिने चाचपडत स्वतःला सावरण्याचा प्रयत्न केला.
" बोला सर, काय काम होतं?" तिने पुढे बोलायला सुरुवात केली.
" मी कर्नल विजय देशमुख. 'आधार' वृद्धाश्रमाचा संस्थापक. नाईस टू मिट यू मॅम." म्हणत त्याने तिच्याशी हस्तांदोलन केले.
अच्छा तर म्हातारा आर्मीमध्ये होता तर, ती मनातल्या मनात पुटपुटली.
" नाईस टू मिट यू. हाऊ कॅन आय हेल्प यू सर." ती म्हणाली.
" खरंतर मी तुमचे आभार मानायला आलो आहे आणि सोबत एक प्रोपोजलसुद्धा घेऊन आलो आहे. जर तुम्हाला आवडलं तर आपण यावर काम करू शकतो." त्याने त्याच मिश्किल अंदाजात हसत तिला सांगितलं.
" माझे आभार आणि ते कशासाठी?" ती म्हणाली.
" नेकी कर और दर्या मे डाल। या तत्वाचा तुम्ही अवलंब केलेला दिसतोय मॅडम. तुम्ही स्वातंत्र्य दिनाच्या निमित्ताने आमच्या वृद्धाश्रमाला दिलेली मोठ्या रकमेची देणगी, शॉल, ब्लॅंकेट वाटप आणि तिथे स्वतः उपस्थित राहून आमच्या वृद्धाश्रमातील मनाने जवान असणाऱ्या जवानांना दिलेली स्वादिष्ट मेजवानी याबद्दल मी आपले आभार मानण्यासाठी इथे आलो आहे. त्या दरम्यान मला काही कारणामुळे दिल्लीला जावं लागलं होतं त्यामुळे मी तिथे उपस्थित नव्हतो. माझ्या स्टाफकडून मी सगळा फीडबॅक घेत होतो. मी तिथूनच तुमची ऑनलाइन अपॉइंटमेंट घेतली आणि परत आल्यानंतर लगेचच तुम्हाला भेटण्यासाठी इथे आलो. आजकाल आपल्यासारख्या निस्वार्थ माणसांची समाजाला फार गरज आहे मॅडम." त्याने उठून तिला सॅल्युट केला.
" अहो! मी एक सामाजिक बांधिलकी म्हणून हे केलं. या समाजाचं मी देणं लागते. या भावनेतून मला समाजासाठी काहीतरी करायचं होतं म्हणून मी हे केलं." त्याच्या सॅल्युट ने ती भारावून गेली होती.
" अहो, हा तुमचा मोठेपणा आहे मॅडम. आजकाल कोणी कोणाला एक ग्लास पाणी फुकट देत नाही. तुमचा तर दर वर्षी हे सगळं करण्याचा मानस आहे हे देखील मला समजलं. तेंव्हा तुमचे आभार तर मानायलाच हवेत."
तो बोलत होता पण तिला या आभारप्रदर्शन आणि कौतुकसोहळ्यामुळे थोडं संकोचल्यासारखं वाटत होतं म्हणून ती त्याला मध्येच थांबवत म्हणाली,
" कर्नल साहेब आता हे आभारप्रदर्शन आणि माझा कौतुक सोहळा थोडावेळ बाजूला सारून तुम्ही जे प्रपोजल घेऊन आला आहात. त्या प्रपोजलविषयी बोलूयात का?"
" हो... हो! नक्कीच, आजच्या घडीला तुम्ही म्हणजे राजश्री प्रधान या नावाला कोण ओळखत नाही. तुमच्या 'पूर्णब्रम्ह' रेस्टॉरंटला कोणत्याही ओळखीची गरज नाही. तो आज एक चांगला नावाजलेला ब्रँड आहे. तुमच्या मोठया मोठया शहरात फ्रँचायझेस (franchises)आहेत. मला माहित नाही माझं प्रपोजल तुम्हाला कितपत रुचेल. तरी पण ते आपल्या समोर मांडतो." तो बोलतच होता तोवर राजश्रीने मागवलेला चहा आला.
" चहा?" तिने विचारलं.
" थँक यू सो मच, चहा माझा सगळ्यात मोठा विक पॉईंट आहे." म्हणत त्यांने चहाचा कप तोंडाला लावला.
" खरंतर 'पूर्णब्रम्ह' हे माझ्या नवऱ्याचं स्वप्न होतं. हालाखीच्या परिस्थितीत त्यांनी हे सुरू केलं होतं. त्यांनी त्यावेळी लावलेल्या या छोट्या रोपट्याचा आज मोठा वटवृक्ष झाला आहे. पण हे सगळं पाहणं त्यांच्या नशिबी नव्हतं बहुतेक. पंधरा वर्षपूर्वी एका अक्सिडेंटमध्ये ते गेले. त्यानंतर त्यांचं स्वप्न पूर्ण करण्याचा मी चंग बांधला." चहा पित पित राजश्री त्याला तिच्या रेस्टॉरंटविषयी सांगत होती.
दोघे गप्पा मारत चहा पित होते. इतक्यात त्याचा फोन वाजला. त्याने दिलगिरी व्यक्त करत फोनवर बोलायला सुरुवात केली.
