©️ मधुनिता
" राजश्रीजी गुड मॉर्निंग."
आवाज तिच्या कानी पडला. चालणाऱ्या तिच्या पायांना कचकन ब्रेक लागला. थोडं नाराजीनेच तिने मागे वळून पाहिलं.
" ओह तुम्ही, गुड मॉर्निंग! अं, तुम्ही मिस्टर... सॉरी मी तुमचं नाव विसरले. त्याचं काय आहे ना, रोज इतकी लोकं भेटत असतात." त्याचं नाव न आठवल्याचे नाटक करीत तिने विचारलं.
"मी, कर्नल विजय देशमुख."
" ओह येस, कर्नल विजय देशमुख. आता आलं लक्षात." ती म्हणाली.
" तुम्ही इथे रोज येता का?" त्याने चौकशी केली.
" नाही हो, रोज कुठे? कधीतरी वन्स इन अ ब्ल्यू मून. लेक आली आहे माहेरपणाला आज तिला घेऊन आले. नाहीतरी आम्हा बायकांचा फिटनेस, व्यायाम याच्याशी दुरदूरवर काही संबंध नसतो. त्यापेक्षा शॉपिंग, खवय्येगिरी, उनाडपणे भटकणं यातचं आम्ही जास्त रमतो. सॉरी तुमची ओळख करून द्यायची राहिलीच. ही माझी मुलगी पाखी." धडधडीत खोटं बोलत राजश्रीने त्याची पाखीशी ओळख करून दिली.
" तुम्ही इकडे रोज येता का? असं ही तुम्ही मिल्ट्रीवाले फिटनेस, व्यायाम, याबाबत नेहमी जागरूक असणार यात काही वादच नाही म्हणा त्यामुळे आता तुम्हीच द्या आम्हाला फिटनेसचे धडे."
राजश्री बोलता बोलता हसली. पाखी मात्र आईचा बोलताना जाणवणारा आत्मविश्वास पाहून जाम खुश झाली होती. नेहमीच एका कोशात वावरणाऱ्या, लाजऱ्याबुजऱ्या आपल्या आईच्या जागी आत्मविश्वासाने ओतप्रोत एक खंबीर स्त्री ती पाहत होती.
" हल्ली मी फक्त वॉक करतो. पूर्वी धावायचो पण बायकोला माझ्यासोबत धावणं जमत नव्हतं. त्यामुळे धावणं हळूहळू कमी होत गेलं. आता तिला देवाघरी जाऊनही जवळपास सात आठ वर्षे झाली. परत रनिंग सुरु करावं म्हणतोय, पण कोणी पार्टनरच नाही आहे... बघुयात कधी सुरवात होते ते. बाकी त्यादिवशीची आपली मिटिंग अर्धवटच राहीली." तो बोलत होता आणि पाखी त्या दोघांचं बोलणं एन्जॉय करत होती.
" हो, मलाही खूप उत्सुकता आहे तुमच्या प्रपोजलची. एक आर्मीमॅन रिटायरमेंटनंतर वृद्धाश्रम चालवतो, इंटरेस्टिंग! तुम्ही कधीही माझ्या ऑफिसला या. आपण नक्की विचार करू तुमच्या प्रस्तावावर." तिने हामी भरली आणि त्याचा निरोप घेऊन घरी जायला निघाली.
" मम्मा, नवीन मित्र वाह... वाह!" पाखी राजश्रीला चिडवण्याच्या मूड मध्ये होती.
" नाही गं, मित्र वगैरे काही नाही. हा एक वृद्धाश्रम चालवतो. यावर्षी ज्या वृद्धाश्रमाला देणगी दिली ना त्या वृद्धाश्रमाचा हा संस्थापक आहे. आभार मानायला आणि कसलं तरी प्रपोजल घेऊन आला होता माझ्याकडे. बसं इतकंच." राजश्रीने खुलासा केला.
" हो, बस इतकंच पण माणूस म्हणून चांगला वाटला. काय हरकत आहे मैत्री जरी झाली तरी." पाखी बोलली आणि राजश्रीच्या प्रतिक्रियेची वाट पाहू लागली.
राजश्री थोडा वेळ गप्प झाली. थोड्यावेळानंतर,
" या समाजात स्त्री पुरुष मैत्रीला नेहमीच शंकेच्या नजरेने बघितलं जातं आणि हीच समाजाची मानसिकता आहे. आपण आज जरी प्लॅटोनिक रिलेशनशिपबद्दल ऐकत असू किंवा बोलत असू तरी प्रत्यक्षात मात्र समाजाच्या नजरेत स्त्री पुरुष मैत्रीचा परीघ तितकासा रुंदावलेला दिसत नाही गं, आणि या वयात मैत्री... ईमपॉसिबल!" राजश्री बोलत होती इतक्यात गरम गरम समोस्यांचा वास त्यांच्या नाकात घुसला आणि दोघींचीही भूक चाळवली. दोघींनी बाजूच्या टपरीवर जाऊन गरमागरम चहा आणि समोश्याचा फडशा पाडला. दोघी त्यांचं क्वालिटी टाईम एन्जॉय करत होत्या.
" अगं आई, किती हे सामान बांधलं आहेस. आता ही आणखी कशाची बॅग?" महिनाभर माहेरच्या अंगणात बागडून पाखी परत आपल्या सासरी निघाली होती.
" जास्त काही नाही बाळा, थोड्या शेवाळ्या, सांडगे, कुरडया हेच आपलं वाळवणीचं सामान आहे." राजश्रीने बोलता बोलता आणखी एक बॅग आणून बाहेर ठेवली.
" आता यात काय?" पाखी वैतागली.
" लिंबू, कैरी आणि मिर्चीचं लोणचं, थोडा मुरंबा." राजश्री म्हणाली.
" अगं आई, मी सासरी चालले आहे. अमेझॉनच्या जंगलात नाही चालले. तिकडे या सगळ्या गोष्टी भेटतात."
" हो पण आईच्या हातच्या नाही भेटत ना. कुठलीही पाठवणी असुदे मग ती सासरी असो अथवा परदेशी अचार के बिना अधुरी हैं मेरी जान।" राजश्रीने फिल्मी डायलॉग मारला आणि दोघी मायलेकींनी एकमेकींकडे पाहिलं. दोघींचे ही डोळे पाणावले होते. पाखीने आईला घट्ट मिठी मारली आणि दोघी रडू लागल्या.
पाखीसोबत एक महिना कसा निघून गेला तिला कळलंच नाही. आता परत तो एकटेपणा, आणि त्याच्या गर्तेपासून स्वतःला दूर ठेवण्यासाठी जीव तोडून स्वतःला कामात झोकून देणार होती ती.
राजश्रीने पाखीसाठी विमानाचं तिकीट बुक केलं होतं. तिला एअरपोर्टवर सोडून राजश्री घरी जायला निघाली. तिच्या गाडीने वेग घेतला. थोडंच अंतर कापल्यानंतर गाडीत काहीतरी समस्या असल्याचं तिला जाणवलं. तिने गाडी थांबविली आणि गाडीतून खाली उतरून पाहिलं. तिचा संशय खरा ठरला. गाडी पंक्चर झाली होती. घर अजून बरंच लांब होतं.
आता काय करावं बरं, टॅक्सी बोलवावी की ड्रायव्हरला फोन करून बोलवून घ्यावं कि रस्त्यावरून जाणाऱ्या कोणालातरी थांबवून त्याची मदत घ्यावी हाच विचार करत असताना एक गाडी तिच्या बाजूला येऊन थांबली. तिने तिकडे पाहिलं हा तोच होता. गाडीतून तो खाली उतरला. चेहऱ्यावर तेच मिश्किल हसू.
" कर्नल विजय तुम्ही?" त्याला पाहताच तिला थोडं हायसं वाटलं.