" सॉरी मॅडम, मला अर्जंट जावं लागेल. एक एमर्जेंसी आली आहे. या प्रपोजल वर पुन्हा कधीतरी निवांत वेळ काढून आपण बोलू." फोनवरचं बोलणं संपताच त्याने राजश्रीची रजा घेतली आणि विजेच्या गतीने ऑफिसमधून बाहेर पडला.
" इंटरेस्टिंग! एक रिटायर्ड आर्मीवाला वृद्धाश्रम चालवतो. आणि त्याचं ते खोडकर मिश्किल हसू, नॉट बॅड...!" तो बाहेर पडताच ती मनाशी पुटपुटली. काल त्याच्या हसण्यावरुन तिला आलेला राग आता थोडा मावळला होता.
रात्री नेहमीप्रमाणे आज दिवसभरात काय काय केलं काय नाही या सगळ्या गोष्टींचा विचार करत ती ब्लॉग लिहायला बसली. ब्लॉग लिहता लिहता अचानक तिच्या मनात कर्नल विजयचे विचार घोळू लागले.
' मिल्ट्रीवाला असल्यामुळे डिसिप्लीन, फिटनेस या साऱ्या गोष्टींचा अभिमान तर असणारच त्याला. पण कर्नल आम्ही सिव्हिलियन पण काही कमी नाही बरं.'
मनातल्या मनात विचार करत तिने फेसबुकवर कर्नल विजय देशमुख टाईप केलं. त्याच्या प्रोफाईलवर दोनचार जुने फोटो वगळता तिला काही सापडले नाही. प्रोफाईल फोटो सुद्धा आर्मी युनिफॉर्ममधला. बायकोसोबत एखादा तरी फोटो टाकावा ना. तिला उगीचच वाटून गेलं. त्यातल्या त्यात तिचं लक्ष वेधून घेतलं ते त्याच्या काळ्याभोर केसातून डोकावणाऱ्या चांदीचा वर्ख चढवल्यासारख्या वाटणाऱ्या चंदेरी केसांच्या कोंबड्याने. एकूण पर्सनॅलिटी बघता स्वतःलाच स्वतःचा अभिमान वाटावं असं व्यक्तिमत्व. मग काय आजचा ब्लॉग पुरुषजातीचा अभिमान या विषयावर असणार यावर तिने शिक्कामोर्तब केलं.
तसं तर तिच्या ब्लॉगवर नेहमी योगा, व्यायामाचे महत्व, वेगवेगळ्या रेसिपीज, रोजच्या जीवनात भेटलेली नवनवीन माणसे, व्यवसायातील अडचणी, फॅशन, पार्टी, प्रवास असे अनेक विषय असायचे. पण पुरुषांविषय़ी, त्यांच्या पुरषी अहंकाराविषयी, पोकळ अभिमानाविषयी लिहताना तिच्या लेखणीला वेगळीच धार येत असे.
पुढचे काही दिवस माहेरपणाला आलेल्या लेकीसोबत मस्त धमाल करण्यात गेले. आईच्या हातचं चांगलचुंगलं जेवण, सिनेमा, शॉपिंग, लेकीचे लाड पुरवण्यात गेले. त्यामुळे कर्नल विजय देशमुख या नावाला आणि त्याच्या विचारांना पूर्णविराम लागला होता.
एका रविवारी सकाळी ती पाखीसोबत जॉगर्स पार्कमध्ये वॉक करत होती. तसं पाहता राविवारचं तिचं रुटीन नेहमीचं ठरलेलं, सकाळी उठून थोडा योगा, ध्यानधारणा, नंतर जॉगर्स पार्कमध्ये वॉक. हलका फुलका सात्विक नाश्ता. त्यादिवशीही ती वॉक करत असताना अचानक,
" राजश्रीजी गुड मॉर्निंग."
आवाज तिच्या कानी पडला. चालणाऱ्या तिच्या पायांना कचकन ब्रेक लागला. थोडं नाराजीनेच तिने मागे वळून पाहिलं.
पुढे काय होतं पाहुयात पुढील भागात.
क्रमशः
©️ सुनिता मधुकर पाटील.
18/10/2021.
फोटो - साभार गुगल
तर माझ्या वाचक मित्रमैत्रिणींनो तुम्हाला ही कथा कशी वाटली हे सांगायला अजिबात विसरू नका. असेच आणखी ब्लॉग वाचायचे असल्यास माझ्या मधुनिता या फेसबुक पेजला नक्की follow करा. कथा आवडल्यास लाईक, कमेंट आणि लेखकाच्या नावासहित शेअर करा.
© copyright
© all rights reserved.
या कथेच्या प्रकाशनाचे आणि वितरणाचे सारे हक्क लेखिकेकडे राखीव. कथेत अथवा कथेच्या नावात किंवा कथा लेखिकेच्या नावाशिवाय आढळून आल्यास तो कॉपी राईट कायद्याचा भंग मानला जाईल. कथा जशीच्या तशी शेअर करण्यास काहीही हरकत नाही.
chanch
ReplyDelete