"काय झालं?" त्याने विचारलं.
तिने गाडीच्या टायरकडे बोट केलं आणि जाऊन गाडीची डिक्की उघडली. आतून टूल्स काढून त्याच्या हातात दिले. तो तिच्याकडे पाहत परत मिश्किल हसला. त्याने गाडीतून स्पेअर चाक काढले आणि दोघे मिळून गाडीचं चाक बदलू लागले. पंधरा वीस मिनिटातच चाक बदलून झालं.
" हे पुरुषी क्षेत्र नाही का? हातात स्पॅनर, नटबोल्ट, हाथोडा अशा वस्तू आल्या कि तुम्हा पुरुषांचा उत्साह द्विगुणित होतो नाही का?" राजश्री त्याचा काम करण्याचा स्पीड पाहून म्हणाली.
" या उत्साहमुळेच आज तुमचं काम झालं आहे मॅडम." त्याने हसत उत्तर दिलं.
" बाकी तुम्ही इकडे कुठे, मला फॉलो तर करत नव्हता ना? एकदम सही टाईम पे एन्ट्री." तिने उगीचच चेष्टेत त्याला छेडलं आणि म्हातारा कुठचा...! तोंडातल्या तोंडात पुटपुटली.
" एकदम सही पकडे है मॅडमजी! मी तुम्हाला फॉलो करतोय. आजच नाही मागील पाच सहा महिन्यांपासून." त्याच्या उत्तरावर तिने डोळे विस्फारले.
" काय?" ती उद्गारली.
" तुमच्या ब्लॉगला, ' बट चंदेरी सावरताना ' खूप सुंदर ब्लॉग आहे. हा ब्लॉग जरी स्त्रियांसाठी असला तरी हा म्हातारा तुमचा नियमित वाचक आहे, मॅडम." त्याने हसत हसत खुलासा केला.
" कर्नल विजय, पण मी माझं नाव लिहीत नाही ब्लॉगखाली. मग तुम्हाला कसं कळलं तो माझाच ब्लॉग आहे ते." तिने आश्चर्याने विचारलं.
" मी पहिल्यांदा ब्लॉग वाचला तेंव्हा खूप इंटरेस्टिंग वाटला. तुमचे विचार आवडले म्हणून ब्लॉग कोणी लिहला याचा शोध घ्यायचा प्रयत्न केला पण तुम्ही कुठेही तुमचं नाव नव्हत लिहलं. तुमची ओळख झाल्यापासून तुमच्याशी बोलताना नेहमी जाणवायचं, अरे! असेच मिळते जुळते विचार आपण कुठेतरी वाचलेत. मागच्या आठवड्यात एका ब्लॉगरँकिंग वेबसाईटवर तुमचं नाव दिसलं. 'बट चंदेरी सावरताना' राजश्री प्रधान ओनर ऑफ 'पूर्णब्रम्ह'." त्याने सांगितलं.
" अरे वाह! आर्मीमॅन डिटेक्टिव्हसुद्धा आहे तर." ती खळखळून हसली.
" पण एक मात्र खरं, राजश्रीजी. पुरुषांविषयी लिहताना तुमची लेखणी जरा जास्तच तळपते. पुरुषांचे अहंकार, अभिमान, त्यांचे डोमिनेटिंग नेचर, याबाबत भरभरून लिहता. पण सगळेच पुरुष काही सारखे नसतात. काही या म्हाताऱ्यासारखे सरळसोटसुद्धा असतात हो." तो नेहमीप्रमाणे हलकेच हसला.
" बरं ठीक आहे, बराच वेळ झाला. आता निघायला हवं. तुम्ही केलेल्या मदतीबद्दल खूप धन्यवाद. उद्या ऑफिसला या, तुमच्या प्रस्तावाविषयी चर्चा करू." ती बोलणं आवरतं घेत गाडीत जाऊन बसली.
" इंटरेस्टिंग आहे हा माणूस. बघू आज तो कोणतं प्रपोजल मांडणार आहे. चांगलं असेल तर त्याच्यासोबत काम करण्यास काहीच हरकत नाही." ऑफिसला जाण्यासाठी तयार होता होता ती कर्नल विजयचा विचार करत होती. आज तिने तिच्या आवडीची फिकट आकाशी रंगाची साडी नेसली होतो. हलक्या रंगाची लिपस्टिक, मॅचिंग कानातले आणि तिच्या गालाशी चाळा करणाऱ्या चंदेरी बटा, वाह! एकूण काय तर सुंदर दिसत होती ती.
सकाळी बरोबर दहा वाजता तिच्या केबिनच्या दारावर टकटक झाली. तो आत आला.
" बसा कर्नल साहेब. काय घेणार चहा, कॉफी, थंड." तिने विचारलं.
" आता काही नको, आधी आपण बोलूयात. नंतर चहा, कॉफी बघू." तो म्हणाला.
" बोला काय करू शकते मी तुमच्यासाठी, तुमच्या वृद्धाश्रमासाठी." तिने अदबीने विचारलं.
" तुम्हाला तर माहीतच आहे मी एक रिटायर्ड आर्मीमॅन आहे. रिटायरमेंटनंतर वर्षभरात माझी बायको वारली. आम्हाला मुलंबाळ नाही. तिच्या जाण्यानंतर आलेला एकटेपणा असह्य होता. त्या दरम्यान मी खूप विचार केला. मला तर कोणी नाही म्हणून मी एकटा आहे पण या जगात अशा किती तरी व्यक्ती असतील ज्या सगळे असताना देखील एकट्या आहेत. मग मनात विचार आला कि आपल्यासारख्या लोकांना एकत्र करून एक वेगळंच जग निर्माण केलं तर आणि याच विचारातून 'आधार' वृद्धाश्रमाचा चा जन्म झाला. यासाठी सरकार कडून काही अनुदान मिळालं, काही माझ्या मिल्ट्रीतल्या मित्रांनी दिलेल्या देणग्या, काही माझी स्वतःची सेविंग, तुमच्या सारख्या लोकांनी केलेली मदत यावर सगळा खर्च भागतो. माझी वडिलोपार्जित खूप जमीन आहे. त्या जमिनीत आम्ही वेगवेगळ्या भाज्या, फळं, कडधान्य, धान्य पिकवतो. तिथे आश्रमातील वृध्द लोकं पण आपापल्या परीने कामं करतात. उत्पनातून आलेल्या पैशातील काही रक्कम आम्ही त्या वृद्धांना त्यांच्या मेहनतीचा मोबदला म्हणून देतो, त्यामुळे त्यांना आपण आर्थिकदृष्ट्या स्वावलंबी आहोत अशी जाणीव होते. परिवाराने आपल्याला ठोकरल्या गेल्याचा न्यूनगंड कमी होऊन आपण कोणावर अवलंबून नाही या विचाराने ते आनंदी होतात."
कर्नल विजय बोलत होते आणि त्यांच्या एका एका वाक्यावर तिच्या मनात त्यांच्याबद्दल आदर निर्माण होत होता.
" मग मी आता आधार साठी काय करावं अशी तुमची इच्छा आहे." राजश्रीने विचारले.
" मॅडम आम्ही शेतात धान्य, भाजी, फळं, कडधान्य जे काही पिकवतो त्यासाठी बाजारभावाप्रमाणे खूप कमी दर मिळतो. मधले दलाल आम्हाला योग्य दर मिळू देत नाहीत. मग आमचं प्रोडक्ट आम्ही स्वतःच विकलं तर. तुमचा रेस्टॉरंटचा मोठा बिजनेस आहे. पूर्णब्रम्ह हे त्याच्या पारंपारिक पद्धतीच्या जेवणासाठी ओळखलं जातं. भाजीपाला, फळं, धान्य याशिवाय हा व्यवसाय अपूर्णच आहे. तुम्ही जर आम्हा शेतकऱ्याकडून या वस्तू डायरेक्ट विकत घेतल्या तर तुम्हालाही फायदा होईल आणि आमच्या पदरीही दोन पैसे जास्त येतील." त्याने आपला प्रस्ताव तिच्यासमोर मांडला.
" छान कल्पना आहे. मला आनंदच होईल. माझ्यामुळे एखाद्या सामाजिक कार्याला काही हातभार लागत असेल तर ते माझं भाग्यच आहे." तिने या प्रस्तावासाठी आपला होकार दिला.
" थँक यू सो मच मॅडम." त्याने तिचे आभार मानले.
" फक्त थँक यू ने काही होणार नाही कर्नल साहेब. आधी हे सारखं सारखं मॅम, मॅडम म्हणणं बंद करा आणि दुसरं म्हणजे चहा तर तुम्हाला घ्यावाच लागेल. मला माहिती आहे चहा तुमचा विक पॉईंट आहे." तिने हसत हसत फोनवर दोन चहा पाठवण्याच्या सूचना दिल्या.
चहा पिऊन परत एकदा राजश्रीचे आभार मानत कर्नल विजय परत जायला निघाले. ते केबिनच्या दाराजवळ पोहचलेच होते की,
" कर्नल साहेब तुम्ही रनिंग परत सुरू करणार म्हणाला होता. तर मग या रविवारपासून सकाळी जॉगर्स पार्क, काय म्हणता." तिने हसत विचारले.
" व्हाय नॉट, तसंही मी एका तरुण पार्टनरच्या शोधत होतोच." तो परत तसाच मिश्किल हसला.
कर्नल विजय निघून जाताच," इंटरेस्टिंग पर्सनॅलिटी, यांच्याशी मैत्री करायला काहीच हरकत नाही. आज बट चंदेरी सावरताना या ब्लॉगचा विषय 'निखळ मैत्री'." ती स्वतःशीच बडबडली.
वयाच्या पडावावर जिथे काळ्याभोर केसांची काजळी हळूहळू ओसरू लागून चंदेरी तारा डोकावू लागतात त्या टप्यावर देखील स्त्रीजीवन एका सामाजिक बंधनात बंदिस्त असतं. एखाद्याची सोबत चांगली वाटणं जिथे देहिक आकर्षणाला कुठेच वाव नसतो फक्त मानसिक समाधान अपेक्षित असतं तिथेही समाजाची भीती मनात घर करून असते. त्या भीतीवर मात करून, सामाजिक बांधनाची चाकोरी ओलांडून ह्या चंदेरी बटा सावरत थोडं मनाप्रमाणे जगलं तर कुठे बिघडलं.
तर मैत्रिणींनो बघा तुम्हाला पटतंय का? तुमचे अभिप्राय द्यायला विसरू नका. तुमच्या प्रतिक्रियेच्या प्रतिक्षेत.
समाप्त__________
©️ सुनिता मधुकर पाटील.
20/10/2021.
फोटो - साभार गुगल
तर माझ्या वाचक मित्रमैत्रिणींनो तुम्हाला ही कथा कशी वाटली हे सांगायला अजिबात विसरू नका. असेच आणखी ब्लॉग वाचायचे असल्यास माझ्या मधुनिता या फेसबुक पेजला नक्की follow करा. कथा आवडल्यास लाईक, कमेंट आणि लेखकाच्या नावासहित शेअर करा.
© copyright
© all rights reserved.
या कथेच्या प्रकाशनाचे आणि वितरणाचे सारे हक्क लेखिकेकडे राखीव. कथेत अथवा कथेच्या नावात किंवा कथा लेखिकेच्या नावाशिवाय आढळून आल्यास तो कॉपी राईट कायद्याचा भंग मानला जाईल. कथा जशीच्या तशी शेअर करण्यास काहीही हरकत नाही.